คร้้งหน้ายังมี

แม่น้ำเหลิ่งยามเช้าต้องแสงอาทิตย์กลับกลายเป็นลำธารไหลยาวสุดลูกหูลูกตาไม่มีใครรู้ว่าต้นน้ำเกิดจากที่ใด ปลายน้ำอยู่ที่ใด ย่างเข้าวันที่สิบแล้วแผลของเจ้าหมั่นโถวเริ่มที่จะสมานดีแล้ววันนี้คงได้เดินทางกันเสียที นางเริ่มจะรำคาญชายทั้งสามคนแล้วคนนึงชอบซักไซ้ถามนางทั้งที่นางไม่อยากคุยด้วย ส่วนอีกสองคนรบเร้าให้นางทำแต่อาหารให้ทาน  นางเริ่มเก็บข้าวของที่มีเพียงน้อยนิดใส่ห่อผ้า เจ้าหมั่นโถเหมือนรู้งานมันนั่งหมอบรอนางปีนขึ้นหลังเตรียมจะพานางข้ามแม่น้ำเหลิ่งยามเฉินเช่นนี้ข้ามแม่น้ำดีที่สุดอากาศกำลังเย็นสบายหากสายกว่านี้แดดจะแรงแต่ถ้าเป็นยามเว่ยแม้แม่น้ำจะเป็นน้ำแข็งแต่ภายใต้แม่น้ำเหลิ่งกลับร้อนระอุดังไฟโลกันต์คงเป็นธรรมชาติสร้างมาเพื่อความสมดุลเป็นเขตแดนที่ห้ามปีศาจ มารข้ามไปยังแดนมนุษย์เพียงเหยียบย่างบนผืนน้ำแข็งไฟโลกันต์ใต้น้ำก็จะแผดเผาร่างเป็นจุล แต่ก็มีปีศาจบางพวกมาลองดีเช่นกันแต่ก็ไม่เหลือรอดไปได้สักราย จะมีก็เพียงเสิ่นกวนกว๋อที่ข้ามไปได้แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดถึงข้ามไปได้ แม้แต่ท่านยามบาลยังข้ามไปไม่ได้หากไม่มีวิญญาณให้ไปรับ \"แม่นาง เจ้าจะไปแล้วเหรอ\"โจวเจี้ยนหยางยืนขึ้นเอ่ยถามเมื่อเห็นนางเตรียมสัมภาระไว้บนหลังเจ้าหมั่นโถว \"ใช่\" แม้จะอยู่ด้วยกันหลายวันแล้วแต่นางยังสำรวมคำพูดกับเขาหากเขาไม่ถามนางก็จะไม่พูด บางทีถามนางยังไม่ตอบเขาเพียงมองหน้าแล้วหันกลับไปตามเดิม เหมือนนางจะโกรธที่เขาทำร้ายหมั่นโถวของนางก็ไม่ใช่กับเจ้าสองตัวนั่นนางกลับคุยจ้อหากแม้เขาเข้าไปร่วมวงสนทนานางจะหยุดพูดทันที แม้แต่ชื่อแซ่นางยังไม่บอกใคร \"บอกข้าได้หรือไม่แม่นางจะไปที่ใดกัน\"เขายังพยายามจะสนทนากับนาง \"หมู่บ้านจู พวกท่านละจะไปที่ใดต่อ\"นางถามก่อนจะพาตัวเองปีนขึ้นหลังเจ้าหมั่นโถ เตรียมออกเดินทาง \"พวกเราจำทางออกไม่ได้ เลยจะขอตามแม่นางออกจากป่าด้วยนะ\"โจวเจี้ยนหยางเอ่ยสายตาเป็นประกายวูบเดียวก็เลือนหายไปแต่ไม่พ้นสายตาเจ้าหมั่นโถวที่มันจ้องมองอยู่ตั้งแต่ต้น \"หมู่บ้านจู หมู่บ้านที่เลี้ยงหมูติดเขตป่าต้องสาปทางทิศใต้ใช่หรือไม่\"ไห่กุยเอ่ยถามขึ้นบ้าง \"ไม่รู้สิ มีหมู่บ้านจูกี่แห่งกัน\"  นางถามด้วยไม่รู้จริงๆมีหมู่บ้านจูกี่แห่งกัน ท่านอาจารย์ก็ไม่ได้บอกอะไรนางมากนัก นางเองก็ไม่ได้สนใจถามเรื่องราวเมืองด้านล่างมากนัก ไม่คิดว่าวันนึงตนเองจะได้ลงมาอยู่ด้านล่าง \"ถ้าเขตเมืองนี้มีหมู่บ้านเดียวขอรับ\"ไห่เซินองครักษ์หน่วยพยัคฆ์เอ่ยตอบนางบ้างตอบแทนที่นางทำอาหารอร่อยให้ทานตั้งหลายวัน หากองค์ชายตามนางไปจริงๆ เขาจะได้กินของอร่อยอีกหลายวัน จำทางออกไม่ได้ท่านช่างกล้าพูด ป่าแถบนี้ยกเว้นข้ามน้ำเหลิ่งท่านเดินหลับตายังได้เลย ใครเล่าแอบหนีการฝึกจากองค์ชายใหญ่เข้ามาแอบอยู่ในป่านี้บ่อยๆ \"เช่นนั้นแม่นางคงไปไม่ได้แล้วละ\" \"ทำไม\" \"หมู่บ้านนั้นเจ้าสิงโตที่ข้าตามล่ามันมา มันบุกเข้าทำลายหมู่บ้านจนสิ้น ตอนนี้กลายเป็นหมู่บ้านร้างไปแล้วชาวบ้านที่เหลืออยู่ก็อพยพหนีจากหมู่บ้านหมดแล้ว\" \"หากข้าไม่ไปที่นั่น ข้าก็ไม่มีที่ไป\"เยี่ยเซียงทำสีหน้าหนักใจเป็นที่สุด หากไม่ไปที่นั่นนางก็ไม่รู้จะพาลูกไปคลอดที่ใด จะกลับขึ้นเขาไปก็ไม่รู้ว่าจะมีใครอยู่ที่นั่นหรือไม่ \"แล้วแม่นางมีญาติที่ใดอีกหรือไม่\" \"ไม่ ข้าไม่รู้จักใครที่นี่\"นางตอบตามจริง ก็นางเข้ามาอยู่ในร่างนี้ความทรงจำใดๆนางก็ไม่มี \"แล้วแม่นางมาจากที่ใดกัน\" โจวเจี้ยนหยางเริ่มสงสัยในตัวนาง ดินแดนฝั่งนี้ของแม่น้ำมนุษย์ไม่สามารถอยู่รอดได้นานขนาดนี้แถมนางยังมีครรภ์อีก กลิ่นอายบริสุทธิ์ของทารกในครรภ์ล่อตาล่อใจปีศาจนอกรีดได้อย่างดี แปลกมากตั้งแต่อยู่กับนางมาหลายวันเขายังไม่เคยเห็นปีศาจสักตนแม้แต่สัตว์ร้ายก็ไม่ย่างกรายเข้ามาใกล้บริเวณที่นางอยู่เลย แต่กลิ่นอายปีศาจในตัวนางก็ไม่มีแปลก \"ข้าไม่รู้หรอกว่ามาจากที่ใด ข้าบาดเจ็บฟื้นขึ้นมาก็จดจำอันใดไม่ได้ โชคดีมีหมอใจบุญรักษาให้จนข้าหายดี ท่านหมอเมตตาเลยให้ข้าไปอยู่ที่บ้านท่านที่หมูบ้านจู\"นี่คงเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่นางพูดกับเขากระมัง \"แล้วเหตุในท่านหมอถึงไม่เดินทางมากับเจ้า\"โจวเจี้ยนหยางยังสงสัยในคำตอบของนาง \"ท่านออกเดินทางไปตามหาภรรยา\" หากยังขืนซักไซร้ต่อนางได้จนคำตอบแน่ ขอโทษนะท่านอาจารย์ที่ข้าจำต้องโกหกเรื่องท่าน \"หากไม่มีอันใดแล้วงั้นข้าไป\" นางกล่าวตัดบทเพื่อที่จะได้ไม่ต้องตอบคำถามอีก \"ไปกันเถอะหมั่นโถวสายกว่านี้แดดจะแรง\" โฮ่ง! มันเห่ารับเหมือนตอบรับก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังตลิ่งที่มีโขดหินเรียงประปรายมันกระโดดเหยียบตามโขดหินข้ามไปอีกฝั่ง ส่วนชายทั้งสามใช้วิชาตัวเบาตามนางมาอีกที หมั่นโถวพานางเดินลัดเลาะลงเขามาเรื่อยๆ เดินมาได้ราวๆสิบลี้(1หลี้=500เมตร)ก็ถึงลานกว้างมีต้นไม้ใหญ่พอให้ร่มเงามันนั่งลงพอให้เท้านางหยั่งถึงพื้น เยี่ยเซียงปีนลงจากหลังเจ้าหมั่นโถว นางยืนบิดตัวซ้ายขวาไล่ความเมื่อล้าแม้ไม่ได้เดินเองแต่นั่งนานๆมันก็เมื่อยตัวเช่นกันกริยาที่นางทำหามีความสำรวมไม่ สตรีบนป่าเขาช่างไม่มีความสำรวมเช่นสตรีในเมืองอย่างสิ้นเชิง เยี่ยเซียงยืนบิดไล่ความเมื่อยหล้าสักพักนางหันมามองยังบุรุษสามคนที่ยังคงตามนางมา จะตามกันไปถึงไหน บ้านช่องไม่กลับกันรึงัยตามข้ามาอยู่ได้ จะทำธุระส่วนตัวก็ลำบาก \"แม่นางข้าว่ามันพาเราเดินกลับมาที่เดิมนะ\"โจวเจี้ยนหยางเอ่ยบอกพลางหาที่นั่งพักเหนื่อยใต้ต้นไม้ใหญ่กลางลานกว้างหากมองลงไปด้านล่างจะเห็นบ้านเรือนผู้คนอยู่ลิบๆไกลๆตา ก็เจ้าหมาหน้าขนนั่นเล่นพาเขาเดินไม่หยุดพักเลยต่อให้มีพลังยุทธยังงัยก็ต้องพักเหนื่อยบ้าง \"ใช่เหรอข้าหลับมาตลอดทางเลย\"ดวงตากลมโตแสดงท่าทางตกใจแต่สีหน้ายิ้มแย้มช่างไม่สอดคล้องกับคำพูดเลยสักนิดสีหน้าเจ้าเล่ห์นี่มันอะไรกัน อย่างกับนางรู้กันกับเจ้าหมายักษ์นี่ \"หมั่นโถวเจ้าจำทางลงเขาได้รึไม่\" โฮ่ง! โฮ่ง มันเห่าตอบเสร็จก็ลุกขึ้นนั่งเอาขาหน้าเกาหูไปมาไม่สนใจชายทั้งสามที่ตามมาดูท่าทางเหนื่อยหอบน่าดู มันเป็นสุนัขหมอปีศาจเรื่องเดินขึ้นลงเขาแค่นี้มันจำได้ดีแต่ก็แค่หมั่นใส้ ขอแกล้งหน่อยละกันอยากตามมาดีนักงั้นก็ตามให้เหนื่อยเลยละกัน \"หือ..