已经是第一章了
บทที่ 6 : ข้อตกลง
ก๊อก!...ก๊อก!...ก๊อก!... เสียงเคาะประตูดังขึ้น \"เข้ามาได้ ประตูไม่ได้ล็อคจ้ะ\"
\" อ้อ! ตากริช! เข้ามาก่อนสิ \"
\" คุณแม่เรียกผมมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ? \" เขาก้าวเขามาในห้องของผู้เป็นแม่และปิดประตูลง
\" คุณป้าคะงั้นหนูขอตัวไปรอข้างนอกนะค่ะ\"
\" ไม่ต้องหนูอันไม่ต้องออกไปจ้ะ เพราะเรื่องที่ป้าจะคุยมันเกี่ยวกับหนู\"
\" คะ!\" หล่อนทำหน้างงๆที่เรื่องที่ทั้งสองจะคุยกันเป็นเรื่องของหล่อนเสียเอง
\" เกี่ยวกับหนู \"
\" เอาหล่ะ! นั่งลงทั้งสองคนนั่นแหละแม่มีเรื่องต้องคุยอยู่สองเรื่อง \"
\"เรื่องแรก ตากริชแม่เคยบอกแกแล้วใช่ไหม? ห้ามแกพาแม่ดารานั่นมาที่นี่ฉันจะไม่ว่าแกไม่ยุ่งกับแกเลยหากแกจะพาแม่ดารานั่นไปค้างอ้างแรมที่ไหน ก็เรื่องของแก แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่บ้านหลังนี้ตราบใดที่แม่ยังมีชีวิตอยู่\"
\" โธ่!คุณแม่แต่ผมกับชาเรารักกันจริงๆนะครับผมอยากให้คุณแม่เปิดใจรับชาเขาบ้าง ชาเขาเป็นคนดีนะครับคุณแม่ \" คุณหญิงปรายตามองลูกชาย
\" ฮึ! คนดีงั้นรึถ้าแม่นี่ดีจริงอย่างแกว่าคงไม่เรียกเงินจากแกตั้งแต่วันแรกที่คบกัน ตั้งยี่สิบล้านหรอกมั้งว่าไหม? ห๊ะ!! ตากริช! \"
\" โธ่!! ชาเขาแค่ขอยืมไปลงทุนธุรกิจเสื้อผ้า และ เครื่องสำอางค์ที่เขาหุ้นกับเพื่อนก็แค่นั้นพอเขาได้กำไรเดี๋ยวเขาก็เอามาคืนผมเองแหละครับ คุณแม่คิดมากไป \" อันนาที่นั่งในวงสนทนาระหว่างคุณหญิงกับลูกชายเอาแต่ก้มหน้างุด โม่กล้าแม้แต่เงยหน้ามามองสองแม่ลูกคู่นี้กลัวว่าเขาจะหาว่าสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย....
