ตอนที่ 13 แผลตรงมุมปาก ดูมีเสน่ห์

ตอนที่ 13 แผลตรงมุมปาก ดูมีเสน่ห์ รสชาติความคาวและความหวานเข้าไปในปากของฉู่ลั่วหาน ริมฝีปากบางที่ทั้งอ่อนนุ่มและอมชมพูนั้นถูกเขากัดจนไร้ความรู้สึกในตอนนี้ และเธอก็นอนพิงลงตรงหน้ารถ ผู้ชายที่อยู่เหนือเรือนร่างของเธอ ไม่มีวี่แววว่าจะปล่อยเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนอยากจะฉีกและขยี้ร่างของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาให้เป็นซากๆ จึงจะสาแก่ใจ \"เจ็บ.......\" จู่ๆริมฝีปากของเธอก็ถูกฟันของเขากัด จากนั้นก็ทำให้เธอเจ็บจนต้องร้องทุกข์ออกมาจากลำคอของเขา ทั้งริมฝีปากของฟันของเธอถูกลมหายใจที่บ้าคลั่งของเขากลืนกินมันไปทั้งหมด ผ่านไปนานมาก ฉู่ลั่วหานก็ยังไม่สามารถเปล่งเสียงของตัวเองออกมาได้ ความรุนแรงและท่าทีที่เกิดขึ้นครั้งนี้ก็เหมือนการถูกลงโทษจากการแก้แค้น ทำให้หลงเซียวหายใจแรงอย่างบ้าคลั่ง เสียงลมหายใจของทั้งสองคนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน การเสียดสีของริมฝีปาก และเสียงที่เธอใช้มือใช้เท้าในการดิ้นรนที่จะหลุดพ้นจากเขา เหมือนกำลังขอร้องให้เขาหยุดการกระทำนี้ หลงเซียวที่มีเรือนร่างสูงใหญ่ที่อยู่กดทับเรือนร่างของเธออยู่ได้ยินเสียงโทนต่ำๆที่กำลังร้องขอเขา ทำให้เขาลดความดุเดือดของจูบของเขาลง สติปัญญาที่ถูกอารมณ์โมโหในการครอบงำ ตอนนี้ก็เริ่มทำให้เขาได้สติกลับมา...... แต่ริมฝีปากของฟันของเขายังคงประกบริมฝีปากของเธออยู่ เขายังคงใช้ลิ้นหยอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ แล้วยังคงกัดและถูไถของริมฝีปากของเธอเหมือนเดิม จากนั้นตรงหน้าประตูใหญ่ของสถานีบันเทิงที่อยู่ไม่ไกล ฝีเท้าของโม่หรูเฟยเหมือนดั่งบล็อกตะกั่วที่ถูกตั้งอยู่ตรงบันได สองตาของเธอจับจ้องไปยังเรือนร่างของทั้งสองคนที่บรรจบกันที่ยืนพิงอยู่ตรงหน้ารถโดยที่ลืมบทบาทหน้าที่ของตัวเอง เธอจึงกัดฟันไว้แน่นๆ! จากนั้นเธอจึงเอามือถือขึ้น พอหน้าจอสว่าง ในนั้นก็ปรากฏข้อความแจ้งเตือนที่ต้องโทรหาหลงเซียว เธอโทรหาเขามาหลายสาย แต่หลงเซียวก็ไม่ได้รับสักสาย เหมือนตั้งใจไม่ได้ยิน เธอไม่เชื่อว่าหลงเซียวจะทิ้งเธอไป แค่เพื่อฉู่ลั่วหานที่เป็นผู้หญิงเลือดเย็นเหมือนดั่งภูเขาน้ำแข็ง ฉู่ลั่วหาน ต้องเป็นฉู่ลั่วหานที่ใช้มารยาของตัวเองมายั่วยวนหลงเซียวแน่ๆ นางผู้หญิงหน้าด้าน ถูกผู้ชายของตัวเองเพิกเฉยมาสามปี กลับยังมีหน้ากลับมายั่วยวนเขาอีก? และฝั่งหลงจื๋อเอง รถของเขาก็ไม่ได้ขับไปไหนไกล เขาแค่กลับรถกลับมาแล้วจอดอยู่ตรงข้ามลานจอดรถ ฉากจูบของทั้งสองคนจึงทำให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจน