ตอนที่ 7 ยืนยันความบริสุทธิ์

ตอนที่ 7 ยืนยันความบริสุทธิ์ “การลงโทษด้วยการตาย ยังมีวิธีลงโทษที่รุนแรงกว่าการตายอีกไหม? ฮ่องเต้ ข้าตายไปก็ไม่เสียดายหรอก แค่ว่าชีวิตของอ๋องเต้มีคุณค่ายิ่งนัก มันไม่ง่ายเลยว่าฮ่องเต้จะได้มาเป็นราชาของทุกคน!” พันหยุนหยุนเริ่มรู้สึกว่าฮ่องเต้กำลังลำบากใจ สีหน้าของนางดูหนักแน่นมากๆ นางจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปเด็ดขาด“ ดงฟังซีไขทำนัยน์ตาที่ซับซ้อนมาก ซับซ้อนจนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ พันหยุนหยุนไม่ได้รู้สึกกลัวเลย แต่ยังคงจับจ้องดงฟังซีไขไว้ นางรู้ดีแก่ใจว่าตอนนี้นางไม่ควรแสดงอาการหวาดกลัวออกมา ไม่เช่นนั้นก็จะทำให้เขารู้สึกว่านางจะขาดความมั่นใจ ทุกอย่างที่วางแผนไว้จะล้มเหลว “มีแค่คนตายไปเท่านั้นที่จะเก็บความลับให้ได้！”สายตาของดงฟังซีไขเปล่งประกายซึ่งความเย็นชาออกมา สายตาอันแหลมคมเหมือนดั่งมีด คนรอบข้างที่มองเห็นก็รู้สึกตกใจอย่างมาก นี่คืออาการที่ดงฟังซีไขโมโห “ทหาร！” “ถ้าข้าพูดออกมาไม่ใช่เป็นเพียงความลับของฮ่องเต้ แต่ยังสามารถทำให้ฮ่องเต้สามารถคลายความกังวลได้ล่ะเจ้าค่ะ?” พันหยุนหยุนเห็นข้างหลังของดงฟังซีไข มีทหารยืนก้มหัวอยู่เป็นแถว ดงฟังซีไขทำนัยน์ตาที่เย็นชาขึ้นอำก และขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมจนหน้ายับ พันหยุนหยุนรู้ว่าตนเองกำลังจะสำเร็จแล้ว “แค่ปีเดียวฮ่องเต้ยังไม่กล้าพนันกับข้า? นั้นข้าขอเพลาเป็นหนึ่งปี ถ้าสามารถสืบหาความจริงจนเจอ ท่านต้องอภัยโทษประหารชีวิตแก่ข้า ให้ทั้งตระกูลของข้ากลับเมืองหลวง ถ้าไม่มีความคืบหน้าใดๆ ท่านจะฆ่าข้าก็ยังไม่สาย” ดงฟังซีไขห้อยมุมปากลง และไม่พูดไม่จาใดๆ “ไม่ต้องให้เจ้าลำบากหรอก ข้าอยากจะเห็นหัวของเจ้าหลุดลงบนพื้นมากเสียกว่า” ดงฟังซีไขไม่ได้สนใจในคำพูดของพันหยุนหยุนอีกต่อไป คนเยี่ยงนี้จะมีปัญหาเก็บความลับของตนเองได้เยี่ยงไร “หลังจากที่หัวข้าหลุด ความลับของท่านก็จะถูกเปล่าประกาศออกมา ฮ่องเต้ ความลับชองท่าน ที่ลานประหารได้เขียนจดหมายไว้หนึ่งชุด มือของใครบางคนก็มีอีกชุด แค่หัวข้าหลุดไป ความลับของท่านก็จะถูกเปล่าประกาศออกมาให้ทุกคนรู้” พันหยุนหยุนจับกระดาษไว้ ข้างบนก็ได้เขียนหนังสือไว้หนึ่งบรรทัด ดงฟังซีไขสีหน้าเปลี่ยนไปทันที นัยน์ตาอันหล่อเลาของเขาเปล่งประกายซึ่งความเย็นชาออกมา กระดาษนั้นถูกขย่ำจนเป็นก้อน เส้นเอ็นตรงหลังมือของเขาก็โผล่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด และหายใจอย่างแรง “ฮ่องเต้เจ้าค่ะ ท่านจะไม่ยอมเสี่ยงหน่อยเลยหรือ? ถ้าท่านไม่สนใจว่าความพยายามที่ผ่านมานั้นจะเสียเปล่าไป” พันหยุนหยุนเห็นดงฟงัซีไขทำสีหน้าที่ดูเคร่งเครียด มุมปากของนางก็ยิ้มให้เห็นชัดมากขึ้น เมื่อคืนตอนเพลาสองชั่วยาม นางได้ยินพวกพัศดีได้คุยเรื่องของวังใน และรวมไปถึงเมื่อครู่ที่นางไปสิบคนมา