บทที่ 7 ฉันไม่ได้จงใจมาเป็นแม่เลี้ยงของคุณนะคะ

บทที่ 7 ฉันไม่ได้จงใจมาเป็นแม่เลี้ยงของคุณนะคะ หรือว่าจะโทษตัวเองที่ไม่ได้จัดงานแต่งงานให้กับเธอ แต่ว่างานแต่งของเขานั้นมีไว้ให้กับหญิงสาวที่เขาต้องการจะแต่งด้วยจริงๆ ยกตัวอย่างเช่น เจ้าของหยกแขวนที่อยู่ในรถวันนั้น! เขาไม่สามารถจัดงานให้กับผู้หญิงที่แต่งเข้ามาเพื่อผลประโยชน์คนหนึ่งได้! ใอ้เทียนฉิงถูกเขาดุก็ยิ่งแสดงอาการน้อยใจออกมา กัดริมฝีปากแน่น ผ่านไปนานกว่าจะดีขึ้น เอ่ยชี้แจงว่า “คุณจะดุทำไมกัน คุณคิดว่าฉันอยากแต่งเข้าตระกูลคุณมาเป็นแม่เลี้ยงคุณหรือไงคะ ฉันเพิ่งจะอายุ 23 ปีเองนะ ฉันสามารถหาแฟน มีความรัก แต่งงานได้อย่างปกติ แต่ตอนนี้ทั้งหมดล้วนถูกตระกูลพวกคุณทำลายหมดแล้ว......” ลู่ซ่าวหมินมีสีหน้าทะมึนในทันที ผู้หญิงคนนี้พูดว่าอะไรนะ แต่งเข้าตระกูลพวกเขามาเป็นแม่เลี้ยงเขาหรือ เธอคิดว่าเธอแต่งให้กับบิดาตัวเองหรอกหรือ เธอวางตัวเองไว้ที่ตำแหน่งไหนกัน ถึงได้อยากจะหาแฟนหนุ่มอีก เขาเรียกเธอว่าแม่เลี้ยง เธอจะกล้ารับคำอย่างนั้นหรือ สมควรตาย! “คุณคิดว่า คุณเป็นแม่เลี้ยง.......ของผมหรือ” ลู่ซ่าวหมินสีหน้าทะมึน เสียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดังขึ้น “คุณอย่าเรียกฉันว่าแม่เลี้ยงนะ ฉันไม่มีลูกชายที่โตขนาดนี้แบบคุณ!” ใอ้เทียนฉิงงึมงำเสียงเย็น ถลึงตาใส่เขา “ฉันไม่สนใจว่าทำไมคุณพ่อของคุณต้องการให้ฉันแต่งเข้าตระกูลพวกคุณ แต่ว่าฉันจะบอกคุณให้นะ จะรังแกฉันน่ะ ไม่มีทางเสียหรอก!” “.......” ลู่ซ่าวหมินทั้งใบหน้ามีสีอึมครึม เขาถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้โกรธฉิวแล้ว เธอปัญญาอ่อนหรือไงกัน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองแต่งให้ใครกันแน่ “ผู้หญิง เธอกำลังรนหาที่ตายหรือไง” ลู่ซ่าวหมินลุกขึ้น ก้าวไปข้างหน้าจับคางของใอ้เทียนฉิงไว้ บีบอย่างแรง “แค่ก.......แค่กๆ.......” ใอ้เทียนฉิงถูกเขาบีบจนเจ็บ คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะลงมือได้ใจร้ายขนาดนี้ เพียงแต่ว่าเธอไม่ยอมแพ้หรอก “ฉัน......พูดความจริง.......” “ดีมาก!” ลู่ซ่าวหมินถูกทำให้โกรธฉิว ใบหน้าอึมครึมมองเธอที่เจ็บจนสีหน้าซีด ก็สะบัดมือปล่อยเธอ พลางเอ่ยอย่างเฉยชาว่า “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องทำหน้าที่ทั้งหมดที่แม่เลี้ยงสมควรทำ!” ใอ้เทียนฉิงตะลึงค้าง ไม่เข้าใจความหมายของลู่ซ่าวหมิน ก็เห็นเขาหมุนร่างที่แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว ทำอะไรกัน เธออยากจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากเขา เชื่อมความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา ตอนนี้มันสถานการณ์อะไรกัน ข้าวก็ไม่ทานแล้วหรือ “เชอะ! คุณไม่ทานข้าว ฉันทานเอง!” ใอ้เทียนฉิงพึมพำ ทานอาหารบนโต๊ะต่อไป จากนั้นก็กัดน่องไก่คำโต ชั้นสอง ลู่ซ่าวหมินจ้องมองใอ้เทียนฉิงที่กำลังทานอาหารอย่างออกรสอยู่ที่ชั้นล่าง โทสะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ผู้หญิงสมควรตายคนนี้ ทำให้ตัวเองโกรธแทบตายแล้วตัวเองยังจะมีหน้าทานอาหารอย่างมีความสุขอีก! ลู่ซ่าวหมินกวาดตามองใอ้เทียนฉิงอย่างเฉยชารอบหนึ่ง เตรียมตัวเข้าห้องไปด้วยความโกรธ สุดท้ายก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นยืนจากโต๊ะ หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เพราะว่าเสื้อผ้าที่สวมนั้นค่อนข้างสั้น....... หน้าผากของลู่ซ่าวหมินมีเส้นเอ็นผุดขึ้น ผู้หญิงสมควรตายคนนี้ กล้าสวมเสื้อผ้าแบบนี้ออกมาข้างนอก! เกินไปแล้ว! เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ถ้าเขาไม่สั่งสอนเธอสักหน่อย เธอก็คงไม่รับรู้ถึงการคงอยู่ของสามีตัวเองสินะ! เขาจะต้องสั่งสอนเธอให้ดีอย่างแน่นอน! ใอ้เทียนฉิงที่ทานอาหารเย็นเสร็จก็ออกไปเดินเล่นย่อยอาหารที่สวนดอกไม้ คุณลุงหวังจัดเตรียมห้องนอนห้องใหม่ให้เธอ รอเธอกลับไปที่ห้องอีกครั้ง เพิ่งจะเอนตัวนอนบนเตียง ก็มีเงาเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาในห้องนอนของเธอ ใอ้เทียนฉิงตกตะลึงค้าง มองชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ตัวเองทีละก้าว ดวงตาทั้งคู่เบิกโต “คุณ......คุณจะทำอะไรน่ะ นี่มันห้องนอนของฉันนะ!”