บทที่ 12 ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้ลึกลับ

บทที่ 12 ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้ลึกลับ ใอ้เทียนฉิงโอบกอดความสงสัยเต็มหัวใจเดินขึ้นไปชั้นบนต่อ เดินไปถึงหน้าประตูห้องที่มีกระดิ่งลมสีฟ้าแขวนอยู่ ประตูห้องเปิดค้างไว้ครึ่งหนึ่ง สิ่งแรกที่เห็นคือโซฟาหนังแท้ตัวกว้างแสนสบายสีดำตัวหนึ่ง บนโซฟาสีดำตัวนั้นมีเงาร่างสูงบาง สง่างามของชายหนุ่มคนหนึ่งพิงอยู่ ในมือของชายหนุ่มถือหนังสือเล่มหนึ่ง บดบัดใบหน้าของเขาไปครึ่งหนึ่งพอดี ทำให้เธอไม่สามารถยืนยันใบหน้าค่าตาของเขาได้ ในตอนนี้เอง ความถี่ในการสั่นไปมาของกระดิ่งลมสีฟ้าที่แขวนอยู่เหนือศีรษะเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ความถี่ในการสั่นไปมาแรงขึ้นเรื่อยๆ กระดิ่งลมกระแทกเข้ากับประตูห้องอย่างแรง ใอ้เทียนฉิงถูกเหตุการณ์เบื้องหน้านี้ทำให้ตกใจสะดุ้ง ภายในทางเดินบนชั้นนั้นไม่มีลมแม้แต่น้อย กระดิ่งลมกลับสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง! ที่สำคัญก็คือ เธอกังวลว่าเสียงดังด้านนอกจะรบกวนให้คนในห้องตื่นตระหนก จึงมองเข้าไปในห้อง คนในห้องถูกรบกวนอย่างเห็นได้ชัด หนังสือถูกเคลื่อนลงมาเล็กน้อย เผยให้เห็นทั้งใบหน้า ทำให้เธอสามารถมองเห็นได้หน้าตาของเขาได้อย่างชัดเจน ที่แท้คนคนนี้ก็คือ...... ลู่ซ่าวหมิน!!! คุณลุงหวังบอกว่าเขาไปบริษัทไม่ใช่หรือ ทำไมถึงมาปรากฏตัวที่ห้องบนชั้นสี่ได้ หรือว่าเขาไม่ได้ออกจากที่นี่เลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่สิ! เดี๋ยวนะ......ทำไมนัยน์ตาของเขาถึงได้เป็น...... สีฟ้าหรือ เห็นได้ชัดว่ารูปร่างหน้าตาเหมือนกับลู่ซ่าวหมินอย่างกับแกะ แต่ว่า...... นัยน์ตาของลู่ซ่าวหมินมีสีดำ ส่วนนัยน์ตาของผู้ชายคนนี้กลับเป็นสีฟ้า!!! ใอ้เทียนฉิงนัยน์ตาทั้งคู่เบิกโตอย่างตกตะลึง ทั่วทั้งร่างถูกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้ตกตะลึงค้างไปแล้ว เธอจ้องใบหน้าของชายหนุ่มเขม็ง ในใจสับสนวุ่นวาย ความหวาดกลัวและความสงสัยผสมปนเปอยู่ในใจเธอ ทำให้เธอแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว! เธอในตอนนี้ต้องการรู้เพียงแค่ว่า คนคนนี้คือลู่ซ่าวหมินใช่กันไม่ ถ้าหากว่าไม่ใช่ อย่างนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลู่ซ่าวหมินนั้นคืออะไรกันแน่! และในเวลานั้นเอง...... ชายหนุ่มที่เดิมตั้งใจกับการอ่านหนังสือ เหมือนกับรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง นัยน์ตามองผ่านช่องว่างระหว่างบานประตูมาที่ร่างของใอ้เทียนฉิง ทำให้เธอตกใจจนรีบหลบไปอยู่หลังกำแพง ภายในสมองนึกถึงภาพเมื่อครู่ นัยน์ตาคมราวกับน้ำแข็งคู่นั้นของเขา ทำให้จิตใจของเธอว้าวุ่น หอบหายใจหนัก เมื่อสักครู่เขาน่าจะเห็นตัวเองแล้วใช่ไหมนะ! ทำอย่างไรดี ใอ้เทียนฉิงพิงกำแพง คิดฟุ้งซ่าน ผ่านไปชั่วครู่ เธอก็พบว่าเขาไม่ได้ปรากฏตัวออกมา ในใจก็สงบลง บางที......เขามองไม่เห็นตัวเอง ใอ้เทียนฉิงเอ่ยปลอบใจตัวเองแบบนี้ ผ่านไปอีกชั่วครู่ ใอ้เทียนฉิงมั่นใจว่า เมื่อสักครู่นี้ชายหนุ่มคนนั้นไม่เห็นเธอ ความหวาดกลัวในจิตใจค่อยๆจางหายไป เธอเคลื่อนตัวเบาๆ มาอยู่ที่หน้าประตู มองผ่านรอยแยกเข้าไปทางด้านใน สุดท้ายกลับพบว่า...... คนคนนั้นหาย ไป แล้ว!! ใอ้เทียนฉิงไม่อยากจะเชื่อ เธอขยี้ตาอย่างแรง จากนั้นก็เพ่งมองเข้าไป พบว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน เธออดไม่ได้ที่จะก้าวขึ้นไปข้างหน้าสองก้าว ทั้งร่างยืนอยู่หน้าประตู ทิวทัศน์ภายในห้อง ปรากฏขึ้นในนัยน์ตาของเธอทันที บานกระจกทั้งหมดถูกปิดตาย ภายในห้องไม่มีสิ่งของหรือตู้ที่สามารถแอบซ่อนตัวได้ ที่ประตูมีเธอเฝ้าอยู่ ก็ไม่เห็นว่าเขาจะออกไป อย่างนั้นเขาจากไปได้อย่างไรกันนะ ยังมีอีก เขาไปที่ไหนกันแน่ ใอ้เทียนฉิงเดินดูรอบห้องรอบหนึ่ง มั่นใจแล้วว่าไม่มีคนอยู่ ในใจก็รู้สึกสงสัยว่าตัวเองมองผิดไปหรือไม่ หรือว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อสักครู่นี้เป็นเธอที่หลอนไปเองกัน ‘ปัง’ เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังอย่างกะทันหัน ทำให้เธอตกใจจนขาทั้งคู่นั้นอ่อนแรง ทั้งร่างเกือบจะลงไปคุกเข่ากับพื้น เธอหมุนตัวกลับไป เพิ่งจะรู้ว่า ประตูห้องปิดตัวเองลงแล้ว! ใอ้เทียนฉิงรู้สึกตึงเครียด เดินไปทางประตูอย่างเงอะงะ ขณะที่เธอกำลังจะถึงจุดหมายนั้น ก็รู้สึกได้กว่าไหล่ถูกคนตบเบาๆ เธอหันกลับไปก็พบเงาร่างที่บินอยู่กลางอากาศคนหนึ่ง! ตอนที่เธอเห็นรูปร่างหน้าตาของฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจน แน่ใจแล้วว่าเป็นชายหนุ่มนัยน์ตาที่มีสีฟ้าเมื่อสักครู่คนนั้น! สุดท้ายก็ไม่รอให้เธอคิดมาก กลับพบมาชายหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน เวลาถัดมาก็บินลงมาหาเธอตรงนี้!