บทที่ 13 ที่แท้พระเอกในความฝันก็คือเขา

บทที่ 13 ที่แท้พระเอกในความฝันก็คือเขา ใจของใอ้เทียนฉิงเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา ในสมองปรากฎฉากนองเลือดมากมายในภาพยนตร์ไหลเข้ามาอย่างควบคุมไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว สติเลือนหายไปโดยสิ้นเชิง...... เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็ยังอยู่ในห้องที่ชั้นสี่ ชายหนุ่มผู้ลึกลับคนนั้นอยู่เบื้องหน้าเธอ “คุณคือใครคะ” เธอถามอย่างสงสัย ชายหนุ่มไม่ได้ตอบเธอ ขาทั้งสองข้างของเขาค่อยๆลอยห่างจากพื้นขึ้นไปกลางอากาศ ราวกับว่าไร้แรงดึงดูดจากโลก ล่องลอยไปมา เขาบินผ่านร่างของเธอไป ใอ้เทียนฉิงยื่นมือออกไปจับแขนเขาอัตโนมัติ จากนั้นก็ออกแรงดึงเขากลับมาอยู่หน้าตัวเอง สีหน้าท่าทางของชายหนุ่มดูแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดสายตาของเขาก็ร่วงลงบนร่างของเธอ จากนั้นเธอก็เห็นใบหน้าที่เหมือนกับลู่ซ่าวหมินอย่างกับแกะนั้นอีกครั้ง แค่นัยน์ตาของเขากลับ...... เป็นสีดำได้อย่างไรกัน! ใอ้เทียนฉิงนึกว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอน เธอก้าวเข้าไปใกล้เขาสองก้าว อย่างต้องการจะมองให้ชัดเจนอีกครั้ง ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มที่เปลี่ยนเป็นลู่ซ่าวหมินก็บินโฉบลงมาหาเธอกะทันหันจนเธอหงายหลังลงกับพื้น นัยน์ตาสีนิลโศกจ้องเธอเขม็ง ราวกับหมาป่าที่จับเหยื่อได้อย่างไรอย่างนั้น ประกายตากระหายเลือดนั้นทำให้เธอตกใจ เธอดิ้นรนสุดชีวิต กลับถูกเขาใช้มือขวารวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ ขาทั้งคู่ที่สะบัดไปมาก็ถูกเขาออกแรงให้แยกออกจากกัน จากนั้นก็ไม่รอให้เธอตอบโต้ เธอก็ถูกเขา...... “คุณชาย คุณผู้หญิงฟื้นแล้วครับ!” ใอ้เทียนฉิงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น รู้สึกว่าแสงเบื้องหน้านั้นเป็นประกายจ้าจนแสบตา จึงปิดตาในทันที รอจนปรับสภาพให้เข้ากับแสงภายในห้องได้แล้ว ถึงได้ลืมตาใหม่อีกครั้ง “คุณหมอ เธอเป็นอย่างไรบ้าง” เสียงของลู่ซ่าวหมินลอยมาจากข้างหู ใอ้เทียนฉิงทั้งร่างสั่นสะท้าน สุดท้ายก็ฟื้นคืนสติขึ้นมา คุณหมอได้ยินก็เอ่ยตอบว่า “คุณชายลู่ ไม่ต้องกังวลไป สุขภาพของคุณผู้หญิงไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ระดับน้ำตาในเลือดต่ำไปหน่อย บำรุงเรื่องอาหารการกินให้มากหน่อย นอกจากนี้ก็เอาใจใส่ดูแลเรื่องการพักผ่อนก็พอแล้ว” ลู่ซ่าวหมินฟังคุณหมอพูดจนจบ สีหน้าก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ หลังจากตรวจเสร็จแล้ว ลู่ซ่าวหมินก็กำชับให้คุณลุงหวังจัดคนส่งคุณหมอกลับบ้าน คุณลุงหวังรับคำสั่งแล้วก็จากไป เมื่อพวกเขาจากไปแล้ว ใอ้เทียนฉิงพบว่าในห้องเหลือเพียงแค่เธอกับลู่ซ่าวหมิน ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที ราวกับว่าเมื่อสักครู่เธอฝันถึงความฝันประเภทนั้น ฝันเห็นเธอกับเขา...... เวลานี้สมองอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเหตุการณ์คลุมเครืองดงามในความฝันขึ้นมา พวงแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งร่างราวกับตกลงไปอยู่ในน้ำเดือดร้อน จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงแอบด่าว่าตัวเองในใจว่าอะไรดลบันดาลให้คิดแบบนี้ เธอในตอนนี้มีสถานภาพเป็นแม่เลี้ยงของลู่ซ่าวหมิน แม้ว่าจะไม่ได้เป็นด้วยความยินยอมของตัวเอง แต่ก็เป็นความจริงที่เปลี่ยนไม่ได้ เธอจะไปมีความสัมพันธ์กับลูกเลี้ยงของตัวเองลับหลังสามีได้อย่างไรกัน ความคิดที่ช่างไร้เหตุไร้ผลแบบนี้! ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การฝันถึงก็ไม่สมควรอยู่ดี! ลู่ซ่าวหมินไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ในใจ มองใบหน้าด้านข้างอันงดงามของเธอ รู้สึกได้ชัดเจนว่าใบหน้ารูปไข่ของเธอค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยปากถามในทันทีว่า “คุณร้อนมากหรือ” ใบหน้าใอ้เทียนฉิงเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “ทำไมถึงถามอย่างนั้นคะ” ลู่ซ่าวหมินก้าวขึ้นไป เชยคางของเธอขึ้นมา ถามด้วยเสียงเนือยๆว่า “คุณหมอบอกว่าอุณหภูมิร่างกายคุณปกติ ถ้าหากว่าไม่ได้ร้อนมาก แล้วทำไมใบหน้าของคุณถึงได้แดงแบบนี้” ใบหน้าของเธอต้องแดงอยู่แล้ว เพราะเธอเพิ่งจะฝันถึงเรื่องเกินความคาดหมายไป! ใอ้เทียนฉิงกลัวว่าเขาจะมองออก จึงปัดมือของเขาออก แสร้งเอ่ยอย่างไม่สนใจว่า “บางทีอาจจะเป็นเพราะในห้องอุดอู้ไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็น่าจะดีขึ้นเอง ลู่ซ่าวหมินเห็นเธอพูดแบบนี้ก็ไม่เชื่อ หน้าต่างในห้องเปิดอยู่ ระบายอากาศได้เป็นอย่างดี เธอจะรู้สึกอุดอู้ได้อย่างไรกัน ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคนลดลงจนเหลือหนึ่งเซนติเมตร ใอ้เทียนฉิงนึกถึงภาพในความฝันนั้น ร่างกายเธอร้อนรุ่ม ราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ ไม่สามารถขยับได้ เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่รินรดลงมาของเขา ใกล้เข้ามา......แล้วก็ใกล้เข้ามายิ่งขึ้น......สุดท้ายริมฝีปากเย็นของเขาก็ประทับลงบนแก้มของเธอ .......