ตอนที่ 15 ไอคิวเธอสูงไม่พอ ก็ไม่สมควรมาลงไม้ลงมือ

ตอนที่ 15 ไอคิวเธอสูงไม่พอ ก็ไม่สมควรมาลงไม้ลงมือ ตอนที่ฉู่ซีหรานเห็นคลิปจากกล้องวงจร เธอก็รู้สึกเข่าอ่อนขึ้นมาทันที มือที่จับเม้าท์ไว้ก็ได้สั่นงันงกไม่หยุด สองตามองฉู่ลั่วหานด้วยสายตาที่ไม่จดจ่อ คำพูดเมื่อกี้ของเธอ ฉู่ซีหรานก็ฟังออก เธอต้องไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆแน่นอน \"เธออยากทำอะไร?\" ต่อให้ฉู่ซีหรานพยายามที่จะทำตัวให้สงบ แต่ก็ถูกมองออกอยู่ดี น้ำเสียงของเธอได้ทำให้เธอเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมา ฉู่ซีหราน ก็แค่เสือตัวปลอมที่กากมากเท่านั้น ฉู่ลั่วหานเห็นฉู่ซีหรานที่สะดุ้งตกใจ จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียใจแทนเธอ \"เธอถามฉันอยากทำอะไร? น้องสาวที่รัก พี่อยากจะถามเธอว่าเธอจะเอายังไงกันแน่?\" ฉู่ซีหรานจึงได้ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ของนักบริหาร แผ่นหลังของเธอรู้สึกเย็นขึ้นมาทันที จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองฉู่ลั่วหาน และยังไม่พูดอะไรใดๆออกมา เธอยิ่งกลัวว่าตัวเองจะพูดอะไรผิดไป พอเห็นเธอสะดุ้งตกใจขนาดนั้น ฉู่ลั่วหานจึงพูดขึ้น \"วันนี้มาปิดรูล็อกประตูของฉัน พรุ่งนี้ก็คงอยากจะมาปิดปากฉันหรือเปล่า? ฉู่ซีหราน เธอว่าก่อนที่เธอจะปิดปากฉัน ฉันควรจะปิดปากเธอก่อนหรือเปล่า?\" ฉู่ซีหรานจึงเบิกตากว้างกว่าเดิมไปสองเท่า เธอมองฉู่ลั่วหานที่ทำสีหน้าที่นิ่งเฉย ในใจจึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที เธอจึงหายใจเข้าลึกๆ เธอจะไม่ยอมพ่ายแพ้ให้กับฉู่ลั่วหาน ทุกอย่างมันพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น! \"ฉู่ลั่วหาน เธอมาออฟฟิศฉันมาโวยวายแบบนี้! เธอออกไปเดี๋ยวนี้! ออกไป!\" ฉู่ซีหรานจึงชี้ไปยังหน้าประตู แล้วผลักไสฉู่ลั่วหานให้ออกไป แต่ว่าฉู่ลั่วหานกลับทำสีหน้าที่ไม่สนใจอะไรใดๆ \"ตื่นเต้นอะไรล่ะ? รอให้ตอนที่ฉันอยากไป ฉันก็จะไปเอง แต่ว่าตอนนี้ ฉันยังไม่อยากไป\" ฉู่ลั่วหานจึงกระชากเอกสารในแฟ้มออกมา จากนั้นก็พลิก แล้วก็ใช้นิ้วมือแตะบนโต๊ะ \"ฉู่ซีหราน ตอนนี้เธอจะขอโทษฉัน หรือว่าจะรอให้พวกฉันนัดทนายมาก่อน?\" เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักและไม่เบา ทุกคำพูดหนักแน่นมากๆ ทำให้ใจของฉู่ซีหรานกระวนกระวายขึ้นมาทันที \"เธออยากให้ฉันขอโทษ? ฝันไปเถอะ! ฉู่ลั่วหาน ไม่ผิดที่ฉันให้คนไปทำให้ที่ล็อกประตูของเธอเสีย! ฉันไม่เพียงแต่จะทำให้ประตูเธอเสีย แต่ฉันอยากจะฆ่าเธอด้วย!\" ฉู่ซีหรานยืดตัวตรง แต่เพราะว่าความโมโห ทำให้ทั้งตัวของเธอสั่นเทา นิ้วมือนิ้วหนึ่งที่ชี้หน้าผากของฉู่ลั่วหาน ทำให้รู้สึกได้ว่าเธอต้องการฆ่าคน ฉู่ลั่วหานจึงยิ้มอ่อนๆขึ้น เธอเงยหน้าแล้วมองฉู่ซีหราน ผู้หญิงที่ละทิ้งเปลือกนอกที่ชอบทำตัวเป็นสุภาพสตรี ตอนนี้ทำตัวเหมือนคนบ้า ถ้าคุยกับฉู่ซีหราน ก็คงไม่ได้เรื่องอะไรแน่นอน เธอชอบคนที่ฉลาด อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนโง่ขนาดนี้ คนที่จะเป็นศัตรูกับเธอ ฉู่ซีหรานไม่เหมาะสมเลยสักนิดจริงๆ \"อ่อ? อยากจะฆ่าฉัน? ฉันให้โอกาสเธอ ไม่ต้องเล่นอะไรตุกติกอีก ตอนนี้ก็ฆ่าฉันเลยสิ\" ภายใต้ดวงตาของฉู่ลั่วหานจึงเผยยิ้มอ่อนๆออกมา ยิ้มของเธอเต็มไปด้วยการดูถูกเยาะเย้ยที่มองไม่ออก เธอได้ใช้ชีวิตกับฉู่ซีหรานมานานขนาดนั้น ถ้าเธอไม่เข้าใจแผนร้ายในสมองของผู้หญิงคนนี้ งั้นเธอก็คงจะล้มเหลวมากๆ ฉู่ซีหรานจึงได้จับเอกสารชุดนั้นขึ้นแล้วเตรียมตัวขว้างไปทิ้งไป ยังดีที่เธอจะมีความฉลาดอยู่หน่อยๆ ในช่วงเวลาที่วิกฤตขนาดนี้ ฉู่ซีหรานจึงได้เผยยิ้มขึ้น แล้วค่อยๆวางเอกสารลง จากนั้นก็นั่งกลับไปที่เดิม \"ฉู่ลั่วหาน คุณกลับมีหลักฐานในมือ ทำไมไม่ไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความเลยทีเดียว? ทางที่ดีที่สุดก็ให้ตำรวจมาลากตัวฉันไป จากนั้นก็ตัดสินให้ฉันติดคุกไปหลายๆปี แบบนี้ ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลฉู่ก็จะกลับไปอยู่ในมือของเธอ? แต่ว่า.......\" เธอยิ้มอย่างสะใจกว่าเดิม จากนั้นก็ยิ่งบ้าคลั่งกว่าเดิม \"ถ้าสื่อมวลชนรู้ว่าผู้บริหารของตระกูลฉู่ ต้องติดคุกเพราะมีปัญหากับพี่สาว เธอว่า หุ้นของบริษัทจะเป็นยังไง?\" \"ธุรกิจของที่บ้าน เธอก็น่าจะได้ยินมันมาหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่ฉันกับหม่ามี๊พยายามประคับประคอง ตระกูลฉู่ก็คงจะล้มละลายไปแล้ว!\" ฉู่ซีหรานจึงกำหมัดไว้แน่นๆ เธอนึกไม่ถึงว่าฉู่ซีหรานที่เป็นคนที่ไอคิวต่ำ กลับสามารถคิดถึงพวกนี้ได้ เธอไม่ได้ไปแจ้งตำรวจโดยตรง กลัวว่าจะทำให้ทุกอย่างมันซวยไปกับเธอ เธอเคยคิดจะเอาเรื่องสองแม่ลูกเลยทีเดียว แต่พอนึกถึงผลที่ตามมา เธอเลยไม่กล้าทำอะไรอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ว่าฉู่ลั่วหานเป็นใคร? \"เธอคิดว่าฉันจะสนใจสมบัติของตระกูลฉู่หรือไง? เธอคงจะลืมไปแล้วว่าฉันเป็นสะใภ้ของตระกูลหลง และเป็นภรรยาของหลงเซียว แค่นิ้วเพียงนิ้วเดียวของหลงเซียวก็สามารถตัดสินว่าตระกูลฉู่สมควรอยู่หรือตายไป เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธองั้นหรอ?