บทที่ 11 ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่

บทที่ 11 ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ วันรุ่งขึ้น ใอ้เทียนฉิงตื่นขึ้นมาจากห้วงแห่งความฝัน แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ใอ้เทียนฉิงเปิดประตูห้องพบว่าคุณลุงหวังยืนอยู่หน้าประตูอย่างนบน้อม จึงเอ่ยถามว่า “คุณลุงหวัง คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือคะ” คุณลุงหวังเอ่ยอย่างนบน้อมว่า “คุณผู้หญิง เรื่องจัดเตรียมเสื้อผ้าใหม่ให้คุณที่คุณชายกำชับเอาไว้มาถึงแล้วครับ กระผมจะให้คนขนย้ายเข้ามานะขอรับ” ลู่ซ่าวหมินกำชับไว้หรือ ใจของใอ้เทียนฉิงสั่นไหว ไม่ได้คัดค้านอะไร เห็นคุณลุงหวังออกคำสั่งคนรับใช้ให้เคลื่อนย้ายเสื้อผ้ากองใหญ่เข้ามาอย่างเป็นระเบียบแบบแผน ใอ้เทียนฉิงเห็นเสื้อผ้ามากมายขนาดนี้ เดิมอยากจะจัดการเก็บเอง แต่สุดท้ายก็ถูกคุณลุงหวังห้ามเอาไว้ “คุณผู้หญิง คุณไปนั่งพักที่โซฟาก่อนเถอะครับ ผมจะจัดการหาคนรับใช้หญิงสองสามคนมาช่วยจัดเก็บให้ครับ” คุณลุงหวังเอ่ยจบก็ออกไปเรียกคน ผ่านไปไม่นาน เขาก็นำคนรับใช้หญิงสองสามคนมาจัดการพับเสื้อผ้าทั้งหมดเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ ใอ้เทียนฉิงที่นั่งอยู่บนโซฟา เห็นพวกเธอจัดเก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็อดเอ่ยถามคุณลุงหวังที่อยู่ด้านข้างไม่ได้ “คุณลุงหวัง ฉันเห็นว่ารูปแบบของเสื้อผ้านี้ล้วนมีขนาดพอๆกับรูปร่างของฉัน แต่ว่าฉันเพิ่งจะมาอยู่ในบ้านหลังนี้ คุณรู้ได้อย่างไรกันคะ” คุณลุงหวังที่ได้ยินเธอถามอย่างสงสัยก็ไม่ได้ปิดบังอะไร เอ่ยอธิบายอย่างตรงไปตรงมาว่า “นี่ล้วนเป็นคุณชายที่บอกกับกระผมครับ” ใอ้เทียนฉิงสีหน้าเต็มไปด้วยอาการตกตะลึง ในใจก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา ลู่ซ่าวหมินบอกเขาหรือ แต่ว่าเธอไม่เคยบอกกับเขานินา เขารู้ขนาดรูปร่างของเธอได้อย่างไรกัน จู่ๆในสมองเธอก็ปรากฏภาพที่เธอถูกลู่ซ่าวหมินทับอยู่บนเตียงในคืนนั้น เนื่องจากเสื้อเชิ้ตบางเกินไป คาดว่าเขาคงจะเห็นเรือนร่างทั้งหมดเธอไปแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใอ้เทียนฉิงก็รู้สึกอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เธอในตอนนี้มีฐานะเป็นแม่เลี้ยงของลู่ซ่าวหมิน แต่กลับถูกเขาทำเรื่องแบบนั้นด้วย ถ้าหากว่าถูกคนอื่นรู้เข้า ก็ไม่รู้ว่าจะถูกนินทาจนมีสภาพเป็นอย่างไร! เธอแอบตัดสินใจในใจเงียบๆ ถ้าหากว่าหลังจากนี้พบกับเขา จะต้องระมัดระวังในเรื่องการรักษาระยะห่าง! ไม่รอให้เธอได้คิดจบ ก็ถูกคุณลุงหวังเอ่ยเตือนว่า “คุณผู้หญิง สำหรับอาหารนั้นเตรียมเรียบร้อยแล้ว อีกสักครู่ คุณอย่าลืมลงไปทานอาหารนะครับ” ใอ้เทียนฉิงพยักหน้า มองพวกเขาจากไป จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งจากตู้ออกมาเปลี่ยน