บทที่ 17 ที่ชั้นสี่เคยมีคนตายจริงหรือ

บทที่ 17 ที่ชั้นสี่เคยมีคนตายจริงหรือ “เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยส่งคนขึ้นไป สุดท้ายคนที่เคยเข้าไปในห้องนั้นทั้งหมด ล้วนพูดว่าเห็นผีในห้องนั้น จากนั้นไม่เป็นบ้าก็โง่ไปเลย ดังนั้นหลังจากนั้นก็ไม่ได้ส่งคนขึ้นไปอีกเลย” ข้างใน......มีผี......ผี ใอ้เทียนฉิงรู้สึกว่าร่างกายเย็นยะเยือก จู่ๆก็รู้สึกว่าด้านหลังมีนัยน์ตาสีฟ้าคู่หนึ่งจ้องเธออยู่ ในใจก็ขนลุกไม่หยุด ราวกับว่าวินาทีถัดไปเขาจะปรากฏตัวออกมากลางอากาศ ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเคลื่อนไหวลอยเข้ามาในหัว เธอสะดุ้งจนเหงื่อชุ่ม หันกลับไปก็พบว่าเป็นเสียงฝีเท้าของลู่ซ่าวหมิน เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะออกจากห้องไป ใอ้เทียนฉิงก็ลนลานลงจากเตียง ขาสั่นๆวิ่งมาถึงด้านหน้าเขา จับแขนเขาเอาไว้แน่น จากนั้นก็เอ่ยปากขอร้องตามตรงว่า “ลู่ซ่าวหมิน......คุณไปไม่ได้นะ......” ลู่ซ่าวหมินเห็นใบหน้าไร้สีเลือดรูปไข่ของเธอ ก็แสร้งทำเป็นถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ทำไมผมจะไปไม่ได้” “ฉันกลัว! ฉันขอร้องคุณล่ะ.....อยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะนะ......ฉันกลัวมากจริงๆ!” เมื่อเห็นอาการตกใจไม่เบาของใอ้เทียนฉิงแล้ว เขาก็รู้ว่าตัวเองบรรลุเป้าหมายแล้ว คิ้วเลิกขึ้น พลางเอ่ยขู่เสียงเย็น “ผมสามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ แต่ว่าหลังจากนี้คุณต้องเชื่อฟัง ผมให้คุณทำอะไร คุณสามารถทำได้ แต่เรื่องที่ไม่ให้คุณทำ คุณก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของผมได้! เข้าใจไหม!” ใอ้เทียนฉิงตกใจจนมึนงง ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรให้มากความ ได้ยินเพียงแค่ว่าเขายอมที่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ อย่างน้อยเธอก็จะไม่ได้วิตกกังวลไปคนเดียว ส่วนเรื่องที่เขาพูดอะไรก็คือพูดอะไร ดังนั้นจึงพยักหน้ารับปากลูกเดียว ในตอนนี้เองที่คุณลุงหวังเดินเข้ามาจากด้านนอก เอ่ยพูดกับสองคนในห้องว่า “คุณชาย คุณผู้หญิง อาหารเตรียมเสร็จแล้วครับ สามารถยกอาหารขึ้นโต๊ะได้เลยไหมครับ” ลู่ซ่าวหมินพยักหน้า “คุณให้ห้องครัวเตรียมให้เรียบร้อย ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้” “ครับ” ลู่ซ่าวหมินเตรียมตัวจากไป ก็พบว่าข้อศอกของตัวเองถูกจับไว้ จึงหันหน้ากลับไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ พลางเอ่ยเสียงเย็น “ผมจะลงไปทานอาหาร คุณจะดึงผมทำไมกัน” ใอ้เทียนฉิงสีหน้าใสซื่อ เอ่ยด้วยความไม่สบายใจว่า “ฉัน......ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อย......คุณรอฉันก่อน......