已经是第一章了
บทที่ 15 ผู้หญิง คุณกำลังเป็นห่วงผมหรือ
บทที่ 15 ผู้หญิง คุณกำลังเป็นห่วงผมหรือ
คุณลุงหวังส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่มีครับ......”
ใอ้เทียนฉิงยังคงถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้ว่า “ถ้าอย่างนั้นลู่ซ่าวหมินมีพี่ชายหรือน้องชายฝาแฝดที่มีตาสีฟ้าหรือไม่ หรือว่ามีญาติพี่น้องคนไหนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายเขามากไหม”
คุณลุงหวังที่เผชิญหน้ากับคำถามแล้วคำถามเล่าก็รู้สึกจนปัญญา แต่ว่ายังคงตอบคำถามอย่างอดทน “ไม่มีจริงๆครับ คุณผู้หญิง คุณท่านและคุณนายของพวกเราให้กำเนิดคุณชายแค่คนเดียว ดังนั้นเขาจึงไม่มีพี่น้องคนอื่นๆอีกครับ”
ข้อสันนิษฐานที่อยู่ภายในใจถูกปัดตกไปครั้งแล้วครั้งเล่า ใอ้เทียนฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง ในใจก็คิดว่าหรือว่าตัวเองจะฝันไป ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเป็นฝันที่เหมือนจริงแบบนี้
ในตอนนั้นเองที่ลู่ซ่าวหมินเดินเข้ามา บางทีเขาอาจจะได้ยินคำถามที่เธอถามพวกนี้ ดังนั้นจึงเปิดปากพูดว่า “คุณสงสัยอะไรก็มาถามผมตรงๆ ผมสามารถตอบคำถามคุณได้”
ใอ้เทียนฉิงสีหน้าตะลึง คิดในใจชั่วครู่ กำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเขาพูดกับคุณลุงหวังว่า “คุณลุงหวัง คุณไปดูที่ห้องครัวหน่อยว่าอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้วหรือยัง อีกสักพักพวกเราจะลงไปทานอาหารแล้ว”
คุณลุงหวังได้ยินคำสั่งของเขาก็รีบพยักหน้า จากนั้นก็ก้าวเท้าออกไปจากห้อง
จนกระทั่งภายในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน สายตาของเขาจึงเบนมาที่เธอ แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ “คุณอยากรู้อะไรล่ะ”
ใอ้เทียนฉิงกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก แต่ก็เอ่ยถามอย่างสงสัย “คุณเพิ่งจะกลับมาจากบริษัทจริงหรือคะ”
ลู่ซ่าวหมินเลิกคิ้ว ตอบเสียงเรียบ “ไม่ผิด”
ใอ้เทียนฉิงมีท่าทางเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ มองพิจารณาหน้าเขาอย่างละเอียด โดยเฉพาะนัยน์ตาสีดำคู่นั้นของเขา ไม่มีอะไรที่ผิดแปลกไปแม้แต่น้อย ก็คิดว่าหรือว่าจะเป็นภาพลวงตาของตัวเองกัน
แต่ว่า......
เธอในตอนนี้มั่นใจได้ว่า ห้องนั้นแปลกประหลาดจริงๆ ภายในมีคนที่มีนัยน์ตาสีฟ้าจริงๆ สำหรับเรื่องที่ว่าเขามีความสัมพันธ์อย่างไรกับลู่ซ่าวหมินกันแน่นั้น ถึงเป็นเรื่องที่ทำให้เธอปวดหัวมากที่สุด
ยังมีความฝันนั้นอีก เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอหมดสติไปที่ชั้นสี่ พูดกันตามเหตุผลแล้ว ถ้าจะฝันก็ต้องฝันถึงชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าถึงจะถูก ทำไมเธอถึงได้ฝันถึงลู่ซ่าวหมินกัน
เธอยิ่งคิดก็ยิ่งว้าวุ่น ความจริงเป็นอย่างไรกันแน่ แล้วจะสืบอย่างไรกัน
เธอในตอนนี้ไม่มีเบาะแสอะไรเลย
ลู่ซ่าวหมินรู้สึกว่าเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจก็สงสัยมาก จึงเอ่ยปากถามไปว่า “คุณกำลังคิดอะไรอยู่”
ใอ้เทียนฉิงส่ายศีรษะ เอ่ยตอบ “ฉันไม่เป็นอะไร”
ลู่ซ่าวหมินได้ยินเธอเอ่ยแบบนั้น สีหน้าก็ไม่เปลี่ยนไป แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความคิด “เมื่อสักครู่ได้ยินคุณพูดคุยกับคุณลุงหวัง เนื้อหาในการพูดคุยเกี่ยวกับผม ผมแปลกใจมาก อยู่ดีๆคุณจะมาสนใจในเรื่องของผมทำไมกัน”
ใอ้เทียนฉิงหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อถูกเขาเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา จึงรีบเอ่ยปฏิเสธพัลวัน “เปล่านะ เป็นคุณที่ฟังผิดไปเอง!”
“อ่อ ไม่หรอกมั้ง” นัยน์ตาลู่ซ่าวหมินเข้มลึก ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเย็น เอ่ยด้วยท่าทางไม่พอใจว่า “อย่างนั้นตอนนี้ผมจะเรียกคุณลุงหวังมา ถามเขาว่าเมื่อสักครู่นี้คุณถามอะไรกันแน่”
ใอ้เทียนฉิงมุมปากกระตุก คิดในใจว่าถ้าหากเรียกคุณลุงหวังมา ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอโกหก!
แต่ถ้าหากว่าเธอถามคำถามพวกนั้นออกมาต่อหน้าเขาแล้ว เขาจะสงสัยว่าตัวเองคิดเลยเถิดกับเขาหรือไม่
ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้นก็แย่แล้ว เธอเป็นแม่เลี้ยงของเขา จะมีความคิดเป็นอื่นกับลูกเลี้ยงของตัวเองได้อย่างไรกัน แบบนี้จะไม่ยุ่งเหยิงแย่หรือ
ใอ้เทียนฉิงเห็นเขาจะไปหาคุณลุงหวังจริงๆก็ดึงแขนเขาในทันที เอ่ยอย่างประนีประนอมว่า “เมื่อสักครู่นี้ฉันสอบถามเรื่องราวของคุณกับคุณลุงหวังจริงๆ ในเมื่อหลังจากนี้พวกเราจะต้องใช้ชีวิตด้วยกันแล้ว ดังนั้นฉันคิดว่า จำเป็นจะต้องทำความเข้าใจคนในครอบครัวเสียหน่อย”
ลู่ซ่าวหมินได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้วก็ไม่ได้ถามต่ออีก รีบเปลี่ยนบทสนทนาในทันที “อย่างนั้นตอนนี้คุณดีขึ้นหรือยัง”
ราวกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นกังวลต่อตัวเอง ใอ้เทียนฉิงจึงรู้สึกประหลาดใจจนตะลึง เอ่ยตอบในทันทีว่า “ดีขึ้นมากแล้ว”
ลู่ซ่าวหมินมองเธอ แล้วก็นึกถึงเรื่องที่เธอหมดสติไป จึงเอ่ยถามอย่างสงบว่า “เมื่อสักครู่ที่คุณหมดสติไป ปากของคุณพึมพำไม่หยุดว่าไม่เอา ไม่เอา นั่นมันหมายความว่าอะไร คุณฝันถึงอะไรกันแน่”
ใอ้เทียนฉิงคิดถึงเหตุการณ์ในความฝันตามคำพูดของเขา ในตอนนั้นลู่ซ่าวหมินโผเข้ามาตรงๆ เธอก็ดิ้นรนไม่หยุด เพื่อไม่ให้เขาเข้ามา......
หรือว่าตอนที่เธอหมดสติไปก็พูดคำพูดในความฝันออกมากัน
อย่างนั้นไม่ใช่ว่าถูกเขาได้ยินแล้วหรือ
已经是最新一章了
加载中
