ตอนที่ 8 ผมต้องการให้คุณ ขอร้องผม

ตอนที่ 8 ผมต้องการให้คุณ ขอร้องผม! สิ่งของของหลงเซียว? หึ! สิ่งของ? ในสายตาของหลงเซียว ฉันฉู่ลั่วหานเป็นได้เพียงแค่สิ่งของ? ฉู่ลั่วหานแสยะยิ้ม เชิดหน้าขึ้นราวกับหงส์ ท่าทีหงุดหงิดของเขาไม่ส่งผลต่อเธอแม้แต่น้อย คิ้วสีหม่นยิ้มเยือกเย็น \"คุณหลงเซียว คุณผิดแล้วค่ะ ฉันฉู่ลั่วหานไม่ใช่สิ่งของของคุณ ไม่ได้เป็นของใช้ของคุณ ฉันบอกให้คุณ ปล่อยมือ!\" รวบรวมแรงทั้งหมดออกมา โต้ตอบความโมโหของเขาในตอนนี้ ฉู่ลั่วหานรู้จักคนอย่างหลงเซียวดี ผู้ขายคนนี้เป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยม เลือดเย็น บนโลกใบนี้ ไม่มีอะไรที่เขาจะเห็นคุณค่าจริงๆ แม้แต่ตัวโม่หรูเฟยเองก็ตาม สำหรับการมีอยู่ของเธอนั้น ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง หลงเซียวไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลับหมุนตัว เอาแผ่นหลังของฉู่ลั่วหานแนบชิดกับกำแพงที่เย็นเฉียบ ฉู่ลั่วหานใส่ชุดบางราวกับปีกบาง โชว์แผ่นหลัง เดิมทีก็หนาวมากอยู่แล้ว เมื่อแนบชิดแบบนี้ ความหนาวเย็นแผ่ซ่านจากพื้นขึ้นมาหัวจรดเท้า เกร็งไปทั้งตัว \"คุณเชื่อไหม ผมจะทำให้คุณไม่สามารถเดินออกไปจากสวนนี้ได้?\" แววตาลุกโชนเป็นไฟของเขา ค่อยๆแผดเผาใบหน้าของเธอ หน้าของฉู่ลั่วหานถูกเขาบีบจับเอาไว้ ดวงตาทั้งสองแทบจะปลิ้นตาขาวออกมา ยกมือขึ้น ตบที่แขนของเขา \"ปล่อย......มือ\" อารมณ์ของหลงเซียวยากที่เพลาลง บีบคางของเธอแรงขึ้น \"ขอร้องผมสิ!\" ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก คุณหลงเซียวคุณมันประสาท! อยากที่จะให้ฉันขอร้องคุณ ฝันไปเถอะ! หลงเซียวใช้แรงมากกว่าเดิม ครั้งนี้ เขาจะบีบเธอให้ตายจริงๆ...... มองดูใบหน้าม่วงแดงของฉู่ลั่วหาน หลงเซียวหลบตาลง แล้วสะบัดตัวเธอทิ้ง \"ผละ!\" เสียงดังขึ้น ฉู่ลั่วหานถูกหลงเซียวทิ้งลงบนพื้น หัวเข่าเสียดสีกับพื้นตรงนอกประตู วินาทีนั้นเธอเจ็บตนต้องกัดฟันกรอด! หลงเซียว คนบ้า หลงเซียวเปิดประตูออก กดรีโมตไฟในบ้าน โคมไฟคริสทัลบนเพดานส่องสว่างบ้านที่มืดมิด ห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราราวกับพระราชวังของกษัตริย์อังกฤษ ในห้องนี้แม้แต่หมอนอิงเล็กๆ ยังเป็นงานฝีมือจากแบรนด์ระดับสูงของฝรั่งเศสที่จัดทำลิมิเต็ด เพื่อบ้านหลังนี้ ตอนนั้นท่านเซียวทุ่มเงินไปมาก ทว่ากลับคิดไม่ถึง จะแลกกลับมาด้วยผู้หญิงหลายใจที่พูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดาย！ มือของหลงเซียวข้างหนึ่งพาดอยู่บนโซฟา เพราะความโมโหจึงทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา จู่ๆก็กระตุกขึ้น ฉู่ลั่วหานพยายามเหยียดตัวขึ้นมา \"ซี๊ด——\" ตรงหัวเข่านั้นมีแผลขนาดใหญ่ เลือดไหลเปื้อนหัวเข่าขาวบาง เลือดไหลลงมาจากหลังเท้า บนพื้น คลุกเคล้ากับรองเท้าส้นสูงสีแดง ส่วนที่ลึกที่สุดของบาดแผลแทบจะเห็นกระดูกขาว สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ หลงเซียวคงอยากจะสะบัดเธอทิ้งให้ตายๆไปใช่ไหม? ฉู่ลั่วหานทนความเจ็บปวดเอาไว้ แม้แต่การทำร้ายร่างกายในครอบครัวก็เกิดขึ้นแล้ว คุณหลงเซียว คุณยังคิดอยากจะทำอะไรอีก?！ หลงเซียวเมื่อเห็นแผลบนหัวเข่าของฉู่ลั่วหานที่มีเลือดไหลอาบ ทำให้ความโมโหของเขาลดลงกว่าครึ่ง คิ้วย่นลงมาอย่างไม่รู้ตัว \"มานี่สิ\" เสียงของเขาแน่นตึง เย็นชา ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด ต่อให้ตายก็ไม่ยอม \"ไม่ตายหรอกค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง\" นิ้วชี้ของหลงเซียวกำเป็นหมัด \"ผมบอกให้คุณมานี่\" ล้อเล่นอะไรกัน? ไปหาเขา? ไปหาเขาเพื่อรอให้เขาบีบคอให้ตายหรือไง? เมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่ตรงประตูไม่ขยับ หลงเซียวเดือดดาลขึ้นมาทันที เดินไปสองถึงสามก้าวก็ไปถึงตรงหน้าของเธอ แขนเรียวยาวคว้าตัวฉู่ลั่วหานขึ้นมาเหนืออากาศ ฉู่ลั่วหานเอียงตัว ถูกท่านเซียวอุ้มเอาไว้ ร่างกายอยู่บนอากาศ เพียงชั่วพริบตาร่างกายของเธอก็แนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของเขา！ ความโมโหของชายหนุ่มพ่นออกมาทางจมูก โจมตีทุกอณูขุมขนและเส้นเลือดของเธอด้วยความไวแสง ยังไม่ทันได้สัมผัสถึงความอบอุ่น หลงเซียวโยนฉู่ลั่วหานทิ้งลงไปบนโซฟาที่นุ่ม ความนุ่มเด้งนั้นทำให้วินาทีที่เธอนั่งลงไปก็ถึงกับกระเด้งตัวขึ้นมา...... ยังไม่ทันได้นั่งนิ่ง มือหนาก็กดทับแขนเธอเอาไว้ ฉู่ลั่วหานทำได้เพียงนั่งนิ่งอย่างว่าง่าย ความอบอุ่นที่ยังไม่ทันได้ดื่มด่ำ ก็ล่องลอยไปโผบินไป ความเป็นสาวน้อยของฉู่ลั่วหานที่พึ่งกลับมานั้นถูกหลงเซียวทำให้ตายไป ฉู่ลั่วหานเจ็บหัวเข่าจนขมวดคิ้ว หลงเซียวมองหัวเข่าของเธอ เช็ดแผลให้เธอด้วยสีหน้าตึงเครียด \"คุณพูดไม่ผิด ไม่ตายหรอก\" นี่คือผลลัพธ์จากการรักษาของท่านเซียว ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด \"หลงเซียว คุณคิดอยากจะทำอะไรกันแน่ คุณต้องเห็นฉันเป็นอัมพาตก่อนใช่ไหมถึงจะพอใจ！