\" \"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ! สะใภ้ใหญ่ของตระกูลหลงงั้นหรอ?! เธอยังเห็นว่าตัวเองเป็นสะใภ้ตระกูลหลงจริงๆหรอ? ถ้าหลงเซียวเห็นว่าเธอเป็นภรรยาจริงๆ ก็คงไม่ควงโม่หรูเฟยออกสื่อหรอก และไม่เคยพูดถึงเธอเลยสักคำ? พี่สาวของฉัน ถูกคนอื่นทิ้งยังไม่รู้ตัว! น่าสงสารจริงๆ!\" นิ้วมืออันเรียวยาวและสะอาดสะอ้านของฉู่ลั่วหานจึงกดลงบนโต๊ะเบาๆ และค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น \"น้องสาว อยากจะเอาสมบัติของตระกูลฉู่มาลองดูไหมล่ะ? ลองว่าพี่สาวคนนี้จะมีปัญญาหรือไม่?\" ใบหน้าของฉู่ซีหรานจึงดูเกร็ง \"เธอ......\" \"อีกอย่าง ถ้าเธอยังจะทำให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีก ฉันก็คงไม่แจ้งตำรวจแค่อย่างเดียว แน่นอนว่าฉันเห็นแก่หน้าตาของตระกูลฉู่ ฉันจะไม่เอาไปแจ้งตำรวจแน่นอน แต่ว่าบนโลกใบนี้ วิธีที่จะทำให้คนๆหนึ่งปิดปากตลอดไปมันมีเยอะมากๆ ฉันมีวิธีเป็นหมื่นที่จะทำให้เธออ้าปากพูดขึ้นไม่ได้ ในขณะเดียวกัน ฉันก็มีวิธีเป็นหมื่นที่จะทำให้คำพูดจากปากของเธอไม่มีใครเชื่อ\" ฉู่ลั่วหานจึงยิ้มอ่อนๆขึ้น นัยน์ตาที่เลือดเย็นของเธอ ทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัวจริงๆ \"เธออยากจะทำอะไร?!\" \"เป้าหมายของฉัน ฉันพูดไปแล้ว ขอโทษ\" ทั้งสองจ้องตากัน ฉู่ซีหรานกัดฟันไว้แน่นๆ แล้วไม่ยอมทำตามที่เธอบอก \"ฉันให้เวลาเธอแค่สิบวินาที ถ้าฉันไม่ได้ยินคำขอโทษ ก็หนามยอกเอาหนามบ่งแล้วกัน\" ฉู่ลั่วหานจึงได้มองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เรียบเฉย ผู้หญิงตรงหน้าทำสีหน้าที่เขียวคล้ำ นิ้วมือทั้งห้าของเธอกำเป็นหมัดไว้ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร ฉู่ลั่วหานเป็นภรรยาของหลงเซียว แม้ว่าเขาไม่สนใจเธอ ยังไปยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ แต่ว่าเธอก็ยังคงเป็นสะใภ้ของตระกูลหลง ตอนที่พูดอะไรออกมาก็ย่อมมีน้ำหนักอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าในใจของฉู่ซีหรานกำลังคิดอะไรกับเธออยู่ เธอจึงฝืนกล่องเสียง และกัดฟันไว้แน่นๆ จากนั้นก็เปล่งคำพูดออกมาสามคำ \"ฉันขอโทษ\" ฉู่ลั่วหานจึงค่อยๆลุกขึ้น กลัวว่าจะไปดึงโดนแผลอีก จากนั้นก็โน้มตัวลงงแล้วมองฉู่ซีหรานด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มและไม่ยิ้ม \"แผ่นซีดีอันนี้ เธอเก็บไว้ดีๆ ใช่แล้ว พี่กลัวว่าเธอจะทำมันหาย ก็ได้ก๊อปไว้หลายชุดแล้ว ถ้าเธอไม่ระวังขูดมันให้ฉัน พี่สาวคนนี้ยังสามารถส่งให้ฉันอีกชุด\" ฉู่ซีหรานจึงกัดฟันตัวเองแล้วพูดขึ้น \"ออกไป!\" \"ฝากสวัสดีคุณหม่ามี๊ที่เห็นภูมิใจนักภูมิใจหนา บอกให้เธอเห็นค่าเวลาที่จะได้พักอาศัยในวิลล่าของตระกูลฉู่ดีๆ เพราะว่าไม่แน่วันหนึ่ง.......