พวกเราลงไปทานพร้อมกัน......” ลู่ซ่าวหมินอดหัวเราะเยาะไม่ได้ แล้วก็ดึงแขนกลับมา เทียบกับใอ้เทียนฉิงที่มีอาการหวาดกลัวสุดขีดแล้ว เขากลับดูสงบเยือกเย็นกว่ามาก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไปกันเถอะ” เขาเอ่ยจบก็หันหน้ากลับไป ก้าวเดินออกจากห้องไปก่อน ใอ้เทียนฉิงรีบออกจากห้องตามเงาร่างสูงใหญ่ของเขาไปอย่างเร็ว เมื่อถึงหน้าบันไดชั้นสาม เธอก็อดที่จะเงยศีรษะขึ้นมาไม่ได้ สุดท้ายก็เห็นกระดิ่งลมสีฟ้าหน้าประตูห้องห้องนั้นที่ชั้นสี่พอดี ราวกับว่ากระดิ่งที่ประตูรับรู้ได้ว่ามีคนให้ความสนใจ ก็สั่นไหวไปมาสองที จากนั้นก็มีเสียงสดใสไพเราะดังขึ้นมา แม้ว่าจะประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่เทียบกับแรงที่สั่นจนกระทบเข้ากับประตูไม่หยุดเมื่อตอนกลางวัน นี่ปกติกว่ามาก แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ใอ้เทียนฉิงก็ยังรู้สึกหวาดกลัวมากอยู่ดี เพราะเธอไม่มั่นใจว่า ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าคนนั้นอยู่ในห้องหรือไม่ ยังมีเรื่องการล่วงเกินของเธอในตอนกลางวันอีก เขาคงจะไม่จดจำความแค้นไว้จนต้องมาหาเธอหรอกนะ! ทั้งสองคนลงมาถึงชั้นล่างโดยไม่ทันรู้ตัว คุณลุงหวังเห็นพวกเขา ก็ก้าวขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ออกมาสองตัว รอให้พวกเขานั่งประจำที่ เมื่อลู่ซ่าวหมินนั่งลงแล้ว ใอ้เทียนฉิงก็รีบเดินมาอยู่ด้านข้างเขา ราวกับว่ามีเพียงแบบนี้ ชายหนุ่มคนนั้นจะไม่กล้าเข้าใกล้เธอ คุณลุงหวังสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเธอ เห็นสีหน้าของเธอเต็มไม่ด้วยความไม่สบายใจ ก็เอ่ยถามในตอนนั้นว่า “คุณผู้หญิง สีหน้าของคุณแย่ขนาดนี้ ไม่ใช่ว่ามีตรงไหนที่ไม่สบายใช่ไหมครับ ต้องการให้ผมเรียกคุณหมอมาตรวจให้คุณหน่อยไหมครับ” ลู่ซ่าวหมินได้ยินคำพูดนั้น มุมปากก็ยกขึ้นนิดๆ แต่ไม่เอ่ยพูดอะไร ต่างคนต่างเริ่มทานอาหาร ใอ้เทียนฉิงที่ได้รับความสะเทือนใจ แม้ว่าในตอนนี้จะมีอาหารลานตาแต่ก็ไม่ได้มีความอยากอาหารมากเท่าไร สมองของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องราวที่ลู่ซ่าวหมินบอกกับเธอเมื่อครู่ เธอกังวลว่าชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าคนนั้นจะมาหาเธอ! ถ้าหากว่าเขามาจริงๆ เธอจะใช้วิธีการอะไรในการขับไล่เขากัน! เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใอ้เทียนฉิงก็นั่งไม่สุขยิ่งกว่าเดิม สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงได้เงยหน้าขึ้นไปถามคุณลุงหวังที่อยู่ข้างกาย “คุณลุงหวัง ที่ชั้นสี่......ห้องที่ชั้นสี่นั้น......เคยมี......เคยมีคนตาย......จริงไหมคะ” ลู่ซ่าวหมินเห็นท่าทางการพูดติดๆขัดๆของเธอ ก็คิดในใจว่าทำให้เธอตกใจไม่น้อยเลยจริงๆ คุณลุงหวังที่ได้ยินเธอเอ่ยถาม ก็หันไปมองลู่ซ่าวหมิน เมื่อเห็นเขาพยักหน้าแล้ว ถึงจะเปิดปากตอบว่า “ไม่ผิด เคยมีคนตายจริงๆ”