บทที่ 6 ใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์อันมีเสน่ห์เย้ายวน

บทที่ 6 ใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์อันมีเสน่ห์เย้ายวน “ถูกต้อง ฉันก็คือ...... ใอ้เทียนฉิง......” ใอ้เทียนฉิงเอ่ยตอบ แล้วก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คุณลุงหวัง มาเรียกฉันไปทานข้าวใช่ไหมคะ ฉันหิวจะแย่แล้วค่ะ......” เธอเอ่ยพูด รีบตรงไปทางประตูห้องอย่างไม่กล้าสบตากับลู่ซ่าวหมิน คิดเพียงแค่ว่าต้องการหลบหนีไปจากสถานที่ที่มีชายหนุ่มคนนี้ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ไม่ใช่เพียงแค่แววตา แต่กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากร่างนั้นก็เย็นยะเยือกอย่างผิดปกติ “ใช่แล้วครับ!” คุณลุงหวังก็พยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ “คุณชาย คุณผู้หญิง ถึงเวลารับประทานอาหารได้แล้วครับ!” ลู่ซ่าวหมินมองใอ้เทียนฉิงจากไป แล้วก็นึกขึ้นได้กะทันหันว่าบนร่างของผู้หญิงคนนี้สวมเพียงแค่ชุดคลุมอาบน้ำ ภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำยัง......เขาขมวดคิ้วทันที ความรู้สึกโกรธผุดขึ้นในใจ ก้าวเดินขึ้นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองก่อนที่เธอจะออกจากห้องไป จากนั้นก็ปิดประตูห้องของตัวเอง “คุณจะไปไหน” ลู่ซ่าวหมินเอ่ยถามเสียงต่ำ ใอ้เทียนฉิงตกตะลึง เอ่ยตอบเสียงต่ำ อย่างรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย อยากจะดึงมือเขาออก “ฉัน......ฉันหิวแล้ว จะลงไปทานข้าวด้านล่าง......” ลู่ซ่าวหมินขมวดคิ้ว “คุณจะแต่งกายแบบนี้ลงไปด้านล่างหรือ” แม้ว่าเขาจะไม่มีความสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้ แม้กระทั่งงานแต่งงานก็ไม่มีให้เธอ แต่ว่าเธอก็เป็นภรรยาที่ตัวเองแต่งเข้ามา จะแต่งกายแบบนี้ลงไปพบผู้คนได้อย่างไร ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้สึกตัวบ้างหน่อยหรือไงกัน หรือว่า......ใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอนั้นคือการเสแสร้งแกล้งทำกัน เธอชื่นชอบแบบนี้หรือ “อ๊ะ” ใอ้เทียนฉิงตะลึงค้าง เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองสวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งกว่าเดิม มุดออกจากอ้อมกอดของเขาด้วยใบหูแดงก่ำ “ขอ ขอโทษค่ะ...... คุณชายลู่ ฉันไม่ได้จงใจเดินเข้าผิดห้องนะคะ ตอนนี้ฉันจะออกไป......” คิ้วของลู่ซ่าวหมินขมวดลึกยิ่งกว่าเดิม “เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วค่อยไป!” ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เลยหรือว่าตอนนี้ตัวเองนั้นยั่วยวนใจผู้คนมากเพียงใด แม้ว่าคุณลุงหวังจะเป็นพ่อบ้าน แต่ก็เป็นบุรุษ ช่างไม่รู้จักระมัดระวังเลยแม้แต่น้อย! “ค่ะ ค่ะ......” ใอ้เทียนฉิงพยักหน้า ในมือของเธอถือเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาอยู่ตัวหนึ่ง จึงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำ ต้องการจะปิดประตูเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ว่า