已经是第一章了
ตอนที่ 5 การเจอกัน
ตอนที่ 5 การเจอกัน
ไข่เน่าที่พวกนางปาใส่นางได้เข้าตรงมุมของพันหยุนหยุน มือของนางถูกล็อกไว้แน่นๆ นางได้เม้มมุมปากขึ้น ก็ไม่สามรถทำให้กลิ่นของไข่เน่าไม่ลอยเข้าไปในจมูกและปากของนาง
นางยังคงทำหน้าเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ทุกคนรู้สึกอิจฉาและเกลียดชัง ท่าทีที่สบายใจของนาง คนที่ใกล้จะตายแต่กลับไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลใดๆ นี่แหละเป็นสิ่งที่ทำให้คนอื่นผิดหวัง คนที่สนิทกับพันหยุนหยุน พวกเขาได้แอบซุบซิบกัน บอกว่าคุณหนูตระกูลชั้นสูงคนนี้ ก่อนหน้านี้นางยังร้องไห้ตะโกนว่าตนเองไม่ได้ทำผิด นางสามารถพิสูจน์ความบริสุทธ์ของตนเองด้วยการตายของตนเอง แต่วันนี้ทำไมวันนี้กลับไม่เหมือนคุณหนูที่ขี้ร้องไห้คนนั้นล่ะ?
เพลานี้ทุกคนต่างก็รู้สึกอึ้ง อีกจะมีเรื่องที่น่าทึ่งเกิดขึ้น รอดูไว้！
พันหยุนหยุนมองไปยังสายตาของพวกเขา ในใจก็ได้จดจำใบหน้าของพวกเขาอย่างลึกซึ้ง ถ้านางได้รอดชีวิตชีวิตจริงๆ นางจะไม่ลืมคนพวกนี้ นางจะกลับมาแก้แค้นคนพวกนี้ให้สาสม
สายตาของนางหยุดอยู่ที่ร้ายจำหน่ายยาในตลาด นัยน์ตาของนางเปล่งประกายออกมา
หนทางแค่หนึ่งลี้ แต่ก็เดินมาประมาณหนึ่งชั่วยาม พวกพัศดีต้องการที่จะถ่วงเพลา เพราะเห็นว่านางมีตระกูลที่ร่ำรวย แต่พันหยุนหยุนกลับไม่ได้ให้พวกเขาแม้แค่สลึงเดียว พวกที่ดูหมิ่นนาง ก็อยากให้นางทรมานเยี่ยงนี้ ต่อให้นางตายไป ก็จะไม่ให้นางตายอย่างง่ายๆเยี่ยงนี้
ในลานประหารก็ได้มีลานสูงสำหรับผู้ชมตั้งขึ้นตั้งนานแล้ว รอบๆลานนั้นได้แออัดไปด้วยชาวบ้าน ทุกคนต่างก็ยื่นคอให้ยาว เตรียมตัวที่จะชมการประหารชีวิตที่ไม่ค่อยได้เปิดให้รับชมเยี่ยงนี้ เจ้าเช๋าไม่เคยเปิดให้ชมสำหรับคดีลงโทษถึงขั้นประหารชีวิต แต่นี่เป็นกรณีพิเศษ ฮ่องเต้แห่งเจ้าเช๋าต้องการให้ทั่วแผ่นดินได้ทราบ เขาคือผู้ที่มีจิตใจที่แข็งกระด้าง ไม่ไว้ชีวิตแม้แต่ญาติของตนเอง
มีคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงลานผู้ชมที่อยู่ห่างไกลจากนาง นางไม่สามารถมองเห็นคนๆนั้นได้อย่างชัดเจน แต่พอเห็นทหารที่อยู่รอบข้างเขา เขาก็คือฮ่องเต้ดงฟังซีไขแห่งเจ้าเช๋า
พันหยุนหยุนแอบยิ้มเยาะในใจเบาๆ ฮ่องเต้คนนี้กลับเลือดเย็นเยี่ยงนี้ ต่อให้ความสัมพันธ์จะห่างกันแค่ไหน นางก็ยังคือลูกพี่ลูกน้องของเขา ก็แค่ไปนอนกับชายผู้อื่น ไม่ได้ทำร้ายผู้ใดทั้งนั้น กลับอยากจะปิดปากเหล่าบรรดาขุนนางจนต้องเสียสละชีวิตของนาง ชิวิตของนางอยู่ในมือของดงฟังซีไข ที่ยังไม่มีค่าเท่าชีวิดของมดตัวน้อย
ท่านพ่อของนางพันกั้วเวิงได้เป็นขุนนางที่ตำแหน่งไม่สูงและไม่ต่ำมากในราชสำนักมาประมาณยี่สิบปี ผลสุดท้ายก็ถูกไล่ออกจากในเมืองแล้วไปอยู่ที่แดนไกลเพราะลูกสาวของตนเองทำผิด ไม่ให้แม้แต่โอกาสที่จะอธิบายให้กับท่านพ่อของนาง เหมือนถอดทิ้งแค่เสื้อตัวเก่าที่ทิ้งท่านพ่อของนางไปเยี่ยงนี้
นางได้เห็นถึงฉากก่อนที่ท่านพ่อของนางจะจากไปอยู่แดนไกล เขาก็ยังคงคิดถึงแต่ลูกสาวของเขา เขากัดนิ้วของตนเองให้เป็นแผลจากนั้นก็ใช้เลือดเขียนจดหมายถึงฮ่องเต้ หวังว่าจะสามารถใช้ชีวิตของตนเองไปแลกกับชีสิตของพันหยุนหยุน ดงฟังซีไขไม่แม้แต่จะเปิดจดหมายอ่อน และเผาจดหมายนั้นต่อหน้าพันกั้วเวิง
