คว้าน้ำเหลวกับครอบครัวเดียวกัน

หลังจากที่ได้รับคำสั่งให้ตามหานาง พ่อบ้านตงก็เดินกลับไปยังที่กองปราบทันทีแต่คำตอบที่ได้รับช่างไม่มีประโยชน์กับเขาเอาเสียเลย “ขออภัยท่านด้วย พอดีเจ้าเมืองซุนเรียกใต้เท้าไปพบที่จวนเจ้าเมืองเมื่อกี้เองขอรับ”อี้หยินที่ต้องอยู่เฝ้ากองปราบแทนใต้เท้าฟ่านเอ่ยบอก “แล้วท่านมือปราบอี้พอรู้หรือไม่แม่นางที่มีคดีเมื่อเช้านางพักอยู่ที่ใด” “ขออภัยมิทราบว่าท่านถามหานางด้วยเหตุใด”อี้หยินมือปราบหนุ่มเอ่ยถามด้วยแววตาสงสัย “อ่า!! ข้าลือแนะนำตัวเอง ข้าตงอิงถง”ว่าแล้วก็หยิบป้ายหยกในแขนเสื้อส่งยื่นให้ อี้หยินรับป้ายหยกมาเพ่งดูก่อนที่จะตอบคำตอบเดิม ต่อให้เป็นคนของหอหมื่นจันทราแล้วอย่างไรท่านหัวหน้าถึงกับฝากฝังนางให้กับน้องสาวดูแลเช่นนั้นแล้วการที่เขาจะบอกว่านางอยู่ที่ใดย่อมมิสมควร รอให้ใต้เท้าฟ่านมาตอบเองดีกว่า “ขออภัย ข้าน้อยมิทันได้ฟังยามนางเอ่ยถึงบ้านตนเอง หากท่านอยากรู้ว่านางอยู่ที่ใดลองไปสอบถามคุณชายเจ้าดู” ปฏิเสธโดยตรงไม่ได้ก็โยนให้คุณชายเจ้าไปแล้วกัน หึ! คนผู้นี้ฉลาดนักถึงรู้ก็คงไม่ยอมบอกสินะ โยนเผือกร้อนให้ผู้อื่นรับแทนช่างเก่งนัก คุณชายเจ้าข้าจะไปตามหาเขาที่ใดกันบุคคลลึกลับเยี่ยงนั้นถ้าไม่อยากให้ใครเจอต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ไม่เจอ แล้วอย่างนี้เขาจะไปถามเรื่องราวของนางกับคนสกุลเจ้าได้อย่างไร พ่อบ้านตงจำต้องคว้าน้ำเหลวกลับเรือน ไว้วันพรุ่งเขาจะมาหามือปราบฟ่านอีกครา หวังว่าวันพรุ่งเขาคงได้คำตอบไปให้นายท่าน ตงอิงถงแสร้งทำสีหน้าเศร้าที่เขาชอบทำยามอยู่ในวังเวลาต้องการความช่วยเหลือหวังให้อีกฝ่ายเห็นใจเผื่อยอมคายที่อยู่นางให้ “แล้วข้าจะไปตามหาคุณชายเจ้าที่ใด” “ที่ศาลเจ้าจินหลงอยู่ฝั่งตะวันออกของเมือง”อี้หยินอดสงสารมิได้ยังไงก็ตามคุณชายเจ้าคงตัดสินใจได้ว่าจะยอมบอกที่อยู่ของนางให้หรือไม่ อนิจจาอี้หยินผู้มองโลกในแง่ดี มังกรขี้หวงผู้นั้นนะหรือจะบอกที่อยู่ว่าที่แม่ยายให้ผู้ใดรู้ ความปลอดภัยของพวกนางย่อมมาก่อนจะเป็นมนุษย์ มารปีศาจ หรือแม้แต่เทพบนสวรรค์หากอยากเจอนางรอไปก่อนร้อยปี ตงอิงถิงมาถึงศาลเจ้าจินหลง