\" \"แกออกไป!\" ฉู่ซีหรานลุกขึ้นอีกครั้ง มือชี้ไปตรงประตูใหญ่ เวลานี้เธอจะถอดหน้ากากอันจอมปลอมออกมาอย่างแท้จริง จึงเผยความโมโห และธาตุแท้ และเผยอีกมุมหนึ่งที่เธอดูไม่มีสมอง \"ดูๆแล้ว ในใจของเธอก็เข้าใจตั้งนานแล้ว\" เธอเพิ่มเติมขึ้นอีกคำ แล้วยิ้มอ่อนๆขึ้น ฉู่ลั่วหานจึงได้ก้าวออกจากออฟฟิศของตระกูลฉู่ด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบา แล้วนั่งเข้าไปบนรถ จากนั้นก็มองโลโก้ที่อยู่นอกตึก \"ลั่วลั่ว หนูชอบอันนี้ไหม?\" ตอนที่ฉู่ลั่วหานอายุเจ็ดแปดขวบและได้อยู่ในอ้อมกอดของพ่อ มือเล็กๆของเธอก็จับของที่ระลึกที่ทำโลโก้ของบริษัทฉู่ซื่อขึ้น จากนั้นก็ยิ้มหวานขึ้น \"ชอบค่ะ!\" \"รอหลังจากที่ลั่วลั่วโตเป็นผู้ใหญ่ มาช่วยแดดดี้บริหารจัดการบริษัทดีไหม?\" ฉู่ลั่วหานที่ยังเด็กก็ได้ครุ่นคิดขึ้น จากนั้นก็เบิกตากว้าง แล้วส่ายหัว \"ไม่ดีค่ะ หนูไม่อยากจะบริหารจัดการบริษัทธุรกิจ หนูอยากเป็นหมอค่ะ\" พ่อของเธอจึงขยี้ผมของเธอเบาๆ แล้วถามขึ้น \"ทำไมถึงอยากเป็นหมอ ทำไมไม่อยากดูแลบริษัท?\" ฉู่ลั่วหานจึงเม้มปาก \"เพราะว่าเป็นหมอ ถ้ามีทักษะการแพทย์แล้วก็สามารถช่วยคนอื่นได้ ถ้าวันข้างหน้าหนูกลายเป็นหมอที่เก่งมากๆ ตอนแดดดี้ป่วย หนูจะได้รักษาแดดดี้!\" ในใจของเธอตอนนั้นกำลังคิดว่า ถ้าเธอเป็นหมอที่เก่งจริงๆ หม่ามี๊ก็คงไม่ป่วยแล้วเสียชีวิตไป เธอจึงส่ายหัว ฉู่ลั่วหานก็ได้ลื้อฟื้นถึงความทรงจำที่ผ่านมา ตอนนี้เธออดคิดไม่ได้ ตอนนี้ที่เธอปล่อยบริษัทให้หลุดมือไป เธอทำผิดไปแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ เสียงมือถือจึงดังขึ้น \"คุณหมอฉู่ รีบมาโรงพยาบาลเร็วๆ\" เกิดเรื่องอีกแล้ว? \"ครั้งนี้เป็นคนไข้คนไหน?\" ฉู่ลั่วหานจึงคาดเข็มขัด แล้วใช้หูฟังบลูทูธรับสาย จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล \"ครั้งนี้เรื่องมันไปกันใหญ่แล้ว คุณหมอฉู่......ไม่แน่คุณอยากจะเจอปัญหาก็ได้ รีบมาก่อนเถอะ ผอ.และหัวหน้าคนอื่นๆกำลังจัดการปัญหาอยู่\" น้ำเสียงของจ้าวเหมียนเหมียนฟังดูตื่นเต้นมากๆ ข้างหลังยังได้ยินเสียงวุ่นวะวุ่นวายที่ส่งผ่านกระจกที่กั้นอยู่มาด้วย \"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?\" \"คือว่า เมื่อวานผู้ป่วยที่ย้ายมาที่แผนกเรา หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา จู่ๆหัวใจก็ขาดเลือด ถ้าไม่รีบช่วย.......\" เมื่อวาน คนป่วยคนนั้นของฉู่ลั่วหาน \"ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้??