ตอนที่ 12 ไม่ได้หล่อเล่นๆ แต่หล่อจริงๆ

ตอนที่ 12 ไม่ได้หล่อเล่นๆ แต่หล่อจริงๆ สายตาของฉู่ลั่วหานจับจ้องไปยังหลงเซียวและโม่หรูเฟยไม่บ่อย มุมปากที่มีรอยยิ้มเผยออกมา ทำให้เห็นว่ารอยยิ้มนั้นดูขมขื่น ยังไม่ทันได้ถูกคนมองเห็นรอยยิ้มนี้ ยิ้มที่ขมขื่นนั้นก็ได้หายไป หลงจื๋อได้ขับแก้วไวน์จากถาดที่พนักงานเสิร์ฟได้ยกมา และเขาที่อยู่ห่างจากฉู่ลั่วหานไม่ไกลก็ได้สังเกตเห็นการตอบสนองของเธอ พอเห็นสามีของตัวเองไปกอดกับผู้หญิงคนอื่นอย่างใกล้ชิดขนาดนั้น เธอกลับมองด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย และทำตัวเหมือนผู้ชมที่นี่ ทำให้หลงจื๋อตกตะลึงมากๆ และก็ทำให้เขาไม่เข้าใจจริงๆ จากนั้น หลงจื๋อจึงได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจไปหลายวิ แล้วค่อยเงยหน้าขึ้น ฝีเท้าของฉู่ลั่วหานก็ได้เดินไปตรงทิศทางที่หลงเซียวอยู่แล้ว! หลงจื๋อใช้มือหนึ่งข้างไปวางพาดบนชั้นวางอาหาร นิ้วมืออันเรียวยาวของเขาได้ห้อยลงไปด้านล่าง มือของด้านก็ได้จับแก้วไวน์ไว้ ท่าทีที่ขี้เกียจของเขาทำให้ดูเป็นผู้ดีที่สูงส่ง เขาอยากรู้มากๆ ฉู่ลั่วหานจะมีปฎิกิริยาอย่างไรบ้าง ฉู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บหัวเข่าจนแผลนั้นใกล้ฉีกแล้ว ความเจ็บที่เจ็บถึงหัวใจทำให้เธอเจ็บไปทั้งท่อนขา จากนั้นก็รู้สึกร่างกายท่อนข้างของเธอนั้นเจ็บจนอยากจะตีโม่หรูเฟย และหลงเซียวให้ตาย！ พระเอกและนางเอกที่ถูกกลุ่มคนมากมายล้อมรอบอยู่ จึงไม่ได้สังเกตว่าฉู่ลั่วหานก็มาเยือนด้วย แขกผู้เกียรติทุกท่านที่มาเยือนต่างก็ไม่รู้ว่าเมียหลวงของหลงเซียวคือใคร ฉู่ลั่วหานที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นกำลังเผยออกมาตามร่างกายที่ยืนอยู่นอกวง เธอไม่อยากจะเปิดโปงความสัมพันธ์ที่หลงเซียวและโม่หรูเฟยเป็นชู้กัน เธออยากจะทำให้คืนนี้มันมีความหมายมากกว่านี้ หลงจื๋อก็ได้มองฉู่ลั่วหานเดินออกจากกลุ่มคนที่มุมดูกันอยู่ตรงนั้นกับตา! นี่มันหมายความว่าอะไร? ในท่ามกลางความวุ่นวาย เรือนร่างของฉู่ลั่วหานก็ได้ทะลุไปที่อื่น และหายตัวไปภายในพริบตา ทันใดนั้น หลงเซียวก็ถูกทุกคนมุมล้อมกันไว้ ก็ได้หรี่ลงให้กลายเป็นทรงโค้งที่ดูอันตราย เรือนร่างของคนที่เดินจากไปเมื่อกี้นี้ ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยมาก? และตอนที่คิดอยากจะมองให้เห็นอย่างชัดเจน กลับหาตัวเธอไม่เจอแล้ว ฉู่ลั่วหานก็ได้เดินทะลุผ่านผู้คนมากมาย จากนั้นก็ได้ยืนอยู่ตรงหลังเสาสไตล์โรมันพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็จับชายกระโปรงขึ้น