มารดา1

เยี่ยเซียงเดินหยอกล้อหมั่นโถวมาตามทางเดินลงเขาได้สักพักจู่ๆเจ้าหมั่นโถวน้อยก็ดิ้นลงจากอ้อมกอดของนาง วิ่งลงไปยังพุ่มไม้ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ด้วยครรภ์ที่เริ่มใหญ่นางจะวิ่งตามมันก็ไม่ได้พอนางเดินมาถึงภาพที่เห็นเบื้องหน้า หมูป่าเขี้ยวโง้งตัวใหญ่กว่ามันเกือบสิบเท่านอนตายจมกองเลือดอยู่ ส่วนเจ้าหมั่นโถวมันวิ่งไปอีกด้านของพุ่มไม้พร้อมกับเห่าเรียกให้นางไปดู สิ่งที่เห็นคือหญิงชรานอนจมกองเลือดหายใจรวยรินด้านข้างมีเด็กหญิงตัวเล็กผอมแกร็นนั่งร้องให้อยู่ข้างๆส่วนด้านหน้ามีเด็กชายตัวโตขึ้นมาหน่อยคาดว่าไม่น่าจะเกินห้าหนาวถือไม้ขวางนางกับเจ้าหมั่นโถวอยู่ไม่ยอมให้นางเข้าใกล้หญิงชรากับเด็กหญิงตัวน้อย \"ยะ..อย่าเข้ามา\"เด็กชายพูดเสียงสั่นมือถือไม้สั่นจนสังเกตได้ท่าทางคงตกใจกลัวไม่น้อยแต่ยังใจแข็งไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมาให้เห็น ดวงตาแข็งกร้าวเป็นเด็กที่กล้าหาญไม่เบา นางนางหยุดมองคิดหาวิธีเข้าไปให้ใกล้ยิ่งกว่านี้คนเจ็บดูท่าจะเสียเลือดมากดูจากแผลที่ต้นขานางคงถูกเจ้าหมูป่าตัวนั้นทำร้ายเอาดีนะที่เจ้าหมั่นโถวมันเห็นก่อนและมาช่วยไว้ได้ทันไม่งั้นหญิงชรากับเด็กทั้งสองคงสิ้นใจในป่านี้แน่ ที่ไม่ยอมให้นางเข้าใกล้นี่คงจะกลัวเจ้าหมั่นโถวมันละสิท่า ถึงจะตัวเล็กแต่ก็ต่อสู้กับศัตรูตัวใหญ่กว่าได้สบายในเมื่อมันเป็นเพียงตัวใหญ่ในร่างเล็กเท่านั้น \"บอกว่าอย่าเข้ามา\"เด็กชายว่าพลางตั้งท่าทางเตรียมพร้อมทุกเมื่อหากนางเดินเข้าไปใกล้กว่านี้ \"เด็กน้อย ท่านยายของเจ้านางได้รับบาดเจ็บนางเสียเลือดมากนางต้องได้รับการห้ามเลือดก่อน\"นางว่าพลางพยายามจะเดินเข้าไปใกล้คนเจ็บแต่เด็กชายก็ขวางทางนางไว้อีก \"ไม่!ข้าไม่เชื่อเจ้า พวกเจ้ามันเป็นปีศาจ\" \"เด็กน้อยข้าไม่ใช่ปีศาจ\" นางมองดูหญิงชราที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียวคงเสียเลือดมากใกล้จะหมดสติเต็มทีจะให้นางเข้าไปเลยก็ไม่ได้ เด็กน้อยที่ถือไม้ขวางอยู่ถึงแม้ไม้ไม่ใหญ่มากหากฟาดโดนท้องนางพอดีมันก็อันตรายกับลูกในท้องนางได้เช่นกัน \"ไม่ข้าไม่เชื่อเจ้า\" \"อาหู่ อย่าเสียมารยาท\"นางกล่าวพลางยกมือขึ้นไขว่ขว้าไปมาในอากาศควานหามือหลานชายของตน \"ท่านย่า ข้าอยู่นี่\" เด็กชายทิ้งไม้ลงหันหลังนั่งลงขว้ามือหญิงชรามาจับไว้แน่นแนบกับแก้มของตน \"ท่านย่าอดทนไว้ข้าจะพาท่านไปหาหมอ\"เด็กชายกล่าวเสียงสั่นน้ำตาคลอหน่วย \"เด็กดีย่าไม่เป็นอันใดมากหรอก ย่าพักสักเดี๋ยวก็หายแล้ว\"นางกล่าวปลอบใจหลานชายตนเองไม่ให้ตื่นกลัวจนเกินไปทั้งที่ตนเองแทบจะลืมตาไม่ไหวแล้วพอกล่าวจบนางก็หมดสติไป \"ท่านย่า!