นี่มันหม่นโถวของข้ากับการตามหาใครบางคน

บนต้นไม้สูงอีกฝั่งของแม่น้ำ เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในครรลองสายตาของบุรุษร่างสูงใหญ่กลิ่นอายสูงศักดิ์ภายใต้หมวกครอบปิดบังใบหน้าบนยอดไม้สูงของอีกฝั่งแม่น้ำ ถัดมาอีกกิ่งด้านล่างมีผู้ติดตามอีกสอง \"นายท่านจะไม่ลงไปดูหน่อยหรือขอรับ\"ชายหนึ่งในสองผู้ติดตามเอ่ยนายเหนือหัวตน \"ไม่ เรื่องของเจ้าพวกนั้น ให้เขาจัดการกันเอาเอง\" เรื่องใดที่ไม่เกี่ยวกับเขา เขาก็จะไม่ยุ่ง ส่วนสิงโตตัวนี้ มันมาขวางทางผ่านของเขาเท่านั้นชะตามันเลยขาด ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปยังด้านหลังสตรีนางนั้นนางลงมาจากด้านบน ข้างบนมีผู้คนอาศัยอยู่งั้นรึ \"สือเว่ย เจ้าเอาซากสิงโตนี้ไปทิ้งไว้ชายป่าด้านนอก \" \"ขอรับ แล้ว...\" สายตาคมดุจเหยี่ยวตวัดมองเหมือนว่าจงทำตามที่ข้าสั่งเท่านั้นพอ สือเว่ยโค้งกายรับคำสั่งก่อนจะลงไปจัดการซากสิงโตด้านล่าง \"ไปกันเถอะ\" กล่าวจบร่างสูงใหญ่ก็ทะยานหายไป หลังจากรู้แล้วว่าหมั่นโถวที่นางพูดถึงคือสุนัขตัวโตที่เขาเข้าใจผิดว่าเป็นสิงโตและได้ทำร้ายมันจนบาดเจ็บสาหัส โจวเจี้ยนหยางก็อาสาจะทำแผลให้แต่โดนนางไล่ออกมา เขาเพียงยืนมองนางลงมือโกนขนมันออกจากนั้นนางเอามีดกรีดเพื่อเอาหัวธนูออกก่อนที่นางจะโรยผงขาวๆลงไปบนแผลของมัน กว่าจะเอาหัวธนูออกใส่ยาถอนพิษที่แผลให้ก็เข้ายามเว่ยปลายๆ แม่น้ำเหลิ่งเริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็งแล้วหากจะข้ามไปนางก็เอาเจ้าหมั่นโถวไปไม่ได้ ตัวมันใหญ่โตซะขนาดนั้น สงสัยคืนนี้คงต้องค้างแถวนี้ละหากจะรอเจ้าหมั่นโถวมันฟื้นคงได้หนาวตายพอดี จะลากไปที่ชายป่าก็คงไม่ไหว  นางตบขามันเบาๆก่อนจะลุก เดินเข้าป่าไป โจวเจี้ยนหยางมองดูการกระทำของนางโดยตลอดพอนางทิ้งสุนัขตัวนั้นและกำลังจะเดินเข้าป่าไป เขาจึงได้เดินขวางนางเอาไว้ \"เดี๋ยวก่อนแม่นาง \" นางเงยหน้ามองบุรุษตัวโตกว่า \"หลีกทาง\" นางว่าพลางใช้มือผลักอกแกร่งให้พ้นทาง \"แม่นางบอกข้าก่อนเจ้าจะไปที่ใด\" \"ยังอยู่อีกเหรอ\"นางว่าพลางเลี่ยงออกไปด้านข้างแต่ร่างแกรงก็ขยับตาม นางไปขวาเขาขยับขวา นางไปซ้ายเขาขยับซ้าย \"จะขวางทางข้าอีกนานมั้ย\"นางยืนเท้าสะเอวถาม ยามนี้อย่ามาหามารยาทของกุลสตรีจากนาง ดวงตากระจ่างใสดุจดวงจันทราจ้องมองมาทางเขาอย่างเอาเรื่อง