已经是第一章了
บทที่ 8 : วันป่วน:1
ท่ามกลางจาราจรอันติดขัด คับคั่งหนาแน่นไปผู้คนมากมาย หล่อนขับรถมาจอดหน้าร้านตามเวลานัดหมาย
\" คุณ! คุณกริชคะ \" หล่อนเรียกเขาอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนตัวโตจะตื่น หล่อยโย้มหน้าเข้าไปไกล้ๆแล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเขา
\" คุณถึงแล้ว \" เขาถึงกับสะดุ้งตื่น
\" อ้าวถึงแล้วเหรอ\"
\" ค่ะ! \"
\" เก่งมากยัยเตี้ย \" เขาขยี้ที่หัวหล่อนเบาๆอย่างเอ็นดู
\" จ้าคุณคนสูง ไม่เกิดมาเตี้ยบ้างให้มันรู้ไป \"
\" เร็วเข้าไปข้างในกันป่านนี้คุณเพลินตารอนานแล้วที่เรามาช้าก็เสียมารยาทมากพอแล้ว \" เขาบ่นจู้จี้จุกจิกเหมือนคนแก่ก็ไม่ปาน
\" แล้วใครกันตื่นสายทำให้รถติดมาช้า \" หล่อนบ่นเขากลับบ้างที่เขามัวแต่แกล้งหล่อน เลยลงมาทานอาหารช้า แต่เขาเองก็บ่นหล่อนกลับ เรื่องที่หล่อนมัวแต่เล่นกับสุนัขจรจัด อยู่นานสองนาน
\" ก็ได้! เอาเป็นว่าฉันผิดเองแหละที่ทำเสียเวลาอยู่นาน\"
\" รู้ตัวก็ดีแล้ว \" คนตัวโตเอามือขยี้ผมคนตัวเล็กเบาๆ แกมหยอกปนเอ็นดูหล่อน
\" สวัสดีค่ะ! คุณกริช! ไม่เจอกันนานเลยนะคะ\" เจ้าของร้านออกมาต้อนรับเขาและหล่อนที่พึ่งมาถึง
\" สวัสดีครับ คุณเพลินตา ไม่เจอกันนานสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ เอ้! เผลอๆสวยกว่าเดิมอีกนะครับ\" เขาเอ่ยชมเอาใจหญิงวัยกลางคนที่ยังดูสาวกว่าอายุ
\" ปากหวานจริงคุณกริชเพลินก็เขินแย่เลยค่ะ อ้อ! แล้วไหนล่ะคะคนที่คุณหญิงบอกจะมากับคุณกริช \"
\" เธอ..เธอ..ยัยเตี้ย!\"
\" คะ! คุณกริช \"
\" อย่าบอกนะคะว่าคุณเขาชื่อเตี้ยน่ะค่ะ\"
\" ไม่ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ! อันนาค่ะ เรียกอันเฉยๆก็ได้ค่ะ\"
\" แหม!..คุณกริช เปลี่ยนสเป๊กจากสวยเอกซ์เป็นแนวหวานๆใสๆ สายแบ๊วน่ารักแล้วเหรอคะเนี่ย\" เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเพลินตาเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
\"เอ่อ! ผมว่าเรามาลองชุดกันเลยไหม?ครับ \"
\"เด็กๆจ๊ะ! \" เพลินตาเรียกๆๆในร้านให้มาบริการคนทั้งสอง
\" พาคุณกริชไปลองชุดทีจ้ะ ส่วนคุณหนูอันตามดิฉันมาห้องนี้เลยค่ะ\"
เพลินตาเดินนำอันนาไปยังห้องลองชุดพร้อมกับหยิบชุดหรูที่แขวนเตรียมไว้
\" โห!! หรูไปไหมคะคุณเพลินตาเอาแบบเรียบๆก็พอมั้งคะ \" หล่อนบอกออกไปแบบซื่อแต่จริงใจ
\" ไม่ได้หรอกค่ะเสียชื่อห้องเสื้อของพี่หมด เดี๋ยวคุณน้องลองได้เลยนะคะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบรองเท้าที่ต้องสวมคู่กับชุดนี้ก่อน \" หล่อนทิ้งให้อันนาไว้ในห้องลองชุดเพียงลำพัง
\" เธอดูสิ คุณกริชนี่เธอใส่อะไรก็ดูดีไปหมดคนอะไรทั้งหล่อทั้งรวย เฮ้อ! ฉันล่ะอิจฉาแม่หนูที่มาด้วยวันนี้จังเลยเธอว่าไหม? \" เสียงซุบซิบทำให้เขาเริ่มรำคาญเดินไปยังอีกห้องเพื่อตัดรำคาญ..
