สตรีในคำทำนาย

ย้อนกลับไปเมื่อวาน หลังจากที่พิสูจน์ความบริสุทธิ์กันเรียบร้อยผู้คนต่างแยกย้ายไปทำมาหากินของตนต่อไป ตงกงกงผู้ผันตัวเองมาเป็นพ่อบ้านให้นายเหนือหัวก็รีบเดินกลับมายังรถม้าด้วยความดีใจ เขาตื่นเต้นเป็นที่สุดในที่สุดบุคคลตามคำทำนายของหลวงจีนพเนจรก็เป็นจริงเช่นนั้นนายท่านย่อมต้องหายขาดจากพิษประหลาดนั่นแน่นอน เขามัวแต่ดีใจจนเพลินเดินมาถึงรถม้ากลับไม่เจอนายท่านของตน ครั้นจะออกตามหาก็กลัวคลาดกันได้แต่ยืนกระวนกระวายใจรออยู่ที่เดิมเท่านั้นเอง ด้านนายท่านของพ่อบ้านตงพอการสอบสวนจบถ้าสายตาเขามองไม่ผิดสตรีคนนั้นใช่คนที่อยู่กลางป่าฝั่งแม่น้ำเหลียงกับเจ้าน้องชายตัวยุ่งของเขาใช่หรือไม่นางตั้งครรภ์แต่สุนัขที่นางอุ้มกลับไม่ใช่สุนัขตัวโตที่เขาเจอบนเขาชายหนุ่มมองตามพลางยกยิ้มที่มุมปากบางเบา นางช่างกล้าหลอกตาคนทั่วหล้าจริงๆก่อนเขาจะลุกเดินออกไปด้านล่างเผื่อตามนางทัน “แท่น!แท่น!แท้น! พี่ใหญ่ในที่สุดกระหม่อมก็ตามตัวพระองค์เจอ”โจวเจี้ยนหยางที่เบื่อหน่ายคำสั่งพระบิดากับพระมารดาซูเฟยกำลังจะเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมเหมือนสวรรค์เป็นใจให้เข้าออกมาทันเห็นเสด็จพี่กำลังเสด็จออกจากโรงเตี๊ยมเช่นกัน “เจ้าห้า” “พะยะคะ”โจวเจี้ยนหยางตอบรับพร้อมส่งยิ้มกว้างไปให้พี่ชายที่ตนตามหามานานไม่นึกว่าจะเจอง่ายดายถึงเพียงนี้ “เจ้ามาทำอันใดที่เมืองนี้” “เสด็จพ่อทรงให้...” “ข้าตัดขาดจากราชวงศ์ไปแล้วส่วนเจ้า..”ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้องชายตัวดีมาที่นี่ทำไม “ไม่ข้าไม่ตัดขาดจากท่าน ช่างหัวราชวงศ์มันขอเพียงพี่ใหญ่ไม่ตัดขาดข้าให้ข้าบุกน้ำลุยไฟที่ไหนข้าทำทั้งนั้น”เขารู้ว่าพี่ชายจะพูดสิ่งใดออกมาเรื่องระหว่างพระองค์กับพระบิดาและกุ้ยเฟยเขาพอรู้มาบ้างแต่ตอนที่เกิดเรื่องเขาอยู่ต่างเมือง หากเป็นเขาก็คงทำเช่นเดียวกัน “เจ้ายังมีเสด็จแม่หลันซูเฟยให้ต้องห่วงกลับไปเสียเถอะ” “หากพี่ใหญ่ไม่กลับไปพร้อมข้า ข้ายังมีหน้ากลับไปหาเสด็จแม่อีกหรือ”พระนางได้ร้องรำพันให้ทั้งวันจนข้ารำคาญสิไม่ว่า “ข้าเป็นองค์ชายไร้สามารถจะอยู่หรือไม่อยู่ในราชวงศ์ก็มีค่าเท่าเดิม” ไร้สามารถกับผีท่านสิหากท่านไร้สามารถแล้วข้าคืออันใด ดินใต้ต้นหญ้าจะไม่มีค่ามากกว่าข้าหรือเพียงเจ้าหมอเฒ่าบอกกล่าวท่านเพียงเรื่องนี้แค่นั้นหรือไม่มีทายาทไม่เห็นเป็นไรขอชีวิตนี้ท่านมีความสุขที่สุดก็พอแล้วเรื่องนี้สินะที่กุ้ยเฟยนำมาเป็นข้ออ้างในการรับตำแหน่งรัชทายาทของท่าน ไม่เห็นเป็นไรเลยหากเสด็จพี่ต้องการตำแหน่งรัชทายาทข้าจะช่วงชิงมาให้ “อย่าแม้แต่จะคิดข้าไม่ต้องการมัน”เหมือนเขาจะอ่านใจน้องชายต่างมารดาผู้นี้ออกว่าคิดอ่านอย่างไร “เสด็จพี่....