\" เผชิญหน้ากับความโมโหและเดือดดาลของฉู่ลั่วหาน ท่าทีของหลงเซียวนั้นดูสงบนิ่งมาก เขากวาดตามองดูเธอ ไม่สนใจไฟที่กำลังลุกโชนในดวงตาของเธอ \"คุณหมอฉู่มองไม่ออกหรอครับ นี่เป็นเพียงแค่แผลภายนอกไม่มีวันทำให้กลายเป็นอัมพาตได้หรอกค่ะ ถ้าแม้แต่เรื่องพื้นฐานแค่ไหนหมอฉู่ยังวินิจฉัยไม่ถูก งั้นก็อย่าเป็นหมอเลยครับ\" ถ้าอัมพาตขึ้นมาจริงๆ ความเป็นจริงก็ดีเหมือนกันไม่ใช่หรอ? เธอจะได้ไม่ต้องหนีออกไปจากครอบครัวตระกูลหลง \"คุณ หลงเซียว ถ้าวันนี้คุณมาเพื่อเยาะเย้ยฉัน ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่มีเวลามาสนใจคุณ\" ฉู่ลั่วหานพูดด้วยถ้อยคำรุนแรงจบก็เดินจากไป มือใหญ่ของเขาจับหัวเข่าของเธอเอาไว้ กดเบาๆ—— \"อ๊า！\" ความเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจนั้นทำให้แผ่นหลังของฉู่ลั่วหานมีเหงื่อไหลออกมา \"หลงเซียว！\" หลงเซียวพยักหน้า แล้วปล่อยเธอ จับหัวเข่าของตนเองเอาไว้แล้วยืนขึ้น \"คุณเองก็รู้จักเจ็บด้วยหรอ? ผมนึกว่า บนร่างกายของคุณจะไม่มีระบบประสาทที่ทำให้รู้จักเจ็บเสียอีก\" ฉู่ลั่วหานไม่เพียงแค่เจ็บ ตอนนี้เธอเกร็งไปหมดทั้งตัว แต่ว่า สิ่งที่หลงเซียวพูดเมื่อกี้ หมายความว่ายังไง? \"ในเมื่อรู้จักเจ็บ งั้นก็นั่งนิ่งๆ\" เล็บคริสทัลของฉู่ลั่วหานจิกลงบนโซฟา ใต้ตามีความร้อนรุ่ม ร้อนจนทำให้เธอแทบจะหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาไม่ได้ ใช้หลังมือเช็ดหางตา ขับไล่น้ำตากลับไป ร้องไห้อะไร? ห้ามร้องไห้！ หลงเซียวถือกล่องยาเอาไว้ เห็นในสิ่งที่ตนกำลังทำ ท่านเซียวสบถเสียงเบา\"SHIT！\" เขากลับกำลังหยิบกล่องยามาให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีชั่ว！ เขาควรที่จะให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวด ควรจะมองดูน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหมดทางช่วยเหลือ！ ท่านเซียวทำหน้านิ่งแล้ววางกล่องยาไว้บนโต๊ะกระจก เพื่อให้เธอคนที่ไม่สะดวกก้มตัวลงใช้งานได้ง่ายขึ้น จากนั้นทิ้งเอาไว้แล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาเดี่ยว ย่อเข่าแล้วนั่งลงไป ฉู่ลั่วหานมองดูกล่องยา แล้วมองดูหลงเซียวที่ทำเหมือนตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง หัวเราะเยาะให้กับตนเอง นี่เธอกำลังคาดหวังกับเขาหรอ? หวังว่าเขาจะทำแผลให้เธอด้วยตนเอง? ตื่นเถอะ！เขาคือหลงเซียว！หลงเซียวคนที่อยากเห็นเธอรีบๆตาย！ ไม่ทำแผลให้ก็ไม่เป็นไร หมอฉู่ไม่ต้องการ ฉู่ลั่วหานหยิบแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อออกมา เทลงบนก้อนสำลี เพื่อที่จะฆ่าเชื้อให้กับแผลที่มีเลือดไหลตรงหัวเข่า ก้อนสำลีอยู่ไกลจากบาดแผลกว่าหนึ่งเซนติเมตร สีหน้าของฉู่ลั่วหานซีดขาว ขั้นตอนการฆ่าเชื้อนั้นเจ็บปวดเกินบรรยาย！ หางตามองเห็นขาที่ไขว้กันเอาไว้ของหลงเซียว ความโมโหของฉู่ลั่วหานนั้นแปลเปลี่ยนเป็นการทำร้ายตนเอง วางนิ้วมือลง แอลกอฮอล์กัดผิวราวกับเป็นกรด ความเจ็บปวดนั้นลึกเข้ากระดูก เหมือนถูกเอามีดแทงเข้ามาในกล้ามเนื้อ！ เหงื่อเม็ดโตของฉู่ลั่วหานไหลลงมาไม่หยุด เท้าเกร็งเป็นพักๆ ความสั่นสะท้านนั้นทำให้เธอไม่อาจหลีกหนีความน่าเวทนา โคมไฟคริสทัลสะท้อนกับพื้น ฉู่ลั่วหานที่สวมชุดเดรสสีดำกำลังก้มตัวลงจัดการบาดแผลของตนเอง ผมยาวปลิวจากด้านหน้ามาด้านหลัง ผมด้านหน้าตกลงมาบังตาเธอเอาไว้ นิ้วมือของท่านเซียวกระตุก เขาอยากจะเก็บผมให้กับเธอ ฉู่ลั่วหานโยนก้อนสำลีที่เปื้อนเลือดแดงไว้ในโถใส่บุหรี่ ทีละก้อนๆ ใช้ไปทั้งหมดสิบสามก้อน ตลอดทุกขั้นตอนในการล้างแผลนั้นฉู่ลั่วหานไม่ส่งเสียงร้อง ดวงตาของหลงเซียว ค่อยๆหดหู่ลง กับตนเองยังใจร้ายได้ขนาดนี้ กับคนอื่น จะเป็นยังไง? ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น หลงเซียวยังไม่ทันได้รู้สึกสงสาร ก็เก็บความคิดนั้นกลับไป ฉู่ลั่วหานทายาให้กับตนเอง เอาผ้าพันแผลเอาไว้ ขั้นตอนที่เหลือนั้นทำเสร็จในอึกใจเดียว ขาเรียวยาวจู่ๆก็มีผ้าก๊อซพันเอาไว้ มองดูแล้วน่าเกลียดมาก จับโซฟาแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ฉู่ลั่วหานต้องปกป้องศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอเอาไว้ พูดขึ้น \"ฉันไปก่อนนะคะ\" แขนทั้งสองของหลงเซียวอ้ากว้าง คล้ายกับเหยี่ยวกางปีกนั่งพิงโซฟาเอาไว้ เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด \"ที่นี่เป็นบ้านของคุณ คุณยังอยากจะไปที่ไหนอีก?\" ฉู่ลั่วหานยิ้ม เพื่อที่จะปกปิดความเจ็บปวดในใจ เธอพยายามยิ้มแต่กลับไม่ได้ทำให้ดูน่าสงสาร \"ฉันจำไม่ได้ว่าตนเองมีบ้านอยู่ที่นี่ คุณหลงคะ ฉันว่าคุณคงจำผิดแล้ว\" เธอจับกระเป๋าแนบตัว เสียงจากด้านหลังดังขึ้นอีกครั้ง \"อย่าทดสอบกับความอดทนที่มีขีดจำกัดของผม คุณเป็นผู้หญิงของผม ตาย ก็ต้องตายในที่ของผม！\" ตอนที่ฉู่ลั่วหานหันหลังให้กับเขานั้น ความเจ็บปวดที่เผยอยู่บนใบหน้าคล้ายจะรวดร้าว ทว่าหันหน้ากลับไป กลับเหมือนไม่ได้รู้สึกแบบนั้น \"การที่คุณเก็บฉันเอาไว้ ก็เพื่อตอบสนองความต้องการเป็นเจ้าของของผู้ชาย แสดงถึงความสามารถของตนเอง อีกทั้งยังทำให้ฉันต้องตกที่นั่งลำบาก ใช่ไหมคะ?