\" โอ๊ะ! อ้าว!! รูดซิปไม่ได้ ทำไงดี? พี่คะ! พี่คะ! รูดซิปให้ทีค่ะ \" เขาได้ยินเสียงเรียกให้ช่วยจึงหันซ้ายมองขวาไม่เห็นใครในห้อง จึงเปิดประตูเข้าไปช่วยเสียเอง เขาเอื้อมมือไปรูดซิปให้หล่อน
\" เสร็จแล้ว \" หล่อนตกใจหันมาประจันหน้าคนตัวโต ทำให้เขาตะลึงในความน่ารัก ประจวบเหมาะกับชุดที่ใส่ ขับผิวที่ขาวนวลชุดรัดรูปให้เห็นทรวดทรงองเอวเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งซ่อนรูปของหล่อน ทำให้น่ามองไปอีก....
\"คะคะ..คุณเข้ามาทำไม?\" อันนาหน้าเริ่มแดงเสียงตะกุกตะกักพูดไม่เป็นคำขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาจ้องหล่อนนิ่งเนิ่นนาน
\" มองอะไรนักหนาฉันเขินนะ \"
\" เปล๊า! \"ชายหนุ่มสะบัดเสียงสูง
\"แค่มองว่าคนอะไรขี้เหร่ขนาดนี้ \"
\" ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรกันคะ เพลินว่าคุณอัน สวยงามมากๆต่างหากค่ะมาค่ะลองใส่รองเท้าคู่นี้ดูค่ะ\" อันนาลอบถอนหายใจเบาๆหากเธอยังอยู่ในนี้กับเขานานอีกนิดหล่อนต้องเป็นลมตายแน่ๆ เพราะสายตาที่เขามองหล่อนมันช่างหน้าอึดอัดนัก...หญิงสาวเดินออกมาจากห้องลองชุดของร้าน ทุกสายตามองจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว ทั้งพนักงานและลูกค้าที่มาช้อปปิ้งที่ห้องเสื้อแห่งนี้
\"โห! หล่อสวยเหมาะสมม๊ากมากว่าไหมเธอ?\"
\" เอ่อคุณกริชเพลินขออนุญาติถ่ายภาพส่งไลน์ให้คุณหญิงท่านหน่อยนะคะ ชิดๆหน่อยค่ะ ห่างไปค่ะขอไกล้อีกค่ะ \" เขาจงใจดึงร่างบางของหล่อนเข้ามาโอบจนแนบชิด
\" แบบนี้ไกล้พอไหมครับ คุณเพลินตา\" พนักงานบางคนในร้านเลยขอถ่ายภาพเขาและเธอด้วยรวมถึงลูกค้าที่อยู่ในร้านอีกหลายคน ที่เห็นว่าสวยหล่อน่ารักเหมาะสมกันดี
\" คุณปล่อยเถอะ \" อันนายิ้มเจื่อนๆ แต่ก็ต้องยิ้มเพราะเกรงใจเพลินตาและคนอื่นที่เขาขอถ่ายรูปอย่างมีความสุข
\" ปล่อยอะไรเห็นไหมพี่ๆเขาขอถ่ายรูปเราสองคนอยู่ไม่เห็นหรือไง?\"
\" แบบนี้มันเสียมารยาทนะรู้ไหม? ยิ้มหน่อยปกติเธอชอบยิ้มร่าเริงสนุกสนานนี่ วันนี้กลับทำน่ามุ่ยใช้ได้ที่ไหนกัน...\"
\" กริชคะ! \".....เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลังของเขาและเธอ
\" ชา!!..\"
\"ค่ะชาเอง นึกว่าใครหรือคะ? นี่มันอะไรกันคะ? คุณมาทำอะไรที่นี่
แล้วผู้หญิงคนนี้ใคร?กันแล้วทำไม?คุณถึงมาอยู่ที่นี่ \" ดาราสาวถามคำถาม รัวๆแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา ขัดกับลุคนางเอกเจ้าบทบาทอย่างมาก\"คุณยังไม่ตอบชาเลยนะคะว่าแม่นี่ใคร เอ๊ะ! ชานึกออกแล้วค่ะ ยัยเด็กกระโปโลที่ดูแลแม่คุณอยู่นี่คะ\" ดาราสาวมองอันนาตั้งแต่หัวจรดเท้าพูดจาเหยียดหยาม ต่างๆนาๆ อันนาได้แต่งนิ่งไม่โต้ตอบเพราะในใจของเธอกำลังนับหนึ่งถึงร้อย พยายามที่สุดไม่ให้เกิดเรื่องบานปลายไปมากกว่านี้...
