ต่อให้ต้องรับโทษทัณฑ์ข้าก็ไม่มีวันให้อภัยนาง

จวนสกุลหลี่ในเมืองหลวง หลี่เจียเล่อหมอหลวงใหญ่ประจำราชสำนักพี่ชายร่วมมารดาพระสนมหลี่กุ้ยเฟย พระสนมคนโปรด หลังจากเข้าเฝ้าฝ่าบาทรับราชโองการยังท้องพระโรงเรียบร้อยแล้ว พอฝ่าบาทรับสั่งให้เลิกประชุมเขาให้รีบนำราชโองการกลับมายังจวนก่อนสั่งให้บุตรชายคนโตนำมันไปยังเมืองเหลียงซานทันที ก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปยังห้องหนังสือโดยสั่งพ่อบ้านห้ามใครรบกวนและห้ามใครเข้าไปเพ่นพ่านบริเวณห้องหนังสือเด็ดขาด ไม่มีข้อยกเว้นให้กับผู้ใดทั้งสิ้น พ่อบ้านยังไม่ได้เอ่ยบากรับคำสั่งเลยเพียงนิดเขาเห็นเพียงชายอาภรณ์ก่อนที่ประตูห้องหนังสือจะปิดลง “กลับมาแล้วหรือเจียเล่อ”เสียงเยียบเย็นของสตรีชุดแดงที่นั่งอยู่บนโต๊ะตรงกลางห้องเอ่ยทัก “ขอรับอาจารย์”หลี่เจียเล่อเอ่ยตอบพร้อมยืนมือประสานตรงหน้านางนิ่งๆ สตรีโฉมงามในชุดสีแดงใบหน้าอ่อนเยาว์ที่หลี่เจียเล่อเอ่ยว่าอาจารย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงนางก้าวเดินช้าๆสำรวจรอบๆตัวหลี่เจียเล่อสายตาเรียวรีมองหลี่เจียเล่อด้วยหางตา นางเพียงสะบัดชายเสื้อเบาๆไปทางหลี่เจียเล่อผลคือเขากระเด็นไปติดผนังห้องล้มลงกระอักเลือดออกมาคำโต โครมม!!! “รู้ตัวหรือไม่!เจ้าทำอันใดผิด”นางหันมาตวาดใส่ ส่งสายตาแดงฉานมองมาอย่างโกรธเคือง “ศิษย์มิรู้ได้อาจารย์ โปรดอภัย”หลี่เจียเล่อพยุงกายลุกขึ้นคลานมานั่งคุกเข่าเบื้องหน้านาง แม้เพียงชายกระโปรงเขายังไม่กล้ามองเพียงก้มสายตามองพื้นเพียงเท่านั้น “ไม่รู้ได้!!เจ้ายังมีหน้ามาว่าคำนี้อีกหรือ”นางว่าพลางสะบัดมืออีกครั้งเขาให้กระเด็นกลับไปที่เดิม โครม!!อั๊ก!หลี่เจียเล่อให้กระอักเลือดอีกรอบ “อาจารย์ข้า...”หลี่เจียเล่อพยายามลุกขึ้นให้ได้อีกครั้ง เขารู้เพียงว่านางเก่งวิชาแพทย์แต่ไม่คิดว่านางจะมีวรยุทธ์สูงส่งเพียงนี้ “เจ้าไม่ต้องพูดอันใดแล้ว! หากเจ้าเผานางเสียให้สิ้นใจไปกับกองเพลิงตั้งแต่ตอนนั้นสตรีนางนั้นก็คงไม่ได้เกิดมา” “อันใดนะขอรับอาจารย์”หลี่เจียเล่อเอ่ยถามเขาฟังมันไม่ชัด สตรีอันใดกันอาจารย์พูดเรื่องใดกัน “นางยังไม่ตาย” “หมายความว่า....” “มีคนช่วยนางไว้” คนผู้นี้ยิ่งใหญ่แม้แต่ข้าเองก็ไม่อาจต่อกรกับเขาได้ ในเมื่อลงมือเองไม่ได้มนุษย์โง่เง่าเหล่านี้ก็ทำแทนข้าได้ “กำจัดลูกของนางเสีย”นางเอ่ยด้วยดวงตามีไฟแค้นอยู่เต็มอก “หมายความว่า”เรื่องในคืนนั้นนางถึงกับตั้งครรภ์หน่อเนื้อเชื้อพระวงศ์เชียวหรือนี่หากเขาสังหารนางเท่ากับว่าเขาสังหารเชื้อพระวงศ์เลยหรือนี่ หากให้เลือกระหว่างสังหารเชื้อพระวงศ์กับการที่ถูกสตรีตรงหน้าสังหารเขายอมสังหารเชื้อพระวงศ์ต่อให้โดนประหารมันยังดีกว่าตายด้วยน้ำมือของสตรีผู้นี้ “ใช่นางตั้งครรภ์ ข้าต้องการให้เจ้ากำจัดนางลูกของนาง” \"ไม่ว่าต้องทำวิธีใดก็ตาม อย่าให้ลูกนางได้เกิดมา\"สตรีที่เป็นมารหัวใจข้า ต่อให้ข้าต้องฝืนลิขิตสวรรค์ก็ตามข้ายอมโดนทัณฑ์สายฟ้าเพื่อทำลายดวงจิตเจ้าได้เป็นพอ “ข้าส่งแมงมุมสีเพลิงไปแล้วแผลที่โดนแมงมุมนี้กัดจะมีริ้วสีแดงเป็นรูปแมงมุมอยู่บริเวณปากแผล หากมีสตรีตั้งครรภ์ที่โดนแมงมุมกัดมารักษาจงสังเกตรูปากแผลให้ดี” “ ที่ดินที่น้องสาวเจ้าให้มาที่หมู่บ้านนั้นมียาถอนพิษบรรพกาลซ่อนอยู่เจ้าได้ที่ดินมาแล้วจงไปค้นหาและทำลายมันเสีย อย่าทำให้ข้าผิดหวังอีกละ”นางพูดบอกคล้ายกับเตือนหลี่เจียเล่อครั้งนี้คือครั้งสุดท้ายที่นางจะให้โอกาสเขาพร้อมกับสั่งเรื่องยาถอนพิษในที่ดินตรงนั้น ก่อนที่นางจะเดินหายไปยังรูปวิหกเพลิงที่แขวนอยู่ข้างผนังห้องหนังสือนั่นเอง “น้อมส่งอาจารย์” หลี่เจียเล่อถึงกับทรุดนั่งลงกับพื้นนี่มันอันใดกันภาพวาดที่น้องสาวนำมาให้เขาตอนนั้นเขายังเป็นแพทย์ฝึกหัดมีหน้าที่เพียงตากสมุนไพรในโรงหมอเท่านั้น ด้วยความที่ตัวเองเป็นเพียงลูกที่เกิดจากสาวใช้ต้นห้องทำให้ในตอนนั้นไม่ได้รับความสำคัญจากบิดาและคนสกุลหลี่มากนัก ในตอนนั้นน้องสาวตนก็เป็นเพียงนางกำนัลเล็กๆในโรงซักล้างเท่านั้น นางไปพบภาพนี้เข้าโดยบังเอิญจึงนำมาให้เขาเก็บไว้ ยามกลางคืนเขามักฝันแปลกๆมีสตรีชุดแดงมาบังคับให้เขาคำนับนางเป็นอาจารย์ นางบอกจะสอนวิชาแพทย์ให้เขาในฝันนางโฉมสะคราญท่าทางใจดี นางทำให้เขาจากเด็กตากสมุนไพรกลายเป็นหัวหน้าหมอหลวงแถมน้องสาวที่เป็นเพียงนางกำนัลโรงซักล้างยังกลายมาเป็นกุ้ยเฟยแม้ไม่ใช่ฮองเฮาแต่อำนาจในวังหลังนางก็เป็นใหญ่ที่สุดในยามนี้ ก่อนที่เขาจะได้พบตัวจริงของนางก็เมื่อเทศการหยวนเซียวปีที่แล้วนางปรากฏกายต่อหน้าเขาในห้องหนังสือนี้พร้อมคำสั่งให้เขากำจัดสตรีนางหนึ่งเป็นจังหวะเดียวกับพระสนมหลี่กุ้ยเฟยต้องการกำจัดองค์ชายใหญ่ด้วยพิษที่อาจารย์มอบให้นาง ทุกอย่างลงตัวหมด องค์ชายใหญ่ถูกพิษสตรีนางนั้นถอนพิษให้ก็ใช่ว่าจะหมด ความทุกข์ทรมานๅทุกๆสิบห้าวันก็ยังอยู่ หากในตอนนั้นเขาไม่เห็นแก่จูก้านหยงสหายวัยเยาว์ที่กลายมาเป็นพ่อบ้านให้เขาชั่วระยะเวลาหนึ่งเรื่องยุ่งยากพวกนี้ก็คงไม่มี แต่นี่มันเรื่องอันใดกันนางที่ถูกพิษกลับยังไม่ตายแถมนางยังอุ้มครรภ์เชื้อพระวงศ์อีก โอรสของสตรีที่พระสนมแสนเกลียดชังยังไงเสียเขาก็ต้องกำจัดนางทิ้งอยู่ดีเพื่อความปลอดภัยของคนทั้งตระกูล