ตอนที่ 3 ท่านเซียวเสียการควบคุม ครอบครองด้วยความโหดร้าย

ตอนที่ 3 ท่านเซียวเสียการควบคุม ครอบครองด้วยความโหดร้าย ตอนที่ทะเลาะกันก็ยังสบายดีอยู่ไม่ใช่หรอ? เอ่อ เดี๋ยวก่อน ผ่านช่วงเวลาที่ทะเลาะกันไปหลายชั่วโมงแล้ว \"ฉัน......\" \"ไม่ต้องฉันอะไรแล้ว ตอนนี้รีบไปที่ห้องของคุณหลงเซียวเดี๋ยวนี้ รีบไปขอโทษเขา ขืนเขาโมโหขึ้นมาแล้วไล่คุณออก อย่าหาว่าผมไม่ปกป้องคุณ\" ขอ......โทษ?！ \"ผู้อำนวยการโรงพยาบาลคะ......\" \"ขอโทษหรือเก็บข้าวของออกไป คุณเลือกเอาเอง！\" ปั้ง！ โทรศัพท์วางไปแล้ว ฉู่ลั่วหานเม้มปากกัดฟันแน่น เรื่องหนึ่งยังไม่จบอีกเรื่องหนึ่งก็เกิดขึ้นมาอีก ที่ที่มีหลงเซียวอยู่ ที่นั่นไม่เคยมีความสงบ พวกพยาบาลยืนแหวกเป็นสองทางเพื่อหลีกให้ฉู่ลั่วหานเดิน คำพูดสุดท้ายของผู้อำนวยการโรงพยาบาล ทุกคนในห้องเฝ้าเวรล้วนได้ยิน แน่นอนว่าเวลานี้พวกพยาบาลไม่มีใครกล้ารบกวนหมอฉู่อีก ทุกคนรีบเงียบเสียงและแยกย้ายกันออกไป \"คุณหมอฉู่คะ เดี๋ยวคุณเข้าไปคนเดียว ต้องระวังตัวให้มากนะคะ.....\" \"คุณหมอฉู่คะ ทางนี้มีพวกเราอยู่นะคะ คุณวางใจได้......\" เดินไปตามทางเดินด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง สีหน้าของฉู่ลั่วหานเหมือนต้องไปเผชิญกับความตาย ให้เธอขอโทษ สั่งให้เธอพูดคำว่าขอโทษ ไล่เธอออกไปเสียยังดีกว่า แต่เมื่อเปลี่ยนความคิด—— การแต่งงานของเธอและหลงเซียวเหมือนเรือที่พังเสีย สามารถจมได้ตลอดเวลา ถ้าต้องตกงานจริงๆ เธอก็เสียทั้งชีวิตการแต่งงานและหน้าที่การงานในเวลาเดียวกัน อีกทั้ง น่าขายหน้าชะมัด！ ครุ่นคิดไปมา ไปไม่ได้ ฉู่ลั่วหานตัดสินใจ ผลักประตูเปิดออก—— หลงเซียวนั่งพิงอยู่บนเตียง ในมือถือเอกสารที่เลขาส่งมาให้ พลิกเปิดอ่าน คิ้วคมเข้มเลิกขึ้น สีหน้าดีขึ้นกว่าครึ่งแล้ว \"……\" เหมือนคนเป็นไข้ตรงไหน? หลังจากที่ฉู่ลั่วหานเดินเข้าไปแล้วนั้น หลงเซียวทำเหมือนมองไม่เห็นเธอ ความรู้สึกมีตัวตน ยังต้องหาเอง จึงพูดขึ้น \"ได้ยินว่า คุณไข้ขึ้น\" ถึงแม้ว่าจะเป็นความผิดของตน เธอยังคงสามารถไม่หือไม่อือ พูดแบบต้องทำตามหน้าที่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ไหวติงแม้แต่น้อย เมื่อก่อนเธอมักจะพูดอย่างระมัดระวัง แต่เขากลับพูดจาเยาะเย้ยเสียดสี ตอนนี้หมดคำจะพูดแล้ว ความคิดก็ใช้ไปหมดแล้ว ขี้เกียจแล้ว หลงเซียวไม่ได้เงยหน้า มือเรียวยาวสะอาดสะอ้านจับกระดาษที่ถูกปริ้นออกมา ดวงตาคู่นั้นมองไปที่สัญญา พูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน ：\"คนไข้ไข้ขึ้นหรือไม่นั้น คุณหมอประจำตัวไม่รู้เลยหรือไง?