บทที่ 16 เกือบจะถูกดึงดูด

บทที่ 16 เกือบจะถูกดึงดูด ใอ้เทียนฉิงคิดถึงตรงนี้ก็หน้าแดงก่ำ เขินอายเสียจนอยากจะมุดเข้าไปหลบในอุโมงค์ เธอรีบเงยหน้ามองปฏิกิริยาของลู่ซ่าวหมิน มองไปมองมาก็อดมองค้างไม่ได้ ทั้งร่างตะลึงอยู่ตรงนั้น ส่วนบนของเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง ไม่ได้ผูกเนคไท จึงมองเห็นร่างกายส่วนบนที่เพรียวสูงได้อย่างรำไร กระดุมสองเม็ดบนถูกปลด เผยกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งสีน้ำผึ้งสุดเซ็กซี่ของเขาออกมาอย่างชัดเจน จังหวะท่าทางพร้อมกับความถี่ในการหายใจเย้ายวนใจเป็นพิเศษ ลู่ซ่าวหมินเห็นเธอไม่ตอบคำถามตัวเองจึงเงยหน้าขึ้นมา เห็นท่าทางที่เธอเหม่อมองตัวเองอยู่ ในใจก็อดรู้สึกตลกไม่ได้ โดยเฉพาะท่าทางเอ๋อๆของเธอนั้นให้ความรู้สึกน่ารักอย่างหนึ่ง ทำให้คนรู้สึกอดไม่ได้ที่จะอยากเข้าใกล้ ในตอนนี้เอง....... สมองของเขาก็นึกถึงผู้หญิงที่ต่อต้านไม่หยุดในคืนวันนั้นขึ้นมา ในใจก็รีบสลัดความคิดนี้ทิ้งไป กระทั่งสีหน้าท่าทางก็เย็นชาขึ้นมา สมควรตายเสียจริง! เขาเกือบจะลืมสถานะของผู้หญิงคนนี้ กับเหตุผลที่ว่าเธอแต่งให้กับตัวเองเพื่ออะไรไปแล้ว! เขากลับใจเต้นกับผู้หญิงที่แต่งงานกับเขาเพราะเงินคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่บิดาหามาให้ตัวเองแล้วจะเป็นอย่างไร เขาไม่ชอบเธอ คนที่ใจเขาต้องการจริงๆคือผู้หญิงในคืนวันนั้น！ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความคิดอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นในจิตใจเมื่อครู่ของลู่ซ่าวหมินก็มลายหายไปในทันที ราวกับว่าไม่เคยปรากฏขึ้นอย่างไรอย่างนั้น! ลู่ซ่าวหมินมองเธอจากมุมสูง พลางเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่กลับมาเฉยชาเช่นเดิม “หลังจากนี้ถ้าคุณมีเรื่องอะไร ก็สามารถมาหาผมได้ ถ้าหากว่าผมไม่อยู่ ก็สามารถไปหาคุณลุงหวัง อย่าวิ่งเพ่นพ่านไปทั่วด้วยตัวเอง......” ใอ้เทียนฉิงกระพริบตาปริบๆ สีหน้าท่าทางตกตะลึง มองสีหน้าเย็นชาของลู่ซ่าวหมิน แล้วในใจก็เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อสักครู่ทั้งสองคนยังดีๆอยู่ ทำไมอยู่ดีๆถึงได้เปลี่ยนไปจริงจังอย่างกะทันหันเสียอย่างนั้น หรือว่าเธอทำให้เขาโมโหกัน แต่เมื่อคิดๆดูแล้ว เหมือนว่าท่าทางของเขาที่มีต่อตัวเอง นั้นจะไม่เคยทำดีด้วยมาก่อน เมื่อสักครู่ที่เขาเป็นกังวล ก็ไม่ใช่เพราะเป็นห่วง แต่เพราะกลัวว่าถึงเวลาจะถูกบิดาของเขากล่าวโทษเอาได้สินะ! “ค่ะ ฉันทราบแล้ว” ใอ้เทียนฉิงพยักหน้า รับคำ ลู่ซ่าวหมินเห็นว่าเธอเข้าใจแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก หมุนตัวจากไปในทันที เมื่อเดินไปถึงประตู เขาก็หยุดชะงัก ราวกับว่าคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน จึงหันหน้ากลับมาพูดกับเธอว่า “ผมเตือนคุณด้วยความหวังดี ทางที่ดีอย่าไปที่ชั้นสี่อีก ถ้าหากว่าไม่ฟัง แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงตอนนั้นก็อย่ามาโทษผมว่าไม่เตือนคุณล่ะ!” ใอ้เทียนฉิงใจกระตุกเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนนี้ ในสมองปรากฏภาพชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าขึ้นมา พลางเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัวว่า “คุณหมายความว่าอย่างไรกัน ที่ชั้นสี่ซุกซ่อนความลับอะไรเอาไว้กันแน่ ทำไมถึงไปไม่ได้” สายตาคมปลาบของลู่ซ่าวหมินมองไปที่ร่างของเธอ พูดอย่างเอื่อยเฉื่อยว่า “ห้องนั้นเคยมีคนตาย บางทีคนที่ตายไปแล้วยังไม่ยอมจากไปทั้งอย่างนี้ ดังนี้ห้องนั้นจึงแปลกมาก......” เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ร่างใอ้เทียนฉิงอดที่จะสั่นขึ้นมาไม่ได้ นึกถึงชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้า แผ่นหลังก็ขนลุกขึ้นมาในทันที เธอกลืนน้ำลาย พลางเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ห้องนั้นมี......อะไรแปลกๆอย่างนั้นหรือ” ลู่ซ่าวหมินจ้องมองเธออย่างพิจารณา เอ่ยตอบอย่างช้าๆว่า “คุณสังเกตเห็นกระดิ่งลมที่อยู่หน้าประตูแล้วใช่ไหม คุณไม่รู้สึกว่ามันประหลาดหรือ บนทางเดินไม่มีลมชัดๆ แต่ว่ากระดิ่งลมกลับสามารถสั่นได้” ใอ้เทียนฉิงที่ได้ยินคำเตือนของเขา สมองก็เต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ที่กระดิ่งลมสั่นไปมา สถานการณ์ในตอนนั้นน่าตกตะลึงเป็นอย่างมาก ความหวาดกลัวในใจเพิ่มระดับขึ้นมากกว่าเดิม ลู่ซ่าวหมินเอ่ยต่อราวกับไม่เห็นถึงอาการหวาดกลัวของเธอ “รู้ไหมว่าทำไมผมถึงไม่ให้คนรับใช้ขึ้นไปทำความสะอาดที่ชั้นสี่” ใอ้เทียนฉิงส่ายหน้า พลางเอ่ยถาม “ทำไมคะ”