ตอนที่ 6 ของขวัญตอนเจอกัน เขาชอบ

ตอนที่ 6 ของขวัญตอนเจอกัน เขาชอบ ทั้งสองพึ่งเดินเข้าไปในบ้าน คนชุดขาวตัวโตวิ่งออกมาจากด้านในตัวบ้าน เพียงไม่กี่ก้าวก็หยุดตรงหน้าของพวกเขา \"พี่ใหญ่ ！ในที่สุดพี่ก็กลับมา！\" ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้าง นี่.....ชุดสูทรสีขาว ผมจัดทรงเอียงข้างของชายหนุ่ม คือเด็กวัยรุ่นที่ถามทางเมื่อตอนกลางวัน！ หน้าตาของหลงจื๋อและหลงเซียวไม่ได้เหมือนกันมาก รูปลักษณ์ของพวกเขาก็ไม่เหมือนกันแม้แต่น้อย หลงเซียวแผ่ออร่าความเย็นชายากที่จะเข้าถึง หลงจื๋อกลับดูเป็นมิตร ทำให้คนรู้สึกสนิทสนมใกล้ชิดได้ เกิดเรื่องเมื่อตอนกลางวันขึ้น ฉู่ลั่วหานและหลงจื๋อส่งยิ้มให้กัน \"พี่สะใภ้สวัสดีครับ！ได้ยินมานานแล้วว่าพี่สะใภ้เป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอ แต่ว่า พี่สะใภ้สวยกว่าที่เขาลือกันอีกนะครับ พี่ใหญ่โชคดีจริงๆ！\" ฉู่ลั่วหานยิ้ม ยังไม่ทันได้พูดอะไร หลงเซียวก็ทำหน้านิ่งแล้วพูดขึ้น \"ไปอยู่ต่างประเทศไม่ยอมตั้งใจเรียน ได้ยินข่าวลือบ้าๆอะไรกัน\" หลงจื๋อเกาหัว ทำหน้าล้อเลียน \"การเรียนเป็นสิ่งสำคัญ แต่ชีวิตแต่งงานของพี่ใหญ่ผมเองก็ควรให้ความสนใจ\" หลงเซียวปรายตามองเขา จากนั้นยื่นถุงกระดาษที่คนขับรถยื่นมาให้นั้นกับเขา \"นี่เป็นของขวัญเจอหน้ากันที่พี่สะใภ้ซื้อให้นาย\" ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองหน้าด้านข้างของเขา เพื่อที่จะหาบางอย่างจากใบหน้าของเขา แต่สีหน้าของเขากลับเอาแต่มองค้อนไปทางหลงจื๋อ ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย \"ขอบคุณพี่สะใภ้มากครับ！ของขวัญที่พี่สะใภ้เลือกให้ ผมต้องชอบแน่ๆ！\" ฉู่ลั่วหานคลายยิ้ม \"ไม่ใช่ของดีอะไรหรอก นายชอบก็ดีแล้ว\" ท่าทางของหลงเซียวนิ่งไปครู่หนึ่ง \"พ่อกับแม่รออยู่ด้านในแล้วครับ พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ เราเข้าไปด้านในกันเถอะครับ！\" หลงเซียวไม่พูดไม่จา เดินสาวเท้าเข้าไปด้านใน หลงจื๋อปรายตามองฉู่ลั่วหาน คิดบางอย่างขึ้นมาได้ แต่กลับส่ายหน้าแล้วปฏิเสธความคิดของตนเอง \"บอกให้พวกเราเข้าไป นายยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม?\" ขณะที่กำลังเดินขึ้นบันได หลงเซียวหันไปพูดกับหลงจื๋อที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม \"มาแล้วครับๆ กำลังชื่นชมวิวตอนกลางคืนไงครับ！