บทที่ 1 คลุมถุงชน ไม่สามารถยกเลิกการแต่งงานได้

บทที่ 1 คลุมถุงชน ไม่สามารถยกเลิกการแต่งงานได้ “ใอ้เทียนฉิง นางเด็กสารเลว ฉันจะบอกแกให้นะว่า ตระกูลลู่ไม่ใช่ตระกูลที่แกอยากจะบอกยกเลิกสัญญาการแต่งงานก็บอกยกเลิกได้ ถึงแกจะไม่ยอมแต่งแต่แกก็ต้องแต่ง!” “พวกเราตระกูลใอ้ปฏิบัติกับแกอย่างไม่ยุติธรรมตรงไหน หลายปีมานี้ให้อาหารแกกินให้เสื้อผ้าแกสวม แกช่วยเหลือพ่อแกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป สารเลวเหมือนกับแม่แกที่ตายไปไม่มีผิด!” “นางเด็กสารเลว แกยังจะวิ่งอีก แกหยุดเลยนะ ได้ยินไหม......” เสียงตำหนิของแม่เลี้ยงเหลียงชู่ถิงลอยตามหลังมาไม่หยุด ใอ้เทียนฉิงกระชับกระเป๋าหนังสือเรียน หนีออกจากบ้านใอ้ไปโดยไม่หันกลับไปมองอย่างดื้อดึง เธอเพิ่งจะกลับมาจากโรงเรียน คุณพ่อกับแม่เลี้ยงก็บอกเธอว่าจัดการเรื่องการแต่งงานกับตระกูลมหาเศรษฐีอย่างตระกูลลู่อะไรนั่นให้เธอแล้ว ใอ้เทียนฉิงไม่เคยเชื่อเลยว่าเรื่องดีๆแบบนี้เหลียงชู่ถิงจะยอมปล่อยให้เหลือถึงตัวเอง ไม่ใช่ใอ้เมยเมยลูกสาวแท้ๆของเธอ เมื่อได้ลองซักถามเธอถึงได้รับรู้ว่า เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ คนที่เธอต้องแต่งให้คือชายแก่รุ่นพ่อของตระกูลลู่ ชายแก่ผู้มีอายุ 50 กว่าปีคนหนึ่ง! แบบนี้มันเกินไปแล้ว! เธอเพิ่งจะอายุ 23 ปีเองนะ คุณพ่อกลับอยากจะให้เธอแต่งไปเป็นภรรยาของพ่อหม้ายที่มีอายุมากกว่าตัวเอง! เมื่อคิดถึงตรงนี้หน่วยตาของใอ้เทียนฉิงก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย เหลียงชู่ถิงไม่ได้ตามมาอีกแล้ว ใอ้เทียนฉิงเดินเลี้ยวเข้าไปในตรอกเล็กๆตรอกหนึ่ง เดินได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงโอดครวญแปลกๆดังขึ้นมากะทันหัน “เสียงอะไรน่ะ!” ใอ้เทียนฉิงหยุดฝีเท้า กระดิกหูตั้งใจฟัง เสียงนี้.....เหมือนกับว่ามีคนได้รับบาดเจ็บหรือ ใอ้เทียนฉิงคิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปตามที่มาของเสียง ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ในตรอกเล็กๆตรอกนี้ไม่มีไฟริมทาง ภายใต้แสงจันทร์สีขาวนวลเธอเห็นรถเก๋งสีดำคันหนึ่ง เหมือนกับว่าเสียงจะดังมาจากในรถ ใอ้เทียนฉิงคิดแล้วก็เดินก้าวขึ้นไปดู หน้าต่างรถไม่ได้ปิด เธอจึงเอ่ยถามไปตามตรง “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ต้องการความช่วยเหลือไหมคะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่งคนขับรถ ฟ้ามืดเกินไป ใอ้เทียนฉิงจึงมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด รู้สึกถึงนัยน์ตาคมปลาบจ้องเขม็งมาทางตัวเองได้อย่างเลือนราง ชายหนุ่มคนนี้ดูท่าอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งมาเป็นเวลานาน กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากร่างกายนั้นหนาวเหน็บเกินไปแล้ว เธอเห็นใบหน้าเขาไม่ชัดเจน แต่สามารถถูกความรู้สึกที่เขาแผ่ออกมาทำให้จิตใจถูกบีบได้ “คุณ......