บทที่ 20 ความเป็นจริงที่ถูกเขาปิดบังเอาไว้

บทที่ 20 ความเป็นจริงที่ถูกเขาปิดบังเอาไว้ ใอ้เทียนฉิงสวมเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปชั้นล่าง เห็นคุณลุงหวังพอดี เธอเอ่ยเรียกในทันที “คุณลุงหวัง คุณมานี่หน่อยค่ะ” คุณลุงหวังกำลังแบ่งงานให้กับคนรับใช้ ได้ยินเสียงใอ้เทียนฉิงที่อยู่ข้างโต๊ะอาหารเอ่ยเรียกเขา ก็รีบหยุดงานทั้งหมดในมือ แล้วเดินมาถึงเบื้องหน้าเธออย่างรวดเร็ว “คุณผู้หญิง คุณเรียกหากระผมมีเรื่องอะไรจะกำชับหรือครับ” ใอ้เทียนฉิงรวบรวมคำพูดสักพัก เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆว่า “คุณลุงหวัง ฉันอยากจะถามหน่อยค่ะว่า คุณท่านลู่จะกลับมาบ้านเมื่อไหร่หรือคะ” คุณลุงหวังเห็นเธอเอ่ยถึงคุณท่านลู่ก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ว่าก็ยังบอกความจริงกับเธอ “ระยะนี้คุณท่านอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์เก่าของตระกูลลู่ครับ ถ้าหากว่าคุณต้องการพบท่านแล้วล่ะก็ สามารถให้คุณชายพาคุณไปได้ครับ” อะไรนะ คุณท่านลู่อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์เก่าของตระกูลลู่ “พรุ่งนี้เขาจะมาไหมคะ” คุณลุงหวังส่ายหน้า “คุณท่านอายุมากแล้ว ตอนนี้น้อยมากที่จะออกจากบ้าน วันธรรมดาล้วนเป็นคุณชายที่ไปคฤหาสน์เก่าหลังนั้นครับ” น้อยมากที่จะมาหรือ ถ้าอย่างนั้นใครจะรกลับไปบ้านฝ่ายเจ้าสาวเพื่อเยี่ยมบิดามารดาในวันพรุ่งนี้เป็นเพื่อนเธอกัน เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใอ้เทียนฉิงก็ถามต่อด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีว่า “ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วฉันที่ต้องกลับไปบ้านฝ่ายเจ้าสาวเพื่อเยี่ยมบิดามารดาจะทำอย่างไรล่ะ คงจะไม่ให้ฉันกลับไปเองหรอกนะคะ” ที่แท้คุณผู้หญิงก็หงุดหงิดเพราะสาเหตุนี้! ในใจคุณลุงหวังเข้าใจขึ้นมาในทันที “ในเมื่อเป็นการกลับบ้านฝ่ายเจ้าสาวเพื่อเยี่ยมบิดามารดา คุณก็ควรจะกลับไปกับคุณชายนะครับ” นัยน์ตาคู่นั้นของใอ้เทียนฉิงเบิกโต เมื่อได้ยินวิธีการแก้ไขปัญหาของคุณลุงหวังจบ พลางคิดในใจว่าสามารถทำแบบนี้ได้หรือ เพียงแต่ว่าลู่ซ่าวหมินกลับไปกับเธอ ก็ดีกว่าการที่เธอกลับไปคนเดียวสินะ เธอไม่สามารถเลือกอะไรได้ อีกทั้งคุณลุงหวังบอกว่า วันธรรมดานั้นน้อยครั้งที่คุณท่านลู่จะมาที่นี่ นี่ก็นับว่าเป็นข่าวดีสำหรับเธอด้วยเช่นกัน เดิมเธอก็ไม่อยากแต่งให้กับคุณท่านลู่ ถ้าหากว่าให้เธอนอนกับชายชราที่อีกนิดจะเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของอายุอานามด้วยกันทุกคืน คาดว่าเธอนอนฝันก็ล้วนเป็นฝันร้ายล่ะมั้ง! เพียงแต่ว่า....... ใอ้เทียนฉิง รู้สึกงุนงงอย่างมาก ในเมื่อคุณท่านลู่แต่งเธอกลับมา แล้วทำไมถึงให้เธออยู่ที่นี่ ไม่ให้เธอไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่ากันนะ เธอเอ่ยถามคุณลุงหวังไปตรงๆ เมื่อในใจมีข้อสงสัย สุดท้ายคุณลุงหวังกลับตอบว่า “คุณผู้หญิง คำถามนี้คุณไปสอบถามกับคุณชายของพวกเราเถอะครับ กระผมคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจมากกว่ากระผมนะครับ” เมื่อได้ยินเขาเอ่ยแบบนี้ ใอ้เทียนฉิงก็เข้าใจขึ้นมาในทันที นี่เป็นเรื่องของตระกูลลู่ เรื่องพวกนี้แน่นอนว่าสอบถามกับลู่ซ่าวหมินจะเหมาะสมกว่า “คุณลุงหวัง ตอนนี้ลู่ซ่าวหมินอยู่ที่ไหนหรือคะ” ใอ้เทียนฉิงเอ่ยถาม “คุณชายอยู่ที่ห้องหนังสือชั้นสามครับ” ใอ้เทียนฉิงเดินตรงไปที่ชั้นสาม หาที่ตั้งของห้องหนังสือจนเจอ จึงเคาะประตู ก็มีเสียงตอบรับดังมากจากด้านในอย่างรวดเร็ว เมื่อได้รับการอนุญาต ใอ้เทียนฉิงก็ผลักประตูเดินเข้าไป เห็นลู่ซ่าวหมินกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน จึงเดินเข้าไปอยู่ข้างกายเขา ลู่ซ่าวหมินได้ยินเสียงฝีเท้าก็เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเขาเห็นชัดแล้วว่าคนที่มาเป็นใคร นัยน์ตาก็มีประกายประหลาดใจพาดผ่านไปอย่างเร็ว “คุณมาหาผมมีธุระอะไร” ลู่ซ่าวหมินที่เห็นใอ้เทียนฉิงปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เพราะว่าในใจกำลังหงุดหงิด ตอนที่พบกับใอ้เทียนฉิงก็ไม่ได้แสดงสีหน้าที่ดีอะไรให้เธอ ใอ้เทียนฉิงไม่ได้สนใจท่าทางของเขา เอ่ยวัตถุประสงค์ของตัวเองออกไปตามตรง “คือว่า......พรุ่งนี้เป็นวันที่ต้องกลับไปบ้านฝ่ายเจ้าสาวเพื่อเยี่ยมบิดามารดา......คุณสามารถ......กลับไปบ้านใอ้เป็นเพื่อนฉันสักครั้งได้ไหมคะ......” ใอ้เทียนฉิงเอ่ยจบแล้วในใจก็ตึงเครียดเป็นอย่างมาก ความกลัวอย่างเดียวที่มีคือการถูกเขาปฏิเสธข้อเสนอของเธอ สุดท้ายที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงก็คือ ลู่ซ่าวหมินแม้แต่คิดก็ไม่ได้คิด แถมตอบออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า “รู้แล้ว” ใอ้เทียนฉิงเห็นเขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อก็รู้สึกโล่งอกอย่างที่สุด ในใจก็คิดว่านี่นับว่าเห็นด้วยแล้วใช่ไหมนะ ลู่ซ่าวหมินเห็นเธอยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างมึนๆ น้ำเสียงก็มีแววโกรธขึ้นมา “ยังไม่ไปอีกหรือ” ใอ้เทียนฉิงเหลือบมองอารมณ์ดุร้ายของเขา ในใจก็อดด่าว่าไม่ได้ จากนั้นก็เอ่ยอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!” ใอ้เทียนฉิงเอ่ยจบก็หมุนตัวกลับไป ในเวลานั้นเอง สายตาเธอก็มองไปที่มุมหนึ่งของโต๊ะทำงานอย่างไม่ได้ตั้งใจ พบว่าด้านบนมีหยกแขวนชิ้นหนึ่งวางอยู่ มองรูปลักษณ์ด้านนอกของหยกแขวนชิ้นนี้แล้ว ก็เหมือนกับหยกชิ้นนั้นของเธออย่างกับแกะ! นั่นไม่ใช่......หยกแขวนของเธอหรอกหรือ