\" คำพูดเน้นคำว่า \"คุณหมอประจำตัว\" ด้วยความประชดประชัน เธอชินกับความแปลกของเขาจนชินเลยเห็นว่าไม่ประหลาด ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดไปหมด เรื่องเดียวก็ผิด สิบเรื่องก็ผิด ผิดไปหมดทุกเรื่อง ฉู่ลั่วหานยังคงไม่วางใจ สายตาของเธอจับจ้องไปยังใบหน้าที่ปล้นเอาจิตวิญญาณของคนไป ดวงตาของเขา จมูกของเขา ริมฝีปากของเขา ทั้งหมดล้วนคือคำสาป ที่ทำให้เธอหวนคิดทุกคืนวัน ทำให้เธอผ่านมานานขนาดนี้แต่กลับยังไม่ลืม \"ดูท่าแล้ว คุณดีขึ้นไม่น้อย ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่อยู่ต่อขวางหูขวางตาคุณแล้วค่ะ\" ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นอย่างใจกล้า ต่อให้ต้องออกไป เธอก็ต้องออกไปอย่างสวยงาม จะเหมือนสุนัขไร้บ้านไม่ได้ ผู้ชายที่อยู่บนเตียงเปิดฝาปากกาออก มือหนึ่งจับเอกสารเอาไว้ อีกมือหนึ่งจับปากกาเอาไว้ แล้วเซ็นชื่อลงไปราวกับมังกรบินร่ายรำ ได้ยินคำว่า \"ไม่ขวางหูขวางตาแล้ว\" คิ้วของหลงเซียวขมวดเป็นปม ปิดเอกสาร แล้วหยิบอีกเล่มหนึ่งขึ้นมา ยื่นมือไปบนโต๊ะ หยิบแก้วชาขึ้นมา ดื่มหนึ่งอึก จากนั้นนอนพิงอย่างเกียจคร้าน ค่อยๆชิมรสชาติ ท่าทางไม่รีบร้อนของเขาแบบนี้ ทำให้ในใจของฉู่ลั่วหานบีบแน่น หลงเซียวหมายความว่าอะไร? ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะยืนจนเหน็บชา ในที่สุดหลงเซียว \"ดื่มชาจนหมด\"แล้ว เสียงที่นิ่งราวกับน้ำเย็นราวกับเกล็ดน้ำแข็งดังสะท้อนเข้าไปในหู \"ไม่ทำงานกิจจัตรประจำวันหรือครับ? คุณหมอฉู่\" สติกลับมา ตัวที่ผอมบางของฉู่ลั่วหานยืนอยู่บนหัวเตียง หยิบประวัติการรักษาขึ้นมา ได้ งั้นก็จะทำงานกิจจัตรประจำวัน \"ไข้ลดแล้ว อุณหภูมิในตอนนี้คือสามสิบหกจุดห้าองศา คืนนี้ฉันจะคอยตรวจดูอาการต่อไปนะคะ\" ท่านเซียว ไม่พูดคำใดๆ \"มีเลือดไหลออกมาอีกไหมคะ?\" \"ยังเจ็บกระเพาะอยู่ไหมคะ?\" \"รู้สึกแสบร้อนไหมคะ?