เธอที่เพิ่งจะหันกลับมาหลังจากเดินเข้าห้องน้ำไปก็พบว่าลู่ซ่าวหมินได้เดินตามเข้ามา ใอ้เทียนฉิงตกตะลึง “คุณ คุณจะทำอะไรคะ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว......” “ไปเปลี่ยนข้างนอก ผมจะอาบน้ำ!” ลู่ซ่าวหมินเหลือบตามองเธอด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก เอ่ยจบก็ไล่เธอออกจากห้องอาบน้ำ ใอ้เทียนฉิงโกรธแทบตาย แม่เลี้ยงนั้นเป็นกันไม่ได้ง่ายๆเลย ลูกชายที่มีอายุมากกว่าตัวเองคนนี้ ช่างทำความรู้จักได้ยากเสียจริง ใอ้เทียนฉิงเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตสีขาวของลู่ซ่าวหมินอย่างระมัดระวัง ขยับดึงเสื้ออย่างกระอักกระอ่วน เสื้อเชิ้ตตัวนี้ตัวใหญ่และยาวมาก แต่กลับยาวถึงแค่ต้นขาของเธอ ยังไม่ถึงหัวเข่า รู้สึกว่ามันช่าง......ช่างมันเถอะ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็ดีกว่าสวมเพียงแค่เสื้อคลุมอาบน้ำ ด้านล่างไม่มีจะดีเสียกว่า....... ใอ้เทียนฉิงเอ่ยปลอบตัวเองเสร็จก็ออกจากห้องนอนของลู่ซ่าวหมินลงไปชั้นล่าง ห้องอาหารนั้นมีสำรับอาหารขึ้นโต๊ะแล้ว ยังไม่ทันจะลงไปก็ได้กลิ่นหอมลอยมา ช่างทำให้ผู้คนเกิดอาการเปรี้ยวปาก น้ำลายสอเสียจริง รสสีกลิ่นนั้นครบถ้วน ใอ้เทียนฉิงรีบนั่งลง คุณลุงหวังส่งสัญญาณให้เธอรอก่อน ใอ้เทียนฉิงรู้สึกเศร้าอยู่บ้างในตอนนั้น เธอหิวจะแย่อยู่แล้ว เพียงแต่เมื่อนึกถึงลู่ซ่าวหมินกับคุณท่านลู่ที่ยังไม่ปรากฏตัว ก็นั่งตัวตรงขึ้นมาในทันที เธอในตอนนี้ยังไม่เคยพบกับคุณท่านลู่ ไม่รู้ว่าทำไมชายชราอายุมากแล้วคนนั้นถึงเลือกแต่งเธอมาเป็นภรรยา ดังนั้นจึงยังไม่สามารถบุ่มบ่ามได้ เวลาผ่านไปชั่วครู่ ลู่ซ่าวหมินก็ลงมาชั้นล่าง เห็นใอ้เทียนฉิงที่โต๊ะอาหารก็กวาดตามองเธออย่างเฉยชา จากนั้นก็กำชับให้คนครัวนำอาหารขึ้นโต๊ะได้ ใอ้เทียนฉิงตะลึง เอ่ยถามอย่างสงสัยเล็กน้อย “ลู่....... คุณท่านลู่ คุณพ่อของคุณ เขา......ไม่มาทานข้าวหรือคะ” ลู่ซ่าวหมินมองเธออย่างประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถาม ใอ้เทียนฉิงเห็นเขาไม่พูดไม่จา ตัวเองก็ไม่พูดไม่จาด้วย ทานข้าวที่อยู่ในชามอย่างเงียบๆ......ลูกชายที่อายุมากกว่าเธอคนนี้ กลิ่นอายแข็งแกร่งมาก ราวกับว่าไม่ชื่นชอบเธอเป็นอย่างมาก! แต่เธอก็ไม่ได้จงใจแต่งเข้ามาในตระกูลพวกเขาเป็นแม่เลี้ยงเขาเสียหน่อย! เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใอ้เทียนฉิงก็รู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรม เธอเป็นเด็กสาวที่เพิ่งจะอายุ 23 ปีเต็ม ใกล้จะจบมหาวิทยาลัยแล้ว ช่วงเวลางดงามของวัยรุ่น ถ้าหากว่าไม่ถูกบีบบังคับ จะแต่งให้กับผู้ชายที่มีอายุมากกว่าบิดาของตัวเองได้อย่างไรกัน! ใอ้เทียนฉิงคิดแล้วก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ น้ำตารินไหลมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าลู่ซ่าวหมินที่นั่งอยู่ด้านข้างอยากจะทำเป็นมองไม่เห็น ก็ไม่มีทางที่จะทำได้ ลู่ซ่าวหมินขมวดคิ้วเอ่ยอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ทานข้าวดีๆ ร้องไห้ทำไมกัน”