ส่วนองค์ชายใหญ่ภายภาคหน้าพิษที่เหลือในร่างกายจะค่อยๆบั่นทอนอายุขัยพระองค์ไปเอง หลี่เจียเล่อนั่งหมดแรงอยู่กลางโถงห้อง สตรีมีครรภ์ที่โดนแมงมุมกัดแผ่นดินกว้างใหญ่แล้วเขาจะไปตามหาจากที่ใดกัน หากรู้ว่าการที่เขานำภาพที่น้องสาวให้มาเก็บไว้มันจะนำความยุ่งยากมาใส่ตนเองแบบนี้เขายอมเป็นแค่เด็กตากสมุนไพรในโรงเรือนเสียยังดีกว่า ไม่ว่าจะหันไปทางใดสิ่งที่ได้รับคือปลายดาบที่ถูกยื่นส่งให้อยู่ดี เขานั่งจมอยู่ในความคิดตนเอง ในเมื่อมันถึงขั้นนี้แล้วมีแต่ต้องเดินหน้าอย่างเดียวเท่านั้นในเมื่อจะเลือกทางใดก็มีแต่ความตายรออยู่เพียงแต่เขาจะเลือกตายแบบใด เมืองเหลียงซานงั้นหรือ เห็นทีเขาต้องไปเยือนเมืองนั้นอีกครั้งเสียแล้ว ------------------------------------------------------------- “เหตุใดเจ้ายังไม่ปล่อยวางอีก”สตรีโฉมงามในชุดขาวที่นั่งรออยู่ในตำหนักหงส์เพลิงเอ่ยขึ้นหลังสตรีชุดแดงเดินทางมาถึง “ปล่อยวาง!! เจ้าให้ข้าปล่อยวางเช่นนั้นมันไม่ง่ายไปหน่อยหรือ!”นางมองดูสตรีที่หน้าเหมือนนางทุกอย่างมีอย่างมีเพียงอย่างเดียวที่สตรีตรงหน้าไม่เหมือนนางคือนางชอบสวมใส่ชุดสีขาวเพียงอย่างเดียว ด้วยสีหน้าผิดหวังแม้แต่พี่สาวเพียงหนึ่งเดียวยังไม่คิดจะช่วยนาง \"หากเจ้าไม่ช่วยข้าก็อย่ามาขวางข้าก็แล้วกัน\" “ซูเม่ย!เจ้าเลยทำผิดกฎสวรรค์แทรกแซงโลกมนุษย์เช่นนั้นหรือ\"ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ สตรีที่จิตใจงดงามอ่อนหวานเรียบร้อยหายไปที่ใด “ต่อให้ข้าต้องโดนโทษทัณฑ์พันปี ข้าก็จะทำให้พวกมันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ข้าได้รับ”นางพูดด้วยความเกลียดแค้นชิงชัง “เจ้าคิดว่าเจ้าทำได้เช่นนั้นหรือเจ้ากำจัดนางได้จริงหรือ”ไป๋ซูเม่ยนางไม่ได้มีเพียงความเป็นมนุษย์เป็นเกราะกำบังจากสวรรค์ที่เจ้าทำร้ายไม่ได้แต่ยังมีเทพ มารปีศาจที่คอยปกป้องนางรวมถึงคนผู้นั้นของเจ้ายังมีบุคคลที่ทั้งสามโลกไม่อยากยุ่งด้วยเพิ่มมาอีกสอง “ตราบใดที่ข้ามิได้ลงมือเอง ตราบนั้นสวรรค์ย่อมมิอาจทำอันใดข้าได้”มนุษย์ผู้โง่เขลาพวกนั้นต่างหากเล่าที่ข้าจะใช้ผลประโยชน์จากมันนางยังเชื่อมั่นในความคิดของตนเอง “ข้าขอเตือนเจ้าอย่างไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไร คนผู้นั้นก็ไม่มีวันหันกลับมารักเจ้าได้หรอก” “ทำไม! ในเมื่อเขาคือคู่ชะตาของข้า!!