จากนั้นฝ่ามือที่เห็นข้อต่อกระดูกของนิ้วมืออย่างชัดเจนก็จับพวงมาลัยไว้แน่นๆ ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็ค่อยๆแสดงอาการออกมา จากนั้นเขาจึงละสายตาจากการมองพวกเขาสองคนอยู่ แล้วก็ได้สตาร์ทรถ และขับเคลื่อนรถออกไปด้วยความโมโห ตอนนี้ สายไฟตรงตึกหลักก็ถูกซ่อมแซมเสร็จหมดแล้ว แสงไฟที่แยงตาจึงได้สอดส่องค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความมืดมัวอีกครั้ง เรือนร่างของทั้งสองคนจึงถูกแสงไฟสอดส่อง จากนั้นจึงปรากฎตัวต่อหน้าผู้คนมากมาย ในใจของฉู่ลั่วหานจึงรู้สึกกระวนกระวาย จากนั้นจึงยื่นมือไปผลักหลงเซียวออก! เป้าหมายของเธอชัดเจนเกินไป ก็คือรู้สึกอึดอัดเกินไปตอนที่ถูกคนอื่นเห็น มือใหญ่ของหลงเซียวได้จับตรงไหปลาร้าของเธอไว้ เขาที่ยังคงโน้มตัวลงอยู่ กลับเห็นผู้หญิงที่ถูกประกบจูบยังมีแรงที่จะต่อต้านเขา เขาจึงอุทานขึ้นอย่างเย็นชา ในใจของฉู่ลั่วหานรู้สึกสับสนวุ่นวายมากๆ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าตอนที่เห็นใบหน้าของหล่อเหลาของหลงเซียว เธอก็ได้ขยับริมฝีปากที่บวมแดงขึ้น \"คุณ......\" เธอที่กำลังจะพูดว่า เมื่อกี้คุณหมายความว่าอะไร แต่กลับถูกหลงเซียวพูดแทรกขึ้นก่อน \"อย่าคิดมาก! ผมไม่ได้สนใจคุณเลยสักนิด!\" เมื่อกี้เธอยังรู้สึกตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย และก็ถูกดับไฟแค่ความหวังอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานจึงรู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำไมถึงไม่ได้เรื่องขนาดนี้ ในขณะเดียวกัน เธอก็แสยะยิ้มขึ้นด้วย \"งั้นก็ดีมาก ฉันก็เหมือนกัน\" คิ้วของหลงเซียวจึงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนไม่ง่ายที่จะสังเกตเห็น จากนั้นเขาจึงทำหน้าเกร็งขึ้นมาทันที \"ไสหัวไป\" มือของฉู่ลั่วหานที่จับชายเสื้อไว้ เธอที่พยายามอดกลั้นนัยน์ตาที่ทั้งโมโหและทั้งเจ็บใจที่ถูกรังแก แค่ว่า......ตอนที่เธอเตรียมตัวที่จะเถียงกลับ ปลายหางตาของเธอจึงเห็นโม่หรูเฟยที่กำลังรอชมฉากที่มันสนุกๆอยู่ ความเคียดแค้นเมื่อกี้จึงหายไปทันที จากนั้นเธอจึงเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นการแสยะยิ้มขึ้นดูไม่หนักและไม่เบามากนัก จากนั้นเธอก็ยกส้นเท้าของตัวเองขึ้น แล้วจุ๊บริมฝีปากของหลงเซียวไปหนึ่งที! คนที่มองอยู่ก็รู้สึกตกตะลึง ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่?! ฉู่ลั่วหานจึงถอนจูบจากริมฝีปากของเขา ดั่งที่คาด ตอนนี้สีหน้าของโม่หรูเฟยเครียดจนขาวซีด จากนั้นก็ตบตรงหน้าอกของเขาเบาๆ ฉู่ลั่วหานจึงยิ้มขึ้นเหมือนเจ้าหญิงที่ดูเย่อหยิ่ง \"ผู้หญิงทั้งประเทศอยากจะแต่งงานกับเศรษฐีที่ยังเป็นหนุ่มโสด ความรู้สึกก็แค่เป็นแบบนี้เท่านั้นเอง\" เธอจึงทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่เลือดเย็นและเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย ฉู่ลั่วหานจึงถอยห่างจากหลงเซียว แล้วรักษาระยะห่างกับเขาเล็กน้อย ลมเย็นๆพัดผ่าน จึงทำให้ผมยาวๆกระโปรงของเธอปลิวขึ้นมา สายตาอันโกรธเคืองของหลงเซียวจึงเหลือบไปมองข้างๆ จากนั้นก็เห็นผ้าก๊อซที่แปดเปื้อนไปด้วยเลือดแดง สีของเลือดที่แดงสดนั้นเป็นที่สะดุดตาจริงๆ \"พี่เซียว！\" เสียงอ่อนหวานจึงดังขึ้นจากที่ไม่ไกล จึงได้มาขัดจังหวะที่พวกเขาสองคนกำลังมีความรู้สึกอันแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง เสียงฝีเท้าที่โม่หรูเฟยใส่ส้นสูง เหมือนกำลังจะเหยียบฉู่ลั่วหานให้ตายไป คิ้วของหลงเซียวจึงขมวดขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ละสายตาจากเข่าของฉู่ลั่วหานที่เมื่อกี้เขามองอยู่ \"พี่เซียวคะ ไฟซ่อมเสร็จแล้วนะคะ แขกรออยู่ข้างในหมดแล้ว คืนนี้พี่เป็นเจ้าภาพ อย่าได้ทิ้งแขกกลางคันแบบนี้ อย่าไปเสียเวลากับคนที่ชอบทำตัวยุ่งวุ่นวายเลยค่ะ\" ฉู่ลั่วหานจึงกอดอกตัวเองไว้แล้วมองโม่หรูเฟยที่ทำท่าทางเยาะเย้ยคนอื่นอยู่ จากนั้นก็กระตุกมุมปากขึ้น \"ดูๆแล้ว ฉันที่เป็นคุณผู้หญิงได้เจอคุณผู้หญิงในคืนนี้แล้วสินะ? คุณว่า ฉันสมควรที่จะขอร้องให้คุณดูแลคุณผู้ชายของฉันหน่อยไหม? หรือว่าจะขอให้คุณควบคุมตัวเองไว้ดีๆ อย่ามาหาเรื่องฉันดี?\" โม่หรูเฟยจึงกระตุกมุมปากแล้วแสยะยิ้มพลางพูดขึ้นไม่กี่คำ \"ฉู่ลั่วหาน เธอโกรธอะไรอยู่หรอ? เธอนึกว่าเธอมีฐานะเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลหลงแล้ว เธอจะมาโวยวายได้สินะ? ฉันแค่พูดคำว่าพี่เซียว เธอก็จะได้ลงจากตำแหน่งที่เธอมีอยู่แล้ว!\" ฉู่ลั่วหานจึงได้มองหลงเซียวที่ไม่สบอารมณ์ใดๆทั้งนั้น ในใจจึงรู้สึกไม่สบายใจไปสักพัก \"ฟังจากคำพูดที่มงคลของเธอแล้ว ฉันอยากให้เป็นแบบนั้นใจจะขาด\" ความมีใจรักในศักดิ์ศรีของตัวเองยังคงสามารถคงศักดิ์ศรีชิ้นสุดท้ายที่ฉู่ลั่วหานมี ในการแข่งขันระหว่างคนสามคน เธอยอมเป็นหยกแหลกลาญ ไม่ขอเป็นกระเบื้องสมบูรณ์ หลงเซียวได้ยินคำๆนี้ของฉู่ลั่วหาน สีหน้าของเขาจึงหม่นหมองขึ้นมาทันที ฉู่ลั่วหานไม่สนใจสายตาของหลงเซียว และไม่สนใจคำดูถูกของโม่หรูเฟย เธอจึงได้ยืดตัวตรงอย่างมั่นใจ และอดกลั้นความเจ็บปวดตรงหัวเข่า จากนั้นก็เดินก้าวใหญ่ออกจากที่นั่น ใจที่ลุกโชนเป็นไฟก็ถูกเธอลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย สายตาของคุณชายหลงกลับจับจ้องไปยังข้างหลังของเธอที่เดินไปที่ไกลๆแล้ว การขยับของทุกจังหวะการเดิน ทำให้เข่าของฉู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บและหนักเข่ามาก! แขนของเรียวเล็กของโม่หรูเฟย ก็เข้าไปคล้องแขนของหลงเซียว จากนั้นก็ยิ้มขึ้น \"พี่เซียว ทำไมผู้หญิงคนนี้มายุ่งกับพี่อีกล่ะ? พี่เซียว พี่ดูจากสีหน้าที่เย่อหยิ่งและเลือดเย็นของเธอเมื่อกี้นี้สิ คิดว่าตัวเองเป็นบุคคลสำคัญหรือไง! พี่ไปทนกับการกระทำที่เกินหน้าเกินตาของเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน? \"พี่เซียว พี่ทิ้งเธอเลยเถอะ!\" คำพูดไม่กี่คำข้างหน้า หลงเซียวก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่คำพูดสุดท้าย นัยน์ตาที่เลือดเย็นของเขาจึงกวาดมองไปยังโม่หรูเฟย ผ่านไปสักพัก โม่หรูเฟยก็ถูกทำให้ตกใจ สีหน้าทั้งเขียวและขาวซีด \"ระวังคำพูดของตัวเองหน่อย\" \"ฉัน......แค่เห็นใจพี่......\" \"เธอคิดว่าพี่ต้องการไหม?\" น้ำเสียงของหลงเซียว ทั้งเย็นชาและแข็งกระด้าง นิ้วมือยาวๆของเขาได้ดึงมือของโม่หรูเฟยออกด้วยความใจร้าย \"คืนนี้เป็นงานของเธอ เธอยังไม่เข้าไปอีกหรอ?\" นัยน์ตาแววใสของโม่หรูเฟยจึงได้เบิกกว้าง \"พี่เซียว พี่.......พี่ไม่ใช่ว่าจะไปกับฉันหรอ?\" มือข้างหนึ่งของหลงเซียวดึงประตูรถไว้ \"คำพูดที่เหมือนเดิม อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง\" โม่หรูเฟยจึงปิดปากตัวเองทันที จากนั้นก็ไม่กล้าพูดมากอีกเลย หลงเซียวโมโหแล้วจริงๆ แล้วเธอเองก็ไม่กล้าไปมีเรื่องกับการโมโหของเขาครั้งนี้ เธอไม่ได้เป็นคนโง่ เวลาที่ควรเข้าใกล้ เวลาที่ควรออกห่าง เธอต้องแยกแยะให้ออก จากนั้นจึงได้ถอยออกจากลานจอดรถทีละก้าว ในใจของเธอกำลังคิดแผนที่ใหญ่กว่านี้ หลงเซียวจึงก้มหน้าลงแล้วมองตัวหนังสือและรูปตรงบานกระจกหน้ารถของเขา จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น ทำให้ไฟดับ แล้วยังมาเขียนรถของเขา นี่เป็นวิธีที่ฉู่ลั่วหานต้องการแก้แค้น? ผู้หญิงคนนี้เป็นแมวป่าที่ขาดการได้รับการสั่งสอน จึงทำให้หลงเซียวรู้สึกตื่นเต้นและสนุกกับอะไรบางอย่างขึ้นมา ตอนที่เธอหลุดพ้นจากสายตาของหลงเซียวไป และแน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็น ฉู่ลั่วหานจึงจะหยุดฝีเท้าลง เธอจึงนั่งลงตรงฟุตบาทข้างถนน จากนั้นก็กระตุกชายกระโปรงขึ้น พอเห็นแผลที่มีเลือดสีแดงหลั่งออกมาจากหัวเข่า จึงรู้สึกเจ็บจนต้องหายใจเข้าแรงๆ ล็อกของคอนโดไม่รู้ว่าซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ ตอนที่เธอออกจากประตูก็ไม่ได้เอาบัตรประชาชนติดตัวมาด้วย