\" คุณเพลินคะแล้วนี่มันอะไรกันคะชาบอกแล้วไงคะ?ว่าชาอยากได้ชุดนี้แล้วชาก็เห็นมันก่อนที่คุณจะให้ยัยเด็กนี่ใส่เสียอีก \"
\" เอ่อ! แต่ตอนนั้นดิฉันก็แจ้งคุณชาไปแล้วนี่คะว่ามีคนจองแล้ว \"
\" คนที่จองคือยัยเด็กคนนี้หรือคะ ชาขอสั่งก็ให้คุณเพลินเอาชุดอื่นมาให้ยัยเด็กนี่แทนชุดนี้เดี๋ยวนี้\"
\" พอเถอะชาผมว่าในร้านคุณเพลินมีชุดสวยๆเยอะแยะมากมายคุณใส่ตัวไหนก็สวยทั้งนั้นแหละนะผมขอหล่ะ\"
\" ไม่ค่ะ! ชาจะต้องได้ใส่ชุดนี้ฟังนะคะ คุณเพลินฉันจ่ายคุณเป็นสองเท่าแล้วชาต้องได้ชุดนี้ ว่าไง?\" เพลินตาเริ่มหน้าชาอดรนทนไม่ไหวกับแม่ดาราคนนี้เสียแล้ว
\" เห็นทีคงไม่ได้หรอกค่ะเสียจรรยาบรรหมดแล้วอีกอย่างพอดีรวยอยู่แล้วค่ะ ที่มาทำงานนี่ก็งานอดิเรกน่ะค่ะคงไม่ต้องรอให้ใครเอาเงินมาฟาดหรอกค่ะคุณ\"
\"เอ่อ! คุณเพลินคะอันว่าอันลองชุดอื่นก็ได้ค่ะ คุณเตือนขายชุดนี้ให้คุณชาเธอไปเถอะนะคะ\"
\" ไม่ค่ะคุณอัน พี่ขายชุดนี้ไปแล้วและคนจะได้ใส่คือคุณหนูอันคนเดียว \"
กรี๊ด กรี๊ด.... เสียงหวีดร้องของดาราสาวดังลั่น ทั่งห้องเสื้อของเพลินตา
\" กลับเถอะชาผมขอนะคนมองเต็มเลย\" เขาบอกหล่อนเพราะคนเริ่มมองเป็นตาเดียว
\" ชาไม่อายใครทั้งนั้น มันต่างหากที่ต้องอาย \"
\" คุณไม่อายแต่ผมอายผมว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า\" เขาเริ่มมีอารมย์เกรี้ยวกราดขึ้นมาบ้าง ทำให้ดาราสาว ยอมอ่อนข้อลงมาบ้าง
\"ได้ค่ะชาจะกลับถ้าคุณไปส่งชา\"
\"อันนา! \"
\" คะ! คุณกริช \"
\" เธอกลับคนเดียวได้ไหม? \"
\" ได้ค่ะสบายมาก งั้นฉันไปเปลี่ยนชุดคืนคุณเพลินก่อนฉันนั่งแท็กซี่กลับได้ค่ะ \" หล่อนพูดแล้วเดินหันหลังกำลังจะเดินออกไป
\" ไม่ต้องฉันจะขับรถคุณชากลับ \"
\" โอเคค่ะ! \" เขามองตามหล่อน อดเป็นห่วงไม่ได้ที่ต้องปล่อยให้หล่อนขับรถกลับเองลำพัง
\" ขับรถดีๆล่ะเจอกันที่บ้านแล้วฝากเรียนคุณแม่ให้ด้วย\"
\" เดี๋ยวค่ะให้เรียนว่าไงล่ะคะ?\"
\" ฉันเชื่อว่าเธอทำได้เรียนคุณแม่ว่าไงก็ได้ที่ฉันไม่ทำให้โดนคุณแม่ด่า\"
\" โจทย์ยากไปไหมคุณ \"
\" อ้าว! หนูอัน กลับมาแล้วเหรอลูก\"
\"ค่ะ! \"
\" แล้วพี่กริชล่ะจ๊ะไม่ได้มาด้วนกันหรอกหรือ\"
\"พอดีคุณกริชเธอติดธุระนิดหน่อยน่ะคะ เห็นบอกจะกลับตอนค่ำๆ น่ะค่ะ \" หญิงสาวตอบแบบขอไปทีไม่กล้าสบตาคุณหญิงของบ้านกลัวว่าจะถูกจับได้
\" กลับมาเหนื่อยๆป้าว่าเราไปอาบน้ำอาบท่าแล้วลงมานั่งคุยกันกับป้ากับนมอ่อนระหว่างรอเวลาทานข้าวเย็นแล้วพี่กริชของเราจะมาทานข้าวเย็นไหม?\"