สตรีนางนั้นต่างหากที่มาทีหลังไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะต้องทำลายดวงจิตนางให้ได้” แค้น นางสุมแค้นไว้เต็มอก ไม่ว่าอย่างไรนางต้องทำลายก่อนที่นางจะถือกำเนิดมาเป็นมนุษย์แล้วนางจะทำลายไม่ได้อีกเลย “เจ้าคิดว่ามันทำได้ง่ายดายเพียงนั้นหรือ”นางมองดูแฝดคนน้องอย่างจนใจที่ห้ามที่เตือนนางไม่ฟังเลยใช่หรือไม่? นางกล้าที่จะทำลายตรีผู้นั้นเพื่อไม่ให้สตรีอีกคนถือกำเนิดเช่นนั้นหรือเจ้าถ้าทายสวรรค์มากเกินไปแล้ว “ทำไม! ทำไม!ข้าจะทำไม่ได้ในเมื่อนางเป็นแค่เศษเสี้ยววิญญาณที่รอการถือกำเนิดแล้วข้าเป็นใคร?”นางถามกลับด้วยความเกรี้ยวกราด “นางชดเชยให้เจ้าแล้วเหตุใดเจ้ายังไม่หยุด”ไป๋ซูฮวาเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ “ไม่แค่นี้ยังไม่เท่ากับที่ข้าได้รับ เจ้าไม่เคยรักใครเจ้าไม่มีวันรู้คนที่เจ้ารักถูกแย่งไปต่อหน้ามันทรมารเพียงใด สิ่งที่นางทำข้าจะไม่มีวันให้อภัย ตราบใดที่นางยังไม่ดับสลายไปเหมือนมารดานาง” “ซูเม่ยเมื่อไหร่เจ้าจะเข้าใจเสียที เทพตนนั้นไม่มีวันรักเจ้าต่อให้ไม่มีนางเขาก็ไม่มีวันรักเจ้า” “ทำไม!ทำไม!ถ้าไม่มีนางเข้ามาข้าต่างหากที่ต้องได้เป็นชายาของเขา ไม่ใช่สตรีนางนั้น”นางยังคงดึงดันแม้ไป๋ซูฮวาแฝดผู้พี่จะทัดทานนางอย่างไร สุดท้ายจนหนทางตักเตือนนางจึงเอ่ยเตือนในสิ่งสุดท้ายที่นางจะเตือนได้ “ซูเม่ยเห็นแก่ข้ากับเจ้าที่เกิดมาพร้อมกันแม้เจ้าจะเป็นหงส์เพลิงข้าเป็นเพียงหงส์ขาวที่ไม่มีประโยชน์อันใดบนสวรรค์นี้ ข้าขอเตือนเจ้าอย่างหากเจ้ายังยุ่งกับนาง เจ้าต้องเจอกับคนผู้หนึ่งแม้แต่แม่ทัพสวรรค์เฟิงหลงหรือแม้แต่จอมมารเฮยหลงพ่อของนางยังร้ายกาจไม่เท่าคนๆนี้” “เป็นใครกัน!!”นางถามด้วยสีหน้าเป็นกังวลเพียงแวบเดียวก็หายไปกลับเป็นสีหน้าฉายแววเด็ดเดี่ยวอีกครั้ง ยังมีคนที่น่ากลัวกว่าสองคนนี้อีกหรือต่อให้น่ากลัวเพียงใด เพียงข้าทำลายนางได้ข้ายอม “ซูเม่ย หยุดเสียเถิดก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป ข้าไม่อยากเห็นเจ้า...” “ไม่!!หากเจ้ามาเพื่อกล่อมข้ากลับไปเสียข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า”นางมองหน้าพี่สาวฝาแฝดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ซูเม่ยเจ้า...”\"ไป๋ซูฮวาดูแล้วหากขืนนางยังอยู่ที่นี่อีกนิดคงไม่แคล้วต้องประมือกับนางเป็นแน่ “ไปซะ!!” “ถือว่าข้ามาเตือนเจ้าแล้ว”ในเมื่อเตือนไม่ได้นางก็จะปล่อยไปตามเวรกรรมที่เจ้าก่อขึ้นเองก็แล้วกัน ก่อนที่เหินกายออกไปจากที่ตรงนั้น “ซูฮวาเจ้า! ช่างหน้าตายนัก”ได้ในเมื่อเจ้าไม่ช่วยข้าต่อไปนี้หากเจ้ายื่นมือมายุ่งเรื่องนี้ข้าจะถือเจ้าเป็นศัตรูข้าอีกคน ต่อให้เจ้าเป็นพี่สาวข้า ข้าก็จะไม่ละเว้น