ฮือ ฮือ\"เสียงเด็กหญิงที่เงียบเสียงไปสักพักดังขึ้นมาอีกครั้งส่วนเด็กชายนั่งกอดปลอบน้องสาวตนดวงตาแดงก่ำถึงอยากร้องไห้เพียงใดเด็กน้อยก็ได้แต่เพียงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อาจให้มันไหลออกมาเขาเป็นพี่จะต้องเข้มแข็งเป็นที่พึ่งให้น้องได้หากเขาร้องไห้อีกคนน้องสาวเขาต้องตื่นกลัวมากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้แน่ เสียงร่ำไห้ของเด็กหญิงตัวน้อยช่างน่ารำคาญยิ่งสำหรับเจ้าหมั่นโถวมัน แค่เสียเลือดมากแล้วหมดสติไปยังไม่ตายเสียหน่อย มันรึอุตส่าห์เข้าป่าไปหาสมุนไพรมาให้ มันคาบสมุนไพรไปวางไว้ข้างเยี่ยเซียงที่นั่งอยู่ข้างเด็กทั้งสองมือนางจับชีพจรคนเจ็บดูก่อนหันไปบอกเด็กทั้งสองว่าท่านย่าของพวกเขาเพียงแค่หมดสติไปเฉยๆเพียงได้รับการรักษาทันท่วงทีนางก็จะฟื้นขึ้นมาเองนางกล่าวกับเด็กทั้งสองก่อนที่เด็กทั้งสองจะยอมให้นางรักษาท่านย่าของตน หมั่นโถวยืนมองเด็กหญิงตัวเล็กร้องไห้ทำให้มันหวนคิดดูหากลูกนางเกิดมาแล้วขี้แยดังกับเด็กคนนี้มันจะทำยังงัย ไม่ได้ ไม่ได้มันต้องหาทางหนีทีไล่ไว้ก่อนหากเกิดมาเป็นหญิงแล้วขี้แยเจ้าน้ำตามันจะหนีขึ้นเขาไม่กลับลงมาอีกเลยแต่เจ้าหมั่นโถวมันจะรู้มั้ยหนอการที่มันอยากหนีขึ้นเขาวันละสิบรอบไม่ใช่เพราะนางขี้แยแต่นางแสบสุดๆต่างหาก มันกำลังคิดเพลินๆจู่ๆก็มีอะไรมาลูบบนหัวของมันพอมันแหงนหน้าขึ้นดูเด็กหญิงตันน้อยก็ส่งยิ้มให้มัน \"ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยข้า พี่ใหญ่และท่านย่าจากหมูป่าตัวนั้น\"เด็กลูบหัวมันพลางกล่าวขอบคุณก่อนยกมันขึ้นมาหอมฟอดใหญ่ส่วนเจ้าหมั่นโถวตั้งแต่เป็นลูกสุนัขจนโตแล้วกลับมาเป็นลูกสุนัขอีกครั้งมีเพียงเยี่ยเซียงที่กอดหอมมันนี่เจ้ามนุษย์เด็กหญิงนี่ก็ทำอย่างเยี่ยเซียงอีกคนมันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเด็กน้อยพอดิ้นหลุดไปได้มันตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีพอห่างออกมาได้สักนิดมันหยุดเตรียมตั้งท่าจะตะกุยดินใส่เด็กหญิงแต่... \"หยุดเลยนะ เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังทำแผลอยู่ฝุ่นนะมันทำให้แผลติดเชื้อได้นะ\"เยี่ยเซียงนางหันมาเจอมันกำลังเตรียมใช้ขาหลังตะกุยดินพอดี หมั่นโถวหลังจากโดนนางดุไปมันก็สะบัดหน้าหนีก่อนจะวิ่งหนีอายไปนอนเฝ้าร่างเจ้าหมูป่าตัวใหญ่นั่นแทนส่วนเด็กหญิงตั้งท่าจะตามมันไปแต่พี่ชายนางเรียกไว้เสียก่อน หลังจากเยี่ยเซียงทำแผลห้ามเลือดเสร็จเรียบร้อยแล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านเข้ายามเซิน(15.00น.