\" ฉู่ลั่วหานจึงรีบเหยียบคันเร่ง จู่ๆผู้ป่วยก็ตายไป ผลที่ตามมาจะรุนแรงหรือว่าเล็กน้อย ถ้ามันรุนแรง เธอก็คงจะซวยแล้วจริงๆ \"ผู้ป่วยตอนเริ่มแรกก็ได้รับการรักษาและได้ผลสรุปออกมาอย่างดี และไม่เคยเปิดปัญหาอะไรเลย แต่จู่ๆ......\" \"ฉันรู้แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังจะไป!\" \"คุณ......เข้าประตูหลังเถอะ ประตูหน้ามีญาติๆของผู้ป่วยกำลังโวยวายอยู่ และต้องให้โรงพยาบาลคิดหาวิธี อีกอย่าง ญาติของผู้ป่วยเจาะจงชื่อของคุณ คุณรีบมาเถอะ ดูแล้วผอ.จะว่ายังไง\" ฉู่ลั่วหานจึงขับรถไปอย่างซิ่งมาก เธอที่พึ่งลงจากลิฟต์ก็ได้ยินคนกำลังด่าว่าและตำหนิขึ้น \"โรงพยาบาลที่ใจดำ! หมอที่ใจดำ！ พวกคุณคืนชีวิตของสามีฉันมาเดี๋ยวนี้!\" \"พวกคุณมันโจรที่มีจิตใจที่อำมหิต และไม่มีความรับผิดชอบ！\" \"......ขอให้พวกคุณไม่มีลูกไม่มีหลาน!\" จ้าวเหมียนเหมียนออกมาจากประตูอีกข้างหนึ่ง จากนั้นก็ดึงมือของฉู่ลั่วหานแล้วกำลังจะเดินไป \"คุณหมอฉู่ ญาติของผู้ป่วยขาดสติแล้ว คุณอย่าไปคุยอะไรกับพวกเขาก่อนเลย ถ้าพวกเขาลงไม้ลงมือทำร้ายคุณ เดี๋ยวอยากจะตีคุณให้ตายเลยก็ได้\" ฉู่ลั่วหานจึงขมวดคิ้วขึ้น \"พวกเขาไม่กล้าหรอก ฉันจะไปอธิบายให้เข้าใจเอง\" \"ไปอธิบายอะไร?! พวกเขายอมฟังคำอธิบายงั้นก็ไปตั้งนานแล้ว! ผอ.พึ่งจะถูกรปภ.ส่งตัวกลับไปอย่างปลอดภัย ตอนนี้คุณไปออฟฟิศของผอ.เถอะ\" ฉู่ลั่วหานพยักหน้า \"ได้\" \"เธอนี่แหละ! เธอนี่แหละ! หมอที่รักษาพี่ชายฉันคือเธอ!\" ฉู่ลั่วหานที่ใส่ชุดลำลองแล้วยังไม่ได้เข้าไปในลิฟต์ ข้างหลังจึงมีกลุ่มคนหนึ่งที่โหดเหี้ยมกำลังพุ่งเข้ามาหาเธอ \"ลูกชายฉันถูกคุณรักษาจนเสียชีวิต! คืนลูกชายฉันมา! คืนลูกชายฉันมา!\" กลุ่มคนเจ็ดแปดคนดักทางของฉู่ลั่วหานไว้ และยังมีหญิงวัยกลางคืนคนหนึ่งได้กระชากผมของฉู่ลั่วหานแล้วกำลังจะตบตีเธอ! \"คุณมันลูกเมียน้อย! ผู้หญิงที่โลภมากแล้วยังทำลายชีวิตคนอื่น!\" \"ตีเธอให้ตาย! ยังผู้หญิงต่ำต้อย! ฉันจะแก้แค้นแทนพี่ชายฉัน!\" รปภ.ก็ได้จับตัวของญาติๆผู้ป่วยแล้ว แต่พวกเขาก็ยังเหมือนคนบ้าที่กระชากฉู่ลั่วหานไว้ไม่ปล่อย ฉู่ลั่วหานจึงขมวดคิ้วขึ้นแล้วเงยหน้าตำหนิอย่างโมโห \"ปล่อยเดี๋ยวนี้!\" พอได้ยินคำพูดที่โมโหและเลือดเย็น ญาติเจ็ดแปดคนก็รู้สึกสะดุ้งตกใจ จากนั้นก็ได้หยุดกระทำ มือสาวๆของฉู่ลั่วหานปล่อยลงไปพาดกับเรือนร่างของเธออย่างยุ่งเหยิง คอเสื้อที่ไม่เป็นระเบียบ สีหน้าที่ดูเคร่งขรึมและเย็นชา มองไม่ออกว่าเธอกำลังตกใจ ฝ่ามือของเธอเปียกเปรยไปด้วยเหงื่อ \"ฉันคือหมอประจำของผู้ป่วย จู่ๆผู้ป่วยจากไป ฉันก็รู้สึกอยากจะที่ขอโทษ แต่ว่า ทุกท่านก็คงจะเข้าใจดี อาการของเขามัน......\" \"เราไม่ฟังพวกนี้! !\" \"จับเธอไว้! ตีให้ตายไปเลย!\"