\" นี่เธอ! เธอ...ยัยอันนา! \" คะหล่อนสดุ้งสุดตัวที่ถูกเรียกเสียงดัง
\" เธอออกไปก่อน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวที่ฉันต้องคุยกับคุณแม่เป็นการส่วนตัวคนนอกไม่เกี่ยว\" หล่อนกำลังลุกออกไปตามคำสั่งของเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคุณหญิงห้ามหล่อนไม่ให้ออกไป
\" หนูอันไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น\"
\" แต่คุณแม่ครับ ยัยนี่เป็นคนนอกไม่ควรรู้เรื่องนี้ ไม่รู้ไว้ใจได้หรือเปล่า?\"
\" หนูอันไม่ใช่คนนอกไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น\" คุณหญิงออกรับแทนหล่อนจนเขานึกหมั่นใส้คนตัวเล็กขึ้นมา
\" คุณแม่กำลังหลงยัยเด็กนี่อยู่คุณแม่รู้ตัวบ้างไหมครับ?\"
\" รู้สิ! ทำไม? ฉันจะไม่รู้ ฉันรู้ตัวฉันดี แต่ฉันไม่เหมือนแกที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังลุ่มหลงแม่ดารานั่น หลงรูปลักษณ์ หลงคำหวานของแม่ดารานั่น ที่ฉันหลงรักหนูอันเพราะหนูอันเป็นเด็กดี น่ารัก ไม่เห็นแก่เงินเหมือนแม่ชาอะไรของแกนั่น \"
\" คุณแม่แน่ใจแล้วเหรอครับ ? ว่ายัยนี่ดีจริงไม่ใช่หลอกให้คุณแม่ตายใจแล้วค่อยเรียกร้องจากคุณแม่ทีหลัง แล้ววันนึงคุณแม่จะเสียใจที่หลงรักเด็กคนนี้\"
\" ตาบ้า! นี่พาลชะมัดแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันเล่าอยู่ๆก็ลากฉันเข้าไปเกี่ยวชะงั้น...จะบ้าบอ ..\" เขาลุกลุกพรวดโมโหผู้เป็นแม่สุดขีด
\" จะไปไหน? ตากริชฉันยังคุยธุระกับแกไม่เสร็จสรุป....ฉันหวังว่าแกคงรักษากฎของแม่ถ้าแกไม่อยากให้แม่อายุสั้นเพราะหัวใจวายตายกับเรื่องที่แกทำ \" เขาใจอ่อนยวบที่ผู้เป็นแม่พูดถึงเรื่องตายขนาดนี้ เพราะเขารักแม่ของเขามากเพราะชาตินี้ไม่มีผู้หญิงคนไหน ที่เขาจะรักมากกว่าแม่ของเขาอีกแล้ว....
\" ครับคุณแม่..\" เขารับปากผู้เป็นแม่แต่โดยดี
\" แล้วเรื่องที่สองวันมะรืนนี้แกต้องไปงานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวคนโตคุณหญิงตะวันกับคุณโชติกับแม่กับหนูอันเข้าใจไหม? หนูอัน! พรุ่งนี้เช้าไปลองชุดกับพี่เขา \"
\"ค่ะ!\" อันนารับคำอย่าง งงๆ
\" ส่วนแก ตากริช! แกต้องเป็นคนพาน้องไปลองชุด แม่โทรไปนัดคุณเพลินตาให้เขาเตรียมชุดของแกกับหนูอันไว้แล้ว เข้าใจที่แม่พูดไหม? \"
\" ครับ!! \"
\" แต่คุณป้าคะหนูว่าคุณป้าไปงานกับคุณกริชเธอสองคนเถอะนะคะให้หนูอยู่รอที่บ้านเถอะนะคะ \" หล่อนส่งสายตาวิงวอน
\" เรานี่นะ ก็เป็นชะอย่างงี้ \" หล่อนยิ้มดีใจคิดเอาเองว่าคุณหญิงแขไขยอมใจอ่อนกับหล่อน
\" งั้นสรุปหนูไม่ต้องไปใช่ไหมคะคุณป้า?\" ส่วนเขาก็แอบยิ้มดีใจที่ไม่ต้องพาอันนาไปลองชุด หัวใจพองโตของคนทั้งคู่กลับห่อเหี่ยวลงเมื่อคุณหญิงแขไขพูดตัดบทขึ้น
\" พูดเองเออเองทั้งนั้นนะเรา หนูอันมองป้า ป้าสั่งหนูต้องไปลองชุดกับพี่กริชพรุ่งนี้
\" แต่ ! ว่า คุณป้าคะ..\"
\" ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ออกไปกันได้แล้วแม่ง่วงแล้ว ต้องการพักผ่อนหญิงสาวเดินมาเปิดประตูให้ชายหนุ่ม.....
\" ออกไปสิคุณ! \" หล่อนเปิดประตูให้เขา เสียงคุณหญิงตะโกนดังขึ้น
\" เราสองคนออกไปทั้งคู่นั่นแหละคืนนี้ป้ามีความสุขมาก ขอนอนคนเดียว\"
ฮ่าๆๆ.. เขาหันมายิ้มยั่วหล่อนที่ถูกไล่ออกมาเหมือนกัน...
