ตอนที่ 9 นอนหลับไปหนึ่งตื่น โมโหร้ายขึ้นมา

ตอนที่ 9 นอนหลับไปหนึ่งตื่น โมโหร้ายขึ้นมา เสียงริงโทนโทรศัพท์กระชากวิญญาณของฉู่ลั่วหานให้ตื่นจากฝัน เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ด้วยความสลึมสลือ ทันใดนั้นเอง ฉู่ลั่วหานก็ตื่นตกใจขึ้นในทันที！ เธอ \"เด้งตัว\" ขึ้นมานั่งบนเตียง ทำให้กระชากโดนแผลที่หัวเขาจึงปวดขึ้นมา หน้าของฉู่ลั่วหานย่นไปหมด！ ขณะที่ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน ดวงตาของฉู่ลั่วหานก็ตื่นขึ้น หันหน้าไป พบว่าที่ว่างข้างเตียงกลับว่างเปล่า หลงเซียวไม่ได้อยู่ข้างๆ ก็จริง เขารังเกียจเธอขนาดนั้น จะยอมนอนกับเธอได้ยังไง? การตื่นด้วยความตกใจเมื่อครู่นั้น เพียงครู่หนึ่งก็กลายเป็นความผิดหวังเหมือนน้ำเย็นในบึง ขยี้ผมอย่างแรง ฉู่ลั่วหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คนที่โทรมานั้นคือหมออายุรแพทย์ที่เข้าเวร \"หมอฉู่ คุณตื่นรึยัง? อัตราการเต้นของหัวใจของคนไข้เตียงที่ยี่สิบสองไม่คงที่ คุณรีบมาดูเร็วเข้า\" คนไข้เตียงยี่สิบสองนั้นแอดมิทนอนที่โรงพยาบาลมานานกว่าสองเดือนแล้ว คนไข้เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจขั้นรุนแรง ถ้าหากหัวใจเกิดเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมา มีโอกาสที่หลอดเลือดหัวใจจะอุดตันได้ อาการของป่วยนั้นอันตรายมาก！ \"เพิ่มลิโดเคนห้ามิลลิลิตร เพื่อควบคุมอารมณ์ของคนไข้เอาไว้ ถ้าหากผ่านไปอีกสิบนาทีแล้วอาการของคนไข้ยังไม่ดีขึ้นให้เพิ่มลิโดเคนเข้าไปอีกห้ามิลลิลิตร จำเอาไว้ ต้องควบคุมอารมณ์ของคนไข้ อย่าให้คนไข้รู้สึกตื่นกลัวหรือไม่ปลอดภัย ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้\" \"ค่ะ！ฉันจะไปเตรียมความพร้อม！\" หลังจากที่ตัดสายไปนั้น ฉู่ลั่วหานไม่สนใจความเจ็บปวดตรงหัวเข่าของตนเอง รีบใส่ลงจากเตียงแล้วใส่รองเท้าสลิปเปอร์ ขณะที่มือกำลังเปิดประตูห้องนอน ก้มหน้าลงมองก็เห็นหลงเซียวล้มตัวนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องรับแขก บริเวณหนึ่งตรงหน้าอก รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา ใช้ขาข้างเดียวกระโดดลงบันไดทีละขั้น ฉู่ลั่วหานมองดูหลงเซียวที่นอนหลับสนิทอย่างเงียบๆ หลงเซียวเวลานอนหลับนั้นดูไม่ได้เย็นชาเหมือนปกติ นอนหลับตาพริ้ม ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมา ดูดีมาก \"ทั้งๆที่หน้าตาออกจะหล่อ แต่กลับชอบทำหน้านิ่งเป็นภูเขาน้ำแข็ง\" ฉู่ลั่วหานบ่นพึมพำ กำลังจะไปหยิบกระเป๋าแล้วออกไป แต่เมื่อก้มหน้ามองดูเสื้อผ้าที่ตนใส่อยู่นั้น ให้ตายสิ แต่งตัวแบบนี้ไปที่โรงพยาบาล ดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ความฉลาดมีไม่พอใช้ ถ้ารู้ตัวแต่แรกน่าจะหยิบเสื้อสำหรับเปลี่ยนจากชั้นบนลงมาด้วย ทำให้ตอนนี้ต้องขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานกระโดดขึ้นบันไดไป ถึงแม้ว่าจะพยายามควบคุมการก้าวกระโดด แต่เสียงปั้งๆๆนั้นก็ทำให้หลงเซียวตื่น เขาขมวดคิ้ว มองดูแผ่นหลังของหญิงสาวที่เหมือนกระต่าย แสงแดดส่องผ่านหน้าตากระทบลงบนตัวของเธอ ทำให้ลากเป็นเงายาว ไปยังกำแพงสีขาวอีกด้านหนึ่ง หลงเซียวกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมา ฉู่ลั่วหานหาเสื้อผ้าด้วยความเร็วเธอเจอเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ถูกเก็บเอาไว้ที่นี่ตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว แต่กลับพอดีตัว รีบล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากนั้นเตรียมตัวที่จะกระโดดลงจากขั้นบันได ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าแรกออกไปนั้น จู่ๆหลงเซียวก็ยืนอยู่ตรงห้องโถงใหญ่อย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง มองดูเธอด้วยสีหน้าจริงจัง เหมือนกำลังมองดูบางอย่างด้วยความครึกครื้น ฉู่ลั่วหานเม้มปาก ชั้นต่ำ！ความชอบที่น่ารังเกียจ！ หลงเซียวกลับไม่สนใจมองท่าทีก้าวกระโดดของเธอ สายตาของเขามองไปที่เสื้อผ้าบนตัว เดรสสีชมพูนม ความยาวบังหัวเข่าพอดิบพอดี เปลี่ยนความรู้สึกเคร่งขรึมเย็นชาของคนเสื้อดำ ผู้หญิงตรงหน้าสวยมาก อีกทั้ง เขาจำได้ ชุดนี้ในตอนนั้นเขาเป็นคนซื้อให้เธอ ฉู่ลั่วหานลงไปชั้นล่างด้วยความพยายาม เท้าแตะพื้น หลงเซียวกลับเอามือซุกเข้าไปในกระเป๋า มองดูเธออย่างใจเย็น \"คุณหลง รบกวนหลีกทางหน่อยค่ะ\" ผู้หญิงคนนี้ นอนหลับไปหนึ่งตื่น โมโหร้ายขึ้นมา \"ไปไหน?\" \"โรงพยาบาลค่ะ\" หลงเซียวมองไปที่หัวเข่าของเธอ \"ฉันเป็นหมอ ฉันต้องดูแลคนไข้ ดังนั้นตอนนี้ฉันต้องไปทำงานค่ะ\" ฉู่ลั่วหานไม่รอให้เขาตอบ เดินผ่านไหล่เขาไปยังประตูใหญ่ หลงเซียวพิจารณาคำว่าทำงานสองพยางค์ที่เธอพูดขึ้น คิ้วเลิกขึ้น \"ที่นี่ไม่สามารถโบกรถได้\" ฉู่ลั่วหานที่กำลังใส่รองเท้าอยู่นั้นถึงกับหยุดลง ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงลืมไปได้ พักอยู่ที่นี่ถ้าอยากจะโบกรถนั้นต้องเดินไปอีกพันเมตร อีกทั้งใช่ว่าคนนี้ต้องโบกรถ? แต่สภาพเธอในตอนนี้จะมีปัญญาเดินเป็นพันเมตรได้ยังไง? \"ขอบคุณที่เตือนนะคะ\" ฉู่ลั่วหานสวมรองเท้าแตะที่อยู่ในตู้รองเท้ามานานกว่าสามปี และเป็นรองเท้าเพียงคู่เดียว เหยียดตัวลุกขึ้นเปิดประตู หลงเซียวเดือดดาลขึ้นมา \"คุณอยากเป็นอัมพาตหรือไง！\" สิ่งที่ตอบเขากลับเป็นแผ่นหลังที่กำลังก้าวเท้าลงบันไดของฉู่ลั่วหาน ผู้หญิงโง่คนนี้！ หลงเซียวรีบสาวเท้าตามไป ฉู่ลั่วหานทิ้งแรงในร่างกายทั้งหมดไปยังเท้าข้างเดียวแล้วเดินออกไป ความดื้อด้านของเธอนั้น ทำให้คนรู้สึกเกลียดจริงๆ！ \"ฉู่ลั่วหาน！คุณคิดจะทำอะไร?！\" หลงเซียวคว้าแขนของเธอเอาไว้ มองดูเธอด้วยสายตาเย็นชา คลายยิ้มอย่างมีมารยาทเป็นพิเศษ \"คุณหลงเซียว ฉันอยากจะถามคุณต่างหากค่ะ ว่าคุณคิดอยากจะทำอะไร? คนไข้ของฉันกำลังรอฉันไปช่วยที่โรงพยาบาล ฉันต้องไปโรงพยาบาล！\" กับคนไข้ ฉู่ลั่วหานไม่เคยทิ้งข้าง หลงเซียวทำหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา \"ขึ้นรถ！ผมไปส่งคุณ\" คะ?！ ไปส่งเธอ? \"เหม่อลอยอะไรอยู่? ถ้าไม่อยากให้เกิดความคลาดเคลื่อนทางการรักษาก็ขึ้นรถ อีกอย่าง อย่าใช้สีหน้าแบบนั้นมองผมอีก\" หลงเซียวหันกลับไปหยิบกุญแจรถ แล้วสตาร์ทรถ ฉู่ลั่วหานบ่นพึมพำในใจ สีหน้าแบบนี้? สีหน้าแบบไหน? รถของหลงเซียวจอดอยู่ข้างตัว ออกคำสั่งอย่างเสียไม่ได้ \"ขึ้นรถ！\" ค่ะ ขึ้นรถก็ขึ้นรถ คนขับรถฟรีไม่ใช่ก็สูญเปล่า จู่ๆรถก็พุ่งตัวออกไป ทำให้ฉู่ลั่วหานกระเด้งตัวออกไป เกือบจะชนกับหน้าต่าง！ \"คุณหลงเซียว！\" ฉู่ลั่วหานสุดจะทน หัวเข่าเป็นแผลก็ช่างปะไรแล้ว ยังคิดอยากจะให้หัวเธอบาดเจ็บอีกหรอ? ความโมโหของเธอทำให้ได้การเย้ยหยันของหลงเซียว เขาจ้องมองมาที่เธอ ว่างเปล่า ไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัย \"คุณอยากตายหรือไง ผมสงเคราะห์คุณได้นะ\" ฉู่ลั่วหานรู้ดีแก่ใจว่าครั้งนี้ตนเองใจร้อนมากเกินไป กัดฟันกรอดแล้วรัดเข็มขัดนิรภัย สาบานว่าจะไม่พูดอะไรกับหลงเซียวอีกตลอดทาง รถขับไปตามถนน ขับไปถึงครึ่งทาง เสียงริงโทนโทรศัพท์ของฉู่ลั่วหานก็ดังขึ้นอีกครั้ง \"คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ?\" \"หมอฉู่คะ คนไข้อาการดีขึ้นแล้ว คุณหมอไม่ต้องรีบมาก็ได้ค่ะ\" \"ไม่เป็นอะไรดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ\" ฉู่ลั่วหานโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง โชคดีจริงๆ เมื่อได้ยินว่าคนไข้ไม่เป็นอะไรแล้ว หลงเซียวจึงขับรถช้าลงหนึ่งในสาม เขาปรายตามองดูปฏิกิริยาของฉู่ลั่วหานอย่างไม่ใส่ใจ \"ยังจะไปโรงพยาบาลอีกไหม?\" \"คนไข้คนหนึ่งอาการดีขึ้นแล้ว แต่ยังมีคนไข้คนอื่นๆรอฉันอยู่ค่ะ ต้องไปสิคะ\" ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นด้วยคำพูดไม่ดีเท่าไหร น้ำเสียงไม่เป็นมิตร เคล้าความเอาแต่ใจของเด็ก การที่เธอโมโห เอาแต่ใจ อย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่าเธอมีอารมณ์หลากหลาย ดีจริงๆ หลงเซียวใช้มือจับพวงมาลัยเพียงข้างเดียวด้วยความเกียจคร้าน ส่วนมืออีกข้างหนึ่งวางไว้บนหัวเข่าขวา อยู่ห่างกับหัวเข่าของฉู่ลั่วหานแค่ไม่กี่เซนติเมตร ขอเพียงรถกระตุกอีกครั้ง มือของเขาก็จะเลื่อนไปบนขาของเธอ สัมผัสโดนผิวเธอ \"ด้วยความไม่ตั้งใจ\" น่าเสียดาย ระบบของรถนั้นทำให้รถขับนิ่งมาก ถนนเองก็เรียบ จึงไม่มีโอกาสแม้แต่ครั้งเดียว ให้ตายสิ นี่มันความคิดบ้าอะไรกัน！ \"ในเมื่อแค่ไปทำงาน ถ้างั้นก็กินข้าวเสร็จแล้วค่อยไปเถอะ\" ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดอะไร หลงเซียวจึงเลี้ยวรถขับไปทางแยกหนึ่ง หลังจากนั้นอีกสองนาทีก็จอดรถตรงหน้าร้านอาหาร \"ฉันไม่หิว ไม่อยากกินค่ะ\" ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอดด้วยความโมโห หลงเซียวเอาแต่ใจตนเองจริงๆ เขามักจะตัดสินใจโดยไม่ให้โอกาสคนอื่นในการพูด และไม่เคยคิดที่จะปรึกษาคนอื่นมาก่อน \"ไม่หิว? ผมบอกแล้วหรอว่าจะให้คุณกิน? ในเมื่อไม่หิว ก็นั่งมองผมกินแล้วกัน\" \"……\" ขาเรียวยาวของหลงเซียวก้าวเท้าลงจากรถ ทิ้งฉู่ลั่วหานให้เดินลงมาจากรถเพียงลำพัง ทุกครั้งที่หัวเข่าได้รับการกระทบล้วนปวดไปถึงหัวใจ คุณหลงเซียว นี่คือวิธีการที่คุณทำให้ฉันตายทั้งเป็นหรอคะ? สำหรับอาหารเช้านั้น อาหารมากมายที่วางอยู่ตรงหน้าหลงเซียว เนื้อและผักเข้ากัน รสชาติพอดี อีกทั้งยังเป็นอาหารจีนที่บำรุงร่างกาย ทั้งสองคนมองหน้ากัน หลงเซียวหยิบตะเกียบขึ้นมา กินเหมือนไม่มีคนอยู่ข้างๆ ท่าทีในการกินของหลงเซียวนั้นดูดีมาก เขาทำให้อาหารธรรมดากลายเป็นอาหารเลิศรถ ฉู่ลั่วหานเริ่มทนไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนตอนที่อยู่บ้านตระกูลหลงเธอแทบจะไม่ได้แตะอะไรเลย จึงหิวข้าวมานานแล้ว หลงเซียวไม่แม้แต่จะปรายตามองดูดูเธอ กินอาหาร แล้วใช้ช้อนตักน้ำซุปทะเลขึ้นมาดื่ม ความหอมของอาหารและท่าทีเอร็ดอร่อยของหลงเซียว ทำให้ฉู่ลั่วหานใจเอนเอียงขึ้นมา หยิบตะเกียบแล้วจงใจนิ่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารครู่หนึ่ง ฉู่ลั่วหานไม่สนใจคำพูดเมื่อกี้ หยิบอาหารเข้าปาก รสชาติไม่เลวเลยจริงๆ！ ขณะที่กินอยู่นั้นยังไม่ลืมที่จะใช้หางตามองดูปฏิกิริยาของหลงเซียว ในเวลาเดียวกันก็กำลังครุ่นคิดว่าถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมาเธอควรจะตอบยังไง แต่ว่า หลงเซียวกลับกินด้วยความตั้งใจ เหมือนเธอไม่มีตัวตน ตอนที่คีบตักอาหารนั้นฉู่ลั่วหานพึ่งสังเกตเห็นว่า เหมือนอาหารบนโต๊ะ กว่าครึ่งล้วนเป็นอาหารที่เธอชอบ อีกทั้งอาหารที่เธอชอบนั้นล้วนวางอยู่ตรงหน้าเธอ เพียงแค่ใช้ตะเกียบก็สามารถตักได้แล้ว ดูท่าแล้ว รสชาติของร้านอาหารนี้น่าจะเหมาะกับเธอมาก ไว้หลังสามารถมากินที่นี่บ่อยๆได้ เดาว่าเธอน่าจะกินไปพอประมาณแล้ว