ตรงเข่าที่ห่อผ้าก๊อซไว้มีเลือดสีแดงซึมออกมา แผลของเธอดูหนักจริงๆ ตรงระเบียงก็มีพนักงานเสิร์ฟที่เดินไปเดินมาไม่ขาดสาย ฉู่ลั่วหานจึงได้ก้มหน้าลงแล้วสาวเท้าเดินไปตรงบันได เพื่อที่จะหลบเลี่ยงกล้องวงจรปิด จากนั้นก็ได้สาวเท้าลงไปชั้นล่าง ถ้าเธอจำไม่ผิด ก็คือที่นี่แหละ ดั่งที่คาด ฉู่ลั่วหานก็ได้กระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย \"ว้าย!!\" แสงไฟที่ส่องสว่างไปงานเลี้ยงในห้องโถง จู่ๆก็เต็มไปด้วยความมืดมัว! เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างก็ดับลง! \"เคร้ง!\" \"ปึก!\" เสียงของแก้วไวน์แตกดังขึ้น มีเสียงโต๊ะหงายดังขึ้น แขกทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจว่าเป็นเสียงอะไร และยังมีเสียงของผู้หญิงกรีดร้องดังขึ้นทั่วห้องโถง! \"ทุกคนไม่ต้องตื่นตระหนก แค่ไฟดับไปเท่านั้น! ทุกคนยืนอยู่ที่เดิม อย่าขยับไปไหน! รอให้พนักงานเอาไฟฉายมาให้ก่อน!\" \"อย่าตื่นตระหนก! อย่าตื่นตระหนก!\" \"ทุกคนยืนอยู่ที่เดิม อย่าขยับไปไหน! แค่ไฟดับไปชั่วคราวเท่านั้น!\" พนักงานที่ทำงานในสถานบันเทิงMBKต่างก็ตะโกนเรื่องดังเพื่อทำให้แขกที่อยู่ในงานทุกคนอยู่ในความสงบ แต่สถานการณ์ตอนนี้ได้เกิดความวุ่นวายแล้ว คนเป็นหลายร้อยคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็เสียงดังและทำตัววุ่นวะวุ่นวายกันขึ้นมา และยังมีเสียงตำหนิดังขึ้นไม่หยุด! แขกทุกคนก็ได้เอามือถือขึ้นมาส่องไฟฉายตรงหน้า บนพื้นสีขาวมีแต่รอยแปดเปื้อนของเหล้าที่ยกเต็มไปหมด และได้ยังแก้วที่ตกแตกด้วย \"พี่เซียว！พี่เซียว！\" โม่หรูเฟยถือโอกาสที่เกิดสถานการณ์วุ่นวายไปโอบลำคอของหลงเซียวไว้ นัยน์ตาที่เฉียดคมของหลงเซียวกลายเป็นนัยน์ตาสีนิลขึ้นมาทันที มือใหญ่ๆของเขาก็ไปจับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วดึงโม่หรูเฟยออกจากเขา \"ผมไปดูหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น\" โม่หรูเฟยก็คงนึกไม่ถึงว่าหลงเซียวจะมาทิ้งเธอไว้ตอนนี้ จึงได้พูดขึ้นด้วยความลำบากพลางขุ่นเคืองใจในเวลาเดียวกัน \"พี่เซียว ฉันกลัว......\" หลงเซียวจึงขมวดคิ้วเป็นปม \"กลัวก็รีบออกไป\" \"ฉัน......