-16.59น.)ตอนปลายเสียแล้วนางคงไปถึงหมู่บ้านจูค่ำมืดแน่นอนเผลอๆอาจจะถึงยามซวี่หรือยามไฮ่ก็เป็นได้ยิ่งมีคนเจ็บอยู่ตรงหน้าอย่างนี้จะให้นางทิ้งไปก็ไม่ใช่มีคนเจ็บกับเด็กตัวเล็กนิดเดียวหากมีสัตว์ร้ายโพล่ออกมาอีกจะทำยังงัย ยิ่งหญิงชราถึงแม้ทำแผลให้นางแล้วแต่นางคงจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้วเด็กตัวเล็กแค่นี้จะพานางกลับบ้านยังงัย คงต้องหาที่ปลอดภัยพักกันก่อนจนกว่านางจะดีขึ้นแล้วค่อยว่ากันใหม่ยังงัยคืนนี้คงต้องนอนในป่านี้ไปก่อน นางหันมองดูเด็กทั้งสองที่นั่งมองนางตาแป๋วแล้วให้ถอนใจสายตาแบบนี้งัยที่นางทิ้งไปไม่ลงพวกเขายังอ่อนเดียงสานางจะทิ้งไปได้ลงคอเชียวหรือก่อนนางจะตัดสินใจถามออกไป \"แถวนี้มีที่ที่พอจะหลบพักค้างคืนหรือไม่\" \"ก็พอมีอยู่บ้างท่านถามทำไม\" \"ท่านย่าของเจ้าบาดเจ็บนี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วตัวข้าเองก็ตั้งครรภ์ส่วนเจ้าก็ยังเด็ก กลางคืนหมาป่าชอบออกมาหากินเคราะห์ร้ายมาเจอเราเข้ามันจะแย่เอาได้ลำพังเจ้าหมั่นโถวตัวเดียวสู้มันทั้งฝูงไม่ไหวหรอก อีกอย่างท่านย่าของเจ้าตอนนี้ยังเคลื่อนย้ายมากไม่ได้\"นางกล่าวอธิบายให้เด็กน้อยฟัง \"แต่มันต้องลงเขาไปอีกประมาณห้าลี้\"เด็กชายบอกยังงัยก็ต้องเคลื่อนย้ายท่านย่าของเขาอยู่ดี ตัวเขาเองก็เล็กนิดเดียวส่วนท่านน้าท่านนี้ก็ตั้งครรภ์แล้วใครจะแบกท่านย่าของเขาลงเขากัน \"ห้าลี้ก็น่าจะประมาณสองกิโลครึ่ง กับคนเจ็บและเด็กน่าจะทันก่อนมืด\"นางคำนวณระยะทางพำพัมเบาๆแต่ก็ดังพอให้เด็กชายได้ยิน \"อะไรคือสองกิโลขอรับ\"เด็กชายเอียงคอถามแก้มแดงๆที่โดนแสงแดดถึงแม้จะตอบไปบ้างเพราะร่างกายที่ผอมแห้งแต่สำหรับนางมันดูน่ารักไปอีกแบบ \"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ เจ้านำข้าไป\"นางกล่าวพลางเก็บสัมภาระใส่ห่อผ้าสำรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะหันกลับมามองดูเด็กน้อยที่ยืนนิ่งไม่ขยับตัวไปไหนสักที \"มีอันใดหรือเปล่า\" แล้วเราจะเอาท่านย่าไปยังไง\" \"เจ้านำทางข้าไป ส่วนท่านย่าเจ้าข้าจะแบกนางเอง\" \"แต่ท่านตั้งครรภ์อยู่\"ตอนที่มารดาเขาตั้งครรภ์น้องอีกคนบิดาของเขายังไม่ยอมให้ท่านแม่ยกของหนักเลยสักครั้ง \"หากข้าไม้แบกแล้วใครจะแบก\" \"หากไม่ว่าอันใดข้าอาสาแบกนางไปส่งให้ก็ได้\"เขาแอบฟังพวกนางคุยกันอยู่นานได้โอกาสเดินออกมาจากพุ่มไม้พูดแทรกขึ้นมาทันที \"ท่านเป็นใคร\"นางหันไปมองพลางขยับตัวบังเด็กทั้งสองไว้ มือล้วงเข้าไปในแขนเสื้อเตรียมหยิบผงคันคะเยอออกมาหากเด็กหนุ่มผู้นี้มีเจตนาไม่ดี