ศาลเจ้าของเทพเจ้ามังกรทองแต่เหตุใดมันถึงดูรกร้างเยี่ยงนี้ ป้ายหน้าศาลเอียงข้างจะร่วงหล่นลงมาเมื่อใดสุดรู้ ภายในศาลมีเศษใบไม้ร่วงทับถมกันมากมาย เถาวัลย์เลื้อยเต็มศาลมองดูยังไงก็เหมือนศาลเจ้าร้างเสียมากกว่า ตงอิงถงไม่แน่ใจถึงกลับย้อนไปถามชาวบ้านแถวนั้นเพื่อความแน่ใจอีกครา นึกว่ามือปรายอี้โกหกเขาเสียแล้ว เขาเดินผ่านตัวศาลเจ้าเลยไปด้านหลังมีศาลาแปดเหลี่ยมที่หลังคาร่วงหล่นลงเกือบหมดแล้ว ภายในศาลามีชายชราผมขาวหนวดขาวนั่งเล่นหมากรุกอยู่คนเดียว “ขออภัย ท่านพอจะรู้จักคุณชายเจ้าหรือไม่”ตงอิงถงยกมือคารวะผู้อาวุโสกว่า พลางถามหาคนที่ต้องการพบ “หากหมายถึงเฟิงหลงเอ้ย! หากหมายถึงเจ้าหยวนเฟิงละก็ เจ้ามาช้าไปนิด เขาออกไปเมื่อครู่นี่เอง” “ท่านผู้เฒ่าพอจะทราบไหมว่าคุณชายเจ้าไปที่ใด” “เจ้าอยากรู้อันใดมาเดินหมากเป็นเพื่อนข้าสักตาก่อนสิ” “แต่ข้า” “ถ้าเจ้าชนะข้าได้ข้าจะบอกที่อยู่คุณชายเจ้าให้”ชายชราเอ่ยยิ้ม แม้เขาอยากจะออกตามหาคุณชายเจ้าแต่ชายชราตรงหน้าคือความหวังเดียวที่เขามีตอนนี้เขาคือกงกงมือหนึ่งแห่งวังหลวงเรื่องหมากล้อมเขาเป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว นั่งเล่นเป็นเพื่อนสักตาก็คงมิเป็นไร แต่จนแล้วจนรอดเขาก็มิอาจชนะชายชรานี้ได้เลย ตงอิงถงเกือบเอาชนะได้หลายรอบแล้วแต่ชายชรากลับมาพลิกกลับชนะได้ทุกครา “ฟ้ามืดแล้วเจ้ากลับไปเถอะ ข้าเองก็จะกลับเช่นกัน(สวรรค์นะ)”ชายชราเอ่ยบอก “แต่ท่านยังไม่บอกข้าเลยว่าคุณชายเจ้าอยู่ที่ใด”ตงอิงถงเอ่ยท้วง “เจ้ายังไม่ชนะหมากข้าเลย ไว้เจ้าชนะหมากข้าเมื่อใดข้าจะบอกว่าคุณชายเจ้าอยู่ที่ใด” ท้ายที่สุดตงอิงถงก็ต้องเก็บเอาความผิดหวังกลับไปเต็มท้อง โดยชายชราหลอกให้เล่นหมากเป็นเพื่อนอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็ไม่ได้ความอันใดเลย ฝ่ายทางด้านสือเว่ยหลังจากที่แยกย้ายจากพ่อบ้านตงเขาก็เทียวถามคนแถวนั้นแต่ก็ไม่ได้ความอันใดแม้แต่สามเหวินที่เขาเพียรตามหาบ้านเพื่อพวกนั้นจะรู้ที่อยู่นางแต่สามเหวินก็ยังตอบเขาวกไปวนมาจับใจความอันใดมิได้เลย ทั้งสองกลับมาเจอกันที่หน้าหอหมื่นจันทราตงอิงถงมองหน้าสือเว่ยเป็นการถามในๆแต่คำตอบที่ได้คือส่ายหน้าไปมา “เจ้าก็คว้าน้ำเหลวเช่นกันรึ” “ขอรับ” เห็นทีวันพรุ่งเขาต้องกลับไปที่กองปราบอีกคราหวังว่าพรุ่งนี้คงไม่คลาดกันกับท่านหรอกนะใต้เท้าฟ่าน คืนแรกที่นอนหลับอย่างสบายใจนอนแบบไม่ต้องหวาดระแวงทำให้นางตื่นตั้งแต่ยามเหม่านางเข้าครัวทำโจ๊กธัญพืชไว้ทานยามเช้านางทำเสร็จเด็กๆกับมารดาก็ตื่นขึ้นมาพอดี หลังทานอาหารเช้าเรียบร้อยก็ได้เวลาสำรวจพื้นที่สวนหลังบ้านนางคว้าเอาตะกร้าสานที่แขวนไว้ในครัวหลังเรือนพร้อมเด็กๆและเจ้าหมั่นโถก็ออกสำรวจพื้นที่ แปลงผัก สมุนไพรดูว่ามีสิ่งใดที่ใช้ทำประโยชน์ได้บ้าง สมุนไพรส่วนใหญ่ต้นแก่ออกเมล็ดหมดแล้ว ส่วนพืชผักก็เช่นกันต้นแก่ออกเมล็ดกันหมดแล้ว อย่างมันเทศก็เหลือเพียงเถาที่แห้งตายแล้วส่วนหัวที่อยู่ใต้ดินคงแก่มีเสี้ยนหมดแล้ว อย่างพวกถั่วงาก็ยืนต้นจะตายกันหมดแล้ว ในสวนผักนี้มีผักหลายชนิดที่เป็นผักจากโลกเดิมของนางแต่มันก็แก่หมดแล้ว คงได้แต่เก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ปลูกเองเสียแล้ว “ท่านแม่มันกินไม่ได้แล้ว มันจะตายแล้วท่านแม่”เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยเอ่ยบอกก่อนปล่อยเจ้าหมั่นโถวลงพื้นปล่อยให้มันไปวิ่งไล่จับผีเสื้อที่บินรอบๆแปลงผัก “จ๊ะต้นมันจะตายแล้วแต่เมล็ดมันเราสามารถเอามาปลูกใหม่ได้ เรามาช่วยกันเก็บดีกว่า” “เจ้าคะท่านแม่/ขอรับท่านแม่” นางและเด็กช่วยกับเก็บผลแก่ของพืชผักต่างๆจนเต็มตะกร้า ก่อนที่นางจะเหลือบไปเห็นอีกแปลง “นี่มัน”นางนั่งลงมองแปลงผักด้านหน้าอย่างดีใจ นางเมื่อวานนางไปท่าเรือเดินหาผักชนิดนี้ยังไม่มีให้เห็นเลยมันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หอมแดงเล็กต้นตายแล้วนอนเรียงแถวยาวสุดแปลงถัดมาอีกแปลงเป็นกระเทียมที่ต้นตายแล้วเช่นกัน นางกับเด็กๆจึงช่วยกันถอนมันขึ้นมาตากไว้บนหน้าดินหัวของมันยังใช้ได้กระเทียมก็เช่นกันหากนางมาที่นี่ช้ากว่านี้มันคงเน่าทิ้งอยู่ในดินแน่นอน ช่วงนี้ยังอยู่ในช่วงฤดูฝนหากไม่เอามันขึ้นมามีหวังน้ำท่วมหัวเน่าหมด ยังถือว่านางยังโชคดีอยู่ นางยันกายลุกขึ้นจะเอาตะกร้าเมล็ดพันธุ์พืชไปเก็บ พอดีกับมารดาที่ใช้ไม้ค้ำยันเดินมาตามนาง “ท่านแม่ออกมาทำไมเจ้าคะ น้ำค้างตามยอดหญ้ายังมีอยู่โดนแผลจะอักเสบเอาได้” นางว่าพลางยื่นตะกร้าส่งให้เจียงหู่ถือกลับไปส่วนนางเดินไปพยุงมารดาแทน เด็กๆทั้งสองรวมทั้งเจ้าหมั่นโถวได้วิ่งนำหน้านางและมารดาไปก่อนแล้ว “มีคนจากบ้านหัวหน้าหมู่บ้านจางมาตามเจ้าไปพบนะ” “มีเรื่องอันใดอีกหรือเจ้าคะ ทางนั้นได้แจ้งท่านแม่ไว้หรือไม่”นางใช้มือของตนจับแขนมารดาข้างที่ไม่ได้ถือไม้ค้ำพยุงนางเพื่อเดินกลับเรือนพร้อมกับสนทนาไปด้วย “ไม่บอกอันใดมาบอกแค่ให้เจ้าไปพบเดี๋ยวนี้แม่เลยออกมาตามเจ้าอย่างไรเล่า” “ก็ดีเหมือนกันข้าอยากปรึกษาป้าจางอยู่พอดี” “เรื่องอันใดบอกแม่ได้หรือไม่” “ข้าเพียงอยากหารายได้บ้าง หากรอให้คลอดแล้วค่อยหาข้าเกรงว่าเงินเก็บที่มีมันจะไม่พอใช้จ่าย อีกอย่างข้าอยากให้เด็กได้มีการศึกษากับเขาด้วยเจ้าคะ” “เซียงเอ๋อร์แม่นี้ไร้ประโยชน์นักแม่กับเด็กๆมาเป็นภาระเจ้าโดยแท้”หญิงชรากล่าวทั้งน้ำตา นางแก่ชราก็ปานนั้นหลานนางก็ยังเล็ก แถมนางยังมาบาดเจ็บอีกช่วยเหลืองานอันใดก็ไม่ได้ “ท่านแม่อย่ากล่าวเช่นนั้น ถ้าไม่มีท่านกับเด็กๆ ข้ายังมิรู้เลยว่าจะเป็นอย่างไร” “เซียงเอ๋อร์แต่....” “ไม่มีแต่ทั้งนั้นเจ้าคะท่านแม่ หากไม่มีท่านกับเด็กๆวันที่ข้าคลอดข้าจะเป็นยังไง วันนั้นมาถึงข้าก็คงช่วยเหลือตนเองไม่ได้อีกนานแล้วใครเล่าเจ้าคะจะทำหน้าที่แทนข้า หากไม่ใช่ท่านแม่”นางกล่าวพลางตบปลอบบนหลังมือเหี่ยวย่นเบาๆ “อีกอย่างข้าไม่เคยมีลูกมาก่อนถึงข้าจะเป็นแม่แต่ข้าก็ยังต้องพึ่งท่านแม่อยู่ดี ท่านแม่อย่าได้คิดเป็นอื่น ท่านแม่กับเด็กๆไม่เคยเป็นภาระของข้า เราคือครอบครัวเดียวกัน” “เซียงเอ๋อร์แม่...”นางน้ำตาคลอปลิ่มจะไหลปลื้มใจอย่างน้อยสวรรค์ก็ไม่ทอดทิ้งนางกับหลานๆส่งสตรีน้ำใจงามมาให้เป็นบุตรสาวอีกคนของนาง “ท่านแม่อย่าร้องเจ้าคะเดี๋ยวเด็กจะตกใจ”นางเองก็พูดเสียงสั่นเครือเช่นกันก่อนมือเรียวยาวหยิบผ้าเช็ดหน้าตนซับน้ำตาให้มารดาก่อนจะพลักประตูหลังเรือนเข้าไป ภาพตรงหน้าทำให้หนังตานางกระตุก เจ้าหมั่นโถวตัวดีรื้อตะกร้าเมล็ดพันธุ์พืชที่นางกับเด็กช่วยกันไปเก็บมาโดยมีเด็กๆช่วยกันดึงมันออกมาแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้ พอดึงออกมาได้มันก็สะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนวิ่งเข้าไปที่ตะกร้าอีกครั้งรื้อเมล็ดผักออกมากระจายเต็มพื้นเรือน “ท่านแม่ ข้าจับมันไม่ไหวแล้ว”ซือถิงสาวน้อยที่ตัวแทบจะติดกันกับเจ้าหมั่นโถวเอ่ยบอก “ใช่ขอรับท่านแม่แรงมันเยอะมาก”เจียงหู่เอ่ยเสริมอีกแรงทั้งสองสู้แรงมันไม่ไหวหมดแรงนั่งมองมันรื้อตะกร้าต่อไป เยี่ยเซียงพยุงมารดาไปนั่งยังโต๊ะริมหน้าต่าง ก่อนที่จะเดินมาหามัน “หมั่นโถวเจ้าเป็นอันใด”นางยืนถามมันอยู่ห่างๆโดยนางบอกให้เด็กๆถอยห่างออกจากมัน ดูท่ามันกำลังโมโหอะไรบางอย่างมันรื้อของในตะกร้าอย่างเกรี้ยวกราด เมล็ดผักต่างหลุดออกจากตะกร้ามาอยู่ด้านนอกหมดแล้ว มันคาบตะกร้าสานออกไปยังด้านหน้าเรือน เยี่ยเซียงเดินตามมันไปดู ดูสิว่าจ้าจะทำอันใดเจ้าหมั่นโถวเหวี่ยงตะกร้าในปากไปไปชนกับต้นมะม่วงหน้าเรือนก่อนที่มันจะทำแบบนั้นซ้ำๆ จนมีแมลงตัวเล็กสีดำร่วงหล่นลงมาจากตะกร้าสาน มันใช้อุ้งเท้าน้อยๆของมันกระทืบซ้ำๆจนแมลงตัวนั้นจมดิน ก่อนที่มันจะวิ่งสวนนางเข้าไปในห้องที่เคยใช้ปรุงยาของท่านอาจารย์นาง คาบขวดหยกมาหนึ่งใบ มันใช้ขาสะกิดฝาจุกขวดเปิดเทลงไปในหลุมที่มันกระทืบแมลงตัวนั้นสลบอยู่ พอมันเทน้ำยาในขวดลงแมลงตัวนั้นกลายเป็นแมงมุมสีแดงตัวเกือบเท่าผลผิงกั่วแต่มันตายแล้วด้วยฤทธิ์ยาในขวดหยกนั่น เยี่ยเซียงยืนมองแล้วใจหาย หากมันกัดนางกับทุกคนคงไม่มีใครรอด “แมงมุมสีเพลิง” อาจารย์เคยบอกมันอาศัยอยู่ที่ดินแดนนรกชั้นที่ลึกที่สุดไม่สามารถขึ้นมาอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์ได้ แล้วนี่มันขึ้นมาได้อย่างไร หากไม่ไดเจ้าหมั่นโถวช่วยไว้นางคงได้กลับไปเผานรกบิดาแน่ๆ “ขอบใจมากนะหมั่นโถว “ นางยืนดูเจ้าหมั่นโถวเตะแมงมุมตัวนั้นหงายท้องไปมาก่อนที่มันจะใช้ขาหน้าทั้งสองตะกุยขุดหลุมแล้วใช้ขาหลังแตะมันลงไปยังก้นหลุมพร้อมยกขาฉี่ใส่ก่อนที่มันจะใช้ขาหลังตะกุยดินกลบมันเอาเท้าย้ำๆตรงหลุมนั่นก่อนเดินนวยนาดอวดก้อนงอนๆของตนไปหาซือถิงที่นั่งอยู่ในเรือน เยี่ยเซียงมองดูแล้วส่ายหน้าระอากับความคิดของมัน ดูมันทำหากเป็นมนุษย์มันคงจะบอกว่าอย่ามากร่างในถิ่นข้ากระมัง