\"ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ อันลืมถามค่ะ-\"
\" เดี๋ยวหนูลองถามพี่เขาหน่อยนะ ป้ามาลัยจะได้เตรีมอาหารถูก \"
\" กริชขา!..\"
\" ว่าไงจ๊ะที่รัก\"
\"วันนี้ชาเหงามากเลยกริชอยู่เป็นเพื่อนชาได้ไหม?คะ \" หล่อนส่งสายตาออดอ้อน เว้าวอนเต็มที่
\"คืนนี้เอ่อชาจ๊ะเห็นทีคืนนี้จะไม่ได้พรุ่งนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงกับคุณแม่ \"
\"แล้วก็ยัยเด็กนั่นใช่ไหมคะ?วันนี้คุณใจร้ายกับชามาก \" หลอนตีหน้าเศร้า
\"คุณก็รู้ว่าชาอยากได้ชุดที่ยัยเด็กนั่นใส่คุณไม่ช่วยชาเลย ชาชักน้อยใจแล้วล่ะคะ ว่าคุณอาจจะไม่ได้รักชาเหมือนเดิมแล้วก็ได้ \"
\"โธ่! ชาเราคบกันมาสองปีแล้วนะ ชาก็รู้ว่าผมรักชาคนเดียวเราจะแต่งงานกันผมเชื่อนะสักวันคุณแม่ต้องเห็นความรักความจริงใจที่ชามีให้ผม\"
\"งั้นคุณก็พิสูจน์สิคะว่ากริชรักชาชา\"
\"จะให้ผมพสูจน์ยังไงล่ะผมยินดี \"
\"แน่นะคะ \"
\" อืม! !!\" ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปจูบดื่มด่ำกับหล่อนแล้วเลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคองามระหงส์ของสาวเจ้าทุกอย่างกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกลับทำให้บรรยากาศที่กำลังระอุได้ที่ต้องกระเจิดกรเจิงด้วยเสียงเรัยกเข้าของโทรศัพท์
กริ้ง!... กริ้ง!... กริ้ง!... ชายหนุ่มที่กำลังเคลิบเคริ้มกับรสจูบของหล่อนที่ปนเปรอให้เขาชายหนุ่มยังคงง่วนกันซอกคองามระหงส์นั้นแต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้เลย
\" ว่าไง ! ยัยหนูผีถ้าธุระของเธอไม่สำคัญพอที่ทำให้ฉันเสียเวลาและอารมย์เธอจะเสียใจ\"
\" คุณป้าให้เรียนถามว่าคุณจะมาทานข้าวเย็นกับท่านรึเปล่าถ้ากลับคุณป้าท่านจะรอคุณค่ะ\"
\" คืนนี้ฉันคงไม่กลับ \"
\" ไม่ได้นะคุณไม่กลับไม่ได้นะคุณฉันโกหกคุณป้าไว้ว่าคุณแวะทำธุระจะกลับตอนค่ำๆ ถ้าคุณไม่กลับท่านต้องสงสัยแน่ๆว่าฉันโกหกท่าน\"
\" งั้นเธอบอกคุณแม่ฉันกำลังถึงอีกหนึ่งชั่วโมง\"
\" ชาผมขอโทษจริงๆเห็นทีผมคงต้องกลับแล้วคุณแม่ท่านรอผมอยู่ช่างนี้ท่านไม่ค่อยสบายด้วยผมไม่อยากไห้ท่านไม่สบายใจ\"
\" ชาหวังว่าคุณแค่เอาใจคุณแม่จริงๆเถอะค่ะอย่าให้รู้เป็นเพราะคนอื่นชาไม่ยอมจริงๆด้วย \" ชายหนุ่มโน้มหน้าไปจุ๊บหน้าผากหล่อน แล้วเอ่ยขึ้น
\" ผมรักคุณคุณนะชา \"
\"กริชพูดแล้วนะคะชาหวังว่ากริชจะไม่ลืมสิ่งที่พูดวันนี้นะคะ \"
\" ไม่ลืมแน่ผมสัญญา.\" ...
已经是最新一章了
加载中