\" หลงจื๋อรีบวิ่งตามไป ฉู่ลั่วหานบ่นพึมพำในใจ พี่น้องไม่ได้เจอกันห้าปี ถ้าเป็นไปตามปกติแล้วนั้น ควรจะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบไม่ใช่หรอ อย่างเช่น \"สูงขึ้นแล้ว หล่อขึ้นแล้ว\" ต้องคำพูดประมาณนี้ไม่ใช่หรอ? หึ คิดๆดูแล้ว ถ้าคำพูดพวกนี้ออกมาจากปากหลงเซียวจริงๆ จะต้องน่ากลัวแค่ไหน ทั้งสองคนเดินเข้าบ้านไล่เลี่ยกัน ขณะที่กำลังเปลี่ยนเป็นรองเท้าใส่ในบ้านนั้น ฉู่ลั่วหานต้องแกะสายรัดรองเท้าส้นสูง ในมือถือกระเป๋าเอาไว้จึงลำบาก ขณะที่กำลังจะวางไว้บนชั้นรองเท้า มือของทั้งสองคนก็ยื่นมาพร้อมกัน มือของหลงเซียวและหลงจื๋อลอยค้างอยู่บนอากาศ หลงจื๋อดึงมือกลับ หลงเซียวรับกระเป๋าเธอเอาไว้ จากนั้นเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไป ฉู่ลั่วหานตกใจ ท่าทีของเขาเมื่อกี้ กำลังแสดงบทคู่สามีที่รักใคร่กลมเกลียวต่อหน้าน้องชายหรือไง? หึ ลำบากเขาแล้วจริงๆ หลงจื๋อคล้ายยิ้มแล้วพูดเสียงเบา \"พี่สะใภ้ครับ พี่ใหญ่ใส่ใจพี่สะใภ้จัง\" ฉู่ลั่วหานไม่ได้ปฏิเสธ \"อื้ม ดี\" หลงจื๋อจึงพูดเสริม \"พี่สะใภ้ครับ พี่อย่ามองว่าพี่ใหญ่ของผมจะดูเย็นชาเอาแต่ใจ แต่เวลาที่เขาอบอุ่นขึ้นมานั้นกลายเป็นผู้ชายอบอุ่นไปเลยนะครับ\" ฉู่ลั่วหานมองดูแผ่นหลังกว้างของหลงเซียว กระตุกยิ้ม ในพจนานุกรมของหลงเซียวมีคำว่าอบอุ่นด้วยหรอ? อย่าไร้สาระเลย โคมไฟคริสทัลขนาดใหญ่ส่องสว่างห้องรับแขก โซฟาสีแดงตัวยาวว่างอยู่ หลงถิงกำลังใช้กรรไกรตัดแต่งดอกกล้วยไม้ซึ่งวางอยู่บนชั้นวางวัตถุโบราณ \"พ่อครับ\" \"พ่อคะ\" ทั้งสองร้องเรียกพร้อมกัน หลงถิงไม่แม้แต่จะเงยหน้า ยังคงตั้งใจตัดแต่งดอกกล้วยไม้ด้วยความใส่ใจ \"กลับมาแล้วหรอ ไปนั่งที่ห้องรับแขกก่อนสิ\" \"ครับ\" \"ค่ะ......\" ห้องรับแขกที่เงียบเฉียบ ทำให้คนรู้สึกหายใจลำบาก หลงจื๋อแย่งเอากรรไกรจากมือของหลงถิงมา แขนยาวนั้นขวางไป พูดขึ้นอย่างหยอกล้อและจริงจัง \"พ่อครับ ไม่ง่ายเลยกว่าผมจะได้กลับมา พ่อเอาแต่ดูดอกไม้ไม่สนใจผม ผมเสียใจนะครับ\" หลงถิงกวาดตามองใบหน้าของลูกชาย \"โตแล้ว ไม่ยอมเรียนรู้เรื่องดีๆ แต่กลับเรียนรู้ที่จะมาออดอ้อน\" \"แหะๆ ใครให้พ่อเป็นพ่อของผมละครับ ถ้าผมไม่อ้อนพ่อแล้วจะให้ผมอ้อนใคร มาครับๆ พ่อ เรามานั่งด้วยกัน\" ท่าทีของหลงจื๋อทำให้ฉู่ลั่วหานตกใจจนหัวใจกระสับกระส่าย ให้ตายสิ เจ้าเด็กหลงจื๋อคนนี้ใจกล้ามาก ถึงขั้นกล้าทำตัวน่ารักต่อหน้าหลงถิง? สิ่งที่แปลกกว่านั้นก็คือ หลงถิงกลับไม่ได้โมโหแต่อย่างใด? ในความทรงจำ หลงถิงเป็นคนไม่พูดไม่ยิ้ม เอาแต่ทำหน้านิ่งทั้งวัน ทุกอารมณ์ของเขาเหมือนก้อปปี้แล้ววาง แต่เมื่ออยู่กับหลงจื๋อ กลับเปลี่ยนเป็นคนละคน \"กลับมากันหมดแล้ว