ดูหน้าตานางก็ไม่ได้ขี้เหร่จนหน้าเกลียจ มองดูไปนานๆมันทำให้รู้สึกเพลิดเพลินสบายตายิ่ง แถมกลิ่นกายนางยังหอมอ่อนๆเหมือนกลิ่นอะไรสักอย่างที่ดมแล้วหอมชื่นใจยิ่ง อยากแกล้งนางอีกสักหน่อยแต่ดูท่าทางนางจะรีบมาก \"แม่นางก็ตอบข้ามาก่อนว่าจะไปที่ใด\" โจวเจี้ยนหยางเอ่ยถามนางอีกครั้ง \"เฮ้อ! เจ้าหันกลับไปดูตรงแม่น้ำนั่นสิ\"ก่อนที่มือเรียวบางจะชี้ลงไปที่แม่น้ำที่กำลังเริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็งอย่างอ่อนใจ เจ้านี่ไม่สังเกตน้ำในแม่น้ำเลยรึงัยกัน \"แม่น้ำทำไมระ..หรือนะ..นี่มัน\" \"ใช่..เจ้าจะขวางทางข้าอีกนานมั้ย\" \"แล้วแม่นางจะไปที่ใด\" เขายังถามนางซ้ำๆคำเดิม \"เข้าป่า หาฟืน\"นางว่าพลางผลักชายตรงหน้าให้พ้นทางคราวนี้เขาหลบให้นางโดยง่าย \"ข้าช่วย แม่นางรออยู่ที่นี่เถิด ประเดี๋ยวข้าหาฟืนมาให้\" \"ไม่ต้อง เจ้ามาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย\" \"ถือว่าข้าขอไถ่โทษที่เข้าใจสุนัขท่านผิด\" โจวเจี่ยนหยางเห็นนางยืนลังเลจึงพยักหน้าให้ผู้ติดตามไปหาฟืนมา \"อีกอย่างข้ามาจากฝั่งโน้นจะกลับตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว คงต้องค้างแรมฝั่งนี้ ยังงัยท่านก็เป็นสตรีแถมสุนัขท่านยังบาดเจ็บเพราะพวกข้าอีก ถือว่าพวกข้าเป็นยามเฝ้าดูความปลอดภัยให้ท่านและสุนัขของท่านจนกว่ามันจะหายดีก็แล้วกัน\"  เอ่ยเพียงอยากชดเชยให้นางและสหายหน้าขนของนางแต่ทำไมสตรีหน้าตาพื้นๆเช่นนางตัวเล็กนิดเดียวใจนางเด็ดเดี่ยวมาก หากเป็นสตรีอื่นคงได้แต่นั่งกรี๊ดๆเป็นแน่ คงไม่เอาตัวเองมาขวางไว้อย่างนี้ เขานับถือน้ำใจนางยิ่งนัก เยี่ยเซียงยืนคิดสักพัก จริงๆนางก็เป็นสตรีตั้งครรภ์แถมหมั่นโถวยังมาบาดเจ็บอีก กลางคืนไม่รู้ว่าจะมีสัตว์ร้ายออกมารึเปล่า ลำพังนางเองก็แย่แล้ววิชาติดตัวมาก็มีแค่วิชาแพทย์ที่อาจารย์พร่ำสอนมา ส่วนยาพิษที่มีไว้ป้องกันตัวก็มีเพียงผงคันคะเยอ(หมามุ่ยบด)เพียงสามขวดเท่านั้นส่วนอย่างอื่นอาจารย์ไม่ให้พกติดตัว หากทางการจับได้มีโทษสถานเดียวคือประหาร อีกอย่างเจ้าหมั่นโถวก็เจ็บหนักจะลุกขึ้นมาปกป้องนางก็ไม่ได้ ให้พวกเขาพักด้วยก็ได้เผื่อเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยยังพอมีคนช่วยนางได้บ้าง รุ่งเช้าแม่น้ำกลับมาเป็นดังเดิมค่อยต่างคนต่างไป