ตอนที่ 5 ทะเลาะ ประสบการณ์แปลกใหม่

ตอนที่ 5 ทะเลาะ ประสบการณ์แปลกใหม่ หลงเซียวปรายตามองฉู่ลั่วหานครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย \"คืนพรุ่งนี้ไปกินข้าวที่บ้านพ่อกับแม่\" เดิมทีคิดว่าเขาจะต้อนรับตนด้วยถ้อยคำเย้ยหยัน ใครจะไปคิดว่าเขากลับวางระเบิดมาตรงๆแบบนี้ ตระกูลหลง? ถ้าจะบอกว่าบนโลกนี้ที่ไหนคือที่ที่เธอไม่อยากไปที่สุด นั่นต้องเป็นบ้านของตระกูลหลง อีกทั้งยังเป็นการกินข้าวในครอบครัว เป็นฝันร้ายชัดๆ！ ฉู่ลั่วหานเม้มปากแน่นตามจิตใต้สำนึกของตน บ้านของตระกูลหลง แค่คิดก็รู้สึกเสียวสันหลังแล้ว แต่ว่า ต่อหน้าหลงเซียว เธอจะไม่มีวันแสดงความหวั่นใจออกมา \"ได้ค่ะ\" เธอตอบรับไปหนึ่งพยางค์ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ ในที่สุดหลงเซียวก็ละสายตาจากเอกสารแล้วเงยหน้าขึ้น \"ไม่ถามหรอว่าเพราะอะไร?\" แน่นอนว่าเธออยากรู้ จู่ๆก็ไปโดยที่ไม่ได้มีการเตรียมใจ เป็นการสาดน้ำเข้าหน้าตนเองชัดๆไม่ใช่หรอ? ฉู่ลั่วหานทำคอแข็ง พยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ให้แสดงออกมา \"ทำไมคะ?\" หลงเซียวก้มหน้าลงอ่านเอกสารอีกครั้ง \"พรุ่งนี้เสี่ยวจื๋อกลับมาจากต่างประเทศ มีงานเลี้ยงต้อนรับที่บ้าน\" เสี่ยวจื๋อ？ ฉู่ลั่วหานพูดทวนชื่อนี้ คิดอยู่นานครึ่งค่อนวันกว่าจะนึกขึ้นได้ หลงเซียวมีน้องชายต่างแม่คนหนึ่ง ชื่อหลงจื๋อ เขาไปเรียนต่างประเทศเมื่อห้าปีที่แล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เคยกลับมาสักครั้ง เมื่อก่อนมีข่าวเกี่ยวกับคุณชายทั้งสองคนของตระกูลหลงมากมาย คำพูดต่อๆกันนั้น ทำให้น้ำเน่าเสียยิ่งกว่าละครเกาหลี น้องชายของสามีคนนี้เป็นยังไงเธอไม่รู้แม้แต่น้อย \"ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปค่ะ\" ฉู่ลั่วหานตอบคำถาม จากนั้นรอท่าทีตอบกลับของหลงเซียว กลับไปที่บ้านในครั้งนี้ ไปด้วยกัน หรือต่างคนต่างไปแล้วค่อยเจอกันที่หน้าประตู? ก่อนจะไปนั้นต้องมีการเตรียมการอะไรรึเปล่า? หรือว่าไม่ควรบอกให้เธอรู้สักหน่อยหรือไง? ใครจะไปรู้ว่าหลงเซียวเหมือนจะหงุดหงิด ไม่มีปฏิกิริยาใดๆแม้แต่น้อย หลังจากที่ชายหนุ่มดูเอกสารเรียบร้อยแล้วนั้น นิ้วชี้จับปากกาเอาไว้แล้วเซ็นชื่อ ข้อนิ้วมือตรงนิ้วชี้เรียวยาวเทียบกับปากกาสีดำ งดงามจนทำให้คนไม่อาจละสายตาได้ ปากกาตวัดด้วยความรวดเร็ว กดแรงลงไปบนกระดาษอย่างพอดี คล้ายกลัวว่าจะทำให้กระดาษฉีกขาด มือสวย ตัวหนังสือสวย ฉู่ลั่วหานมองตาค้างอย่างคนไร้ประโยชน์ หลงเซียววางเอกสารลง มองดูฉู่ลั่วหานที่ยังยืนอยู่ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำเคล้าแรงดึงดูด \"มีธุระ?