บทที่ 18 เธอถูกล้อหลอก

บทที่ 18 เธอถูกล้อหลอก “อย่างนั้น......” ใอ้เทียนฉิงลังเลไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามต่อว่า “คนที่ตาย......เป็นใครกัน......ผู้ชาย......หรือว่าผู้หญิงคะ......” คุณลุงหวังเอ่ยตอบตรงไปตรงมาอย่างไม่ปิดบัง “ผู้ชายครับ” ใอ้เทียนฉิงใจกระตุก กำลังจะเอ่ยถามให้ชัดเจน แต่สุดท้ายก็ถูกคุณลุงหวังตัดบท “เรื่องนี้เป็นเรื่องนานมาแล้ว เวลานานเกินไป ผมจำได้ไม่ชัดเจนแล้ว คุณผู้หญิงก็อย่าถามเลยครับ” ใอ้เทียนฉิงเห็นเขาพูดแบบนี้ก็เกรงใจที่จะถามต่อ พยักหน้าช้าๆ ความหวาดกลัวในใจเพิ่มมากขึ้นเมื่อได้รับคำตอบที่แน่นอนจากคุณลุงหวัง แม้กระทั่งคุณลุงหวังก็จำได้ไม่ชัดเจนแล้ว คนที่ตายคนนั้นจะต้องตายไปเป็นเวลานานมากแล้วอย่างแน่นอน! เธอได้ยินตำนานที่ถูกเล่าลือประเภทนี้มาไม่น้อย ว่ากันว่าสาเหตุที่คนตายแล้วเป็นผี ก็เพราะว่าเขายังคงมีความปรารถนาหลงเหลืออยู่ เพราะว่าความปรารถนานั้นยังไม่เป็นจริง จึงไม่ยอมจากไปทั้งแบบนี้ โดยปกติเมื่อเวลาผ่านไปนาน ผีแบบนี้จะเปลี่ยนเป็นวิญญาณอาฆาต สภาพจิตใจไม่ดีแน่นอน ถ้าใครโชคร้ายพบเจอเข้า ก็จะลงมือกับคนนั้น คาดว่าคนรับใช้เหล่านั้นที่ลู่ซ่าวหมินพูดถึง ก็อาจจะถูกผีตามติดสินะ! โชคดีที่เธอเจอเขาให้ตอนกลางวัน ถ้าหากว่าเป็นตอนกลางคืน ช่วงที่พลังหยินมีมากกว่า คาดว่าเธอก็คงจะไม่รอดแล้วล่ะ! เมื่อคิดถึงตรงนี้ในใจใอ้เทียนฉิงก็หวาดกลัวมากยิ่งขึ้น คืนนี้เขาจะมาหาเธอหรือไม่ ขณะที่ใอ้เทียนฉิงคิดฟุ้งซ่านอยู่ ลู่ซ่าวหมินก็ทานอิ่มแล้ว เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากด้วยท่าทางสง่างาม เอ่ยกับใอ้เทียนฉิงอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผมทานเสร็จแล้ว จะขึ้นไปก่อน คุณก็ทานช้าๆของคุณไปก็แล้วกัน” เอ่ยจบ ก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินตรงไปยังทิศทางที่ตั้งของบันได ใอ้เทียนฉิงตื่นตะลึง เธอไม่สนใจที่จะทานอาหารแล้ว รีบลุกขึ้นแล้วตามไปอย่างเร็ว ลู่ซ่าวหมินเดินไปที่ไหน เธอก็เดินตามไปที่นั่น...... ลู่ซ่าวหมินหยุด เธอก็หยุดอยู่ตรงนั้นตาม ลู่ซ่าวหมินมองเธออย่างจนปัญญา นึกถึงสาเหตุที่เธอทำแบบนี้แล้วก็เอ่ยปากบอกเธอตรงๆ “คุณไม่ต้องตามผมแล้ว ที่จริงเรื่องที่ผมพูดเมื่อสักครู่เป็นเรื่องโกหก ในบ้านหลังนี้ไม่เคยมีใครตาย ยิ่งไม่มีผีสิงด้วย ผมเพียงแค่พูดไปอย่างนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าความกล้าของคุณจะมีน้อยนิดขนาดนี้” ใอ้เทียนฉิงฟังคำพูดของเขาแล้วก็ไม่เชื่อ รีบเอ่ยพูดว่า “คุณอย่าหลอกฉันเลย เมื่อสักครู่คุณลุงหวังก็บอกว่าเป็นเรื่องจริง จะเป็นเรื่องโกหกไปได้อย่างไรกัน” เธอชะงักไปชั่วครู่ เหมือนกับว่าเข้าใจเจตนาของเขา จึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้มีความคิดอื่นกับคุณจริงๆถึงได้เดินตามคุณไม่หยุด! ฉันกลัวจริงๆนะ! อีกอย่างปกติแล้วฉันกลัวผีที่สุดเลย!” ลู่ซ่าวหมินเห็นเธอพูดประโยคหน้ากับประโยคหลังไม่สัมพันธ์กันก็รู้ว่าการล้อเล่นครั้งนี้ทำเกินไปแล้วจริงๆ ดังนั้นจึงอธิบายอย่างอดทนว่า “คุณลุงหวังเป็นคนของผม แน่นอนว่าจะทำอะไรก็ต้องดูสีหน้าผม ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่าความกล้าของคุณจะมีน้อยขนาดนี้ ถ้าหากว่ารู้ล่ะก็ ก่อนหน้านี้คงจะไม่พูดให้คุณตกใจแบบนี้หรอก” เห็นเขาพูดด้วยความจริงใจ ใอ้เทียนฉิงก็เชื่อขึ้นมานิดหน่อย ความหวาดกลัวในใจจางหายไปไม่น้อย แต่ว่าชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้านั้นมีตัวตนอยู่จริงๆนะ! ใอ้เทียนฉิงคิดถึงคำพูดของเขา ก็ถามต่ออย่างเป็นเรื่องเป็นราว “ถ้าอย่างนั้นพวกคนที่คุณบอกว่าเป็นบ้าเหล่านั้น ก็ไม่ใช่เรื่องจริงหรือคะ” “แน่นอน” ลู่ซ่าวหมินชื่นชมสีหน้าเธอไปพลาง เอ่ยอย่างสบายๆไปพลาง “คุณคิดดูนะ ถ้าหากว่าที่นี่มีคนเคยตายจริงๆ พวกเราตระกูลลู่จะสร้างคฤหาสน์ที่นี่หรือ” เมื่อได้ยินเขาถามกลับ ใอ้เทียนฉิงก็รู้สึกว่ามีเหตุผลเป็นอย่างมาก ก็ทิ้งความสงสัยทั้งหมดไปในเสี้ยววินาที ใช่แล้ว......ถ้าหากว่าที่นี่เป็นบ้านผีสิงจริงๆล่ะก็ ตระกูลลู่จะเลือกสร้างบ้านที่นี่ได้อย่างไรกัน แบบนั้นอัปมงคลแย่! ใอ้เทียนฉิงที่ได้ยินเขาอธิบายก็วางใจได้ในที่สุด แม้ว่าเธอจะสงสัยเกี่ยวกับสถานะของชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าคนนั้น แต่ได้รู้ว่าเขาไม่ใช่ผี นี่ก็คำเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว!