ตอนที่ 7 ของของท่านเซียว เป็นของเขาตลอดชีวิต

ตอนที่ 7 ของของท่านเซียว เป็นของเขาตลอดชีวิต บ้านตระกูลหลงขนาดใหญ่ที่หรูหราอลังการ จู่ๆก็เงียบลงในทันที ตามเสียงของหลงเซียว ทั้งสามคนมีปฏิกิริยาที่แตกต่างกัน ฉู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนว่าถูกหลงเซียวตบเข้ากลางหน้าหนึ่งฉาก การตบในครั้งนี้ ทำให้เธอตื่น เธอควรรู้ตัวตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว ตนเองไม่ใช่ส่วนหนึ่งของตระกูลหลง เพียงแต่บอกกับตนเองอยู่ตลอด ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ดูจากวันนี้แล้ว ความหวังและการคิดไปเองทั้งหมดนั้นล้วนไม่จำเป็นแล้ว หย่า ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวของเธอ วินาทีนี้ฉู่ลั่วหานตัดสินใจแล้ว เธอจะหย่า！ \"หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ\" ฉู่ลั่วหานดันเก้าอี้ออกแล้วเดินออกจากโต๊ะอาหาร จนกระทั่งร่างของเธอเดินเลี้ยวเข้าไปยังห้องน้ำ จึงพ่นความเก็บกดนี้ออกมา หัวใจ เจ็บปวดเหลือเกิน เปิดก็อกน้ำ ฉู่ลั่วหานมองดูใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางในกระจก ขณะที่น้ำกำลังไหลผ่านมือไปนั้น ใบหน้าที่สะสวยของหญิงสาว ในเวลานี้เปื้อนไปด้วยความซีดขาว เส้นเลือดแดงบนดวงตาเห็นชัดเจน ขณะที่น้ำตากำลังจะไหลออกมานั้น ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ของเหลวไหลกลับไป ร้องไห้ให้กับหลงเซียว? โง่หรือเปล่า? แต่กลับไม่รู้เลย การทำตัวเป็นเข้มแข็งของเธอนั้น อยู่ในสายตาของหลงจื๋อทั้งหมด \"พี่สะใภ้ครับ พี่รู้จักการเห็นคุณค่าของทรัพยากรน้ำหรอครับ?\" ฉู่ลั่วหานนิ่งค้าง เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง บนกระจกมีใบหน้าอีกคนเพิ่มเข้ามา ดวงตาทั้งสี่ข้างมองสบตากัน ฉู่ลั่วหานพึ่งรู้ตัวว่าตนเองมาเข้าห้องน้ำเป็นเวลานานเกินไปแล้ว ปิดก็อกน้ำ หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดหยกน้ำบนมือ \"ตระกูลหลงที่มีธุรกิจขนาดใหญ่ สนใจกับน้ำล้างมือแค่นี้ด้วยหรอ?\" หลงจื๋อยืนพิงกำแพง งอขาข้างหนึ่ง งอไหล่มองดูฉู่ลั่วหาน \"พี่สะใภ้ครับ คนยิ่งรวยก็ยิ่งงก เขาว่ากันแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ！\" ฉู่ลั่วหานไม่มีอารมณ์มาพูดหยอกล้อกับลูกคนรวย หมุนตัวเดินผ่านหลงจื๋อ หัวเข่าของเขาบังทางเดินเอาไว้พอดิบพอดี ฉู่ลั่วหานไม่สามารถเดินผ่านไปได้ ใส่เดรสเอาไว้จึงไม่สะดวกที่จะยกเท้าขึ้นข้าม ทำได้เพียงมองบนให้เขา \"คนรวยไม่เพียงแต่ขี้งก แต่ยังชอบขวางทาง?\" หลงจื๋อหรี่ตาลงยิ้มแล้วมองเธอที่กำลังโมโห ยังคงรักษาความกวนประสาทเอาไว้ \"พี่สะใภ้ครับ พี่ตลกจังเลยนะครับ พี่สะใภ้สวยขนาดนี้ และยังเป็นหมอที่มีชื่อเสียงอีก เกิดมาในครอบครัวที่ดี แต่ทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่ใส่ใจพี่เลย?\" เขาไม่พูดยังดี พอหลงจื๋อพูดแบบนี้ ฉู่ลั่วหานก็ยิ่งอารมณ์ร้อนจนไม่สามารถควบคุมได้ ถลึงตามองดูเขา \"คุณชายสองหลงคะ ฉันกับพี่ชายคุณจะเป็นยังไงก็เป็นเรื่องของเราสองคนสามีภรรยา ไม่เกี่ยวกับคุณ หลบไป\" หลงจื๋อจงใจแกล้ง \"พี่สะใภ้ ในเมื่อพี่อยู่กับพี่ใหญ่แล้วรู้สึกไม่มีความสุข อันที่จริงพี่ก็สามารถคิดเรื่องหย่าได้ ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแบ่งสมบัติครึ่งหนึ่งของพี่ใหญ่ได้ แต่อย่างน้อยก็ได้ค่าเลี้ยงดูไม่ใช่น้อยๆ\" เผชิญหน้ากับคำพูดตรงๆและหยอกเย้าแบบนั้น ฉู่ลั่วหานหรี่ตาลง กัดฟันขาวสะอาดดังกรอด \"ฉันบอกว่า หลบไป！\" ความโมโหของเธอทำให้หลงจื๋อยิ่งรู้สึกอยากจะแกล้ง ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้ม แขนผอมเรียวยาวกั้นอยู่ตรงทางด้าน มือหนากดผนังตรงหน้าเอาไว้ ใช้หัวเข่าและแขนของตนกักขัง ทำให้ตัวของฉู่ลั่วหานอยู่ในพันธการด้านใน！ \"พี่สะใภ้ครับ พี่ว่า ถ้าพี่ใหญ่เห็นพวกเรากำลังทำแบบนี้ จะรีบหย่าเลยรึเปล่าครับ?\" ดวงตากลมตาของฉู่ลั่วหานเบิกกว้าง กำหมัดแน่น ความโมโหแปรเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้ม แววตาเย็นชานั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน \"น้องสามี ถ้านายถูกพี่ใหญ่ของนายเห็นว่ากำลังลามปามกับภรรยาของเขา นายว่า เขาจะใช้ปืนเป่าหัวนายทันทีเลยไหม?\" หลงจื๋อเบ้ปาก วางแขนลง \"เมื่อกี้ยังบอกว่าพี่เป็นคนตลก ตอนนี้กลับจริงจังขึ้นมา ไม่มีสนุกเลย\" \"คุณชายรองอยากจะสนุก ดูท่าว่าจะหาผิดคนแล้วค่ะ\" หลงจื๋อยิ้ม \"พี่สะใภ้ พี่คงไม่ได้ยังคงโกรธผมใช่ไหม? เรื่องเมื่อตอนกลางวันผมไม่รู้จริงๆว่าพี่เป็นใคร\" ฉู่ลั่วหานขี้คร้านที่จะสนใจเขา \"หึ！เรื่องเมื่อตอนกลางวันอะไร? ลืมแล้ว\" \"ครับๆๆ พี่สะใภ้เป็นคนสูงส่งจึงมักจะขี้ลืม ดีเหมือนกัน ดีเหมือนกัน\" คลายมือ หลงจื๋อลดเท้าและแขนที่ขวางเอาไว้ ฉู่ลั่วหานจับเดรสแล้วก้าวเท้าเดินออกไป หลงจื๋อมองจนฉู่ลั่วหานเดินออกไป จากนั้นหันไปมองตนเองในกระจก กระตุกมุมปากคลายยิ้มเล็กน้อย น่าสนใจ น่าสนใจมาก ! ดูท่าการกลับประเทศในครั้งนี้ ไม่ได้กลับมาเสียเที่ยว ในที่สุดการกินเลี้ยงในครอบครัวที่สุดแสนจะกระอักกระอ่วนก็จบลง ฉู่ลั่วหานและหลงเซียวเองก็ไม่ได้สวีทหวานเหมือนตอนที่มา ทั้งสองคนออกไปจากบ้านตระกูลหลง เวลานี้ด้านนอกหนาวเหมือนน้ำเย็นในยามค่ำคืน ฉู่ลั่วหานยกมือขึ้นกอดตนเอง ลูบแขนหลายครั้งเพื่อเพิ่มความอบอุ่น คนขับรถเปิดประตู ฉู่ลั่วหานมองดูหลงเซียว เขาไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ ฉู่ลั่วหานหัวเราะแห้ง \"ยังไงก็ไม่ใช่ทางผ่าน คุณไปก่อนเถอะ\" เสียงทุ้มต่ำสุดเซ็กซี่ของหลงเซียวดังขึ้นผ่านสายลมยามค่ำคืน \"ขึ้นรถ\" ฉู่ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย \"กินข้าวเสร็จแล้ว ไม่จำเป็นต้องแสดงละครหรอกค่ะ ท่านเซียว\" ทุกครั้งที่เธอพูดคำว่าท่านเซียวสองพยางค์นี้ หลงเซียวอยากจะกดเธอเอาไว้ ฉีกเธอจากด้านในมาด้านนอกเป็นชิ้นๆ！ผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีเลว！ หลงเซียวจ้องมองไปที่เธอ นัยน์ตาสีนิลมองลึกลงไปอย่างเหลืออด \"ขึ้นรถ อย่าให้ผมต้องพูดเป็นรอบที่สาม\" ร่างของทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูรถ ร่างสูงของหลงเซียวเหมือนเทพราตรี ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าถ้าเธอยังคงดึงดันไม่ยอมขึ้นรถนั้น หลงเซียวคงใช้วิธีรุนแรงกับเธอ ชาตรีไม่ยอมเสียเปรียบ หมอฉู่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น \"ค่ะ\" ก้มหัวลง ฉู่ลั่วหานเข้าไปนั่งตรงเบาะหลัง ความอบอุ่นในรถทำให้ร่างกายที่หนาวเย็นของเธอ ค่อยๆกลับมาอบอุ่น หลงเซียวเดินไปอีกด้าน และนั่งลงตรงเบาะหลังเช่นเดียวกัน ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้เข้ามา นั่งใกล้กันมากกว่าเดิมเมื่อเทียบกับตอนกินข้าว ในความมืด ฉู่ลั่วหานได้ยินเสียงหัวใจตนเองเต้นแรงอย่างชัดเจน กลิ่นเตกีล่าบนตัวเขาทำให้ฮอร์โมนในร่างกายของฉู่ลั่วหานพลุ่งพล่าน ระยะเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่นาทีทำให้ฉู่ลั่วหานเสียการควบคุม สมควรตาย！ทำไมเธอถึงไม่สามารถห้ามตนเองจากหลงเซียวได้เลย \"ไปรีสอร์ทหยีจิ่ง\" อะไรนะ? รีสอร์ทหยีจิ่ง? ไปที่นั่นทำไม? บ้านหลังหนึ่งในรีสอร์ทหยีจิ่ง เป็นเรือนหอของพวกเขาสองคน แต่ว่าแทบจะไม่ได้อยู่ บ้านว่างมานานเกือบจะสามปีแล้ว เดาว่าคงมีฝุ่นเกาะเป็นชั้นๆ ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นด้วยความเย็นชา \"บ้านตรงรีสอร์ทหยีจิ่งคงขึ้นราแล้วมั้งคะ? ？ท่านเซียวอยู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาคะ?\" ขายาวของหลงเซียวไขว่ห้าง นอนพิงอยู่ตรงเบาะ เขากำลังหลับตาเพื่อพักผ่อนสายตา ท่านเซียวพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำเคล้าความเกียจคร้าน \"กลับบ้าน\" สองพยางค์ คล้ายกับฟ้าผ่าลงมาตรงกลางใจของฉู่ลั่วหาน เมื่อกี้เขาบอกว่ากลับบ้าน? ในใจของหลงเซียวเห็นที่นั่นเป็นบ้านมาโดยตลอด? ทันใดนั้นเอง ความรู้สึกดีใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมา การถูกทำให้ขายหน้าที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร ฉู่ลั่วหานรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมา หลงเซียวแคร์มากขนาดนี้เลยหรอ? มือขยับถูกันไปมา ฉู่ลั่วหานลอบมองไปที่ผู้ชายข้างๆ เขาหลับตาเอาไว้ ริมฝีปากปิดเอาไว้ มือสะอาดกำลังกอดอก แลดูสง่างาม รถจอดลงตรงหน้าประตูบ้านแห่งหนึ่ง บ้านตอนกลางคืนเวลาห้าทุ่มนั้นเงียบสงัด พระจันทร์และโคมไฟข้างทางทำให้บ้านสไตล์ยุโรปนี้ส่องสว่าง ดอกไม้ใบหญ้าในสวนโบกพัดเป็นการต้อนรับ ดูไม่เหมือนต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่มีคนดูแลแม้แต่น้อย ทั้งสองคนเดินลงจากรถ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ \"ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว\" ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว \"ฉันเสแสร้งอะไรคะ? แปลกจริงๆ หลงเซียวกดรหัส ใช้สองมือเปิดประตูเหล็กเบาๆ โดยที่เขาไม่หันหน้ากลับมา \"ตอนนั้นทำทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลหลง ตอนนี้มาแสร้งทำตัวสูงส่งกับผมทำไม\" ฉู่ลั่วหานใส่รองเท้าส้นสูงทำให้ดูเก้เก้กังกัง อีกทั้งไม่ได้มาที่นี่นาน บนพื้นเต็มไปด้วยก้อนหินทรงไข่หงส์เล็กๆ ต่อให้เดินเร็วกว่านี้ก็ช้ากว่าหลงเซียวหลายเมตร \"คุณหลงเซียว คุณอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีกัน！ฉันอยากแต่งงานเพื่อที่จะเข้ามาตระกูลหลง? หึหึ ฉันอยากจะ......\" ฉันอยากจะแต่งงานกับคุณก็เท่านั้น！ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลหลง！ เพียงแต่แค่แลบลิ้นออกไปนั้น จู่ๆฉู่ลั่วหานก็หยุดพูด หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา \"อยากอะไร? ไม่ได้แค่อยากเข้ามาในตระกูลหลงใช่ไหม แต่ยังอยากจะครองตำแหน่งคุณผู้หญิงใหญ่ของตระกูลหลง อีกทั้งยิ่งอยากที่จะแบ่งสมบัติด้วย ใช่ไหม?\" คอของฉู่ลั่วหานเกร็ง คุณมันบ้าที่สุด！ \"ใช่ค่ะ！สิ่งที่คุณพูดไม่ผิด！ฉันคิดแบบนั้น！\" ในเมื่อแก้วมันร้าวแล้วก็ปล่อยให้มันแตกไปเลย ยังไงเธอก็ตัดสินใจจะหย่า จะเป็นคนยังไงต่อหน้าหลงเซียว ก็ช่างมัน หลงเซียวกวาดตามองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา ริมฝีปากบางของเขาพูดขึ้นด้วยน้ำความเยือกเย็น \"ในที่สุดก็ยอมรับ\" ฉู่ลั่วหานเม้มปากแน่น ปากสีแดงอมส้มถูกเธอเม้มกัดจนขาวซีด ขาดหน้าขึ้น ฉู่ลั่วหานเผชิญหน้ามองไปยังหลงเซียวอย่างไม่เกรงกลัว \"ในเมื่อท่านเซียวรู้ทุกอย่างแล้ว เราก็มาเปิดอกคุยกันเถอะค่ะ\" หลงเซียวหัวเราะในลำคอ ปากบางขยับขึ้นสามสิบองศา \"เตรียมที่จะเสนอเงื่อนไขแล้วหรอ?\" ฉู่ลั่วหานเดินสาวเท้าไปด้านหน้า ส้นแหลมของรองเท้าส้นสูงกระทบกับก้อนหินไข่หงส์ \"ในเมื่อท่านเซียวอดรนทนไม่ไหว ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันเองก็ไม่อยากจะแสดงละครอีกครั้ง พ่อแม่ของคุณไม่ชอบฉัน รังเกียจที่ฉันไม่สามารถมีลูกให้ตระกูลหลงได้ ก็จริงค่ะ เรื่องแบบนี้ลำพังแค่ฉันเพียงคนเดียวไม่มีปัญญาทำได้หรอกค่ะ\" เวลาที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนับครั้งได้ เธอจะท้องได้ยังไง? แล้วจะคลอดลูกได้ยังไง?！ พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ฉู่ลั่วหานกระชับเดรสขึ้นเพื่อที่จะขึ้นบันได \"คุณชอบโม่หรูเฟยใช่ไหมคะ? ฉันจะสงเคราะห์พวกคุณเอง พวกคุณก็คงอยู่ด้วยกันไม่น้อยครั้งใช่ไหม? แต่โม่หรูเฟยกลับไม่ท้องสักที หึๆ คุมได้ดีเหมือนกันหนิคะ แต่ว่า หลังจากนี้ไม่ต้องแล้วค่ะ พวกคุณอยากจะทำอะไรก็ทำ ท้องได้ก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอคะ? เธอจะได้แต่งงานเข้าตระกูลหลงอย่างมีหน้ามีตา\" หลงเซียวเชยคางของฉู่ลั่วหานขึ้น แทบจะหักกระดูกของเธอ มองลึกเข้าไปในตาของเธอราวกับเทพเจ้าแห่งความตาย \"คุณพูดว่าอะไรนะ！\" ผู้หญิงคนนี้กำลังจะขอหย่า? เธอกล้าขนาดนี้？！ ฉู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บตรงคาง จึงพูดขึ้น \"คุณหลงเซียว คุณเห็นฉันเป็นอะไร? สาวรับใช้ที่สามารถเรียกใช้ไปมาได้ตามอำเภอใจหรอคะ?\" ปากร้ายเหมือนเสือของหลงเซียว พ่นสุนัขออกมา \"คุณคู่ควรที่จะเป็นคนรับใช้ของผมหรอ?\" ฉู่ลั่วหานทนเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ คลายยิ้ม ด้วยความเย้ยหยัน \"แล้วคุณคู่ควรที่จะเป็นเจ้านายของฉันหรอคะ?\" หลงเซียวขยับตัวเข้ามาใกล้หน้าของเธอ ลมหายใจของทั้งสอง รินรดกัน \"คู่ควรหรือไม่นั้น คุณก็รู้มานานแล้วไม่ใช่หรอ?\" คุณหลงเซียว คุณมาคนสารเลว！ \"ปล่อยมือฉัน！\" \"ตั้งแต่วันที่คุณแต่งงานกับผมก็ควรจะรู้ ของๆหลงเซียว ไม่มีวันเปลี่ยนเจ้านายไปชั่วชีวิต！\"