แต่พวกเขาบอกว่าเจ้าพาเดินกลับมาที่เดิม\"นางว่าพลางเอามือลูบแผงคอมันเบาๆ โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง! มันลุกขึ้นเห่าหันหน้าไปเผชิญชายทั้งสาม ทำร้ายข้ายังไม่พอเดินตามข้าแค่นี้ทำมาเป็นบ่น ตอนตามสิงโตตัวนั้นมายังเข้ามากันได้ ทีนี้กลับบอกหลงทางจำทางออกไม่ได้ นางจะเชื่อเจ้าก็เรื่องของนางแต่ข้าไม่มีวันเชื่อ! นางยังอ่อนประสบการณ์ต่อโลกใบนี้นักไม่ทันสายตาเล่ห์เหลี่ยมมนุษย์อย่างพวกเจ้าหรอก มันขู่ชายทั้งสามขนฝูแยกเขี้ยวเตรียมพร้อมจะสู้รบทันที ทั้งสามเห็นดังนั้นรีบกระโดดขึ้นบนกิ่งไม่ใหญ่ทันที \"เจ้าหมาหน้าขน!\" โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง หมั่นโถวเห่าวนไปรอบๆต้นไม้ลงมาพ่อจะกัดให้จมเขี้ยวเลย! หนอยมาว่าข้าเป็นสัตว์หน้าขน ถึงข้าจะมีขนเต็มตัวก็เถอะเจ้าพวกมนุษย์ปากเหม็นปากเหม็น \"ไม่ๆๆข้าขอโทษ หมั่นโถวผู้หล่อเหลา ข้าไม่ได้โทษเจ้านะเพียงแต่ข้าสงสัยว่าเราเดินกลับมายังที่เดิมรึไม่เท่านั้นเอง\"ไห่กุยเอ่ยขอโทษมัน องค์ชายนะองค์ชายหากพระองค์คิดสิ่งใดแล้วไม่เป็นผลดีไม่ตรัสออกมาจะเป็นการดีที่สุดพะยะคะ แต่ละคำที่ทรงตรัสออกมาช่างสร้างความลำบากให้ผู้อื่นโดยแท้ โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! มันยังเห่าวนรอบๆต้นไม้ไม่หยุด สงสัยหมั่นโถวจะโกรธมากจริงๆ คราวที่แล้วทำร้ายมันเกือบตายมาคราวนี้ยังมาว่ามันว่าหน้าขนอีกขนาดไห่กุยที่มันยอมสนิทด้วยขอโทษมันยังไม่ยอมยกโทษให้เลย เยี่ยเซียงมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอดขำไม่ได้บุรุษตัวโตบนต้นไม้กับสุนัขตัวใหญ่พยายามกระโดดงับขาอยู่รอบๆต้นหากทิ้งไว้อย่างนี้นางคงไปไม่ถึงหมู่บ้านก่อนค่ำแน่ๆ \"หมั่นโถวพอได้แล้ว\" โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง! มันเห่าประท้วงจะไม่ยอมท่าเดียว หากคนผู้นั้นไม่ยอมขอโทษมัน \"คุณชายท่านต้องขอโทษมันก่อน\"นางเอ่ยตัด \"ได้ๆๆข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้า\" โฮ่ง!โฮ่ง! หมั่นโถวยังไม่ยอมรับคำขอโทษยังงัยขอกัดเจ้าหน้าขาวนี่สักคำเถอะ จะกัดให้เนื้อหลุดเลย \"ก็มันตกใจนี่นา เจ้าเล่นกระโดดมาใส่ข้ายังงั้นนะ\" โฮ่ง!โฮ่ง! \"หมั่นโถวพอเถอะ คุณชายท่านนี้ก็ขอโทษเจ้าแล้ว \"นางเอ่ยขอร้องในที หมั่นโถวทำจมูกฟึดฟัดก่อนสะบัดหน้าหนีเป็นอันว่ามันยอมรามือก่อนครั้งนี้ครั้งหน้าโอกาสยังมีอย่าเผลอละกัน ข้าจะกัดให้จมเขี้ยวเลย