ให้ทางห้องครัวเตรียมเสิร์ฟอาหารได้\" เสียงอ่อนโยนของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นมาจากชั้นสอง หยวนชูเฟินสวมชุดกี่เพ้าปักดอกไม้เสียเลือดหมูเดินจับราวบันไดลงมาจากชั้นสอง หยวนชูเฟินที่อายุมากกว่าห้าสิบปีแล้วนั้นดูแลตนเองอย่างดีจนถึงตอนนี้ใบหน้าของเธอไม่มีริ้วรอยแม้แต่น้อย ผมสาวสลวยมวยเป็นทรง ปักด้วยปิ่นปักผม มือที่จับราวบันไดนั้นสวมแหวนเพชรสีน้ำเงินสองเม็ดใหญ่ รูปร่างอวบอิ่ม เดินลงมาอย่างเชื่องช้า ทั้งสามคนรีบลุกขึ้น หลงเซียวเดินขึ้นหน้าก้าวหนึ่ง \"แม่ครับ\" คนด้านหลังยังไม่ทันได้ร้องเรียก หยวนชูเฟินก็ดึงมือลูกชายตนเองไป วางไว้บนมือจากนั้นตบเบาๆ มองดูใบหน้านั้นด้วยความปวดใจ \"อั๊ยย๊า ทำไมผอมลงละลูก? ไม่ได้กลับมาแค่ไม่กี่วัน กลับผอมแบบนี้ บอกให้ลูกๆอยู่ที่บ้าน กลับไม่ยอมฟัง อยู่ข้างนอกใครจะเป็นคนดูแล? ดูสีหน้าสิ......\" ในใจของฉู่ลั่วหานหัวเราะในลำคอ การเหน็บแนมของแม่สามีนั้น ขั้นสูงจริงๆ \"ผมสบายดีครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว รู้ว่าควรจะจัดการยังไงกับชีวิต\" หลงเซียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย หลงจื๋อจงใจขยับเข้าไปใกล้หลงเซียว \"พี่ใหญ่แก้มแดงและมันวาว ดูดีไม่น้อยนิครับ ผมว่าพี่สะใภ้ดูแลพี่ใหญ่ได้ไม่เลวเลย\" หยวนชูเฟินไม่ได้ตอบ แต่กลับหันไปมองฉู่ลั่วหาน \"เธออยากจะอยู่โรงพยาบาลทำอะไรก็ช่างฉันไม่ยุ่ง แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน สามีต้องเป็นทุกอย่างของเธอ มีปัญญาดูแลคนป่วยที่โรงพยาบาล สู้อยู่บ้านดูแลผู้ชายของตัวเองให้ดียังจะดีเสียกว่า\" หลงเซียวขมวดคิ้ว \"วันนี้เป็นวันแรกที่เสี่ยวจื๋อกลับมาจากต่างประเทศ แม่อย่าผิดประเด็นสิครับ\" นี่ เขากำลังช่วยเธอพูดอยู่หรอ? ฉู่ลั่วหานเม้มปาก ต่อหน้าแม่สามี เธอไม่มีที่ยืนแม้แต่น้อย ตอนนี้หลงเซียวผอมลงเพราะป่วย คนแรกที่ต้องรับผิดชอบความผิดนี้ก็คือเธอ \"แม่ค่ะ ช่วงนี้หลงเซียวทำงานหนักมาก ต้องอยู่ทำงานที่บริษัทจนดึกดื่น กลับมาถึงบ้านก็กลางดึกแล้ว เขากลับมาดึกเกินไป อาหารทำเสร็จแล้วเอาไปอุ่นใหม่ก็ทำให้เสียรสชาติ ดังนั้นจึงไม่ได้กินอาหารที่มีประโยชน์ หลังจากนี้หนูจะรอให้เขากลับมาแล้วค่อยทำอาหารนะคะ จะได้สดใหม่มากกว่าเดิม\" ฉู่ลั่วหานมโนร่ายยาว ด้านหนึ่งก็พูดเอ่ยชมการทำงานที่ขยันขันแข็งของหลงเซียว ด้านหนึ่งก็ปกปิดความจริงเรื่องที่พวกเขาทั้งสองคนแยกกันอยู่ สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เธอสามารถตอกกลับแม่สามีได้ครั้งหนึ่ง เธอพูดแบบนี้ เป็นจริงตามนั้นหยวนชูเฟินไม่สามารถพูดอะไรขึ้นมาได้อีก ทำได้เพียงหน้านิ่งแล้วตอบอื้มเบาๆ หลงเซียวกระตุกมุมปาก ผู้หญิง คุณมีความสามารถในการโกหกไม่น้อย หลงจื๋อเอ่ยชม \"พี่ใหญ่วาสนาดีจริงๆครับ！