ตอนที่ 6 ความลับชองฮ่องเต้

ตอนที่ 6 ความลับชองฮ่องเต้ พันหยุนหยุนรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก สายตาของนางจับจ้องไปยังดงฟังซีโข เพลาใกล้มาถึงแล้ว “ทหาร！นำตัวนางไปที่แล่เนื้อเถือหนัง ใช้มีดเฉือนเนื้อของนางออกเป็นชิ้นๆ！”ดงฟังซีไขทำสายตาที่โหดเหี้ยม เพขฌฆาตที่อยู่ข้างๆได้รีบคุกเข่าลงแล้วตะโกนขึ้น “ฮ่องเต้ ท่านไม่กลัวว่าความลับของตนเองจะถูกเผยออกมาหรือ?” พันหยุนหยุนถือโอกาสที่ดงฟังซีไขหันหัวไป ตอนที่นางสามารถหายใจได้สะดวก นางจึงรีบพูดออกมา จากนั้นก็ตั้งใจกดเสียงของตนเองให้ต่ำลง มีแค่ดงฟังซีไขที่ได้ยิน ดงฟังซีไขได้ยินคำพูดของพันหยุนหยุน สีหน้าก็เริ่มแย่ พันหยุนหยุน ทำไมต้องพูดเรื่องพวกนี้ตอนเพลานี้ คำพูดของนางเหมือนจะมีความหมายบางครั้งแอบแฝงใช่หรือไม่? ดงฟัซีไขคิดไปด้วย มือของเขาก็ยกขึ้นไปด้วย นักประหารชีวิตที่อยู่ข้างล่างมองเห็น จึงพูดขึ้นโดยเร็ว “รอก่อน ฮ่องเต้มีคำพูดจะพูด!” เหล่าทหารที่ถือมีดอยู้ก็ได้เก็บมีดไว้ และยืนอยู่ข้างๆ คนรอบข้างอยู่ไกล้เกินไป ไม่ได้ฟังนาง พอเห็นนักประหารหยุดลงทันทีแบบนี้ ทุกคนเริ่มไม่พอใจ และไม่กล้าส่งเสียงดังเกินไป “ฮ่องเต้เจ้าค่ะ ท่านชอบเด็กน้อยหรือไม่?” พันหยุนหยุนถามขึ้นอย่างเสียงเบา แล้วตั้งใจกดเสียงต่ำ แต่ก็อยู่ในขอบเขตที่ดงฟังซีไขสามารถได้ยิน ทำให้ดงฟังซีไขรู้สึกแปลกใจ ดงฟังซีไขรู้ว่าพันหยุนหยุนทำไปเพื่ออะไร เขาค่อยๆปล่อยมือ และมองไปยังทหารที่อยู่ข้างๆ ทหารคนนั้นรีบสั่งให้ทหารและบ่าวกลับไป ดงฟังซีไขได้กลับไปนั่งเก้าอี้บัลลังค์ของเขา มือของเขาจับพันหยุนหยุนไว้ และนำตัวนางไปยังลานผู้ชม นางไม่ได้คุกเข่าลง นางค่อยๆเงยหน้าขึ้น นัยน์ตานั้นเลือดเย็น ไม่หลบตาเขา กลับจ้องตาเขาไว้ ผ่านไปสักพัก ดงฟังซีไขจึงเอ่ยปากขึ้นอย่างเย็นชา “นี่มันเกี่ยวอะไรกับการตายของเจ้า? ถ้าเจ้าตั้งครรภ์ ยิ่งทำให้ชื่อเสียงหลังตายไปของเจ้าต้องเสียกว่าอีก คนอื่นอยากจะวิจารณ์เจ้าและลูกที่เจ้ามีกับน้องสาวว่าที่สามี ท่าทีไม่เหมาะสม ถึงจะตายไป ข้าก็จะไม่ยกโทษความผิดขั้นถึงตายของเจ้า!” ดงฟังซีไขเผยยิ้มอันเย็นชา เป็นแม่หญิงที่ไม่รู้จักอับอายจริงๆ นึกว่าตั้งครรภ์ก็จะสามารถทำให้ข้าเห็นใจ นึกไม่ถึงว่าจะให้เขายิ่งเกลียดแล้วยิ่งชัดเจนว่านางมีความบาป “ไม่ใช่ลูกของเขา แต่เป็นลูกของท่าน ฮ่องเต้!” พันพยุนหยุนยิ้มเยาะขึ้น รอยยิ้มของนางอ่อนโยนเหมือนฤดูร้อน งดงามเหมือนดั่งดอกไม้ “บังอาจ! ฮ่องเต้ยังไม่มีลูก” ทหารที่อยู่ข้างๆพยายามจะให้นางหยุดพูด สีหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม พันหยุนหยุนกลับไม่ได้ถือสาอะไร และพูดต่อ “ฮ่องเต้ นางสนมที่สง่างามจนนับไม่ถ้วนของท่าน แค่ก่อนที่ท่านจะขึ้นครองบัลลังก์ก็มีนางสนมมาห้าท่าน แต่เสียดายที่ยังไม่เคยมีใครมีทายาท