การกระทำของนางอยู่ในสายตาเขาทั้งหมดแค่ผงคันคะเยอจะไประคายผิวเขาได้อย่างไรนางช่างกล้าจริงๆช่างเหมือนกับพอคิดถึงนางสายตาคมวูบไหวเพียงนิดเดียวก่อนจะกลับมาปกติเหมือนเดิม นางหันมองเดฺ็กท้องสองที่แอบอยู่ด้านหลังก่อนหันกลับมาทันเห็นดวงตาเศร้าของเด็กหนุ่มแต่แกล้งทำเป็นไม่เห็นไปเสีย \"ข้าจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไร\" \"ขออภัยข้าแซ่เจ้าชื่อเจ้าหยวนเฟิงข้ามาสำรวจพื้นที่กับทางการพอดีเดินลงเขามาก่อนทุกคน เจอซากหมูป่านอนตายอยู่ข้างพุ่มไม้ฝั่งนั้นเลยเดินเข้ามาดูเผอิญได้ยินว่าท่านจะแบกคนเจ็บลงเขาทั้งที่ตั้งครรภ์อย่างไรข้าจะลงเขาอยู่พอดีเช่นนั้นให้ข้าแบกนางลงไปให้จะดีกว่า ยังไงก็เป็นทางผ่านข้าอยู่แล้ว\"เขาตัดบทเพื่อไม่ให้นางถามต่อหากถามมากกว่านี้สิ่งที่เขาเตี๊ยมมาเขาจะสับสนจนนางจับได้ \"เช่นนั้นพวกท่านมากันกี่คน\"แค่คำพูดลอยๆนางไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด หากมากันหลายคนดังที่กล่าวนางก็จะอยู่รอ \"มีทหารของทางการกับสหายข้าอีกสองสามคน ฮูหยินจะอยู่รอหรือไม่\" เขาเอ่ยตอบนางยิ้มๆเขาเป็นใครเหตุใดจะอ่านใจนางไม่ออกสมแล้วที่นางเลือกเป็นมารดา ไม่โง่จนซื่อให้ใครๆหลอกได้ง่ายแต่แล้วบิดานางละเป็นใครเหตุใดเขาถึงจับสัมผัสคนเป็นบิดานางไม่ได้ จู่ๆเยี่ยเซียงก็เกิดอาการแปลกๆนางมองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าแม้จะยังไม่เข้าวัยหนุ่มเต็มตัวแต่เค้าโครงความหล่อเหลาคมเข้มด้วยร่างกายที่สูงใหญ่เกินวัยต่อไปคงมีสาวๆต่อแถวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กันยาวเยียดแต่ทำไมนางรู้สึกเกลียดชังเสียใจโกรธแค้นไม่อยากอยู่ใกล้อยากหนีไปให้ไกลๆ พลันน้ำตานางก็ไหลออกมาโดยที่นางไม่รู้ตัวจนเด็กน้อยที่อยู่ด้านหลังเอ่ยถาม\"ท่านน้าท่านร้องไห้\" \"ไม่มีอันใดหรอกจ๊ะฝุ่นมันเข้าตา เอ้อคุณชายเจ้าข้ายังไม่แต่งงานโปรดจำไว้ด้วย\" \"ขออภัย ท่านมีครรภ์อยู่ข้าเลยคิดว่าท่าน...ขออภัยจริงๆ\"เขารีบกล่าวขออภัยเพื่อไม่ให้นางโกรธเพราะภาพที่ทับซ้องสตรีตรงหน้าเขานี้เป็นภาพของนางในดวงใจที่เขาตามหามานานแม้นางจะทำสีหน้าเกลียดชังเขาจนไม่มีวันให้อภัยแต่สำหรับเขาแล้วนางงดงามเสมอ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามตอนนี้ความทรงจำที่นางมีต่อเขายังมีอยู่แต่หากเมื่อใดก็ตามที่นางลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้นางจะจดจำเขาไม่ได้นี่คือคำตอบที่เขาได้จากยายเมิ่งยามที่เขาลงไปตามหานางทุกคนให้การช่วยเหลือเขาหมดยกเว้นเจ้าเฒ่าตัวแสบทั้งสองนั่น