\" หลงเซียวที่กำลังอ่านเอกสารของเขาอยู่นั้นไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเพียง ไม่ชายตามองเธอเลยแม้แต่นิด ตัวของเขาเปล่งออร่าเย็นชาออกมา พ่นความเย็นออกมา เขาไม่พูด เธอเองก็ไม่สามารถเช็คถูกไปมั่วได้ หลังจากที่ถามทุกอย่างแล้วนั้น ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าหลงเซียวอาการดีขึ้นไม่น้อย จึงพูดกำชับเขาในฐานะเพื่อน \"ที่เลือดคุณออกในกระเพาะเป็นเพราะว่าคุณดื่มเหล้ามากเกินไป ดังนั้นภายในหนึ่งเดือนนี้ห้ามดื่มเหล้าโดยเด็ดขาด\" \"อาหารการกินเน้นรสจืดเป็นหลัก ทางที่ดีที่สุดคือกินข้าวต้มเป็นอาหารเสริม ทางที่ดีที่สุดก่อนที่จะหายดีนั้นไม่ควรดื่มชารสเข้ม\" \"อย่าดื่มนมเวลาท้องว่าง จะทำให้เกิดกรดไหลย้อนได้......\" เธอยังพูดไม่จบ ดวงตาเหยี่ยวของหลงเซียวมองมา เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ทำโทษเธอโดยการแทงทีละแผลๆ คล้ายว่าเวลาจะหยุดเดิน อากาศลดต่ำลงมา \"ยังมีคำพูดไร้สาระอะไรอีกไหม?\" คำพูดไม่กี่คำของเขาพูดขึ้น เธอถึงกับนิ่งค้าง ไร้สาระ? สิ่งที่เธอพูดตั้งมากมายสำหรับเขาถือเป็นคำพูดไร้สาระ? หลงเซียว สมแล้วที่คุณคือหลงเซียว ฉู่ลั่วหานเช็คถูกหลายช่องอย่างรวดเร็ว ดูท่าแล้วเขาคงไม่เป็นอะไรจริงๆ！ \"ไม่มีแล้วค่ะ พูดจบแล้ว\" เป็นจริงตามนั้น！เธอไม่ควรที่จะหาเรื่องใส่ตัว！ คิ้วของชายหนุ่มขมวดเป็นปมเล็กน้อย สำหรับผู้หญิงคนนี้ กับสามีของตนแล้วนั้นพูดเป็นแค่ภาษาทางการแพทย์? หึ—— \"ดีมาก\" คำพูดเย็นชาสองพยางค์ ท่าทีของเขาทำราวกับเป็นเรื่องไม่จำเป็น หลงเซียวเอื้อมมือไปหยิบแก้วชา แต่กลับพบว่าแก้วชาว่างเปล่า ใบหน้าเหล่าพูดขึ้น \"เติมน้ำ\" ฉู่ลั่วหานหรี่ตาลง เติมน้ำ? เธอเป็นหมอ ไม่ได้เป็นพยาบาล เรื่องเติมน้ำพวกนี้...... คิดแบบนั้น แต่การกระทำของฉู่ลั่วหานกลับเป็นอีกทางหนึ่ง เห็นแก่ว่าเขาป่วย เธอจึงตัดสินใจให้ความร่วมมือ เติมน้ำร้อนแก้วหนึ่ง วางไว้บนชั้น พูดขึ้นด้วยความหวังดี \"ร้อนหน่อยนะคะ\" แต่ว่า หลงเซียวกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ ปรายตามองเสื้อขาว แล้วมองมาที่แก้วเซรามิคขาว นิ้วชี้จับที่แก้ว วางไว้ข้างปากแล้วเป่าลมเบาๆ ท่าทีเป็นธรรมชาติของเขา ทำให้หัวใจที่ไม่รักดีของฉู่ลั่วหานพองโตขึ้นมา ดวงตากับใจเชื่อมต่อกัน มองดูอย่างเหม่อลอย ว่ากันว่าหลงเซียวเอาชนะใจผู้หญิง คือศัตรูของผู้ชาย คืออัจฉริยะในด้านการค้า คือตำนานในการดำเนินกิจการ ฉู่ลั่วหานเองก็ไม่อาจเลี่ยงได้ เธอต้องยอมรับ ผู้ชายตรงหน้ามีเสน่ห์ที่สุดแสนจะพิเศษ เป็นความสูงส่งที่ไม่สามารถเลียนแบบกันได้ หลงเซียวเป็นคนบ้างาน เวลานั้น เธอเป็นห่วงเขามากจริงๆ มักจะช่วยเขายกน้ำยกชา คอยเตรียมอาหารมื้อดึกให้ คอยปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง มองดูเขา จ้องดูเขา ก็เป็นความสุขของเธอ หลังจากนั้น เธอเห็นโม่หรูเฟยกับเขาอยู่ด้วยกัน ความลุ่มหลงนั้นทำให้เธอปวดใจมากจริงๆ เธอวาดฝันที่จะมีลูกและอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า แต่เขากลับมีหญิงงามอยู่ในอ้อมกอด หึ！