แปรงฟันล้างหน้า แล้วก็ออกจากห้องลงไปทานอาหารที่ด้านล่าง คุณลุงหวังที่เห็นเธอ ก็ก้าวขึ้นมาขยับเก้าอี้ให้กับเธอ รอจนกระทั่งใอ้เทียนฉิงนั่งลงแล้ว ก็ไปกำชับคนรับใช้ในนำอาหารมาเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ ใอ้เทียนฉิงมองอาหารมากมายบนโต๊ะก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย กำลังจะเริ่มทานอาหาร ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นถามว่า “คุณลุงหวัง ตั้งแต่ฉันตื่นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นคุณชายของคุณเลย เวลานี้เขาไปไหนกันคะ” คุณลุงหวังเห็นว่าในที่สุดเธอก็นึกถึงคุณชาย ในใจก็อดชื่นใจไม่ได้ เอ่ยตอบด้วยท่าทางอบอุ่นว่า “คุณชายตื่นมาก็ไปทำงานที่บริษัทแต่เช้าแล้วครับ” มินาล่ะเธอถึงได้ไม่เจอเขาเลยในตอนเช้า! “อย่างนั้นเขาจะกลับมาตอนไหนคะ” ใอ้เทียนฉิงเอ่ยถาม คุณลุงหวังนึกว่าเธอคิดถึงลู่ซ่าวหมิน ไม่อยากจะแยกจากเขานานเกินไป จึงเริ่มเอ่ยปลอบใจว่า “วันนี้ตอนเย็นเดี๋ยวคุณชายก็กลับมาแล้วครับ ถ้าคุณผู้หญิงรู้สึกไม่สบายใจ ทานอาหารเสร็จแล้วกระผมจะพาคุณไปเดินรอบๆนะครับ” ใอ้เทียนฉิงรู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีของคุณลุงหวัง ริมฝีปากแดงก็ยกยิ้ม เอ่ยตอบด้วยท่าทางอ่อนโยนว่า “ขอบคุณนะคะ คุณลุงหวัง” “ไม่ต้องเกรงใจครับ นี่เป็นสิ่งที่กระผมสมควรทำ” ใอ้เทียนฉิงทานอาหารต่อไป นึกได้ว่าลู่ซ่าวหมินไม่อยู่บ้าน อย่างน้อยช่วงกลางวันก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าเย็นชาของเขา ในใจของเธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา กระทั่งความอยากอาหารก็มีมากขึ้น ใอ้เทียนฉิงทานอาหารเสร็จแล้วก็ตรงขึ้นไปชั้นบน ตอนที่เธอถึงบันไดชั้นสองนั้นก็ได้ยินเสียงใสของกระดิ่งลมแว่วมา เธอยังคิดว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอนไปเอง แต่เมื่อเธอไปจนถึงชั้นสาม เสียงของกระดิ่งลมก็ชัดเจนยิ่งขึ้น ผสมปนเปกับเสียงอื่นๆ ตอนนี้เองที่เธอมั่นใจว่าไม่ใช่อาการประสาทหลอน ที่มาของเสียงนั้นอยู่ด้านบนตัวเอง กรุ๊งกริ๊ง......กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง...... เสียงกระจ่างใสดังขึ้น ราวกับว่ามีเวทมนตร์ที่ทำให้ผู้คนลุ่มหลงบางอย่าง ค่อยๆทำให้ความสงบเงียบในใจของใอ้เทียนฉิงกระเพื่อม เธอคิดถึงตอนที่เพิ่งมาถึงบ้านหลังนี้ พ่อบ้านกำชับเธออย่างเป็นพิเศษว่า ห้องบนชั้นสี่ที่มีกระดิ่งสีฟ้าแขวนอยู่นั้น ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามเข้าไป และก็ไม่อนุญาตให้เธอเข้าใกล้ด้วย ถ้าหากว่าฟังความเคลื่อนไหวด้านในอย่างตั้งใจ ก็เกือบจะสามารถมั่นใจได้ว่าด้านในมีคนอยู่ เพียงแต่ว่าลู่ซ่าวหมินไม่อยู่บ้าน....... ยังจะมีใครที่สามารถเข้าไปในห้องนั้นได้อีก