แต่งงานกับภรรยาที่ดีแบบนี้อย่างพี่สะใภ้！\" อาหารมาวางไว้บนโต๊ะแล้ว ทุกคนนั่งลงบนที่นั่ง หลังจากที่ทุกคนนั่งลงกันครบหมดแล้วหยวนชูเฟินจึงพูดถึงเรื่องเมื่อกี้อีก เหมือนจะไม่ได้ตั้งใจแต่กลับพูดเหน็บแนมอย่างเย็นยะเยือก \"ลูกบอกว่าพี่สะใภ้เป็นภรรยาที่ดี? ถ้าเป็นภรรยาที่ดีจริงๆ แต่งงานกันมาสามปีแล้ว ทำไมถึงไม่มีอะไรให้ท้องเลย หึ แม่อยากจะถามตรงๆ ว่าแบบนี้มันดียังไง！\" มือที่จับตะเกียบเอาไว้เพื่อคีบผักของฉู่ลั่วหานถึงกับคีบไม่ได้ ต้องวางลง หลงจื๋อยิ้มหรี่ตาจากนั้นตักบล็อกโคลี่ไปวางบนจานของหยวนชูเฟิน \"คุณแม่ไม่เข้าใจเลยครับ สามีภรรยาที่อยู่ต่างประเทศในสมัยนี้แต่งงานกันหลายปีก็ยังไม่ยอมมีลูกด้วยกัน พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้พึ่งแต่งงานกันได้แค่สามปี แม่จะไม่ปล่อยให้พวกพี่ๆใช้ชีวิตกันสองคนก่อนหรอครับ? หยวนชูเฟินมองหลงจื๋อตาขวาง \"เสี่ยวจื๋อ ลูกได้อะไรมาจากพี่ใหญ่ของลูก ถึงยังคงหน้ามืดตามัวไม่ยอมตาสว่างสักที? หึ ไม่อยากมีลูกหรือมีไม่ได้กันแน่ มันคนละความหมายกันนะ！\" เสียงทุ้มต่ำของหลงเซียวพูดขึ้นอย่างช้าๆ \"เสี่ยวจื๋อ นายชอบกินปลาไหลริบบิ้น สดและนุ่มกว่าเนื้อปลาของต่างประเทศ กินเยอะๆหน่อย\" \"ขอบคุณครับพี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พี่เองก็กินด้วยสิครับ\" ผิวหนังตรงหน้าของฉู่ลั่วหานตึงจนไม่สามารถยิ้มออกมาได้ พยายามที่กะพริบตา \"จ๊ะ\" หยวนชูเฟินพูดเหน็บแนมขึ้นมา \"อาหารบนโต๊ะ ไม่มีอันไหนที่ช่วยในการทำให้ท้องได้ ถ้ามีใจจริงๆละก็ คนที่เป็นหมอจะไม่เข้าใจหรือไง? ปัญหาหลักยังไม่ได้แก้ไขจัดการ กินเยอะเท่าไหร่จะมีประโยชน์อะไร?\" ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด ทุกครั้งที่มา หยวนชูเฟินไม่เคยทำสีหน้าดีๆกับเธอเลยสักครั้ง วันนี้ต่อหน้าน้องสามี กลับยิ่งรุนแรงมากกว่าเดิม หลงถิงพูดขึ้น \"พอได้แล้ว กินข้าวกันเถอะ\" หยวนชูเฟินจะยอมได้ยังไง หันหน้าไป ยิ้มแล้วพูดขึ้น\"เซียวเอ๋อ ตอนนี้ลูกกับคุณหนูตระกูลโม่ยังติดต่อกันอยู่ไหม? ผู้หญิงที่ชื่อหรูเฟยคนนั้น\" แผ่นหลังของฉู่ลั่วหานเกร็งขึ้นมาทันที เธอหันไปมองหลงเซียวด้วยสีหน้าตกใจ โม่หรูเฟย ชื่อที่เป็นข้อห้ามนี้ ถูกหยวนชูเฟินพูดอย่างลื่นไหล หลงเซียวกินไปด้วยและพูดไปด้วย \"ยังติดต่อกันอยู่ครับ ช่วงนี้เธอจะมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าในบริษัทครับ\" หยวนชูเฟินขยับตัวท่อนบน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม \"ตอนนี้หรูเฟยยังโสดไหม? หรูเฟยเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แม่ชอบมาก เฮ้อ ถ้าตอนนั้น......