บทที่ 8 ผู้หญิง ทำหน้าที่ของคุณเสีย

บทที่ 8 ผู้หญิง ทำหน้าที่ของคุณเสีย ลู่ซ่าวหมินเบ้ปาก เมื่อสักครู่คุณลุงหวังมาบอกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอยู่คนเดียว...... “คุณเป็นแม่เลี้ยงของผมไม่ใช่หรือ แน่นอนว่าต้องมาทำหน้าที่ของแม่เลี้ยงน่ะสิ!” ลู่ซ่าวหมินสีหน้าทะมึน ยิ้มเยาะเย้ยพลางเอ่ยพูด ใอ้เทียนฉิงตกใจแทบตาย กลืนน้ำลายไม่รู้ตัว “ดึกขนาดนี้แล้ว ทำหน้าที่อะไรกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ.......” “คุณว่าทำหน้าที่อะไรล่ะ” ลู่ซ่าวหมินก้าวขึ้นมาข้างหน้า แล้วผลักเธอล้มลงไป ใอ้เทียนฉิงตกตะลึง “อ๊ะ คุณ......คุณทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ คุณพ่อของคุณจะต้องโกรธแน่.......” ลู่ซ่าวหมินมีสีหน้าทะมึน “คุณพ่อของผมจะโกรธหรือไม่ ผมไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้ผมโกรธมาก!!!” “อุก.......คุณไม่ชอบฉันใช่ไหมคะ พูดความจริงแล้ว......แต่งเข้าตระกูลพวกคุณก็ไม่ได้เป็นความยินยอมของฉัน ฉันพูดความจริงนะ! โปรดเชื่อฉันเถอะ!” แววตาของใอ้เทียนฉิงแน่วแน่ ขาดก็เพียงแต่ยกมือขึ้นมาสาบานต่อสวรรค์เท่านั้น ใครจะรู้ว่าเมื่อเธอเอ่ยจบ สีหน้าของลู่ซ่าวหมินยังไม่คลายลง กลับยิ่งดำทะมึนขึ้นไปอีก ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลางเอ่ยพูด “ความหมายของคุณคือ แต่งงานเข้าตระกูลพวกผมนั้นทำให้คุณได้รับความไม่เป็นทำใช่ไหม” ใอ้เทียนฉิงพยักหน้าแรงๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาก็รีบเปลี่ยนเป็นส่ายหน้าอย่างแรง หลีกเลี่ยงนัยน์ตาคมปลายที่เหมือนจะกินคนของเขา เธอเอ่ยขัดกับใจของตัวเอง “ไม่! ไม่อย่างแน่นอน! ความหมายของฉันคือ.......สามารถแต่งเข้าตระกูลลู่ จริงๆแล้วเป็นความโชคดี.......ของฉัน!” “ในเมื่อเป็นโชคดีของคุณ อย่างนั้นคุณก็ควรจะรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณ แล้วก็ทำหน้าที่ของคุณให้ดีเสียสิ!” ลู่ซ่าวหมินมองเธอด้วยอารมณ์เย็นชา ก่อนจะออกคำสั่ง “มานี่” ใอ้เทียนฉิงเขยิบไปอย่างยึกๆยักๆ เพราะหวาดกลัว สักพักหนึ่งถึงจะไปยืนอยู่เบื้องหน้าเขา “คุณชายลู่......คุณมีอะไรจะสั่งหรือคะ” เอ่ยจบก็อดไม่ได้ที่จะด่าว่าตัวเองมาไม่มีความกล้าเกินไปแล้ว เธอในตอนนี้ดีร้ายอย่างไรก็มีสถานะเป็นแม่เลี้ยงของเขา อย่างไรก็อาวุโสมากกว่าเขา ในเรื่องการวางมาดทำไมถึงแพ้ให้กับลูกเลี้ยงของตัวเองจนเข่าอ่อนกัน ใอ้เทียนฉิงคิดได้ดังนั้น สายตาก็ค่อยๆเคลื่อนไปยังใบหน้าหล่อเหลางดงาม ครั้งนี้เปลี่ยนวิธีการพูด “คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ลู่ซ่าวหมินมองเธออย่างพินิจพิจารณา โดยเฉพาะท่าทางนิ่งสงบที่เธอแสร้งทำ นัยน์ตาสีนิลหดลง เห็นเพียงสีหน้าที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงของเขา กับน้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยพูด “มาถอดเสื้อผ้าให้ผม” อะไรนะ! ใอ้เทียนฉิงสีหน้าตะลึง เข้าใจความหมายของเขาได้อย่างรวดเร็ว อารมณ์ความรู้สึกไม่ได้แข็งทื่อ รีบโต้กลับไปว่า “ไม่ได้!” เธอรู้สึกได้ ว่าบางทีอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองนั้นจะรุนแรงเกินไปแล้ว จึงค่อยๆจัดการให้ลดลง จากนั้นก็เอ่ยว่า “ความหมายของฉันคือ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแม่เลี้ยงของคุณ แต่ว่าสุดท้ายแล้วชายหญิงต่างกัน ดังนั้นเรื่องอย่างการถอดเสื้อผ้านั้น......อย่างไรก็แล้วแต่มันไม่ดีเท่าไร.....” ลู่ซ่าวหมินที่เห็นท่าทางหลบเลี่ยงของเธอ ก็ไม่ยอมให้เธอได้สมหวัง ยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง บนร่างของเธอสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งของเขา สายตาเขาเคลื่อนลงไปมองด้านล่าง เนื้อผ้าโปร่งบางเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าสมบูรณ์แบบของร่างกายเธอที่ถูกคลุมเอาไว้อย่างวับๆแวมๆ ลู่ซ่าวหมินมองถึงตรงนี้ นัยน์ตาก็ทอประกายสีเข้มขึ้น รู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อบางส่วนของร่างกายรู้สึกถึงความปวดร้าว สมควรตาย! ทำไมตัวเองถึงได้มีปฏิกิริยากับผู้หญิงคนนี้ได้กัน! สาเหตุเป็นเพราะเขาละเว้นจากกิเลสมานานไปหรือ! ใอ้เทียนฉิงมองเขาแล้วก็เหมือนกับว่าจะรับรู้ได้ถึงจุดประสงค์ของเขา มือทั้งคู่กระชับกระดุมเสื้อเชิ้ตแน่น “คุณไม่สามารถปฏิบัติกับฉันแบบนี้ ฉันเป็นผู้หญิงของคุณพ่อคุณ......” คำพูดของเธอดึงสติที่จมอยู่ในห้วงอารมณ์ของลู่ซ่าวหมินกลับมาในทันที ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยการประชดประชัน “คุณวาดฝันสวยงามไปแล้ว! คุณไม่ดูคุณเลยว่าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้านั้น มีส่วนไหนบนร่างกายของคุณที่ดึงดูดผม” ใอ้เทียนฉิงที่ถูกเขาตำหนิก็อับอายจนใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาในทันที ใบหน้ารูปไข่สวยหยาดเยิ้มแดงก่ำราวกับลูกพีช ลิ้นแข็งไปชั่วคราว ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไร ลู่ซ่าวหมินเห็นท่าทางของเธอแล้วก็รู้ว่าคำพูดของตัวเองใช้ได้ผล ในใจก็โล่งอกไปที ในตอนนี้เองที่รู้สึกว่าบางส่วนบนร่างกายของตัวเองสงบลง ลู่ซ่าวหมินถึงได้ดึงสายตากลับมามองร่างของเธออีกครั้ง เอ่ยถามเสียงเย็นว่า “ใครอนุญาตให้คุณใส่เสื้อผ้าของผมกัน หรือว่าก่อนหน้านี้คุณจงใจเข้าไปในห้องนอนของผมก่อน อยากจะ......”