ตอนที่ 2 ฮู้ว กิ๊กบุกมาถึงหน้าประตู

ตอนที่ 2 ฮู้ว กิ๊กบุกมาถึงหน้าประตู หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาเคลียร์พื้นที่ พาตัวนักข่าวออกไป \"หมอฉู่ พวกผมสะเพร่าในหน้าที่ ทำให้คุณต้องเดือดร้อน\" ฉู่ลั่วหานคลายยิ้มเย็นชา \"ฉันไม่เดือดร้อนค่ะ แต่ถ้าส่งผลรบกวนต่ออาการป่วยของคนไข้วีไอพี เกรงว่าจะไม่ควร\" หน่วยรักษาความปลอดภัยรู้ว่าด้านในมีผู้ป่วยวีไอพีพักอยู่ จึงเข้าใจ แล้วกล่าวขอบคุณ ฝูงชนกระจายตัวกันออกไป เงียบเหมือนในตอนแรก โม่หรูเฟยทำหน้าบึ้งราวกับคันธนู \"ฉู่ลั่วหาน แกนิมันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลรึไง？\" ฉู่ลั่วหานพ่นลมหายใจออกมา \"นี่คือข้อแตกต่างระหว่างหาเงินด้วยความสามารถกับหาเงินด้วยหน้าตา\" โม่หรูเฟยหยิ่งผยอง \"อิจฉารึไง? ทำตัวน่าสงสารอีก? ไม่ว่าจะเพราะอะไร ตอนนี้คนที่อยู่ข้างกายพี่เซียวคือฉัน คนที่คอยอยู่เคียงข้างเขาก็คือฉัน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า อาหาร ที่อยู่ การเดินทาง นอนหลับ...... ก็คือฉัน\" คำว่า\"นอนหลับ\" เธอลากเสียงยาว พูดอย่างยั่วยวน ไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างฉู่ลั่วหานจะไม่รู้สึกอะไร! ฉู่ลั่วหานหัวเราะในลำคอ \"ดูแลได้ดีจริงๆนะคะ ถึงขั้นป่วยเลือดออกในกระเพาะได้ โม่หรูเฟย ทำงานได้ไม่เลวจริงๆ！\" โม่หรูเฟยกัดฟันกรอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นการโยนก้อนหินลงเท้าตนเอง \"ฉู่ลั่วหาน แกอย่ามาได้ใจต่อหน้าฉัน มันต้องมีสักวัน ฉันจะทำให้แกเสียใจ คุกเข่าอ้อนวอนฉัน!\" รองเท้าส้นสูงของโม่หรูเฟยจิกลงพื้น \"ครึก!\" \"ไว้รอให้ถึงวันนั้นค่อยว่ากันนะคะ คุณดาราใหญ่\" พูดอย่างประชดประชัน หมดคำจะบรรยาย ฉู่ลั่วหานก้าวเท้าเดิน เปิดประตูห้อง ท่าทีของเธอรวดเร็ว กระฉับกระเฉง ฉับไว โม่หรูเฟยเม้มปากกัดฟันแน่น กำหมัด ฉู่ลั่วหาน ยัยสารเลว! รองเท้าส้นสูงปรี๊ดวิ่งเหยาะ พุ่งตัวไปที่เตียงก่อนฉู่ลั่วหาน โม่หรูเฟยพูดด้วยความเศร้าใจ \"พี่เซียว พอฉันรับโทรศัพท์ก็รีบออกมาจากกองถ่ายทันทีเลยค่ะ ฉันตกใจหมด พี่เป็นอะไรไปคะ? ทำไมเลือดถึงออกกระเพาะ? คราวหน้าอย่าดื่มหนักเลยดีไหมคะ?\" เสียงอ่อนหวาน ออดอ้อน ยั่วยวนจนน่ารังเกียจ สั้นๆว่า แสบแก้วหูมาก! ชายที่นอนอยู่บนเตียงมองดูด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก \"ยุ่งขนาดนี้? กลับไปเถอะ\" ฉู่ลั่วหานกระตุกยิ้มมุมปาก ดูท่าแล้วคุณคนนี้ ก็คงไม่เป็นที่รักสักเท่าไหร่ แต่โม่หรูเฟยกับฉู่ลั่วหานไม่เหมือนกัน ต่อให้หัวชนฝาก็ไม่มีวันหันหลังกลับ หากจะพูดให้เพราะก็คือมีความอดทน พูดให้น่าเกลียดก็คือ หน้าด้าน \"อั๊ยย๊า เมื่อกี้ฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเองค่ะ งานจะสำคัญกว่าพี่ได้ยังไงคะ? ยังเจ็บกระเพาะอยู่ไหมคะ? ฉันจับ......