\" เธอปรายตามองฉู่ลั่วหาน \"ก็คงไม่เป็นเหมือนทุกวันนี้！\" ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด เธออยากจะวางตะเกียบลงแล้วออกไปทันที！ หลงจื๋อมองดูกิริยาท่าทางทุกอย่างของฉู่ลั่วหาน รู้จักกันเพียงไม่กี่นาที เขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าฐานะในตระกูลหลงของพี่สะใภ้ตนเองเป็นอย่างไร ในใจอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย็นชา ตระกูลหลง หึ！ \"คุณแม่ครับ เนื้อเพลงร้องได้ดี สิ่งที่ไม่มีวันได้ล้วนอยากได้ คนที่ถูกรักมีที่พึ่งพิงนั้นจะไม่มีความกลัว พี่ใหญ่แต่งงานกับพี่สะใภ้ แสดงว่าพี่สะใภ้ดีที่สุด ถ้าคนที่ชื่อเฟยอะไรนั่นมา ไม่แน่ว่าจะเป็นยังไงเหมือนกันนะครับ\" หยวนชูเฟินมองหลงจื๋อตาขวาง \"แกไปเรียนถึงต่างประเทศ ก็คือเรียนรู้หลักการเหตุผลบ้าๆพวกนี้หรอ? ฉันไม่รู้จักหลักการมีที่พึ่งพิงแล้วจะไม่มีความกลัว ฉันรู้แค่ว่า ใครบางคนไม่ควรที่จะปรากฎตัวมาด้วยซ้ำ！\" พ่นคำพูดออกมาตามตรง แม้แต่สิ่งที่เคยปิดบังเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็ละทิ้งไปจนหมด ความเกลียดที่หยวนชูเฟินมีกับฉู่ลั่วหานนั้นสุดจะบรรยาย โต๊ะอาหารเงียบในทันที ฉู่ลั่วหานลอบมองไปที่หลงเซียว เดิมทีคิดว่าเขาจะพูดอะไรบ้าง แต่เปล่าเลย เขายังคงเงียบเหมือนใช้มือผลักเธอเข้าไปในเหวลึก ด้วยแรงที่หนักและโหดร้าย หยวนชูเฟินยังคงหัวเราะอย่างเยือกเย็น \"มีอีกเรื่องหนึ่ง ได้ยินว่าช่วงนี้ธุรกิจของตระกูลฉู่ไปได้ไม่สวย? หึ คิดจะมาเอ่ยปากขอเงินอีกแล้วใช่ไหม?\" มือของฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น นิ้วมือซีดขาว เจ็บปวด เจ็บไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนถูกเย็บปิดอย่างถี่ยิบ หลงจื๋อไม่กล้าพูดขัดขึ้นมาอีก หลงเซียววางตะเกียบลง \"บนโต๊ะกินข้าวไม่พูดเรื่องงาน อีกอย่าง ไม่ว่าธุรกิจของตระกูลฉู่จะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลง และยิ่งไม่เกี่ยวข้องกับแม่\" หลงถิงเงยหน้าขึ้น มองไปทางหลงเซียว \"พูดแบบนี้ เกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลฉู่ ลูกก็ไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปช่วย?\" หลงเซียวเช็ดมุมปาก เตรียมตัวที่จะออกไปนั้น \"ครับ\" ใจของฉู่ลั่วหาน ตกวูบลงไปบนธารน้ำแข็ง！