แม้แต่โรงแรมก็ยังเข้าพักไม่ได้ คืนนี้เธอต้องนอนข้างถนนจริงๆหรอ? คุณหมอฉู่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงข้างถนน ครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสถึงคำว่าไม่มีบ้านให้กลับแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจแบบนี้นี่เอง สิ่งที่ยิ่งเจ็บปวดก็คือ ฉู่ลั่วหานที่กำลังจะควักมือถือแล้วตามหาคนที่ช่วยเหลือได้ มือถือกลับไม่มีแบตเลย เพราะว่ารู้สึกเครียดเกินไป กลับทำให้ฉู่ลั่วหานยิ้มขึ้น ฟ้าสวรรค์ต้องการทำให้ใครตาย ก็ต้องทำให้คนๆนั้นเป็นบ้าก่อน ตอนนี้ ก็มีไฟส่องรถได้ส่องมาทางเธอ แสงไฟที่สว่างจนแยงตาเกินไป ฉู่ลั่วหานจึงยื่นมือมาปิดตาของตัวเองไว้ และทันใดนั้น รถก็จอดอยู่ตรงข้างเธอ ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เรื่องราวที่เกิดขึ้นในละครดราม่ากำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเธอหรอ? ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอคิดมากเกินไป กระจกรถจึงค่อยๆลดลง จากนั้นก็เห็นสีหน้าที่เลือดเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีของหลงเซียวโผล่ออกมา เขาใช้มือข้างหนึ่งวางพาดลงบนหน้าต่างรถ แสงไฟตามถนนและแสงไฟของรถทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นกว่าเก่า แต่ก็ทำให้คนที่เข้าไปใกล้ก็ได้สัมผัสถึงความเย็นชาของเขาอยู่ดี \"ทำให้รถผมสกปรก เช็ดให้สะอาดเลย!\" มุมปากของฉู่ลั่วหานจึงได้กระตุกขึ้น \"คุณมีหลักฐานอะไรมาหาว่าฉันทำมันสกปรก!\" หลงเซียวจึงแสยะยิ้มขึ้นอย่างทนไม่ได้ \"ผมจะเตือนคุณหน่อยว่าอย่ามาพูดเรื่องที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมาเจรจากับผมเลย\" ฉู่ลั่วหานจึงกัดฟันไว้แน่นๆ การกัดฟันไว้แน่นๆครั้งนี้ของเธอ ทำให้กัดโดนส่วนที่เขากัดจนเธอรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมาอีกครั้ง และความเจ็บตรงหัวเข่าก็จะปลุกขึ้นให้เธอตื่นตัว หลงเซียว คุณเป็นบุคคลสำคัญที่ฟ้ากำหนดโชคชะตาของฉันจริงๆ เจอคุณทีไร ฉันก็มักจะเฮงซวยทุกที มือข้างนึงของฉู่ลั่วหานก็วางอยู่บนเข่าของเธอข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็หันข้างไปมองเขา แสงไฟบนถนนที่สอดส่องลงบนใบหน้าของเธอ ทำให้ไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าที่เย็นชา เพราะระยะทางมันไกลหน่อย จึงทำให้เธอมีความเป็นผู้หญิงขึ้นเล็กน้อย หลงเซียวจึงได้เผยสีหน้าที่ดูเสียดายออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็มีเผยอาการแบบนั้นออกมาเล็กน้อยเท่านั้น \"เช็ดรถใช่ไหม? ได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอุปกรณ์ ถ้าไม่ระวัง เดี๋ยวเช็ดไปแล้วทำให้รถของคุณพังแล้วจะทำยังไง......