\" พูดว่าจับ ก็จะลงมือจับในทันที คิดว่าตัวเองเป็นตัวละครหรือไง! เวลาที่เธอไม่เห็นนั้น พวกเขาทั้งสองอยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ตอนนี้ต่อหน้าเธอ จะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด! ฉู่ลั่วหานไม่ลังเลอีกต่อไป เดินขึ้นหน้า ร่างขาวสว่างเดินเข้ามา ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มเยาะสามส่วน โหดร้ายเจ็ดส่วน \"คุณโม่ เอามือออกไปค่ะ\" คำว่า \"คุณโม่\" เย็นชาจนไร้เยื่อใย โม่หรูเฟยรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรต่อ ดึงมือกลับแล้วหัวเราะในลำคอ \"ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหมอฉู่นี่เอง?\" ฉู่ลั่วหานปรายตามองดูโม่หรูเฟย \"คงไม่ใช่แค่นี้มั้งคะ? คุณโม่ช่วยดูให้ชัดๆด้วยนะคะ ฉันยังเป็นภรรยาของเขาด้วยค่ะ\" แสดงความเป็นเจ้าของออกไปตรงๆ ทำให้โม่หรูเฟยหน้าเขียวหน้าแดงไปหมด ถ้าอยู่ต่อหน้าหลงเซียวแค่คนเดียว เธอสามารถที่จะไม่พูดออกมา หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ การไม่สนใจไยดีของเขาทำให้โม่หรูเฟยยิ่งได้ใจ เธอลากเสียงสูง \"ภรรยางั้นหรอคะ? คุณหมอฉู่คะ ไม่ทราบว่ามีภรรยาคนไหนที่แต่งงานแล้วแต่แยกกันอยู่กับสามีบ้างคะ? ขอถามหน่อยนะคะว่าจะมีภรรยาคนไหนแต่งงานมาสามปีแต่กลับไม่มีลูกแม้แต่คนเดียว?\" คำพูดที่ยิงรัวราวกับปืน การเหน็บแนมที่เย็นยะเยือก ล้วงลึกไปถึงด้านใน ฉู่ลั่วหานหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง แววตาคู่นั้นยังคงเย็นใส ริมฝีปากปิดสนิท ควรจะรู้ตั้งแต่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่เธอกลับยังโง่คิดว่าเขาจะออกหน้าช่วยเธอ สามปีแล้ว ยังไม่ชินอีกหรอ? ใช่ เคยชินแล้ว และไม่ต้องการแล้ว \"อ๊า คุณโม่รู้ทุกเรื่องของฉันดีราวกับคุณหมอประจำบ้านเลยนะคะ แต่ฉันขอเตือนคุณโม่ด้วยความหวังดี ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ส่วนคุณ เป็นแค่กิ๊กที่พยายามจะออกหน้าออกตาเท่านั้น\" ความอดทนต่ำจนระเบิดออกมา ความเกลียดชังที่โม่หรูเฟยมีต่อฉู่ลั่วหานถูกแสดงออกมาจนหมด ไม่ว่าจะสามปีที่แล้วหรือว่าสามปีให้หลัง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงไม่ส่งผลดีกับเธอแม้แต่น้อย ครั้งนี้ ฉู่ลั่วหานเพียงแค่หยอกเธอนิดหน่อยก็ถึงกับควบคุมอารมณ์ไม่ได้ หึ ไม่มีการพัฒนาเลยจริงๆ โม่หรูเฟยหัวเราะในลำคอ \"แล้วจะทำไม? คนที่พี่เซียวรักไม่ใช่แก อาศัยสิ่งที่ชื่อเสียงที่ไร้ประโยชน์！