บทที่ 19 กลับบ้านฝ่ายเจ้าสาวไปเยี่ยมบิดามารดาเป็นเพื่อนฉันหน่อย

บทที่ 19 กลับบ้านฝ่ายเจ้าสาวไปเยี่ยมบิดามารดาเป็นเพื่อนฉันหน่อย เมื่อโล่งอกแล้ว สมองของใอ้เทียนฉิงก็คิดถึงเมื่อครู่ที่เขาหลอกตัวเองจนหมดสภาพขนาดนั้น ในใจก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจรุนแรง จึงเอ่ยพูดด้วยความโกรธว่า “คุณโกหกฉันทำไมกัน คุณรู้ไหมว่าเมื่อสักครู่นี้ ฉันเกือบถูกคุณทำให้ตกใจตาย” ลู่ซ่าวหมินได้ยินเธอไม่ลืมที่จะคิดบัญชีความแค้น มุมปากก็กระตุกอย่างอดไม่ได้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความถือดี “ใครใช้ให้คุณโง่ขนาดนั้นกันล่ะ ผมพูดอะไรก็เชื่อหมด คุณเป็นคนโง่หรือไงกัน” “เฮ้!” ใอ้เทียนฉิงโต้กลับด้วยความโมโห “ทำไมคุณถึงได้พูดจาไม่น่าฟังแบบนี้กัน รู้อยู่แล้วว่าฉันกลัวผี คุณก็ยังจะให้คุณลุงหวังพูดแบบนั้นอีก! คุณมันชั่วร้ายมากจริงๆ!” “แบบนั้นแล้วจะทำไม” ลู่ซ่าวหมินเชิดคางขึ้น มุมปากยกรอยยิ้มถือดี น้ำเสียงเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ “เห็นอยู่ชัดๆว่าตัวเองโง่ ก็อย่าหาข้ออ้างอื่นเลยดีกว่า” “ยังมีผีหรือ คุณเคยเห็นไหมว่าผีมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร คำพูดไร้สาระขนาดนี้คุณก็ยังจะเชื่อ ใอ้เทียนฉิง ผมว่านะคุณหมดหมดหนทางเยียวยาแล้วจริงๆ!” เอ่ยจบก็เดินตรงขึ้นไปทางชั้นบนต่อโดยไม่สนใจใอ้เทียนฉิงที่ยืนตะลึงค้างอยู่ที่เดิมอีก ใอ้เทียนฉิงที่ตะลึงอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น เหลือบมองแผ่นหลังเหยียดตรงอันสูงส่งของเขา นึกถึงบทสนทนาของพวกเขาสองคนเมื่อครู่ ในใจก็ทั้งโกรธทั้งขำ! สมควรตาย! เธอถูกลู่ซ่าวหมิน เจ้าหมอนี่หลอกเข้าเต็มเปา! เพียงแต่ว่า......ทำไมเธอถึงโง่ได้ขนาดนี้นะ! ถึงได้กลายเป็นคนโง่ให้ลู่ซ่าวหมินหลอกเล่นจริงๆ! ใอ้เทียนฉิงถอนหายใจ กำลังจะเดินขึ้นไปข้างบน แต่ว่าท้องของเธอส่งเสียงร้องออกมาเสียก่อน...... เธอหิวแล้ว! เมื่อครู่นี้หวาดกลัวเกินไป จึงไม่ได้กินอะไรมากนั้น ตอนนี้รู้แล้วว่าลู่ซ่าวหมินแกล้งให้เธอตกใจเฉยๆ เธอถึงรู้สึกหิวขึ้นมา เธอทำได้เพียงหมุนตัวกลับไปทานข้าวที่ห้องอาหารอย่างยอมรับในชะตากรรม ทานได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็คิดถึงใอ้อวิ๋นซู่ขึ้นมากะทันหัน ในใจก็อดเป็นกังวลไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอไม่อยู่บ้าน เหลียงชู่ถิงกับใอ้เมยเมยรังแกเขาหรือไม่ แล้วเขากินยาตามเวลาหรือไม่นะ ตอนนี้เธอแต่งงานออกมากแล้ว ไม่สามารถกลับบ้านเองได้ตามใจอยาก หวังเพียงแต่ว่าบิดาผู้ไร้ความเมตตาของเธอคนนั้น จะเห็นแก่การที่เธอเสียสละเพื่อบ้านใอ้ ปฏิบัติกับเขาดีๆหน่อย เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เธอก็กลับไปถึงห้อง เพิ่งจะอาบน้ำออกมา เสียงมือถือก็ดังขึ้นกะทันหัน เธอรีบไปที่เตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ “สวัสดีค่ะ” “ใอ้เทียนฉิง พรุ่งนี้เป็นวันที่ต้องกลับบ้านฝ่ายเจ้าสาวไปเยี่ยมบิดามารดาตามประเพณี เธออย่าลืมเสียล่ะ” เสียงของแม่เลี้ยงดังลอยออกมาจากโทรศัพท์ สีหน้าใอ้เทียนฉิงเต็มไปด้วยความประชดประชัน ตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า “ฉันรู้แล้วค่ะ” “ถึงเวลานั้นก็อย่าลืมให้สามีของเธอมากับเธอด้วย!” พูดถึงตรง ใอ้เทียนฉิงก็ฟังออกถึงน้ำเสียงที่ยินดีในความโชคร้ายของเธอ ไม่รอให้เธอพูดอะไร ก็ได้ยินเธอขู่ว่า “ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สนใจ แต่เธอก็ต้องสนใจหน้าตาของน้องชายเธอนะ ถ้าหากถูกผู้อื่นรู้ว่า พี่สาวของเขากลับมาบ้านโดยที่พี่เขยไม่ได้มาด้วย ถึงเวลานั้นจะต้องถูกผู้คนโจมตีจนทำให้ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้ตลอดชีวิตอย่างแน่นอน!” เหลียงชู่ถิงกล่าวได้ถูกต้อง เพื่อน้องชายแล้ว เธอไม่อาจจะไม่พาสามีของตัวเองกลับบ้านไปด้วยกันได้ มิเช่นนั้นถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าเหลียงชู่ถิงกับใอ้เมยเมยจะทำให้อวิ๋นซู่อับอายขายหน้าต่อหน้าเพื่อนบ้านอย่างไร! เธอไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด! “ฉันรู้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะกลับไป” ใอ้เทียนฉิงเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะตัดสายโทรศัพท์ไป เมื่อตัดสายโทรศัพท์แล้ว ใอ้เทียนฉิงก็รู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง ตั้งแต่แต่งงานจนถึงตอนนี้ กระทั่งสามีของตัวเองเธอยังไม่เคยพบหน้า ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน พรุ่งนี้เธอจะพาเขากลับไปด้วยกันได้อย่างไร ใอ้เทียนฉิงครุ่นคิดมากมาย สุดท้ายก็ตัดสินใจไปหาคุณลุงหวังสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของคุณท่านลู่สักหน่อย