บทที่ 4 พบหื่นกามตัวพ่อ

บทที่ 4 พบหื่นกามตัวพ่อ ซูมี่หยางรู้สึกว่าช่วงนี้เธอโชคร้ายเป็นพิเศษ หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอทำงานที่ป้าหลี่เหมยมอบหมายให้พังโดยสิ้นเชิง ที่สำคัญที่สุดก็คือ กระเป๋าตังค์ของเธอหายไป เงินห้าหมื่นเหรียญ มือถือของเธอ บัตรประจำตัวประชาชนและบัตรนักศึกษาของเธอก็หายไปหมด ตำรวจช่วยพูดออกหน้าให้ความเป็นธรรมแก่เธอ มีความกรุณาช่วยกลับไปหายังที่เกิดอุบัติเหตุรถชนให้กับซูมี่หยาง แต่ก็หาไม่พบ ค่ำวันนั้น ซูมี่หยางไม่กล้ากลับไปที่บ้าน และไม่ได้กลับไปที่ตระกูลซั่น เธอพักค้างคืนอยู่ที่สำนักสันติบาล แต่ว่าผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ราวกับหินที่จมหายไปในทะเล ไม่พบทั้งกระเป๋าตังค์แล้วก็เงิน ดังนั้น เดือนนี้ ซูมี่หยางจึงไม่กล้ากลับบ้าน แล้วก็ไม่มีหน้าไปพบคุณยายจาง เธอพักอยู่ที่มหาวิทยาลัย นอนเบียดอยู่บนเตียงเดียวกันกับเพื่อนสนิททุกคืน ในตอนที่มือถือสั่น ซูมี่หยางกำลังหาข้อมูลอยู่ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยมองเห็นหมายเลขของหลี่เหมยปรากฏขึ้น ดวงตาของเธอก็ดำคล้ำ ค่อยๆเก็บสิ่งของอย่างเงียบๆ แล้วซูมี่หยางก็เดินออกจากห้องสมุดเบาๆ “สวัสดีค่ะ? คุณป้า มีธุระอะไรเหรอคะ?” เสียงของซูมี่หยางเบามาก และประจบประแจงอย่างชัดเจน “รีบกลับมาเลยนะ ต้องกลับมาถึงบ้านภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่อย่างนั้น แกก็ไม่ต้องกลับมาเลยตลอดชีวิต” หลี่เหมยยังคงเป็นคนที่กระชับและตรงประเด็น เมื่อพูดจบก็วางสายทันที ซูมี่หยางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน แสงแดดยามบ่ายนั้นยังคงสดใส และแทงจนปวดตา เธอทอดถอนใจ หลี่เหมยเป็นผู้หญิงที่พูดคำไหนคำนั้น หล่อนบอกให้ซูมี่หยางกลับไปที่บ้านภายในหนึ่งชั่วโมงซูมี่หยางจำเป็นจะต้องกลับไปให้ถึงในหนึ่งชั่วโมง มิฉะนั้นแล้ว ซูมี่หยางจะถูกให้ออกจากมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ ซูมี่หยางยังเรียนไม่จบ แล้วเธอยังต้องเลี้ยงดูครอบครัวคุณยายจาง เธอจึงเลือกที่จะอดทนต่อไป มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงเพิ่งจะสร้างประตูใหม่ในเดือนนี้ จึงไม่มีป้ายรถเมล์ที่ประตูของมหาวิทยาลัยชั่วคราว แต่ว่าที่ตั้งประตูใหม่อยู่ใกล้กับซูมี่หยางมากที่สุดในตอนนี้ ซูมี่หยางจึงไปที่ประตูใหม่ ฝีเท้าของเธอก้าวอย่างรีบร้อน เป็นช่วงเวลาที่เร่งรีบ ทันใดนั้นก็มีรถแลมเบอร์กินี่สีดำมาจอดอยู่ข้างหน้าเธอ แล้วกระจกรถค่อยๆลดลงอย่างช้าๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มอยู่ในรถ ซูมี่หยางก็ตกตะลึงทันที ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลา ผิวที่ขาวมาก ใบหน้าสะอาดใสและมีเสน่ห์อย่างไม่คาดคิด หล่อเหลาดุจภาพวาด แต่ไม่รู้ว่าทำไม ซูมี่หยางรู้สึกว่าสายตาของชายหนุ่มซับซ้อนอย่างมาก มันสลับซับซ้อนจนจนทำให้คนสับสน ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกว่าถูกบังคับด้วยความเย็นชาและแข็งกร้าว เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ดูดีมากจริงๆ เทียบแล้วยังหล่อกว่าดาราดาวรุ่งที่ร้อนแรงที่สุดในปัจจุบันนี้เสียอีก แต่อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับรถสีดำที่มีความคล่องตัว มันช่างน่ากลัวจริงๆ พอดึงสายตากลับมาแล้ว ซูมี่หยางก็เดินไปข้างหน้าต่ออย่างไม่รู้ตัวสองสามก้าว เธอเพิ่งจะขยับ รถก็ยังตามมาอีก ครั้งนี้ ขับเลียบกินเลนเข้ามาในฟุตบาท เหมือนกับจะพุ่งชนเธอเข้าไปในพุ่มไม้ริมฟุตบาท ป่วยรึไง? หรือว่า ตัวเองจะได้เจอกับพวกหื่นกามตัวพ่อเข้าแล้ว? คิดดูอีกที ไม่ว่าจะป่วยทางจิตหรือเป็นพวกหื่นกามตัวพ่อ ก็ไม่น่าจะสามารถขับรถราคาแพงขนาดนี้ได้ หรือว่า คนๆนี้แค่จะถามทาง? เท้าหยุดชะงัก ก่อนที่ซูมี่หยางจะก้มตัวลง ชายหนุ่มภายในรถก็เอ่ยปากพูดก่อนว่า : “ขึ้นมา!” น้ำเสียงที่ออกคำสั่ง เป็นเผด็จการโดยธรรมชาติ ซูมี่หยางเหลือบมองไปข้างหน้า ที่ไม่มีใครอื่นอยู่เลย ดังนั้นชายหนุ่มจึงคุยกับเธอจริงๆ ซูมี่หยางกะพริบตา แล้วเอ่ยถามว่า : “คุณคะ คุณหลงทางหรือคะ?” ชายหนุ่มกดปุ่มจนมีเสียงดัง “!” เสียงเนวิเกเตอร์นำทางภายในรถดังขึ้นทันที : “ อีกสองร้อยเมตรข้างหน้า เลี้ยวขวา...” เอาเถอะ เธอคิดไปเองฝ่ายเดียวแล้วสินะ พอก้มหน้ามองดูนาฬิกาข้อมือ ซูมี่หยางก็เอ่ยอย่างไม่มีทางเลือกว่า : “ คุณคะ?...” “ขึ้นมา!” “คุณมีธุระอะไรเหรอคะ?” ชายหนุ่มไม่อดทนอีกแล้ว คิ้วสวยของเขาขมวดขึ้น จากนั้นเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกทันที แล้วหันไปด้านข้าง ก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งของซูมี่หยาง ซูมี่หยางยังไม่ทันที่จะเข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร ชายหนุ่มก็เหยียดท่อนแขนยาวออกมาจากตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับ แล้วดึงเธอเข้าไปในรถทันที วินาทีต่อมา รถก็สตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วพุ่งตัวออกไป...