มาทำวางท่าอะไร！\" มือของฉู่ลั่วหานที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อกำแน่น คำพูดเพียงคำเดียว ทำให้เธอเจ็บปวดไปจนถึงกระดูกยากที่จะบรรยาย มือหนึ่งยื่นเข้าไปตรงบริเวณหน้าท้องของเธอ จากนั้นหยิกอย่างแรง！ สามปีที่ผ่านมา เธอและหลงเซียวเป็นเพียงสามีภรรยากันในนามเท่านั้น นอกจากคืนเข้าหอที่เขาดื่มหนักจนกระชากเอาครั้งแรกของเธอไป สามปีที่ผ่านมานี้ น้อยวันที่พวกเขาทั้งสองคนจะอยู่ห้องเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะถูกบีบบังคับให้อยู่ด้วยกัน ล้วนแต่จากกันไปไม่ดี พูดตามตรงก็คือ เธอได้ชื่อว่าเป็นคุณผู้หญิงตระกูลหลง มานานสามปีถ้วนโดยใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ฉู่ลั่วหานไม่มีวันหลงกลเธอหรอก เปลี่ยนความคิด หัวเราะเยือกเย็นอย่างเหนือกว่า \"ไม่ผิดค่ะ ก็เพราะชื่อเสียงที่ไร้ประโยชน์นี้ คุณถึงทำได้เพียงมองฉันจากที่ไกลๆ เฝ้ามองดูผู้ชายของฉัน ฐานะของฉัน ส่วนฉัน ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงเป็นคุณผู้หญิงตระกูลหลง คำอธิบายที่ไม่หนักไม่เบา แม้แต่การวางท่าเป็นเจ้าของยังขี้เกียจที่จะวางท่า แต่ครั้งนี้ โม่หรูเฟยแพ้ราบคาบ โม่หรูเฟยใช้ไม้เด็ดของตนเอง เขย่าแขนของหลงเซียวจากนั้นร้องไห้เหมือนฝนตก \"พี่เซียว พี่ฟังดูสิคะ ผู้หญิงคนนี้พูดจาไร้ยางอาย！ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบเธอแต่เธอกลับหน้าด้านหน้าทนทำตัวเป็นเจ้าของพี่！ฮือๆ……\" ฉู่ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้น ร้องไห้ น้ำตา อาวุธที่แสนจะง่ายที่สุดของผู้หญิง แต่น่าเสียดาย เธอไม่เคยใช้มาก่อน และไม่เคยคิดที่จะใช้ ต่อให้เจ็บปวดจนหัวใจต้องตาย เจ็บปวดจนสิ้นหวัง เจ็บปวดจนเส้นเอ็นขาดวิ่น เธอก็ไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าหลงเซียวแม้แต่หยดเดียว หลงเซียวมองดูโม่หรูเฟย ทันใดนั้นเอง แววตาราวกับมีดกวาดมาทางฉู่ลั่วหาน \"ออกไป\" สองคำ คล้ายกับมีดเล่มคม เมื่อกี้นี้เขาบอกให้เธอออกไป？！ ปกป้องผู้หญิงตอแหลถึงขนาดนี้ เขายังจำได้ไหมว่าใครกันแน่ที่เป็นภรรยาของเขา！ ก็จริง เธอนับว่าเป็นภรรยาแบบไหน? เธอเป็นแค่ป้ายมงคลที่ติดเวลาตรุษจีน นำออกมาติดโชว์ในวันปีใหม่ หลังจากหมดเทศกาลแล้วก็ถูกเก็บเอาไว้ในหีบห่อไม่แม้แต่จะมองดู ฉู่ลั่วหานกระตุกมุมปากอย่างอารมณ์ดี ภายนอกหัวเราะภายในไม่หัวเราะแล้วพูดขึ้น：\"ออกไป? คุณเป็นคนไข้ของฉัน ฉันเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณ ตอนนี้หมอกำลังจะตรวจแผลให้คนไข้ ถ้าจะบอกให้ออกไป ก็ควรจะเป็นคนที่ไม่มีอะไรทำ\" คำว่าคนที่ไม่มีอะไรทำ เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงโม่หรูเฟย สามปีก่อนสนิทกันเหมือนพี่น้อง เธอถึงขั้นที่แทบจะตายเพราะเธอ แต่เธอกลับคิดหาวิธีขึ้นไปนอนบนเตียงผู้ชายของเธอ วางแผนทำให้เธอติดกับ เธอสามารถแสร้งทำว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อน แต่เธอทำไม่ได้ โม่หรูเฟยร้องไห้หนักกว่าเดิม น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไม่เสียแรงที่เป็นนักแสดง เล่นบทร้องไห้โดยไม่ต้องเตรียมตัว แสดงละครเหมือนว่าตนเป็นผู้หญิงที่ถูกรังแก ใครจะไปสน！ หลงเซียวออกคำสั่งอย่างเหลืออด \"ออกไป อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สาม\" ฉู่ลั่วหานกอดกระดานรองสแตนเลสเอาไว้ในมือ คำพูดที่หนักแน่นนั้น คำพูดของเขาคล้ายกับง้างมือขึ้นตบ ตรงหน้าของเธอเสียงดัง\"เพี๊ยะ\"ต่อหน้ากิ๊ก เวลานั้นรู้สึกแสบร้อนไปหมด ฉู่ลั่วหานยิ้มไม่ออกแล้ว เธอกำนิ้วมือทั้งสิบแน่น \"ฉันเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณ จำเป็นต้องตรวจร่างกายของคุณ ฉันเองก็ไม่อยากพูดเป็นรอบที่สาม\" หลังจากที่พูดจบไปไม่นานนั้น ฉู่ลั่วหานเดินสาวเท้าไปตรงหน้าเตียง ใช้หัวไหล่ผลักโม่หรูเฟยไปด้านหลัง โม่หรูเฟยอ้าปากงาบๆ คิดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าฉู่ลั่วหานจะทำแบบนี้！ หลงเซียวจ้องมองมาที่ฉู่ลั่วหาน ราวกับจะมองเธอจนทะลุ ฉู่ลั่วหานรีบหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นมาฟัง เลิกเสื้อของเขาขึ้น เครื่องมือที่เย็นเฉียบสัมผัสกับผิวหนังของเขา ผิวหนังของชายหนุ่มที่ถูกสัมผัสถึงกับแน่นตึง หลังจากฟังเสียงหัวใจแล้วนั้น ฉู่ลั่วหานหยิบหูฟังแพทย์มาข้องไว้ที่คอ แล้วหยิบไฟฉายเล็กๆออกมาจากกระเป๋า \"อ้าปาก\" หลงเซียว：\"……\" ฉู่ลั่วหานเริ่มรู้สึกเหลืออด \"ฉันบอกว่า อ้าปาก\" โม่หรูเฟยที่อยู่ด้านหลังถึงกับตาค้าง \"ฉู่ลั่วหาน แกพูดแบบนี้กับพี่เซียวได้ยังไง！\" ฉู่ลั่วหานไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย ยังคงมองไปที่ปากของหลงเซียว แสงสว่างของไฟฉายส่องไปยังริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบของเขา ฉู่ลั่วหานรู้สึกเพียงแน่นไปทั้งคอ ริมฝีปากนี้ ที่เคยบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างบ้าคลั่ง พรมจูบไปยังไหปลาร้าของเธอ จุมพิตไปทั่วทั้งร่างกาย...... \"ไม่หุบปาก ก็ออกไป ถ้าการวินิจฉัยผิดพลาด เธอสามารถรับผิดชอบได้ไหม?