ต้องการความช่วยเหลือไหมคะ” ใอ้เทียนฉิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย กัดริมฝีปากพลางเอ่ยถาม “ฉันสามารถช่วยโทรเรียก 110 ให้คุณได้!” เธอพูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา “ไม่จำเป็น......” ชายหนุ่มเปิดปากพูด น้ำเสียงแหบต่ำแห้งอยู่บ้าง แต่เหมือนกับว่ากำลังอดกลั้นต่ออะไรบางอย่างอยู่ “คุณขึ้นมาบนรถ เบาะนั่งด้านหลังผมมีกล่องยาอยู่ คุณช่วยหยิบให้ผมหน่อย......” ใอ้เทียนฉิงพยักหน้า รู้สึกถึงความไม่เหมาะสมอยู่บ้าง แต่ผู้อื่นดูแล้วท่าทางเหมือนกับว่าทรมานจริงๆ เธอเปิดประตูที่นั่งด้านหลัง แล้วก็เข้านั่ง จากนั้นก็คลำหาจนในที่สุดก็พบกล่องกล่องหนึ่งวางอยู่ใต้เบาะนั่ง นี่คงจะเป็นกล่องยาสินะ! “หาเจอแล้ว!” ใอ้เทียนฉิงร้องอย่างยินดี “ยาตัวไหนคะ แล้วก็เปิดไฟข้างในรถหน่อยได้ไหมคะ ฉันมองเห็นไม่ชัดน่ะค่ะ!” เธอเอ่ยพูด เตรียมเปิดกล่องยาเพื่อหายาให้กับชายหนุ่ม ใครจะไปรู้ว่า ชายหนุ่มถอดเข็มขัดนิรภัยที่รัดร่างตัวเองอยู่ แล้วก็ก้าวมานั่งข้างเธอในก้าวเดียว จากนั้นก็พลิกร่างทับเธอเอาไว้ ใอ้เทียนฉิงตกตะลึง ความรู้สึกแปลกประหลาดผุดขึ้นมาในใจ “คุณ......คุณ......” “ขอโทษ ผมควบคุมไม่อยู่แล้ว......” ชายหนุ่มงึมงำเสียงเบาข้างหูเธอ จากนั้นก็ก้มลงมาจูบเธออย่างสิ้นความอดทน “อุ๊บ อุ๊บ......อ๊ะ ไม่!” ใอ้เทียนฉิงลนลานขึ้นมา เธอเพิ่งจะเข้าใจในตอนนั้นเองว่าที่แท้แล้วชายหนุ่มต้องการทำอะไร “อย่าปฏิเสธผม ช่วยผมหน่อย!” นัยน์ตาชายหนุ่มแดงก่ำ จากนั้น...... “ครั้งแรกหรือ” ชายหนุ่มหยุดชะงัก จากนั้นก็อ่อนโยนลงกว่าเดิมมากโดยไม่รู้ตัว “ผมจะอ่อนโยน!” หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดลู่ซ่าวหมินก็เสร็จสิ้นกิจจึงปล่อยใอ้เทียนฉิงให้เป็นอิสระ ใอ้เทียนฉิงที่รู้สึกได้ว่าชายหนุ่มเสร็จกิจแล้วก็รีบคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา สวมใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า จากนั้นก็เปิดประตูเตรียมตัววิ่งลงจากรถ ลู่ซ่าวหมินพบว่าเธอต้องการจากไปก็ยื่นมือไปคว้าข้อมือเธอเอาไว้ “อย่าไป!” “อ๊ะ......ปล่อยฉันนะ คุณมันคนสารเลว ฉันไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่!” ใอ้เทียนฉิงตกใจแทบตาย ลนลานจับกระเป๋าหนังสือเรียนทุบไปที่มือเขาอย่างแรง ลู่ซ่าวหมินปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว ใอ้เทียนฉิงที่สบโอกาสก็รีบลากกระเป๋าหนีออกไปอย่างไม่กล้าหันหน้ากลับมามอง “คุณ ผมจะรับผิดชอบคุณเอง!” ลู่ซ่าวหมินอยากจะตามไป แต่ก็รู้สึกว่าสภาพแบบนี้ของตัวเองไม่เหมาะสม ดังนั้นจึงหยุดการกระทำนั้น คนสารเลว ฉันไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบ หยาดน้ำตาของใอ้เทียนฉิงรินไหลอีกครั้งอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ เธอก้าวเท้าวิ่งกลับไปทางบ้านใอ้ สถานที่แห่งนี้อยู่ห่างจากบ้านใอ้ไม่ไกล เธอในตอนนี้เสื้อผ้ายุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย และก็ไม่มีสถานที่ให้ไปแล้ว...... เธอรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ถ้าหากว่าตัวเองไม่ได้ยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือผู้อื่นก็ดี อยู่ที่บ้านใอ้ เลวร้ายสุดก็แค่ถูกเหลียงชู่ถิงตบตียกหนึ่งเท่านั้น แบบนี้ดีกว่าเสียตัวให้กับชายแปลกหน้าคนหนึ่งเป็นไหนๆ! แม้กระทั่งรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มเป็นแบบไหน เธอก็มองเห็นไม่ชัด อาศัยเพียงความรู้สึกที่มีต่อนัยน์ตาคมปลาบอันเลือนราง กลิ่นอายแปลกประหลาดเยียบเย็นที่แผ่ออกจากร่างกายของเขา...... ชายหนุ่มคนนี้......เป็นใครกัน!