\" เธอที่พึ่งเอ่ยพูดคำว่าฉันออกมา เรือนร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวก็ได้หายไปจากแสงไฟจากมือถือของเธอ นัยน์ตาที่เหมือนดั่งนกอินทรีก็ยิ่งหรี่ลงก็ยิ่งดูโหดเหี้ยม ในสมองจึงมีเรือนร่างที่คุ้นเคยลอยขึ้นมา หรือว่าจะเป็นเธอ? มุมปากของหลงจื๋อก็ได้กระตุกขึ้นเพราะเรื่องไฟดับที่เกิดขึ้น เขาก็นึกว่าฉู่ลั่วหานจะอดทนกับความโกรธแล้วออกจากที่นี่ นึกไม่ถึงว่าผลงานใหญ่ของเธอยังอยู่ข้างหลัง หมอฉู่ คุณมันเท่ห์จริงๆ! ถือโอกาสที่สถานการณ์ยังวุ่นวายอยู่ หลงจื๋อจึงรีบออกจากห้องโถงโดยทันที แข้งขายาวๆของเขาก็ได้ลงไปถึงชั้นหนึ่ง ฉู่ลั่วหานไม่ได้อยู่ในห้องควบคุมการใช้ไฟฟ้า ตอนนี้ในห้องนั้นเต็มไปด้วยพนักงานที่มาซ่อมแซมไฟฟ้าอยู่ \"ขนาดสายไฟยังถูกตัดให้ขาด การซ่อมแซมครั้งนี้ก็คงยากกว่าเดิม\" \"ต่อให้ลำบากแค่ไหนก็ต้องรีบซ่อมแซมให้เร็วที่สุด! คืนนี้แขกผู้มีเกียรติมีแต่เศรษฐีที่สูงส่ง คงไม่สามารถทำเรื่องผิดใจกับคนใหญ่คนโตพวกนี้ได้\" \"ได้ๆๆ เราจะพยายามนะครับ จะพยายามนะครับ\" พอได้ยินเสียงของช่างที่มาจากบริษัทที่ซ่อมแซมไฟฟ้า หลงจื๋อก็ยิ้มอย่างได้ใจกว่าเดิม โถ่ พี่สะใภ้ของเขานี่ทำงานได้ยอดเยี่ยมจริงๆ หลงเซียวก็ได้เดินออกจากประตูกระจกตรงตึกหลักที่พวกเขาอยู่ จากนั้นก็ได้มองหา \"ผู้กระทำผิด\" ไปรอบทิศ สายตาที่ดูเลือดเย็นเหมือนที่คมดาบ เหมือนสามารถฆ่าคนได้ตลอดเวลา! ตรงลานจอดรถข้างนอกตึก ฉู่ลั่วหานยืนอยู่ตรงหน้ารถโรลส์รอยซ์สีดำของหลงเซียว จากนั้นก็ได้กอดอกแล้วพิงอยู่ตรงหน้ารถ แล้วเอาลิปสติกออกจากกระเป๋า และค่อยๆหมุนลิปออก จากนั้นก็ได้วาดอะไรบางอย่างลงบนกระจกอย่างใจเย็น...... หลงเซียว คุณทำได้ดีมาก กลับกล้าพาโม่หรูเฟย นางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ควงออกงานอย่างเปิดเผย? ในใจของฉู่ลั่วหานพูดไม่ออกว่าตัวเองรู้สึกโมโหหรือว่าเจ็บปวด ตรงหน้าของเธอก็ปรากฎขึ้นมาแต่ภาพของโม่หรูเฟยที่ซบอยู่กลางอกของหลงเซียว เหมือนมีมีดโกนหนวดที่บาดใจของเธอแผลแล้วแผลเล่าไม่หยุด ไม่เพียงแค่เจ็บอย่างเดียว แต่ตอนนี้เธอตัวเองได้รับความยากลำบากอย่างอธิบายไม่ถูก เธอเป็นภรรยาของเขา! ภรรยา! \"แปะๆๆ!\" จู่ๆก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น จนต้องทำให้ฉู่ลั่วหานถึงกับต้องละสายตาจากตัวหนังสือสีแดงที่เขียน แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นพลางมองหลงจื๋อที่พิงอยู่ตรงขอบประตูแล้วปรบมือให้เธอ \"พี่สะใภ้ ถือเป็นคนผู้หญิงที่ชาญฉลาดจริงๆ นับถือ นับถือ\" หลงจื๋อตั้งใจกระตุกมุมปากแค่ข้างเดียวขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาที่เป็นลูกผู้ลากมากดีดูเหมือนจะเป็นคนที่เอาแต่ใจ ฉู่ลั่วหานพึมพำด้วยเสียงเย็นชา \"คุณสามารถหาฉันเจอ คุณก็ถือว่าไม่ไง่เหมือนกัน\" หลงจื๋อจึงมองกระจกที่เธอกำลังจะโจมตี จากนั้นก็อ่านออกมาเป็นคำๆ \"ไอ้สารเลว คืนเงินที่ฉันหามาด้วยความลำบากแสนเข็ญเดี๋ยวนี้......