นางรู้ว่าการสำรวจของตนเองต้องไม่ผิด นางสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ คำพูดของพันหยุนหยุนได้กระทบจิตใจของดงฟังซีไข นัยน์ตาของเขาเหมือนจะดูน่ากลัว มือข้างหนึ่งจับพันหยุนหยุนไว้ แล้วลากตัวนางไปอยู่ตรงหน้าเขา และมองตาที่ใสซื่อของนาง “เจ้ายังรู้เรื่องอะไรอีก?” “ข้าแค่รู้สิ่งที่ข้าควรรู้ สำหรับฮ่องเต้แล้ว ถ้าข้าแพ้ข้าก็แค่มีชีวิตได้อีกแค่ปีเดียว แต่ถ้าข้าชนะ ก็จะได้ผลลัพธ์ที่นึกไม่ถึง ฮ่องเต้ก็มิได้สูญเสียประโยชน์อะไรใดๆ?” พันหยุนหยุนเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความยืนหยัด ทั้งสองห่างกันไม่ถึงสามนิ้ว แล้วยังสัมผัสถึงลมหายใตของกันและกัน นัยน์ตาของพวกเขา คนหนึ่งก็เฉยชาเหมือนดั่งน้ำแข็ง อีกคนกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น พันหยุนหยุนรู้ว่าดงฟังซีไขยังคงสับสนอยู่ ในใจของนางยังคงตื่นเต้นเบาๆ จากนั้นก็เข้ามาใกล้หูของดงฟ้งซีไข ดูออกมาอย่างเสียงเบา พูดชื่อของยาสนุนไพรชนิดหนึ่ง ดงฟังซีไขสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาทำสีหน้าเย็นชา แล้วจ้องมองพันหยุนหยุน “ท่านใช้สมุนไพรนี้ตลอดเพลา สรรพคุณของยา หมอนั้นก็ต้องคงคุ้นชินมากๆ ไม่รู้ว่าฮ่องเต้อยากจะให้ข้าเอาจดหมายนี้ไปมอบให้กับหมอหลวงดีหรือไม่?” มือของพันหยุนหยุนค่อยๆค่อยๆเลื่อนผ่านใบหน้าของดงฟังซีไขมา ชาวบ้านที่อยู่ข้างๆก็หายใจเข้าลึกๆ แต่ว่าดงฟังซีไขกำลังจดจ่ออยากจะฟังคำพูดของพันหยุนหยุน กลับไม่ได้สังเกตเห็นอะไรใดๆ “ฮ่องเต้เจ้าค่ะ เพลาของท่านมีค่า ท่านจะไม่ยอมตอบตกลงเลยหรือค่ะ?”พันหยุนหยุนต้องมั่นใจว่ามันต้องได้ ไม่เช่นนั้นนางก็คงไม่ยอมชีวตไปเสี่ยง ขาวบ้านที่อยู่ข้างล่างก็นึกว่าบอกลากันอยู่ ทันใดนั้นพวกชาวบ้านก็ซุบซิบกันใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าทหารคอยดักพวกเขา สายตาของคนทั้งปวงก็คงจดจ่ออยู่กับดงฟังซีไขและพันหยุนหยุน ทุกคนกำลังแอบซุบซิบกัน พันหยุนหยุนเก่งกาจยิ่งนัก ที่กล้ายั่วยวนฮ่องเต้ ไม่ธรรมดาจริงๆ พันหยุนหยุนได้แค่ยิ้มอย่างมีลับลมคมใน สายตาของนางจับจ้องเขาไม่ไปไหน ดงฟังซีไขกำลังคิดใคร่ครวญ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจ “ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่อีกที หนึ่งปีหลังจากนี้ ก็จะดูว่าเจ้าทำอะไรให้ข้าได้บ้าง” ดงฟังซีไขปล่อยมือออก นัยน์ตาโกรธเคืองเล็กน้อย พันหยุนหยุนยังคงยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ดงฟังซีไข “คำพูดของฮ่องเต้มีค่าดุจเหมือนหยกและทองคำ แต่ข้ายังมีเงื่อนไขสามอย่าง” พันหยุนหยุนยื่นนิ้วออกมาสามนิ้ว เขาที่กำลังจะโมโห พอเห็นสีหน้าของนางเยี่ยงนี้ มือของนางอีกข้างก็ชี้ไปยังชาวบ้านที่กำลังยืนอยู่ เขาจึงอดกลั้นอารมณ์ของตนเอง “พูด！” ดงฟังซีไขทำหน้าเย็นชา เพื่อลูกของตนเอง เขายอมอดทน