\" \"งั้นก็เช็ดให้ระวังสิ\" ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกจุกกับคำๆเดียวของเขา แต่ก็ไม่ได้อยากจะสนใจอะไร จึงลุกขึ้น แล้วยืนให้ดี \"ได้!\" จากนั้นก็ได้เปิดประตูรถข้างเบาะที่นั่งคนขับ ฉู่ลั่วหานก็ได้นั่งเข้าไป แล้วคาดเข็มขัดนิรภัย \"รบกวนพี่เซียวนำทางด้วย คุณอยากให้ไปเช็ดที่ไหน ฉันจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี\" มันเย็นชาจนไม่มีความเป็นผู้หญิงของเธอทำให้หลงเซียวโมโหขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้สตาร์ทขึ้น แล้วเสียงเร่งคันเร่งดังขึ้นดังมากๆ ฉู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนหัวของตัวเองเหวี่ยงไปอยู่ข้างหลัง รถ ก็ได้จอดลงตรงรีสอร์ทหยีจิ่ง ทันใดนั้น บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ฉู่ลั่วหานตั้งใจทำเป็นไม่เห็น หลงเซียวกำลังจะมาไม้ไหน? \"ลงรถ\" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา ฉู่ลั่วหานจึงยกขาขึ้น_____ \"ฉึก!\" ทันใดที่เธอขยับไปโดนแผลของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนต้องล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง ไม่รอให้เธอตอบกลับ หลงเซียวก็ได้ลงจากรถแล้ว แล้วเดินอ้อมมาทางนี้ จากนั้นก็ดึงตัวเธอลงจากรถอย่างรุนแรง แล้วก็ได้อุ้มเธอขึ้นโดยที่ไม่ให้สัญญาณเธอเลย! ทันใดนั้นสมองของเธอก็เหมือนมีระเบิดทำให้สมองระเบิดขึ้นมาทันที มันรุนแรงกว่าความรุนแรงที่เมื่อกี้เขาจูบเธอ ตอนนี้ทำให้สมองของฉู่ลั่วหานถูกระเบิดจนมึน ทันใดนั้นใบหน้าที่ขาวซีดก็กลายเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที และแดงไปจนถึงปลายหู จากนั้นทั้งหน้าของเธอร้อนเหมือนถูกเผา ดังนั้น นี่เขากำลังเจ็บปวดใจเพราะเธออยู่หรอ? ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด จู่ๆก็เกร็งแผ่นหลังของตัวเอง ทำให้หลงเซียวรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เขากลัวว่าฉู่ลั่วหานจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ \"อย่าได้คิดอะไรไปเอง ผมแค่ไม่อยากจะเสียพนักงานที่จะมาเช็ดรถให้ผมแบบฟรีๆไป\" ดั่งที่คาด เธอคิดมากไปเอง ยังไงหลงเซียวก็ยังคงเป็นหลงเซียววันยังค่ำ ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนใส่เธอแม้แต่เพียงน้อย \"ต้องขอโทษด้วยนะ สติปัญญาที่ฉันมีการถือว่าดีพอสมควร ฉันคงทำเรื่องอนุบาลๆที่ไร้สาระอย่างที่คุณเข้าใจแบบนั้นไม่ได้หรอก\"