ฮ่าๆ! พี่สะใภ้.......นี่พี่เขียนอะไรอยู่!\" ฉู่ลั่วหานจึงโดนลิปสติกทิ้ง จากนั้นก็เช็ดคราบสกปรกออกจากฝ่ามือที่เหมือนจะไม่สกปรก จากนั้นก็ยิ้มพลางพูดขึ้นด้วยการดูถูก \"ทำไม? เขียนได้ไม่ดีหรอ?\" หลงจื๋อจึงส่ายหัว \"ไม่ดี ยังไม่โหดเหี้ยมพอ ยังไม่ถึงกับแก้แค้น\" \"อ่อ? ดูๆแล้วนายดูชำนาญเรื่องนี้?\" ฉู่ลั่วหานกอดอกไว้ต่อ จากนั้นก็มองเขาด้วยสงสัย \"พูดแบบนี้ นายเขียนเป็น?\" หลงจื๋อก็ได้เก็บลิปสติกขึ้น จากนั้นก็ใช้นิ้วยาวๆจับไว้ \"อันนี้หรอ เขียนเป็นหรือไม่เป็นไม่สำคัญอะไร แค่วาดเป็นก็พอ\" จากนั้น ฉู่ลั่วหานก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นแล้วมองหลงจื๋อก็ได้วาดรูปหัวกะโหลกไว้ตรงข้างหลังตัวหนังสือ....... \"นี่หรอที่คุณบอกว่าวาดเป็น? อนุบาลชัดๆ！\" หลงจื๋อจึงได้ทิ้งลิปสติกไป จากนั้นก็ได้แก้ตัวให้ตัวเอง \"ผมก็แค่อยากจะวาดให้ทุกอย่างมันไปในทางเดียวกัน!\" ใครจะไปสนใจนาย? ฉู่ลั่วหานจึงหันหลังแล้วกำลังจะเดินจากไป พอหันไป ก็เห็นหลงเซียวเขามือยัดไว้ในกระเป๋า จากนั้นก็มองเธอด้วยความเย็นชาจากที่ไกลๆ แล้วมองหลงจื๋อที่อยู่ข้างๆเธอด้วย บรรยากาศจึงได้กลายเป็นอุณหภูมิที่ต่ำลงไปทันที! ทำให้หนาวจนได้ยินเสียงของน้ำแข็งกำลังแตกสลาย ทันใดที่หลงจื๋อหันกลับไป ก็ได้เห็นนัยน์ตาที่พี่ใหญ่ ในใจจึงร้องทุกข์ออกมาทันที ตายแล้ว ถูกจับได้แล้ว ฉู่ลั่วหานไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด หรือรู้สึกอ่อนเพลียใดๆ เธอได้เผชิญกับสายตาที่เย็นชาของหลงเซียวด้วยความกล้าหาญ ในใจกำลังแอบแสยะยิ้มขึ้น เมื่อกี้ตอนอยู่กับโม่หรูเฟย นัยน์ตากลับดูอ่อนโยนแบบนั้น แต่พอมาเผชิญหน้ากับเธอ ความอ่อนโยนก็หายไป หลงเซียว คุณแยกแยะสิ่งที่ต้องเผชิญได้เก่งจริงๆ \"พี่ใหญ่ บังเอิญจริงๆ\" หลงจื๋อก็ได้เอ่ยพูดเพื่อชวนคุยขึ้นก่อน ตั้งใจที่จะเบี่ยงความสนใจของพี่ใหญ่ไปทางอื่น เพราะว่าพี่หลงใช้สายตาแบบนี้มองฉู่ลั่วหาน เหมือนกำลังเตรียมตัวฉีกเธอเป็นชิ้นๆ หลงเซียวจึงเหลือบสายตาอันเย็นชากับหลงจื๋อ \"กลับบ้าน!\" หลงจื๋อรู้สึกตกใจมากๆ \"พี่ใหญ่......\" \"กลับบ้าน!\" ฉู่ลั่วหานจึงได้เตือนหลงจื๋อด้วยเสียงต่ำ \"พี่ชายคุณบอกให้คุณกลับบ้าน คุณยังไม่กลับอีก?