หลงเซียวกระตุกยิ้มมุมปาก ยืนขึ้นแล้วออกไปจากโต๊ะอาหารโดยไม่พูดอะไร ฉู่ลั่วหานรีบวางตะเกียบลง เช็ดมุมปากด้วยความพึงพอใจ รีบเดินตามหลังเขาไป ในมุมที่ฉู่ลั่วหานไม่เห็นนั้น ริมฝีปากของท่านเซียว คลายยิ้มอีกครั้ง ณ โรงพยาบาลในเมืองหลวง รถของหลงเซียวจอดลง พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา \"ลงจากรถ\" ฉู่ลั่วหานหยิบกระเป๋าถือ เปิดประตู ก่อนที่เท้าจะแตะลงพื้น พูดเสียงแข็งเบาๆ \"ขอบคุณนะคะที่คุณส่งฉันมาทำงาน\" ครั้งแรกของแต่งงานกันมาสามปี อีกทั้งยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ หลงเซียวไม่แสดงท่าทีใดๆ เพราะโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เพียงชั่วพริบตา ฉู่ลั่วหานเห็นตัวอักษรที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ——โม่หรูเฟย สามพยางค์ที่ทำให้ตาตื่น เหมือนเป็นอาวุธล่องหน ที่เปิดสตาร์ทในหัวใจของเธอ ถ้าจะบอกว่าไม่สนใจนั้น เป็นเพียงแค่เรื่องโกหก \"อื้ม\" \"ได้\" \"ผมไปตอนนี้\" คำพูดง่ายๆเพียงสามคำ ทว่าในหัวของฉู่ลั่วหานกลับเติมในสิ่งที่โม่หรูเฟยพูดในโทรศัพท์ได้แล้ว \"พี่เซียว พี่ตื่นรึยังคะ?\" \"พี่ช่วยมารับฉันหน่อยได้ไหมคะ?\" \"จะมาเมื่อไหร่คะ?\" ฉู่ลั่วหานยังสามารถจินตนาการท่าทีอ้อนแอ้นของโม่หรูเฟยตอนแสร้งอ่อนโยนขณะที่พูดได้ น่ารังเกียจจนแทบจะอ้วกอาหารเช้าออกมา \"ดูท่าแล้วคุณจะมีนัด งั้นฉันไม่รบกวนเวลาของคุณแล้วค่ะ\" ผลักประตู ปิดประตู ท่าทีของฉู่ลั่วหานนั้นสง่างามรวดเร็ว หลงเซียวหมุนโทรศัพท์เล่น มองดูเธอที่เดินไม่ถนัดด้วยใบหน้าครึ่งยิ้มครึ่งไม่ยิ้ม หญิงสาว คุณกล้าพูดหรอว่าในใจคุณไม่มีความรู้สึกอะไรแม้แต่น้อย? \"คุณหมอฉู่ ในที่สุดคุณก็มา พี่หนุ่มหล่อมารอคุณที่ออฟฟิศค่ะ แจ้งชื่อว่าจะให้คุณรักษาเขาเท่านั้น\" จ้าวเหมียนเหมียนที่เป็นหมอในออฟฟิศเดียวกันขวางทางฉู่ลั่วหานด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มบ้าผู้ชาย \"ป่วยเป็นอะไร? อันตรายไหม?\" ฉู่ลั่วหานยกเท้าขึ้นไม่กล้าใช้แรง และไม่อยากให้เพื่อนที่ทำงานเห็น จึงทำได้เพียงยืนนิ่งไม่ขยับ จ้าวเหมียนเหมียนขึ้นชื่อเรื่องบ้าผู้ชาย เห็นผู้ชายคนไหนก็บอกว่าหล่อหมด หล่อสามคะแนนแต่กลับชมว่าเต็มสิบ หล่อห้าคะแนนก็สามารถล่องลอยโบยบินได้แล้ว คำพูดของเธอนั้นน่าเชื่อถือน้อยมาก \"คนนี้......มองดูแล้ว เหมือนไม่ได้ป่วยเป็นอะไร แต่ว่าเขาบอกว่าเขาป่วยหนักมาก ต้องให้คุณรักษาเท่านั้น แต่ว่า คนไข้คนนี้หล่อมากจริงๆ！อีกทั้งยังหนุ่มมากด้วย！คุณรีบไปดูสิ รีบไป\" \"คุณหมอฉู่ เดี๋ยวเจอสุดหล่อแล้วคุณต้องวินิจฉัยออกมา บอกให้เขานอนแอดมิทที่โรงพยาบาลสักสิบวันหรือครึ่งเดือนไปเลย！แฮะๆ\"