หม่อมฉันยังไม่เอ่ยอันใดเลย”โจวเจี้ยนหยางเอ่ยท้วงคนผู้นี้จะมากไปแล้ว เขายังไม่เอ่ยอันใดออกมาเลยด้วยซ้ำ “สายตาเจ้ามันฟ้อง หากไม่มีอันใดหลีกทางข้าจะไป”ไม่พูดเปล่ามือใหญ่ผลักร่างแกร่งของน้องชายต่างมารดาให้หลบไปจากทางเดิน “ไม่เสด็จพี่ไปที่ใดข้าจะไปที่นั่น”เรื่องอันใดเขาจะให้ภาระที่เขาไม่อยากได้หล่นทับเขากันแถมยังต้องระวังตัวจากเหล่าพี่น้องต่างมารดาเหล่านั้นอีก ใครอยากได้ก็เอาไปเขาไม่ต้องการ “เรื่องของเจ้า”โจวเจี้ยนหาวมองหน้าน้องชายคนนี้ของตนแล้วเอือมระอาเจ้าจมูกมดนี่ขนาดเขาหนีมาไกลเพียงนี้เจ้านี่ยังหาเจอ การกระทำทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของสตรีผู้หนึ่งที่มาจองโรงเตี๊ยมนี้เพื่อฟังผลการตัดสินคดีปีศาจสุนัขแม้นางจะตั้งใจฟังเพียงใดแต่กลับไม่ได้ยินอันใดเลย ด้วยความที่เป็นคุณหนูเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลหลินการถูกตามใจย่อมเป็นเรื่องธรรมดาหากนางต้องการสิ่งใดบิดาย่อมหามาให้นาง บุรุษทั้งสองที่ยืนคุยกันตรงทางเดินบันได คนหนึ่งดูท่าทางเจ้าเล่ห์ขี้เล่นแต่อีกคนช่างดูลึกลับน่าค้นหา เรื่องรูปร่างหน้าตาดั่งเทพเซียนลงมาจุติก็ไม่ปานแม้เห็นเพียงเสี้ยวนางยังคะนึงหา นางต้องรู้ให้ได้บุรุษผู้นั้นเป็นใคร “คุณหนูเจ้าคะ กลับกันเถิดเจ้าคะ”สาวใช้นางเอ่ยเรียกหลังจากมองตามสายตานายของตนไปยังบุรุษปริศนาห้าคนที่เดินตามกันไป “ข้าอยากรู้ชายชุดดำนั่นเป็นใครเจ้าให้คนไปสืบมาให้ข้าที”นางว่าพลางลุกเดินตามไปหวังเพียงให้ทันชายชุดดำที่นางอยากรู้จักแต่เหตุใดช่างเดินเร็วนักขนาดนางวิ่งแล้วนะยังตามไม่ทัน “หายไปไหนนะเร็วจัง”นางวิ่งตามมาจนสุดถนนแต่กลับหาชายชุดดำคนนั้นไม่เจอแถมคนที่มาด้วยกันกลับหายไปหมดนางยืนหันรีหันขวางมองตามทางเดินที่คนพลุกพล่านกลับไม่เจอแม้เพียงเงาให้เห็น น่าเจ็บใจนัก “คุณหนูมาทำอันใดตรงนี้เจ้าคะ”ชิ่วอิงสาวใช้ของนางวิ่งตามหลังมาหันซ้ายทีหันขวาทีซอยเปลี่ยวเช่นนี้คุณหนูมาทำอันใดกัน “เรื่องของข้าไปกลับจวน”ใบหน้างามที่แต่งแต้มจนเกินงามบิดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจนางเดินฟึดฟัดจากไป “เสด็จพี่ให้ข้าจัดการให้หรือไม่พะยะคะ”โจวเจี้ยนหยางเอ่ยถาม แค่สตรีเพียงคนเดียวจัดการได้ไม่ยาก “ไม่ต้องหรอก ปล่อยนางไปเถอะ”ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็กระโดดขึ้นไต่ตามหลังคาไปยังรถมาทันที “นายท่าน..