\" ฉู่ลั่วหานดึงสติกลับมา ไม่ได้มีเรื่องกำชับเอาไว้ จึงเข้าใจว่าต่างคนต่างไป คุณหลงเซียวคุณรังเกียจฉันแค่ไหนกัน แม้แต่นั่งรถคันเดียวกันคุณยังไม่ยอม เขารังเกียจเธอ ก็ดีเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่คิดอยากจะนั่งรถคันเดียวกับคุณ \"ฉันเป็นหมอประจำตัวคุณ ตอนนี้มาตรวจเช็คความแข็งแรง พรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลได้หรือไม่นั้น ต้องตรวจดูก่อนถึงจะรู้ค่ะ\" หลงเซียวขมวดคิ้ว \"ไม่ต้องตรวจแล้ว พรุ่งนี้ผมจะออกจากโรงพยาบาล\" ฉู่ลั่วหานแสยะยิ้ม \"ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณหลง ที่นี่คือโรงพยาบาล ฉันคือหมอ คุณต้องฟังฉันค่ะ\" นานหลายปีกว่าหลงเซียวจะป่วยครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เธอต้องทำหน้าที่ของตนเอง สำหรับความรู้สึกส่วนตัวนั้น เธอจะให้หลงเซียวจับได้ได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่าหน้าของหลงเซียวตึงไปหมด แต่ก็ยังคงยื่นแขนออกมาให้ ...... การเข้าร่วมกินเลี้ยงกับตระกูลหลงนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าต้องแปลงโฉมใหม่ทั้งหมด โดยเฉพาะกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อบนตัวเธอ คุณผู้หญิงของตระกูลหลงเกลียดที่สุด วันที่สองเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉู่ลั่วหานตื่นแต่เช้า หาเสื้อผ้าทั้งตู้แล้วพบว่าไม่มีชุดที่เหมาะสมเลยสักตัว สำหรับการเป็นผู้หญิง สามารถเขียนตัวโตๆให้กับหมอฉู่ได้ว่าล้มเหลว \"ฮู้ว！\" สูดลมหายใจเข้า ฉู่ลั่วหานหยิบกระเป๋าแล้วออกไป ต้องเตรียมตัวให้พร้อม！ การเข้าร่วมงานเลี้ยงที่ผ่านมานั้น หลงเซียวจะเตรียมชุดราตรีเอาไว้ให้ล่วงหน้าแล้วส่งมาให้ ฉู่ลั่วหานรู้ว่าเขาคงกลัวว่าเธอจะใส่ชุดที่ดูโทรมๆแล้วจะทำให้เขาขายหน้า แต่ว่าตอนนี้ละ ในใจของเขามีโม่หรูเฟยแล้ว จะมาสนใจภรรยาคนนี้อย่างเธอได้ยังไง งานเลี้ยงในครอบครัวถูกจัดขึ้นเล็กๆ แต่การไปงานนั้นต้องเตรียมทุกอย่างให้เหมาะสม รูดซื้อเสื้อผ้าและรองเท้านั้น ฉู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนถูกขูดเลือดขูดเนื้อ การแสดงในครั้งนี้มีราคาแพงจริงๆ！ ความเป็นจริงก่อนหน้านี้หลงเซียวเคยให้บัตรเสริมกับเธอ แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอรูดบัตรนั้นระบบจะส่งข้อความไปบอกหลงเซียวทันที ฉู่ลั่วหานไม่อยากให้เขาเห็น มองดูตัวเลขในบัญชีที่เหลือน้อยด้วยความรวดเร็วผ่านข้อความที่ส่งมาในโทรศัพท์ อยากจะด่าแม่จริงๆ！ \"น้องสาวครับ\" ขณะที่ฉู่ลั่วหานเดินลงบันไดด้วยความปวดใจ เสียงของชายหนุ่มที่อยู่ด้านบนก็ดังขึ้น หมอฉู่โมโหขึ้นมาในทันที เงยหน้าขึ้นตะคอกด้วยเสียงเย็นชา \"เรียกใครห๊ะ！\" ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เท่าที่ดูนั้นน่าจะยังอายุไม่ถึงยี่สิบห้าปี เสื้อผ้าที่ใส่ล้วนเป็นแฟชั่นของก้อปแบรนด์ใหญ่ ย้อมผมสีทอง เวลาที่ยิ้มนั้นดูอบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ \"ถ้างั้น พี่สาวครับ?\" ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเป็นปม วันนี้อารมณ์ของเธอไม่ดีอยู่แล้ว ยังต้องมาเจอกับวัยรุ่นนิสัยแย่ๆอีก \"ใครคือพี่สาวของนาย? พูดจาไม่เป็นหรือไง?\" ชายหนุ่มอายุน้อยเอียงคอยิ้ม \"คนสวยครับ? แบบนี้ได้หรือยัง?\" มุมปากของชายหนุ่มยิ้ม แววตาใสซื่อนั้นทำให้ฉู่ลั่วหานถึงกับด่าไม่ออก เมื่อเห็นอารมณ์ของฉู่ลั่วหานเย็นลงกว่าครึ่งแล้ว ชายหนุ่มจึงยิ้มแล้วพูดขึ้น \"คนสวย คนสวย ผมขอถามหน่อยสิครับ โรงแรมนานาชาติตงฟางไปยังไง?\" โรงแรมนานาชาติตงฟาง? นั่นคือโรงแรมหกดาวที่หรูที่สุดในเมืองหลวง ฉู่ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะมองดูวัยรุ่นคนนี้อย่างพิจารณา ถึงแม่ว่าจะแต่งชุดแบรนด์เนมออกจะดูรุ่มร่ามไปหน่อย แต่กางเกงยีนส์ขาดๆตัวนั้นของเขาฉู่ลั่วหานรู้จัก นั่นคือกางเกงรุ่นใหม่ล่าสุดของแบรนด์ฝรั่งเศส ราคาเจ็ดหมื่นถึงแปดหมื่นหยวน กระเป๋าเดินทางของเขาประทับด้วยโลโก้แอร์แมส โซ่คล้องกระเป๋าเป็นงานฝีมือรุ่นลิมิเต็ดของCUCCi อ่า ที่แท้ก็เป็นคุณชายนี่เอง ไม่แปลกเลยที่จะเอ่ยปากถามถึงโรงแรมนานาชาติตงฟาง ฉู่ลั่วหานชี้ไปยังทางด้านหน้า \"เดินตรงไป เลี้ยวขวา ตรงไปอีก อยู่ฝั่งขวา\" \"โอเคครับ ขอบคุณมากนะครับ......คนสวย！\" ชายหนุ่มโค้งตัวลง กล่าวขอบคุณแล้วลากกระเป๋าเดินทางเดินไป จู่ๆฉู่ลั่วหานก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เงยหน้าไปดูเวลา ก็ไม่เห็นหลังของชายหนุ่มแล้ว แปลกจัง ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน? นั่งรถสาธารณะกลับคอนโด ตอนที่ฉู่ลั่วหานพึ่งเดินไปถึงหน้าประตูโครงการนั้น ตาโตขึ้นมาทันที รถของหลงเซียวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ความรู้สึกดีใจเอ่อล้นขึ้นมา มือของฉู่ลั่วหานที่ถือกระเป๋าอยู่นั้นจับแน่นขึ้นมา หรือว่าคืนนี้จะไปด้วยกัน? ใครจะไปรู้ หลังจากที่ประตูถูกเปิดออก คนที่ออกมากลับคือหยังเซินซึ่งเป็นคนขับรถของหลงเซียว \"คุณผู้หญิงครับ บอสให้ผมส่งนี่มาให้คุณครับ\" หยังเซินคลายยิ้ม ใจของฉู่ลั่วหานหล่นวูบ ทุกครั้งที่ตั้งความหวังล้วนต้องผิดหวัง แต่เธอกลับไม่ยอมจำสักที！ \"ของอะไรคะ?\" หยังเซินเปิดประตูหลังรถ หยิบถุงออกมาสองใบ มองดูโลโก้ของถุงกระดาษนั้น คิ้วของฉู่ลั่วหานเลิกขึ้น \"บอสบอกว่างานเลี้ยงในครอบครัวคืนนี้ คุณ......เอาอันนี้ไปด้วยครับ เป็นของขวัญที่จะให้คุณชายสอง\" ฉู่ลั่วหานยิ้มแห้งๆ ท้ายที่สุดแล้วคงกลัวว่าเธอจะทำให้เขาขายหน้า แม้แต่ของขวัญก็ซื้อเสร็จแล้ว สำหรับการสร้างภาพนั้น เขายอมที่จะใช้เงินจริงๆ \"ถ้าคุณผู้หญิงไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ\" ขณะที่หยังเซินกำลังจะไปนั้น ในใจของฉู่ลั่วหานก็ร้อนรนขึ้นมา \"คุณหลงเซียวเขา......