อายุน้อยไร้ความรู้ ใครบอกว่าไม่ถูก ดื่มชาแล้ว เห็นว่าเธอยังอยู่ในห้อง ริมฝีแสยะยิ้ม \"มองจนติดใจ?\" ฉู่ลั่วหาน：\"……\" \"อยากจะอยู่เฝ้าทั้งคืนหรอ?\" \".....ขอโทษด้วยนะคะ หมอไม่มีบริการด้านนี้\" ฉู่ลั่วหานถูกคำพูดที่เกินไปของเขาพูดจนทำตัวไม่ถูก หลงเซียวป่วยที่กระเพาะ หรือว่าสมอง? หรือว่า เวลาที่หลงเซียวป่วยในใจของเขาก็จะเกิดอาการต้องการคนอยู่ด้วย? หรือว่า กำลังส่งสัญญาณที่ดีเพื่อบอกกับเธอ? ฉู่ลั่วหานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมที่จะพูด ถ้าคุณต้องการให้ฉันอยู่ต่อ ฉันก็จะอยู่ที่นี่กับคุณ หลงเซียวชี้ไปที่ประตู \"ในเมื่อไม่ใช่ งั้นก็รีบไสหัวออกไป\" ฉู่ลั่วหานโมโห เธอไม่ควรที่จะคิดเพ้อฝันจริงๆ！ คำพูดที่เตรียมเอาไว้นั้นไม่ได้พูดสักคำ ฉู่ลั่วหานถูกพูดโจมตีจนไม่เหลือซาก \"ค่ะ ฉันจะไสหัวออกไปตอนนี้เลย！\" พูดจบฉู่ลั่วหานก็จะหมุนตัวเดินออกไป อดกลั้นให้น้ำตาไหลคืนกลับไป ที่จริงแล้วหัวใจของเธอยังไม่ตาย ยังคงเจ็บปวด หลงเซียวทิ้งเอกสารลงด้วยความโมโห ภาพในหัวหวนนึกถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน กลางดึกคืนนั้น โม่หรูเฟยโทรศัพท์หาเขา บอกว่าภรรยาที่พึ่งแต่งงานด้วยกันของเขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายคนอื่น หลงเซียวกึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ แต่ก็ไปแล้ว ห้องสูทของโรงแรมชั้นบนสุด บนเตียง KINGSIZE ขนาดใหญ่ ใบหน้ายั่วยวนของฉู่ลั่วหานและเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยนั้น ผู้ชายร่างเปลือยคลานลงมาจากบนตัวของเธอ แล้วรีบวิ่งหนีไป เขานึกว่า เธอแค่เย็นชากับเขา แค่ยังไม่รักเขา แต่กลับคิดไม่ถึงว่า พึ่งแต่งงานกันได้แค่สองวันเธอจะสวมเขาให้กับเขา เรื่องนี้เขาไม่เคยพูดถึงมาก่อน แต่ก็ไม่เคยที่จะแตะต้องตัวเธออีก สามปีแล้ว เธอยังคงทำหน้าตายกับเขามาโดยตลอด นิ่งเฉย ไม่สนใจ ใช้หลักเหตุผล ตามใจตนเองไม่เหมือนผู้หญิง！ สมควรตาย！ตอนนั้นเขาหลงชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง！ สามปีที่ผ่านมา ขอเพียงแค่หลับตาเขาก็จะนึกถึงรอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ มุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย！ ดังนั้น เขาจึงเปิดใจรับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอโม่หรูเฟยเพื่อกระตุ้น หวังที่จะประชดประชันเธอ ทำให้เธอเข้าใจว่าคำว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง แต่ว่าเธอล้ะ? ยังคงหยิ่งพยอง ไม่รู้สึกแม้แต่น้อย！ \"หยุด！\" ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป เสียงของหลงเซียวก็ดังขึ้น \"คุณไล่ให้ฉันออกไป ฉันก็ออกไป คุณสั่งให้ฉันหยุด ทำไมฉันต้อง.....ว๊าย！\" คำพูดที่ยังพูดไม่ทันจบนั้น มือขวาของฉู่ลั่วหานถูกหลงเซียวคว้าเอาไว้อย่างแรง！ การกระชากอย่างแรงนั้น ทำให้ฉู่ลั่วหานโน้มตัวลงไปทับบนตัวของเขา！ ไม่สนใจความเจ็บบนร่างกาย หลงเซียวคว้าจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แล้วพลิกตัว ทำให้ฉู่ลั่วหานต้องอยู่ใต้พันธการของตนเอง ฉู่ลั่วหานมองดูดวงตาคู่นั้นของเขา เธอพยายามที่จะควบคุมตนเองเอาไว้ ไม่ให้ตนแสดงอารมณ์ออกมา หน้าไม่แดง หัวใจไม่เต้น หลงเซียวมองไปยังผู้หญิง แววตาคู่นั้นมองทะลุไปยังนัยน์ตาของเธอ \"ฉู่ลั่วหาน คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่?！\" ครั้งแล้วครั้งเล่า ปั่นหัวเขาจนหัวหมุน！ ทำไมเขาต้องดื่มเหล้าจนป่วย? ทำไมเขาต้องทำงานไม่ยอมนอน? ทำไมมีเรือนหอแต่เขากลับย้ายไปนอนที่คอนโด? ทำไมเขาต้องเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อแต่กลับไม่เคยบอกว่าตนเองยังไม่ได้แต่งงาน? หรือว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองแม้แต่น้อย? ไม่รู้จักคิดไม่รู้จักดู！ตาบอดหรือไง? โง่หรือไง? ฉู่ลั่วหานรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกของเขา คลายยิ้มเล็กน้อย \"คุณถามฉัน? ฉันต่างหากที่อยากจะถามท่านเซียว คุณคิดจะทำอะไร?\" ดารานางแบบที่มีชื่อเสียงล้วนเคยไปนอนเตียงเดียวกับเขา เขาที่มีเงินมากมายซื้อรถหรูให้กับโม่หรูเฟย เคยคิดไหมว่าเธอจะเป็นยังไง? ท่านเซียว？ วันนี้เธอถึงขั้นเรียนรู้ที่จะเรียกเขาว่าท่านเซียวเหมือนพวกคนที่ประจบเขาแล้ว！ ท่าทีเย็นชาของฉู่ลั่วหานทำให้หลงเซียวโมโหแล้วจริงๆ เขาอยากจะคว้านหัวใจของเธอออกมาดูจริงๆ ว่าสรุปแล้วเป็นสีแดงรึเปล่า！ \"ผมอยากจะทำอะไรงั้นหรอ? ผมจะให้คุณเห็นชัดๆ！