นางจะไม่ยอมให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่ผ่านไป นางจะทำให้คนที่สมควรถูกลงโทษโดนลงโทษให้หนักกว่านี้สิบเท่าอย่างสาสม ！
แต่ว่านางยังนึกวิธีที่จะช่วยชีวิตตนเองไม่ได้ นางคงไม่ใส่ซื่อจนนึกว่าจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวที่มาจากบนฟากฟ้าแล้วมาช่วยนางเหมือนในละคร นางต้องพึ่งพาตนเองว่าจะมีวิธีอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่
ตอนที่นางกำลังสรรหาวิธี พันหยุนหยุนก็ได้ถูกทหารโยนไปยังลานประหารอย่างโหดเหี้ยม พอทหารเห็นว่านางทำท่าทางชักช้า ก็ใช้เท้าถีบข้อต่อขาของนาง ทำให้พันหยุนหยุนรู้สึกเจ็บมากๆ นางร้องทุกข์ออกมาแล้วคุกเข่าลง
ต้องรอให้ผ่านไปอีกหลายชั่วยามถึงจะเริ่มทำการประหาร ตอนนี้พันหยุนหยุนได้ถือเพลานี้ เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็มองทะลุผมอันยุ่งเหยิงของนางแล้วสำรวจไปรอบๆ
พันหยุนหยุนเมองไปยังคนที่นั่งอยู่ตรงลานผู้ชม เก้าอี้บัลลังค์ที่แกะสลักอย่างประณิตด้วยลวดลายมังกรที่ถูกม่านปิดอยู่ นางก็รู้ทันทีเลยว่าคนๆนั้นคือฮ่องเต้แห่งเจ้าเช๋า ดงฟังซีไข พอลมพัดผ่าน ทำให้ม่านเปิดออก จากนั้นก็ได้เห็นใบหน้าของเขา ความโดดเด่นของคิ้วที่งดงามของเขา ทำให้หน้าผากอันขาวเนียนของเขาดูด้อยไปเลย ใบหน้าที่ดูหล่อเลาและรูปงามของเขากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ผิวสีน้ำผึ้งของเขาทำให้ผิวดูเป็นสีแดงอ่อนๆ และแดงเข้มๆไปตามม่านที่พัดไปมาตามแรงของลม
พันหยุนหยุนรู้สึกตกใจเบาๆ นางจึงนึกถึงเมื่อคืนคำพูดของพัศดีที่คุยกัน ในใจของนางจึงรีบนึกถึงตอนนั้นที่นางเรียนบทเรียนของการเป็นเชฟ ที่ต้องเรียนเกี่ยวกับจิตวิทยา ในใจของนางจึงได้ข้อสรุป นางไม่รู้ว่าตนเองจะทำถูกหรือไม่ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่ทำให้นางมีชีวิตรอดได้
“ต้นถั่วเผาต้นถั่ว ในอวยถั่วร้องไห้ เดิมนั้นร่วมรากไม้ แล้วไฉนเร่งเผาผลาญ”
พันหยุนหยุนพูดขึ้นเสียงสูง เสียงของนางลอยไปกับลม แล้วส่งไปในหูของตงฟังซีไข คนรอบข้างได้ยิน ก็ทำหน้าทึ่งกับพันหยุนหยุนคนนี้ ก่อนจะตายยังกล้าพูดเยี่ยงนี้ออกมา
ดงฟงัซีไขทำสีหน้าที่ดูแย่ มือของเขาได้กระตุกม่านขึ้น ตาทั้งสองข้างของเขาได้มองไปยังพันหยุนหยุน แต่นางกลับทำท่าทางไม่สนใจ จากนั้นเขาก็ใช้วิชาตัวเบาบินจากลานผู้ชมไปอยู่ต่อหน้าพันหยุนหยุน แล้วใช้มือบีบคอของนางไว้
พันหยุนหยุนได้ยินเสียงของกระดูกอ่อนตรงลำคอของตนเองอย่างชัดเจน นางอดทนกับความเจ็บนั้นไว้ ใบหน้ายังคงยิ้มเยาะขึ้นมา นางก็กำลังรอให้ดงฟังซีไขมาอยู่ต่อหน้าตนเองเหมือนกัน
“ถ้าเจ้าอยากตายได้ทรมานกว่านี้ ข้าจะให้เจ้าให้สมดั่งปรารถนาเอง！” ดงฟังซีไขต้องถูกคัดแค้นจากเหล่าขุนนางเพราะเรื่องนี้ พอได้ยินคำพูดและเห็นถึงอาการของนางวันนี้ ในใจที่รู้สึกเครียดก็ยิ่งโมโหขึ้นมา เขาจะเอาความโกรธทั้งหมดลงกับพันหยุนหยุน
已经是最新一章了
加载中