เป็นยังไงบ้างคะ?\" \"อ่อ！บอสออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่สิบโมงเช้าแล้วครับ ตอนนี้อยู่ที่บริษัท คุณผู้หญิงวางใจได้ครับ บอสอาการดีขึ้นมากแล้ว\" ฉู่ลั่วหานพยักหน้า \"งั้นก็ดีค่ะ คุณกลับไปเถอะ\" ฉู่ลั่วหานเปลี่ยนชุดราตรีที่พึ่งซื้อมาใหม่ ชุดเดรสสีดำยาว ดูเรียบง่ายแต่ก็เผยให้เห็นหุ่น ไม่ได้ดูโอ่อ่าเกินไป และไม่ได้ดูโบราณเกินไป รองเท้าส้นสูงสีแดง ไม่ว่าจะเป็นความสบายหรือรูปทรง ล้วนไม่มีที่ติ ฉู่ลั่วหานมองดูตนเองในกระจก รู้สึกหวั่นใจ ว่ากันว่าผู้หญิงต่างก็ต้องรักสวยรักงาม แต่นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้แต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้? ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉู่ลั่วหานหยิบโทรศัพท์ออกมา กัดฟันแน่น กดโทรหาหลงเซียว เสียงรอสายดังตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ไม่นานก็มีคนรับสาย ฉู่ลั่วหานตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะรับโทรศัพท์เร็วแบบนี้ ด้วยความรวดเร็ว เสียงของหลงเซียวดังออกมา \"มีธุระอะไร?\" เสียงทุ้มต่ำนั้น คล้ายกลับทะเลน้ำลึก แม้จะมีโทรศัพท์มากั้นแต่เสียงนั้นก็ชวนฟังจนติดใจ มือของฉู่ลั่วหานกระชับชายเสื้อแน่น นิ้วชี้บีบแน่นจนเปียกชื้น \"ฉันได้รับของแล้วนะคะ......\" ฉู่ลั่วหานอยากจะพูดขอบคุณ แต่คำพูดถึงคอก็ถูกกลืนลงไป สองคำนี้ เธอไม่สามารถพูดบอกกับหลงเซียวได้จริงๆ เงียบอยู่นาน คล้ายกับว่ากำลังรอคำพูดประโยคถัดไปของเธอ จากนิสัยของหลงเซียวแล้วนั้น การที่สามารถอดทนรอฟังเธอพูด เธอรู้สึกซึ้งใจแล้ว สูดลมหายใจเข้า ฉู่ลั่วหานเปลี่ยนเรื่องคุย \"ตอนที่คุณออกจากโรงพยาบาลฉันไม่อยู่ อย่าลืมกินยาให้ตรงเวลา อาการจะได้ไม่ต้องกำเริบนะคะ\" ตึกMBKขนาดใหญ่ย่านการค้า CBD ในเมืองหลวง มือซ้ายของหลงเซียวจับโทรศัพท์เอาไว้ มือขวาพลิกเอกสาร คิ้วขมวดเป็นปม คำพูดเตือนของหมอจากฉู่ลั่วหาน ทำให้หลงเซียวจับเอกสารในมือแน่น แทบจะทำกระดาษยับไปหมด ผู้หญิงคนนี้ มีวิธีทำให้เขาโมโหมากเท่าไหร่กันนะ? เลขาที่ยืนอยู่ตรงหน้ารอเอกสารเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา ตกใจจนก้มหน้าลง ไม่กล้าส่งเสียง หลงเซียวหยิบกาแฟขึ้นมา กำลังจะดื่ม เสียงหนึ่งดังขึ้น เขาชี้ไปที่แก้วน้ำ เลขารับรู้ รีบยื่นเทน้ำร้อนให้กับหลงเซียว ย้ายกาแฟไปมุมตรง หลงเซียวจับแก้วน้ำร้อนเอาไว้ แล้วค่อยวางโทรศัพท์เอาไว้ข้างหูใหม่ ฉู่ลั่วหานรอฟังด้วยใจที่ร้อนรน เสียงก้องแก้งๆนั้นคือเสียงอะไร? ขณะที่เธอรอจนแทบจะทนไม่ไหวแล้วนั้น เสียงของหลงเซียวก็ดังขึ้น \"ทิ้งคนไข้เอาไว้แล้วออกไป ทำไม? อยากจะชดเชยทีหลังหรอ?