คิดแล้วนางก็พยักหน้าให้โจวเจี้ยนหยางก่อนที่นางจะเดินไปนั่งผิงเจ้าหมั่นโถวที่นอนอยู่ชายแม่น้ำ โจวเจี้ยนหยางมองดูสตรีที่ตอนนี้ยอมรับให้เขาร่วมทางด้วยในความคิดของตนเอง แต่ความคิดของนาง ยามนางหลับเหมือนเด็ดสาวที่ยังไม่พ้นวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ นางจะที่ไหนกันเดินทางเพียงลำพังกับสุนัขตัวโตแถวตัวเองยังมีครรภ์อีก อาทิตย์อัสดงจันทราส่องแสงเยี่ยเซียงลืมตาตื่นมาเพราะเจ้าหมั่นโถวรู้สึกตัวมันพยายามขยับตัว \"เจ้านอนนิ่งๆนะเดี๋ยวแผลปริออก\" มันยังพยายามจะลุกขึ้นดวงตามันมองจ้องมองมายังท้องนางด้วยสายตาเป็นห่วง \"ขอบใจมากนะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว น้องเจ้าปลอดภัยดี\"ว่าพลางลูบหัวมันเบาๆ หากไม่ได้เจ้าหมั่นโถวช่วยคนที่จะถูกธนูดอกนั้นอาจเป็นนางก็ได้ บริเวณหน้าผาบนยอดเขา ชายชราทั้งสองนั่งมองเหตุการณ์เบื้องล่างคนนึ่งนั่งมองอย่างสบายอารมณ์ ส่วนอีกคนเดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่งชวนปวดหัวยิ่งนัก \"ข้าว่าข้าไปรับนางกลับขึ้นมาดีกว่า\" \"หยุดความคิดเจ้าเลย\"ว่าพลางวางถ้ายชาลงบนพื้นหินอย่างสบายใจ \"ดูสิข้าไม่น่าให้นางไปเลยเดินทางยังไม่ทันข้ามวันก็เกิดเรื่องซะแล้ว\" \"กงล้อชะตาชีวิตนางเพิ่งจะเริ่มอีกครั้ง เจ้าจะเข้าไปยุ่งอีกทำไม\" \"แต่ข้าห่วงนางนี่\" \"ห่วงก็ได้แค่มอง เราเข้าไปยุ่งไม่ได้ ข้าว่าทางที่ดีเจ้ากลับดินแดนนรกเถอะข้าก็จะกลับเช่นกัน อยู่ที่นี่เจ้าอาจทำเสียเรื่อง\" \"เสียเรื่องอันไดกันรึ\"สิ้นเสียงปริศนาปรากฎร่างชายชราอีกคนพร้อมด้วยชายหนุ่มหน้าตางดงามดั่งเทพเซียนปั้นแต่ง คิ้วเรียวกระบี่เฉียง ดวงตาคมดุจเยี่ยว จมูกโด่งรั้นขึ้นบอกให้รู้ถึงนิสัยที่ดื้อดึง ร่างกายสูงใหญ่ องอาจแผ่กลิ่นอายกดดันจนจอกชาแตกละเอียด แต่ชายชราทั้งสามกลับไม่เป็นอันใดเลย \"อ้อๆ..ท่านเทพชะตานี่เอง ลมอะไรหอมท่านมาถึงที่นี่ เอ้าเชิญๆนั่งมาๆดื่มชาด้วยกันก่อน\"เสิ่นกวนกว๋อเอ่ยทักพร้อมกับรินชากุ้ยฮวาส่งให้ดื่ม \"ไม่ละขอบคุณ ข้าเพียงแต่พาคนผู้หนึ่งมาส่งเท่านั้น\" พลางเบี่ยงกายหลบให้เห็นชายหนุ่มได้ถนัดตา แหมๆๆตาเฒ่าชะตานี่ข้าอุตส่าห์ทำมองไม่เห็นแล้วเชียว ยังเบี่ยงกายเปิดทางให้อีก \"ข้าอยากถามว่าพวกท่านเห็นเทพธิดาเยว่ฉีผ่านมาทางนี้บ้างรึไม่\"น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเย่อหยิ่งอยู่ในที