\" โม่หรูเฟยอดกลั้นเอาไว้ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น อ้าปาก \"แลบลิ้น\" หลงเซียว：\"……\" \"เรียบร้อยแล้วค่ะ\" ฉู่ลั่วหานปิดไฟฉาย แล้วเก็บใส่กระเป๋า จากนั้นเขียนประวัติการรักษาและอาการต่างๆของคนไข้ลงไป เป็นตัวอักษรที่แพทย์ใช้กัน ตัวอักษรนั้นเขียนได้ไม่ต่างจากสัญลักษณ์ของภูตผี โม่หรูเฟยสงสัย ยื่นหน้ามามอง ฉู่ลั่วหานยื่นไปตรงหน้าเธออย่างใจกว้าง \"อ่านออกไหม?\" น้ำเสียง เสียดสี โม่หรูเฟยนิ่งค้างไปแล้ว แววตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ของหลงเซียวมองดูฉู่ลั่วหานอย่างพิจารณา ก้นบึ้งของหัวใจคล้ายว่าถูกของบางอย่างสะกิดโดนจุดเปิดปิด มีความรู้สึกแปลกๆ ท่าทีของฉู่ลั่วหานเมื่อกี้ กระตุกหนวดเสือของหลงเซียว ความโมโหและรำคาญพุ่งขึ้นหัว ถูกผู้หญิงตะคอกใส่แบบนี้ ในใจของคุณชายหลงหงุดหงิดเป็นอย่างมาก \"ตอนนี้ ไสหัวออกไป\" ฉู่ลั่วหาน\"ปั้ง\"ปิดสมุด ในใจเจ็บจนจุก สีหน้ากลับนิ่งเฉย \"เสร็จงานฉันแล้ว คุณไม่ต้องเชิญฉันออกไปหรอกค่ะ ฉันออกไปเองได้\" พูดจบ ฉู่ลั่วหานก็เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย \"เพล้ง！\" พึ่งหมุนตัวเดินออกไป เสียงแก้วแตกจนแสบแก้วหู เธอไม่ได้หยุดเธอ ทว่าสีหน้ากลับดูน่าสงสาร แก้วใบนี้ เขาคิดที่จะโยนใส่เธองั้นหรอ? รังเกียจ ถึงขั้นนี้แล้วหรอ \"พี่เซียวพี่ไม่ต้องโมโหสิคะ ไม่คู่ควรที่จะโมโหเพราะผู้หญิงคนนี้ พี่เซียวใจเย็นๆก่อนนะคะ ฉู่ลั่วหานมันเป็นผู้หญิงสารเลว......\" หลังจากนั้นคืออะไร ไม่อยากฟังต่อ ตรงทางเดินมีลมพัดผ่าน ความเหน็บหนาวพัดผ่านเข้ามา สีหน้านิ่งเฉยของฉู่ลั่วหานซ่อนไปด้วยความว้าวุ่นในใจ ชนะโม่หรูเฟยได้แล้วจะเป็นยังไง? สำหรับเขา เธอเป็นได้แค่คนที่แพ้ทุกครั้ง ไม่เคยที่จะอยู่เหนือกว่า หลังจากที่เยาะเย้ยตนเองแล้วนั้น ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกสบายใจ หมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องทำงาน ตอนเย็นมีเคสฉุกเฉินหลายเคส กว่าจะทำงานเสร็จก็ห้าโมงกว่าแล้ว คืนนี้ฉู่ลั่วหานไม่ต้องเข้าเวรตอนกลางคืน แต่ผู้อำนวยการต้องการให้เธอดูแลหลงเซียว \"ยี่สิบสี่ชั่วโมง\" เธอทำได้แค่ทำโอทีกะทันหัน กินข้าวที่โรงพยาบาลในตอนกลางคืนด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลับไปถึงวอร์ด พยาบาลหลายคนจับกลุ่มคุยกัน \"วันนี้โม่หรูเฟยมาที่โรงพยาบาลของเรา ดูแลคุณหลงเซียวที่เป็นผู้ป่วยVIP นักข่าวอ้อมล้อมเป็นถนนเลยแหนะ！