\" คิ้วของหลงเซียวขมวดเป็นปม ริมฝีปากราวกับคมดาบ น้ำเสียงเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง พูดอย่างเชื่องช้า \"ไม่เพียงเท่านี้? ผมยังอยากให้คุณรู้ว่าการถูกหักหลังมันต้องเจอกับอะไร อีกทั้ง ความรู้สึกของการถูกหักหลัง\" ฉู่ลั่วหานหัวเราะในลำคอ เธอคาดหวังลมๆแร้งๆในตัวเขามานานกว่าสามปี รู้สึกเหมือนระหว่างพวกเขาอย่างน้อยก็ยังมีความอ่อนโยนให้กันบ้าง ทว่าดูจากวันนี้แล้ว ความคาดหวังของเธอคงหมดอายุไปนาน ควรที่จะโยนทิ้งไป ไม่รอให้ฉู่ลั่วหานพูดคำว่าหย่าร้างสองพยางค์นี้ หลงเซียวลุกขึ้น เดินไปข้างๆเธอ ผ่านไหล่ของเธอไปครึ่งก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ \"อีกอย่าง ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะหยุดความคิดในสมองของคุณสะ ของที่ผมใช้แล้ว เมื่อโยนทิ้งไป จุดจบมีเพียงแค่หนึ่งเดียว——\" หมุนตัว ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาทั้งสี่สบตากันด้วยความรวดเร็ว เหมาะเจาะ เหี้ยมโหด \"ทำลายทิ้ง\" ปลายนิ้วของฉู่ลั่วหานเย็นเฉียบ เหมือนถูกฟ้าผ่า \"คุณหลงเซียว ในเมื่อคุณเกลียดฉันขนาดนี้ ทำไมไม่ฆ่าฉันทิ้งไปเลยละคะ?\" หลงเซียวเปลื้องเนคไทของเขา ร่างสูงบดบังแสงสว่าง ทำให้ฉู่ลั่วหานซ่อนอยู่ในเงานั้นทั้งตัว \" คุณหมอฉู่ลองคิดดูให้ดีสิครับ เวลาแบบไหนที่คนไข้เจ็บปวดทรมานที่สุด? คือความตาย? หรืออยากตาย แต่กลับไม่สามารถตายได้?\" \"ครื้น！ คำพูดของหลงเซียวเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของฉู่ลั่วหาน เขาต้องการให้เธอตายทั้งเป็น?！ ดวงตาไร้ความรู้สึกของฉู่ลั่วหานกลายเป็นน้ำแข็งขึ้นมา \"ใครกันแน่ที่จะตายทั้งเป็น ยังไม่แน่ใจเลยหนิคะ\" หลงเซียวกระตุกยิ้ม เชยคางแหลมของเธอขึ้น แล้วเอื้อนเอ่ย \"ดูท่าแล้ว คุณคงเตรียมพร้อมเรียบร้อย\" \"คนเป็นหมอรอรับฟังความต้องการของคนไข้ยี่สิบสี่ชั่วโมง อีกทั้ง คุณหลงอย่าลืมนะคะ บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งที่โหดร้ายกว่าการตายทั้งเป็นอีกค่ะ นั่นก็คือไม่อยากตาย แต่กลับต้องตาย\" พูดจบ ฉู่ลั่วหานสะบัดรองเท้าส้นสูง แล้วเดินขึ้นบันไดไป ก็แค่ให้นอนคืนนึงไม่ใช่หรอ? ก็ได้！ ฉู่ลั่วหานเดินขึ้นไปชั้นสองด้วยความพยายาม เปิดประตูห้องนอน ภาพตรงหน้าคือห้องหอของพวกเขา เป็นสถานที่ครั้งแรกที่เธอได้ร่วมหลับนอนกับเขา ทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนเดิม สะบัดหัว ขับไล่ความทรงจำออกไป ฉู่ลั่วหานปิดประตู ล็อกเอาไว้！ ก็แค่นอนค้างคืน คิดว่าเธอไม่กล้าหรือไง? มองดูประตูห้องนอนชั้นสองที่ปิดประตูลงแล้ว ในที่สุดใบหน้าของหลงเซียวก็มีความรู้สึก หลังจากที่แลกฝีปากกันแล้วนั้น จู่ๆเขาก็พึ่งรู้ตัวว่า แท้จริงแล้วตัวเขาเองก็มีอารมณ์ผันผวนไปมาเหมือนกัน มีความรู้สึก อีกทั้งยังรู้จัก.......ปวดหัวใจ หลายครั้งที่เขาคิดว่า ใจของตนเองตายไปแล้ว