ตอนที่ 4 เจอการข่มเหง

ตอนที่ 4 เจอการข่มเหง พันหยุนหยุนกระตุกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มเยาะออกมา นางทำให้พันหยุนหยุนคนนี้เกิดใหม่อีกครั้ง นางจะไม่ยอมให้คุณหนูที่ไม่ได้เรื่องมาเสียสละร่างกายของนางอย่างเสียเปล่าแบบนี้ นางจะไม่ยอมให้คุณหนูไร้ประโยชน์คนนี้ต้องมีจุดจบเหมือนตนเอง คุณหนูที่มีชื่อเดียวกันกับตนเอง อนาคตของนางก็จะถูกพันหยุนหยุน ผู้ซึ่งข้ามภพมาจากหนึ่งพันปีข้างหน้ามาเป็นคนตัดสินใจชีวิตของนางเอง นางจะต้องหาคนที่หักหลังที่ต้องการวางยาพิษให้นาง นางจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันแน่ที่ไม่ยอมให้นางมีชีวิตแม้แต่คืนเดียว กฏเกณฑ์ของการมีชีวิตที่ฟื้นคืนชีพก็คือเอาชีวิตให้รอด ไม่มีสำลักอะไรใดๆให้กิน แต่อย่างน้อยก็ต้องมีให้ดื่ม พันหยุนหยุนเอาถ้วยนั้นขึ้น ข้างในของแค่น้ำที่สกปรกมากๆ พอนางเห็นน้ำสกปรกนั่น มุมปากของนางกระตุกขึ้นอย่างเผยยิ้มเบาๆ จากนั้นก็เปิดนาฬิกาออก นาฬิกาเรือนนี้ถูกผลิตขึ้นอย่างล้ำสมัย ที่ไม่ต้องชาร์จแบตประมาณสิบปีก็ยังคงใช้งานได้อย่างต่อเนื่อง พันหยุนหยุนจึงรีบบอกสถานการณ์ของนางตอนนี้ออกมาจากปากให้กับคอมพิวเตอร์นี้ คอมพิวเตอร์จึงประเมิณสถาการณ์ของนาง จากนั้นก็สอนนางให้ใช้เส้นใยจากรางหญ้า เพื่อสร้างผ้าที่สามารถกรองสิ่งสกปรกของน้ำได้ จากนั้นน้ำที่ถูกกรองให้สะอาดถ้วยนั้นก็ได้เทเข้าปากของนาง นางดื่มคำเดียวจนหมดถ้วย นางจะไม่ยอมให้ตนเองต้องตายเป็นครั้งที่สอง นางจะต้องให้คนที่ทำให้พันหยุนหยุนต้องตายครั้งแรก มาตายแทนครั้งที่สองของนาง แสงแดดแรงๆที่ตากใบไม้แห้งข้างทางแห้งจนม้วนเป็นวงกลม แสงกระทบกับถนนจนทำให้สะท้อนออกมาจนแสบตา บรรยากาศตอนใกล้เที่ยงของตลาด ตลาดของสิ่วโจวที่ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นเจ้าได่มีคนแออัดอยู่ตรงนั้น ผู้คนอยู่กันแออัดจนไหล่ชนไหล่กัน ร้านต่างๆของตลาดได้ปิดลง สถานที่ว่างๆที่สามารถยืนอยู่ที่นั่นได้ก็ได้มีคนยืนกันจนเต็ม ผู้คนที่มีฐานะก็ได้เหมาห้องโรงน้ำชาชั้นสอง เสี่ยวเอ้อที่เคยดูแลบริการก็ได้เทน้ำชาไปด้วยและสังเกตมองอีกฟากหนึ่งของตลาด น้ำชาได้เทล้นถ้วย เขาก็ยังคงไม่รู้ตัว เหล่าผู้คนต่างก็เงยหน้าขึ้นมามอง ทุกที่เต็มไปด้วยเสียงผลักเบียดกัน พอเห็นทหารที่อยู่ไกลๆก็ค่อยๆหายหัวไป ทุกคนต่างก็เขย่งปลายเท้าขึ้น และยื่นคอให้ยาวขึ้น ไม่แม้แต่จะทำให้รถม้าคุมนักโทษคลาดสายตาไป รถม้าได้ถูกสร้างขึ้นด้วยท่อนไม้ที่ใหญ่กว่าน่องขา โซ่เหล็กสีดำได้สร้างเพื่อจับกุมนักโทษไว้ ข้อมือที่ถูกโซ่เหล็กพันจนมือรอยแดงบวมออกมา เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นทั้งสกปรกและฉีกขาด ผมอันยุ่งเหยิงได้ปกคลุมหน้าไว้ กลิ่นเหม็นฉุนของร่างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดเจ็บที่มีคราบเลือดแปะเปื้อนอยู่ หัวของพันหยุนหยุนเต็มไปด้วยผักเน่าและไข่เน่า เสื้อผ้าของนางยังเต็มไปด้วยคราบเลือด ข้างหูของนางก็ได้ยินแต่คำต่อว่าจากชาวบ้าน แม่หญิงโสเภณีและต่ำต้อย……. “นี่หรือคือแม่สาวน้อยที่งดงามและโด่งดังในเมืองหลวงแห่งนี้ ก็เป็นเพียงแม่หญิงที่น่ารังเกียจ ต่อให้เกิดมารูปงามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์……” แม่หญิงกลางวัยที่สวมชุดคาดเอวได้ชี้มายังพันหยุนหยุนที่อยู่ในรถม้านั้น นางกำลังสั่งสอนลูกสาว เกิดเป็นแม่หญิง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องมีศักดิ์ศรี ถ้าไม่มีแม้แต่ศักดิ์ศรี คนอื่นก็จะดูถูกตนเองไปจนถึงบรรพบุรุษ “ตนเองไปมั่วสุมกับชายที่ซึ่งเป็นน้องชาวของว่าที่สามี ไม่รู้จริงๆว่าแม่หญิงผู้นี้ไปยั่วยวนพวกเขาอย่างไร? ได้หมั้นหมายกับพี่ชาย แล้วไปมีอะไรกับน้องชาย……” ชายผู้ที่หน้าตาโหดเหี้ยมที่กำลังยืนพิงกำแพง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหื่นกาม ลูกตาของเขากำลังหลุดออกมา แล้วฉีกเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของแม่หญิงที่อยู่ในรถม้า “แม่หญิงคนนี้งดงามยิ่งนัก ตายไปน่าจะเสียดาย ให้เป็นอนุภรรยาคนที่ 8 ของข้าน่าจะดี……” ใบหน้าที่อันมันเยิ้มของเขา ท้องอันกลมโตที่ดูท่าเหมือนจะแตกออกมา หนวกจุกน้อยๆที่ติดอยู่มุมปากของเขา กำลังทำสีหน้าที่รู้สึกเสียดาย น้ำเสียงที่ไม่เหมือนกัน แต่มีความตื่นเต้นดีใจที่เหมือนกัน คนที่นี่ต่างก็รู้สึกสงสารพันหยุนหยุน มีคนเห็นใจ แต่ก็มีคนประสงร้ายด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะอย่างไร ทุกคนต่างมีเป้าหมายที่เหมือนกันก็คืออยากเห็นแม่หญิงที่งดงามที่สุดในเมืองหลวงนี้ ได้ถูกฮ่องเต้สั่งประหารด้วยตนเอง มีคนมักจะถูกตัดหัวบ่อย แต่แม่หญิงถูกตัดหัว อีกอย่างยังเป็นแม่หญิงที่งดงามยิ่งนัก นี่ถือเป็นครั้งแรก พันหยุนหยุนกระตุกมุมปากแล้วยิ้มเยาะขึ้น คนที่นี่กำลังมองอย่างเมามันส์ ชีวิตของคน ในสายตาของพวกเขา ชีวิตของคนยังไม่เท่ามดเลย โดยเฉพาะลูกสาวของนายพล คุณหนูที่แอบมีชู้ พวกเขาเหมือนตื่นเต้นและสะใจอย่างน่าแปลกใจ กลัวว่าตนเองจะไม่ได้เห็นแม่หญิงรูปงามถูกฆ่า สายตาของพันหยุนหยุนเปล่งประกายซึ่งความเย็นชาออกมา สายตาคู่นั้นมองทะลุผมอันยุ่งเหยิงของนาง และมองไปยังทุกคนที่กำลังอยู่ในถนน บางคนรู้สึกได้ถึงสายตาที่โหดเหี้ยมของนาง ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆ ปากของคนเหล่านั้นกำลังจะพูดคำพูดพล่อยๆออกมาก็ได้เก็บไว้ไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกมา รอให้นางพักผ่อนไปสักพัก เพลานี้ใกล้จะถึงตอนเที่ยงวันประมาณสองเพลา นางไม่ได้ทำให้เพลานี้เสียเปล่า กลับหลับตาลง และพยายามจะสั่งการตนเองไปยอมรับและทวนความทรงจำของร่างนี้ นางพยายามจะนึกคิดวิธีที่จะช่วยชีวิตตนเองได้ ตอนที่นางกำลังคิดวิธี นางไม่ได้สนใจสายตาที่จับจ้องนางเลย ไม่รู้ว่ามีคนสักกี่คำที่กำลังเกลียดชังนางอยู่เงียบๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าท่านพ่อของนางคอยปกป้อง ไม่รู้ว่านางจะถูกคนอื่นทำร้ายไปเสียเท่าไร เสียดาย สุดท้ายลูกสาวที่เขารักใคร่ที่สุดทำให้ทั้งตระกูลของเขาต้องพังทลาย ดังนั้น พันหยุนหยุนบังเอิญมองเห็นลูกสาวตระกูลชั้นสูงที่เป็นผู้ประหารนางกำลังแอบหัวเราะกันอยู่หลังพัด บางคนก็แอบหัวเราะอยู่ข้างล่างบ่าวไพร่ของพวกนาง และบางคนยังแอบแข่งกันปาไข่เน่าใส่หัวนาง แข่งว่าใครที่สามารถปาโดนหน้าผากของนาง