\"สมน้ำหน้า! ออกมาสิเธอ! รออะไร? \" หล่อนรีบปิดประตูเดินจ้ำอ้าวออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา แต่เขาก็จ้ำอ้าวเดินตามหล่อนมาเหมือนกัน หล่อนเอื้อมมือกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องนอนแต่ถูกมือใหญ่สวมกอดมาจากด้านหลังดึงประตูให้ปิดลงเหมือนเดิม หล่อนตกใจหันหน้ากลับมาแต่ถูกมือใหญ่ตรึงใหล่ไว้ไม่ให้ขยับ เขาโน้มหน้าคมเข้าไปไกล้แก้มนวลของหล่อน กระซิบแผ่วเบาที่หูของหล่อน...
\" ฉันมีเรื่องต้องตกลงกับเธอ \"
\" นิสัยนักธุรกิจชอบต้อรองอยู่เรื่อย ต้องการตกลงเรื่องอะไรอีกคุยกันดีๆก็ได้แต่อย่าทำแบบนี้ฉันไม่ชอบ \"
\" ไม่ชอบหรือกลัวใจหวั่นไหวเวลาเห็นหน้าหล่อๆคมๆของฉันกันแน่ \"
\" แหวะ! หลงตัวเองไปป่ะคุณ คุณนี่มันนอกจากจะหลงหญิงแล้ว ยังหลงตัวเองอีกเขากดไหล่ของหล่อนด้วยความโมโหสุดขีด ที่หล่อนกล้ามาว่าเขา
\" โอ้ย!... ฉันเจ็บนะคุณ ปล่อย! \" หล่อนพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ไหวอยู่ดี
\" ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อฉันตกลงกับเธอเสร็จ ว่าไงจะยอมคุยตกลงกันดีๆ หรือจะอยู่อย่างนี้ทั้งคืน ห๊ะ!? \"
\" ฉันไม่ตกลงอะไรทั้งนั้นแหละถ้าคุณยังไม่ปล่อยฉัน ปล่อย! ฉันอึดอัดแล้วก็เจ็บด้วย \" อันนาเริ่มตาแดงน้ำตารื้นร่วงเผาะเพราะความเจ็บ
\" เจ็บจริงหรือ?\" หล่อนผงกศีรษะเป็นการตอบรับเขา ทำให้เขาใจอ่อนกับหล่อน..
\" ปล่อยเธอก็ได้....ฉันขอโทษที่ทำเธอเจ็บ \"
\" ฉันก็ต้องขอโทษคุณเหมือนกันที่พูดจาหาเรื่องแบบนั้นกับคุณ\" เขายิ้มที่คนตัวเล็กแต่ใจใหญ่ กล้าพูดขอโทษเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองผิด
\" อืม! ฉันยกโทษให้เธอ แล้วก็เรื่องที่จะคุยกับเธอ ที่เธอได้ยินฉันกับคุณแม่คุยกันเรื่องชา เธออย่าได้ไปเที่ยวพูดต่อที่ไหนฉันกลัวชาเขาจะเสียหายที่จะพูดก็มีแค่นี้แหละ!\"
\" อืม! \"ฉันรับปากค่ะจะไม่พูดที่ไหน? \" หล่อนรับปากอย่างว่าง่าย
\" ขอบใจเธอมากไปนอนเถอะ \" เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องนอนให้หล่อน หล่อนถึงกับสะดุ้งคิดว่าเขาจะทำอะไร?อีก..เขายิ้มกับท่าทีนั้น
\" ฉันว่าเธอระเเวงกันเกินไปแล้วฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า\" หญิงสาวเงยหน้ามอง ชายหนุ่มยิ้มอบอุ่น...
\" เข้าไปได้แล้วหรืออยากคุยกันต่อ \"
\" ไม่ค่ะ! ไม่! \" หล่อนรีบปิดประตูแล้วล็อคทันที...ส่วนเขาเองก็เดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่ถัดไปเหมือนกัน.......
已经是最新一章了
加载中