\" ร่างโตของหลงเซียวกดทับลงไป เขาบดขยี้กัดริมฝีปากของฉู่ลั่วหาน \"โอ๊ย——\" ริมฝีปากของฉู่ลั่วหานเจ็บปวด ร้องครางออกมา ความเป็นชายเหยียดกรายขึ้น ขาทั้งสองข้างของหลงเซียวกัดทับขาเรียวยาวที่ไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยของเธอ ใช้มือข้างเดียวรวบมือเธอเอาไว้แล้วตรึงขึ้นด้านบน มืออีกข้าง \"ฉีก\" เสื้อกาวน์สีขาวของเธอออกไปสองส่วน...... ฉู่ลั่วหานขัดขืนด้วยแรงที่มี ปากไม่สามารถพูดได้ มือไม่สามารถขยับได้ เท้าไม่สามารถเตะได้ ถูกพันธการเอาไว้เรากับเป็นบะจ๊าง ใช้เวลาเพียงไม่นาน เสื้อตัวใหญ่ของฉู่ลั่วหานก็ลอยปลิวออกไป เหลือเพียงเสื้อที่แนบชิดกาย โชว์ให้เห็นถึงเนินอก...... แววตาของหลงเซียวนิ่งค้างไป สามปีแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆว่าหุ่นของผู้หญิงคนนี้ยังคงสมบูรณ์แบบ ไหปลาร้าเส้นบาง ผิวที่เนียน ขาวราวกับเซรามิก มองต่ำลงไป ยอดประทุมเต่งตึงชูชันขึ้นมาทำให้เลือดของเขาสูบฉีด เขาละริมฝีปากของเธอ จากนั้นไปครอบครองยันยอดประทุมทั้งสองที่ตั้งโด่ง！ \"อ๊า......หลงเซียว！！\" ความเจ็บปวด ทำให้ฉู่ลั่วหานร้องขึ้น ที่นี่คือโรงพยาบาล เป็นห้องของผู้ป่วย คุณมาสารเลวคุณหลงเซียว！ คำว่าหลงเซียวสองพยางค์นี้ ราวกับฟ้าผ่าลงมาในใจของท่านเซียว ผ่านไปแล้วสามปี ในที่สุดเขาก็ได้ยินเธอเรียกชื่อของตน ในเมื่อวิธีนี้ได้ผลขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้น เขายังจะคิดอะไรอีก? หลงเซียวใช้มือข้างเดียวเลิกเสื้อของเธอขึ้น แนบกายชิดลงไปบนเรือนร่างของเธอ มองดูแววตาที่โมโหของเธอ \"ร้อง！ร้องเสียงดังๆ！\" คนบ้า！ เธอร้องได้หรอ? ด้านนอกมีพยาบาลเดินไปมาตลอดเวลา ถึงแม้ว่านี่จะเป็นห้องผู้ป่วยVIP แต่การเก็บเสียงของโรงพยาบาลเป็นยังไงนั้นเธอรู้ดีกว่าใคร ยิ่งเธอร้องเสียงดัง ชื่อเสียงก็ยิ่งป่นปี้ ฉู่ลั่วหานที่รู้ตัว จึงปิดปากเงียบ \"ทำไมไม่ร้องต่อล้ะ? ร้องต่อสิ ด่าต่อสิ ไม่อยากให้พวกเขารู้หรอว่าคุณเป็นใคร? คุณนายหลง！\" คุณนายหลงบ้านน้องคุณสิ！ ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด \"หลงเซียว ทำอะไรของคุณ?！\" นิ้วชี้ของหลงเซียวจับคางเธอเอาไว้แน่น เปลื้องผมของเธอออก ผมยาวสลวยอยู่บนหมอน ใบหน้าขาวดุจน้ำนมในยามค่ำคืนช่างยั่วยวน \"ทำอะไร? คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอ?\" หลงเซียวจับแผ่นหลังของเธอเอาไว้ ถอดกางเกงในชุดคนไข้โน้มตัวลงไป......