เอ่อ..” “คุณชายน้อย”โจวเจี้ยนหยางเอ่ยแนะนำตนเองในทันทีด้วยสีหน้าที่ภูมิใจสุดๆแต่พ่อบ้านตงอดีตกงกงกลับกรอกตามองบนอย่างเอือมระอาตัวปัญหาใหญ่มาเองเลยหรือนี่ มีองค์ชายห้าที่ใดวุ่นวายที่นั่น ก่อนที่เขาจะหันไปมองรอคำตอบจากนายท่านได้รับกลับมาเพียงพยักหน้าให้เท่านั้น “ขอรับคุณชายน้อย”พ่อบ้านตงโค้งคำนับหากนายท่านตัดสินใจ นายท่านย่อมต้องมีเหตุผล “มีอันใด” “เอ่อ...คือ”ก่อนที่เขาจะมองไปยังโจวเจี้ยนหยางอีกทีเหมือนอึกอักไม่กล้าตอบ “ไว้ไปคุยกันที่จวน”ชายหนุ่มตัดบท พ่อบ้านตงคงมีเรื่องสำคัญที่บอกใครไม่ได้ยกเว้นตนกระมัง จวนหลังใหญ่ตั้งตระง่านอยู่ด้านหลังหอหมื่นจันทรา หอการค้าที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นต้าเหลียง ผูกขาดสินค้าจากชาวต่างถิ่นแทบทั้งหมด มีสำนักคุ้มภัยของคนเองแต่ไม่มีใครรู้ว่านายใหญ่ของหอหมื่นจันทราคือผู้ใดหลายคราพวกพ่อค้าขุนนางใหญ่ให้คนตามสืบแต่ก็ล้มเหลวทุกคราสืบมาตั้งนานผลสุดท่านมาลงที่คนแซ่กันอย่างกับเจ้าของหอหมื่นจันทราไม่มีตัวตน กันฝูผู้ดูแลหอหมื่นจันทราตาเฒ่าที่ภายนอกมองดูเงอะงะเซ่อซ่าแต่จริงๆแล้วเจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่งสิ่งใดถึงมือตาเฒ่าไม่ว่าจะมีค่าหรือไม่มี กันฝูสามารถทำให้มีราคาขึ้นมาในพริบตา รถม้าคันใหญ่จอดหน้าจวนด้านหลังหอหมื่นจันทรา บุรุษร่างกายสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาแม้ดูซีดเซียวไปบ้างแต่เค้าโครงความงามยังอยู่ ดวงตาคมตวัดมองรอบๆเรือน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้มาเยือนเรือนหลังนี้ ตั้งแต่สิ้นพระมารดาตัวเขาเองถูกเลี้ยงดูโดยหลันซูเฟยแม้มิใช่บุตรในอุทรแต่นางก็รักดั่งสายเลือดตัวเอง “นายท่านยินดีต้อนรับกลับบ้านขอรับ”กันฝูโค้งตัวทำความเคารพเขาผู้ดูแลหอการค้าถึงกับทิ้งภาระทั้งหมดให้กับกันตงน้องชายดูแลแทน เพื่อที่เขาจะได้มาต้อนรับนายท่านด้วยตนเอง “อืม”เสียงทุ้มต่ำตอบรับเพียงสั้น ๆก่อนเดินผ่านหน้าเข้าไปด้านใน ตามด้วยโจวเจี้ยนหยางและพ่อบ้านตงส่วนคนอื่น ๆแยกย้ายไปทำงานของตน “เสด็จพี่...” “ข้าไม่มีอันใดข้องเกี่ยวกับราชวงศ์ กันฝูจัดเรือนให้คุณชายน้อยด้วย”ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินเลยไปยังห้องหนังสือโดยมีพ่อบ้านตงเดินตามหลังไป โจวเจี้ยนหยางดินตามพี่ชายไปยังไม่ถึงประตูห้องหนังสือด้วยซ้ำเขากลับถูกชายชุดดำกระโดดลงมาขวางทางไว้ไม่ให้เข้าไป “คุณชายเชิญที่เรือนปีกซ้ายขอรับ”กันฝูที่เดินตามมาเรียกเขาเอาไว้ “ข้าจะ....” “ไม่มีประโยชน์ขอรับ เจ้าท่อนไม้ทื่มพวกนี้ไม่ฟังคำสั่งใครนอกจากนายท่านขอรับ”กันฝูอธิบายให้ฟัง หน่วยอีกาดำกองกำลังลับของสำนักคุ้มภัยหมื่นลี้ “พี่ใหญ่..”