ทำให้เจ้าเช๋าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ลักษณะเยี่ยงนี้ ไม่ใช่ราชาผู้ซึ่งไฝ่รู้ควรเป็น ฮ่องเต้ ท่านเป็นราชาไฝ่รู้หรือไม่?” พันหยุนยุนพูดขึ้นอย่างเสียงเบา มีแค่ดงฟังซีไขที่ได้ยิน “เจ้าคิดว่าเจ้าพูดอะเยี่ยงนี้ออกมา จะทำให้เจ้ารอดชีวิตงั้นหรือ?” น้ำเสียงของดงฟังซีไขเย็นชาเหมือนดั่งน้ำแข็ง นัยน์ตาของตาน่ากลัวมาก “ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ฮ่องเต้ไม่อยากจะให้ผู้อื่นรู้” พันหยุนหยุนโฉยโอกาสนี้ไว้ นางค่อยๆเงยหน้าขึ้น และตั้งใจจะกดเสียงให้ต่ำลง “เจ้าใกล้ถึงแก่กรรมแล้วยังดิ้นรนเยี่ยงนี้ ข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้า เจ้าทำเยี่ยงนี้มีแต่จะทำให้เจ้าตายไวขึ้น” ดงฟังซีไขไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวใดๆ ชอบแกล้งทำเป็นรู้เรื่องทุกอย่าง เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ได้ คนประเภทนี้เขาเจอมาเยอะ “จะพูดปลดหรือไม่ ขอให้ฮ่องเต้ได้พิจารณาเอง ฮ่องเต้ชอบปฏิบัติตัวไปตามทางของตนเอง หรือพูดง่ายๆก็คือชอบทำตามอำเภอใจหรือไม่ พันหยุนหยุนมองไปยังดงฟังซีไข นางไม่ได้ทำนัยน์ตาที่หวาดกลัวใดๆ นางเห็นความหวังในนัยน์ตาของเขา และมั่นใจว่าคราวนี้ต้องสำเร็จ “ชีวิตของเจ้ายังไม่มีค่าแม้แต่สลึงเดียว เจ้ายังไม่รีบตาย แล้วปกป้องพ่อของเจ้าเป็นวาระสุดท้าย แล้วยังมาพูดอะไรเรื่อยเปื่อยเยี่ยงนี้ เจ้ามันไม่กลัวอะไรจริงๆ” ดงฟังซีไขพูดแทงใจดำยิ่งนัก ใบหน้าของเขายิ่งดูโหดร้าย นัยน์ตาของเขากำลังมองนางอย่างกับหวังว่านางจะรีบตาย พันหยุนหยุนรู้สึกตกใจเบาๆ หรือว่าเขาแอบวางยาให้นางต้องตาย? แต่ว่าไม่น่าเหมือน เขาอยู่เหนือกว่าทุกคน ไม่มีอะไรที่สามารถมาข่มขู่เขาได้ ถ้าคุณหนูที่ไร้ค่าคนนี้จะสามารถข่มขู่เขาได้ นางก็คงไม่ต้องเสียท่านพ่อของตนเองต้องจากไปเยี่ยงนี้ “ถ้าเปรียบคุณค่าระหว่างชีวิตของข้ากับฮ่องเต้ แน่นอนว่าคงไม่ต้องพูดถึง ข้าแค่กลัวว่ารอไปสักพัก ฮ่องเต้อยากจะให้โอกาสข้า ถ้าข้าประสบความสำเร็จก็คงดี ถ้าไม่อยากให้ฮ่องเต้ต้องมาเสียใจภายหลัง” พันหยุนหยุนรู้สึกได้รับชัยชนะไปกว่าครึ่ง นางถือโอกาสที่ตนเองไอ้เข้าไปใกล้เขา จนทำให้เห็นแผลตรงกลางหางของเขา นางก็ยิ่งรู้สึกในใจว่าตนเองต้องมีชีวิตรอดแน่ๆ “ข้าเป็นราชาของแผ่นดิน ไม่มีอะไรที่ทำให้ข้าต้องเสียใจหรอก” ดงฟังซีไขยิ้มเยาะ แล้วพิงลงตรงเก้าอี้ มือวางไว้บนราว คางของเขายกขึ้น แลดูมีสง่ามาก และดูโหดเหี้ยมด้วย “งั้นฮ่องเต้ทำไมไม่ลองดู แค่ฮ่องเต้ต้องยอมรับกับผลของการเปิดเผยความลับครั้งนี้?” พันหยุนหยุนเผยยิ้มมุมปากขึ้นเบาๆ “เจ้าคงอยากจะกระทำผิดต่อฮ่องเต้ และคงอยากจะมีโกรธที่หนักขึ้น” ฮ่องเต้เปลี่ยนนัยน์ที่ลังเล แล้วนั่งอยู่บนที่นั่งอยู่สง่า