\" หลงจื๋อจึงได้ตอบกลับด้วยเสียงต่ำ \"ผมไปแล้วคุณจะทำยังไง? วันนี้พี่ใหญ่ต้องเอาคุณให้ตายแน่ๆ\" ฉู่ลั่วหานยิ้มขึ้น \"ถ้าเขาอยากจะฆ่าตัวเองให้ด้วยซ้ำ ก็คงไม่รอจนถึงวันนี้หรอก\" พอเห็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างเสียงต่ำ หลงเซียวจึงลุกโชนเป็นไฟที่เหมือนภูเขาไฟระเบิดจนไม่สามารถเก็บอาการอีกต่อไป นิ้วยาวๆของเขาก็ได้ชี้ขึ้น \"หลงจื๋อ ฉันบอกให้แกกลับบ้าน\" ความเกรี้ยวโกรธของหลงเซียวนั้นรุนแรงเกินไป หลงจื๋อก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง เขาจึงได้กลืนน้ำลาย เพราะถูกพี่ใหญ่ตะคอกใส่ไม่เบา \"ฉัน......ตอนนี้จะกลับเดี๋ยวนี้\" หลงจื๋อจึงกัดฟันตัวเองไว้แน่นๆ จากนั้นก็อยากจะพูดอะไรแทนฉู่ลั่วหาน แต่ว่าฉู่ลั่วหานและหลงเซียวทั้งคู่ก็ลุกโชนเป็นไฟ และเหมือนกำลังจะเปิดศึกสงครามด้วยกัน เขาแค่พูดมากกว่านี้อีกหนึ่งคน ตัวเองก็คงจะได้กลายเป็นชุดเกราะกำบัง หลงจื๋อจึงตั้งใจถอยออกจากศึกสงครามครั้งนี้ ฉู่ลั่วหานจึงได้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อที่จะทำให้แน่ใจว่าตัวเองสามารถมองเห็นนัยน์ตาที่เปลี่ยนไปแม้แต่นิดน้อยของหลงเซียวได้อย่างชัดเจน สายตาที่เกรี้ยวโกรธ เย็นชา และอาฆาต \"คุณช่างกล้าจริงๆ\" คำพูดที่เหมือนดั่งแผ่นมีดนั้น ก็ได้ค่อยๆเปล่งออกมาจากร่องฟันที่เรียงสวยของเขาเป็นคำๆ ทุกคำก็เหมือนธนูดอกหนึ่ง ฉู่ลั่วหานกล้าทำกล้ารับ \"ต่อให้ใหญ่แค่ไหน ก็คงไม่เท่าคุณชายหลงหรอก ในบ้านยังมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนอยู่ แล้วยังจะไปมีผู้หญิงคนอื่นนอกบ้านอีก คุณชายหลงถือว่าเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตจริงๆ\" การประชดประชันของเธอ ไร้ความรู้สึกอบอุ่น และไร้ความรู้สึกเย็นชา เหมือนเธอเป็นผู้ชมที่นั่งชมอยู่ข้างๆเท่านั้น หลงเซียวจึงกำหมัดไว้แน่นๆ มือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงอยากจะชกลงบนหน้าของผู้หญิงตรงหน้ามากๆ \"คุณกำลังหึงอยู่หรอ?\" หลงเซียวจึงหรี่ตาลง เขาอยากจะหาอาการที่แสดงถึงความหึงหวงจากใบหน้าของฉู่ลั่วหานแม้แต่นิดเดียวก็ยังดี แต่สุดท้ายก็ไม่มีเลยสักนิด ใบหน้าของฉู่ลั่วหานนอกจากมีความสะใจและความเย่อหยิ่งหลังจากที่ได้แก้แค้น ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นๆอีกต่อไป \"ดวงตาข้างไหนของคุณชายหลงเห็นว่าฉันหึงหวงล่ะ?\" หลงเซียวจึงได้เดินมาตรงหน้าเธอทีละก้าว ทุกก้าวของเขา ทำให้แรงกดอากาศรอบข้างก็ต่ำลงอย่างน่ากลัว แรงกดอากาศยิ่งอยู่ก็ยิ่งต่ำลง จนทำให้ฉู่ลั่วหานแทบจะหายใจไม่ออก นิ้วมืออันเรียวขาวที่ดูขาวสะอาดของหลงเซียวจึงไปจับคางแหลมเล็กๆของฉู่ลั่วหานไว้ \"ไม่หึง? งั้นคุณยอมเสียแรงทำทุกอย่างไปทำไม?