\" ฉู่ลั่วหานเม้มปาก เสียงเรียบนิ่งของหลงเซียวทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมา \"วันนี้ไม่ใช่เวรของฉัน อีกอย่างคุณเองก็อาการดีขึ้นมากแล้ว\" น้ำเสียงนั้น ดูแข็งเล็กน้อย หลงเซียวชี้ไปที่บนโต๊ะไม้ ครู่หนึ่ง ก็โมโหขึ้นมา \"ผมว่าในอนาคตคุณคงไม่อยากเข้าเวรแล้ว อยากจะหยุดงาน ผมช่วยคุณได้นะ\" ฉู่ลั่วหานไม่สามารถทนได้แล้ว หลงเซียวกระแทกกระทั้นส่อเสียดแบบนี้คืออะไร \"ฉันไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับคุณ คืนนี้เจอกันที่บ้าน\" ฉู่ลั่วหานตัดสายในทันที ไม่ควรโทรไปเลยจริงๆ！ เลขาเหงื่อแตก หันไปมองดูหลงเซียวอีกครั้ง สีหน้าของคนด้านหลังดูอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย หลงเซียวเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว แล้วให้เธอออกไป \"ทะเลาะ?\" คำเพียงสองพยางค์ ปากของหลงเซียวแสยะยิ้มขึ้นมาดุจมีดดาบ เผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ กลางคืน ณ บ้านตระกูลหลง บ้านตระกูลหลงตั้งอยู่บนโครงการขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ตัวบ้านเป็นสไตล์ยุโรปศตวรรษที่แล้ว ตึกหลักของวิลล่าสูงสามชั้น เชื่อมติดกันสองตึกขาวเล็กๆ ด้านหน้าคือสวนขนาดใหญ่ บ้านหลังนี้ดูโดดเด่นที่สุด ค่ำคืนมาถึง รถสีดำมาถึงหน้าประตูหน้าคันหลังคัน รถของหลงเซียวเปิดประตูออกก่อน หลงเซียวสวมสูทรตัดเย็บมือจากช่างอิตาลีของอามาร์นี่ ดูสง่า ตัวของเขาทำให้อากาศรอบๆกดต่ำ จนแทบจะหายใจไม่ออก ฉู่ลั่วหานสวมชุดเดรสตัวยาว ผมยาวสลวยถูกจัดแต่งเป็นสไตล์ที่สวยงาม ใบหน้าสวยเรียวเล็ก แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจางๆ เหมือนดอกกุหลาบบานๆที่กระจายกลิ่นหอมกรุ่นในยามค่ำคืน พริบตาเดียว รู้สึกเหมือนถูกดึงตัวกลับไปยังช่วงเวลาหนึ่งในอดีต ทั้งสองร่างเผชิญหน้ากันไม่กี่วินาที ฉู่ลั่วหานเดินด้วยรองเท้าส้นสูง เอื้อมมือไปคล้องแขนของเขา วินาทีที่คล้องแขนของเขานั้น หัวใจของเธอเต้นแรง คล้ายกับว่าเจอของมีค่า อยู่นิ่งๆ แต่กลับไม่วางใจ อยู่นิ่งๆ แต่กลับรู้สึกดีใจ \"ผมรู้ว่าคุณไม่อยากจะมาที่นี่ แต่ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ต้องทนให้ได้ จำเอาไว้ว่าคุณเป็นใคร จำเอาไว้ว่าค่าของคุณคืออะไร\" ความรู้สึกดีใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นดับลงในทันที ฉู่ลั่วหานรู้สึกปวดใจ กัดฟันแล้วพูดขึ้น \"คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันรู้！\" \"คุณรู้ก็ดีที่สุดแล้ว\" คำพูดของหลงเซียว ทำให้ฉู่ลั่วหานรู้สึกทรมานและโมโหขึ้นมา