โจวเจี้ยนหยางยังไม่ยอมแพ้เขารู้ว่าพ่อบ้านตงหรือตงกงกงมีเรื่องที่จะพูดกับพี่ชายใหญ่เรื่องที่คนอื่นรู้ไม่ได้แต่เขามันพวกอยากรู้อยากเห็นเลยทนไม่ได้ที่จะไม่เข้าไปฟัง “ไปกับกันฝูซะข้ามีงานต้องทำ”เสียงทุ้มเอ่ยมาจากด้านใน “แต่..” “จะอยู่ที่นี่หรือจะให้ข้าโยนเจ้ากลับเมืองหลวง” “ไปก็ได้”ได้ยินคำเอ่ยจากด้านในโจวเจี้ยนอยางจำเป็นต้องถอยออกมา เรื่องอันใดเขาจะให้ถูกจับยัดใส่รถม้ากลับไป ไม่มีทาง “นายท่าน” “มีอันใดว่ามา”ร่างเกร่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะพร้อมมือที่หยิบสมุดบัญชีขึ้นมาอ่าน “บ่าวเจอบุคคลในคำทำนายของหลวงจีนนั่นแล้วขอรับ” “อยู่ที่ใด” “บ่าวมัวแต่ดีใจจึงไม่ได้ตามนางไปขอรับ”เมื่อกล่าวออกไปเขากลับหลั่งเหงื่อเย็นเต็มหลังด้วยนายท่านแผ่ไอสังหารกดดันมายังเขาแล้วตอนนี้ “แต่..บ่าวรู้ว่านะ..นาง” “เป็นสตรีเช่นนั้นรึ?”โจวเจี้ยนหาวพอได้สติเขาเลยคลายไอสังหารลงยังคงมีเหลือไว้จางๆอย่างน้อยเขาก็มีคนช่วยถอนพิษออกให้หมดได้แล้ว “ขอรับสตรีที่ถูกกล่าวหาว่าเลี้ยงหมาปีศาจ” “ไปสืบดูและหาวิธีพานางมาที่นี่ให้ได้ ให้สือเว่ยช่วยเจ้าอีกแรง”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะโบกมือไล่พ่อบ้านตงออกไป “ขอรับนายท่าน” หลังจากพ่อบ้านตงออกไปแล้วโจวเจี้ยนหยางวางสมุดบัญชีลงหยิบถุงหอมที่ครั้งหนึ่งเขาใช้ความเป็นองค์ชายไปแย่งเอาของนางมา ถุงหอมลายผีเสื้อสีรุ้งสิ่งที่เขาหวงแหนที่สุด รอหน่อยนะซินเอ๋อรอข้าถอนพิษนี้หมดก่อนแล้วข้าจะออกตามหาเจ้า มือใหญ่หยิบถุงหอมขึ้นมาดมแม้กลิ่นมันจะจางไปมากแล้วแต่เขาก็ยังได้กลิ่นอ่อนๆของมันบางเบากลิ่นในถุงหอมกลิ่นที่เหมือนกลิ่นกายของนาง โจวเจี้ยนหยางหลังจากที่เดินตามกันฝูมาถึงเรือนปีกซ้าย ด้วยความสงสัยเขาจึงถามออกไปแต่คำตอบที่ได้รับกลับไม่มีอันใดเลย “เหตุใดพี่ใหญ่ไม่ให้ข้าเข้าไป”ในเมื่อท่านบอกไม่ใช่คนของราชวงศ์ข้าคือน้องท่านข้าต้องเรียกท่านว่าพี่ใหญ่ “มิทราบขอรับ” “ในห้องนั้นมีอันใดรึ” “ไม่ทราบขอรับ” “ข้าเป็นน้องชายนายท่านของเจ้าเหตุใดข้าจึงเข้าไปไม่ได้” “ไม่ทราบขอรับ” “ผู้ดูแลกันท่านพูดเป็นแค่คำนี้คำเดียวรึ” “ไม่ทราบขอรับ..โอ๊ะไม่ใช่ขอรับพูดได้หลายคำขอรับ”กันฝูเฒ่าชราเอ่ยตอบหน้านิ่งๆ “คนของพี่ใหญ่นอกจากจะพูดคำว่าไม่ทราบกับเงียบคำอื่นพูดเป็นกันมั้ยยย”โจวเจี้ยนหยางบ่นกระฟัดกระเฟียดก่อนเดินเข้าห้องตนเองไป