เขาคือแม่ทัพสวรรค์เฟิงหลง ทายาทอับดับหนึ่งของเทพมังกรทองในบรรดาพี่น้องทั้งสิบสอง \"ไม่/ไม่\" เฒ่าชราผู้เจ้าเล่ห์ทังสองตอบแบบไม่ต้องคิดเลยสักเสี้ยวนาที เจ้าเด็กเมื่อวานซืนข้าเกิดก่อนเจ้าเป็นพันปีไม่มีความเคารพให้กับข้าอย่าหวังเลยข้าจะบอกเจ้า ข้านี่หละจะเป็นมารขวางวาสนาเจ้า อย่านึกว่าข้าจะกลัวบิดาเจ้า สักวันเจ้าจะต้องมาคุกเข่าขอร้องยมบาลอย่างข้า คิดได้เช่นนั้นก็หัวเราะออกมา \"ไม่ทราบว่าท่านเหยียนหลัวหวาง มีอันใดน่าขำรึ\"แม่ทัพสวรรค์เอ่ยถามแค่เพียงตามหานางไม่เจอเขาก็ปวดจะแย่อยู่แล้วตาเฒ่ายมบาลนี่กลับมาขำอันใด \"เปล่า อ้อข้าเพิ่งนึกได้ว่าทิ้งงานมานานแล้วเห็นที่ต้องกลับไปสะสางสักหน่อย\"ว่าแล้าก็ทะยานหายไปกับความมืด เฮ้ย! สหายทรยศ เจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์ทิ้งข้างั้นรึ เจ้าลูกมังกรนี่ก็เหมือนกัน นิสัยเสียเหมือนกันหมดทุกตนรึเปล่าสตรีเพียงคนเดียวดูแลไม่ได้ปล่อยให้หนีออกมาแล้วยังจะมาสร้างความเดือดร้อนให้ข้าอีก ฝันไปเถอะข้าจะบอกนางอยู่ที่ใด \"แล้วท่านคือ..\" \"อ่า..ข้าขอแนะนำตัวเลยละกันข้าเสิ่นกวนกว๋อหมอแดนปีศาจ\" \"อ้อ..แล้วท่านมาทำอันใดในดินแดนมนุษย์\" \"ท่านแม่ทัพสวรรค์ แหมๆๆที่ตรงนี้คือดินแดนสามภพนะ ที่ตรงนี้เหมาะกับการปลูกพืชสมุนไพรเป็นที่สุด ข้าก็เพียงแค่แวะมาหาสมุนไพรก็เท่านั้น\" จะให้เชื่อคงยากหากให้ง้างปากก็คงไม่พูด อย่าให้ข้ารู้ละกันว่าพวกท่านให้ที่พักผิงนาง ข้าจะตอบแทนให้สาสมเลยคอยด \"หากไม่มีอันใดแล้วข้าขอตัว ข้าก็ทิ้งบ้านมานานโขละคงต้องกลับเสียที เอ้อขอให้ท่านหานางเจอโดยเร็ววัน\" เสิ่นกวนกว๋อเอ่ยอวยพรในตาเป็นประกาย ก่อนจะเร้นกายหายไปอีกคน \"ข้าจับจิตวิญญาณนางได้แถวนี้แต่บางเบาเหลือเกิน \"เทพชะตาเอ่ยบอก \"ข้าไม่โทษท่านหรอก เป็นข้าเองที่ประมาทนางเกินไปเลยไม่ระวัง\" แม่ทัพสวรรค์เฟิงหลงเอ่ยเขาเองที่ประมาทความสามารถนาง ไม่คิดว่านางจะใจกล้าขนาดนี้ ได้ต่อให้พลิกแผ่นทุกภพภูมิข้าก็จะตามเจ้ากลับมา ต่อให้ต้องต่อยตีกับคนทั่วหล้าข้าก็จะนำเจ้ากลับมาให้จงได้ \"ความรักหนอความรัก กว่าจะรู้ตัวว่ารัก นางก็ได้หนีจากไปแล้ว\" \"ข้าว่าเรากลับกันเถอะ อยู่ที่นี่นานไม่ดีนัก\" เทพชะตากล่าวก่อนขี่ก้อนเมฆลอยหายไปกับความมืด ทิ้งไว้เพียงบุรุษร่างสูงใหญ่ยืนเดียวดายอยู่ในความมืดเพียงลำพัง