\" แสงไฟข้างถนนก็ได้สอดส่องลงมาจากเหนือศีรษะ ทำให้ใบหน้าที่สะสวยของเธอนั้นมองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น นัยน์ตาที่ดูดื้อรั้น นัยน์ตาแววใสกลับไม่มีความอบอุ่นจนสุดคำบรรยาย ฉู่ลั่วหานก็ได้ยิ้มขึ้น \"ฉันเสียแรงตรงไหน? ฉันทำทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย\" ความเกรี้ยวโกรธของหลงเซียวได้ลุกจนถึงที่สูงสุด! \"คุณกำลังรนหาที่ตายใช่ไหม！\" ฉู่ลั่วหานนึกว่าตัวเองตัวเองจะพ่ายแพ้อยู่ภายใต้น้ำมือของเขา หรืออาจจะถูกเขาตบจนสลบแค่ครั้งเดียว สิ่งที่น่าแปลกคือมันไม่ได้เป็นแบบนั้น หลงเซียวรู้สึกโมโหมากๆ จนเส้นเอ็นตรงหน้าผากใกล้จะผุดออกมา และทำให้เส้นเลือดก็ดูแดงมากขึ้น ทำให้เห็นว่าเขาโมโหจนเลือดสูบฉีดอย่างรุนแรง ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว เขากลับไม่ได้ต่อยเธอ? สิ่งที่คาดคิดไม่ถึง กลับไม่ได้รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงเลยสักนิด ก็ใช่ หลงเซียวจะอยากตีผู้หญิงที่ตนเองไม่ได้เห็นค่าได้ยังไงกันเล่า? มือของฉู่ลั่วหานจึงได้จับแขนของเขาไว้ เธอรู้ว่าหลงเซียวเกลียดคนเธอแตะต้องเขามากที่สุด คืนนี้ เธอต้องการจะแตะต้องตัวเขาให้ได้ \"คุณชายหลง สาวสวยของคุณยังรออยู่ข้างใน คุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอหรือไง?\" สาวสวย? ดั่งที่คาด เธอเห็นโม่หรูเฟย \"คุณยังกล้าบอกว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไร?\" หลงเซียวจึงได้ยกใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ดูเลือดเย็นขึ้นแล้วค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เธอ จากนั้นก็ได้บีบบังคับให้ฉู่ลั่วหานถอยไปข้างหลัง \"ฉันควรรู้สึกอะไรได้ล่ะ? อ่อ ใช่ๆ ฉันรู้สึกดีใจ ดีใจที่สาวสวยอยู่กลางอ้อมกอดของคุณ ฉัน......\" \"หื้ม!\" ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้พูดจาประชดประชันจนจบ ริมฝีเท้าอันรุ่มร้อนของหลงเซียวก็ได้ประกบลงบนปากของเธอแน่นๆ! ทำให้คำพูดที่เธอกำลังจะพูดออกมาติดอยู่ตรงระหว่างฟันและริมฝีปาก! เขาไม่อยากได้ยินผู้หญิงที่อยู่ต่ำกว่าตนพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว! ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาเครียดจนเป็นบ้า! \"ปล่อย......หื้ม!\" ฉู่ลั่วหานใช้มือและเท้าดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เรือนร่างอันสูงใหญ่ของหลงเซียวก็ได้ดันตัวเธอไปชิดตรงหน้ารถ จากนั้นก็โจมตีเธออย่างดุเดือดและป่าเถื่อน!