ดูสนั่นหวั่นไหวไปหมด！\" \"พูดแบบนี้แสดงว่าโม่หรูเฟยกับคุณหลงเซียวเป็นแฟนกันแล้วหรอ? เป็นจริงตามนั้น ผู้ชายที่รวยๆล้วนชอบดาราเซ็กซี่ เผ็ดร้อนถึงใจ\" \"คุณหลงเซียวหน้าตาดีขนาดนั้น！เขาอยากจะได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้！ผู้หญิงนับพันนับหมื่นคนรอให้เขามาพลิกไพ่！ถ้าได้นอนกับคุณหลงเซียวสักคืน ต่อให้ตายก็ยอม\" \"ดูเธอพูดเขา ทำอย่างกับไม่เคยเห็นโลกมาก่อน！\" \"ฉันเคยเห็นโลกมาก่อน แต่ไม่โลกที่กว้างแบบนี้ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน\" เสียงฝีเท้าของฉู่ลั่วหานดังขึ้น พวกพยาบาลจึงเงียบเสียงลง \"คุณหมอฉู่......คุณหมอก็เข้าเวรด้วยหรอคะ?\" พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้นอย่างระมัดระวัง ฉู่ลั่วหานเปิดพลิกเปิดหนังสือแพทย์ อ่าน แล้วตอบกลับสั้นๆ \"อื้ม\" พยาบาลพวกนั้นมองสบตากัน จากนั้นก็ถามด้วยความใจกล้า \"คุณหมอฉู่คะ ได้ยินว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลสั่งให้คุณหมอดูแลคุณหลงเซียว.....อย่างนั้น ตอนกลางคืนเวลาที่คุณหมอไปตรวจรักษา คุณหมอจะพาใครไปด้วยหรอคะ?\" โดยทั่วไปแล้ว เวลาที่หมอไปตรวจคนไข้ที่ห้องจะพาพยาบาลไปคนถึงสองคน ฉู่ลั่วหานเป็นหมออายุรแพทย์ที่ถูกส่งตัวมาที่ห้องผู้ป่วยVIP พยาบาลที่นี่สามารถให้ความร่วมมือได้ทุกคน ฉู่ลั่วหานพลิกเปิดหนังสือ จากนั้นกวาดตามองตัวอักษรสีดำเหล่านั้น \"หืม?\" แววตาของพยาบาลเป็นประกาย พูดด้วยความขยัน \"คุณหมอฉู่ พาฉันไปได้ไหมคะ?\" \"ฉันด้วยค่ะ......\" \"ฉันด้วยค่ะ......\" ฉู่ลั่วหานกวาดตามองดูพยาบาลที่เข้าเวรเหล่านั้น ดึกดื่นค่ำคืนอยู่เวรแบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆ ควรจะหาอะไรสนุกๆมาทำให้กระปรี้กระเปร่า หลงเซียวใช่คนที่ใครอยากเห็นก็จะได้เห็นงั้นหรอ? ตลกแล้ว ไม่ว่าจะพูดยังไง นั่นก็เป็นผู้ชายของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถครอบครองเขาเพียงคนเดียว แต่ก็ไม่ได้ใจกว้างแบ่งให้คนอื่นได้ \"ฉันไปเองค่ะ\" พยาบาลทั้งหลาย：\"……\" \"ติ๊ง ลิ๊ง ลิ๊ง.......\" เสียงโทรศัพท์ฉุกเฉินดังขึ้นในห้องเฝ้าเวร \"\"เสี่ยวฉู่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ผมเห็นว่าคุณเป็นคนจริงจังทำงานได้ดีจึงให้คุณเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณหลงเซียว แต่คนไข้ตัวร้อนคุณกลับไม่รู้? คุณเป็นแพทย์ การที่เลือดออกในกระเพาะนั้นอันตรายแค่ไหนต้องให้ผมสอนอีกหรอ?！\" ฉู่ลั่วหานที่ถูกต่อว่าถึงกับนิ่งค้าง หลงเซียวไข้ขึ้น?\"