ตอนที่ 9 ไม่ต้องตายชั่วคราว

ตอนที่ 9 ไม่ต้องตายชั่วคราว “ขอเชิญฮ่องเต้ทรงตรัสสั่งพระราชโองการว่า คดีของข้านั้นมีข้อสงสัยบางอย่าง จึงได้หยุดลงโทษไปชั่วคราว อีกอย่างขอเชิญฮ่องเต้ทรงโปรดให้ข้ามีอิสรภาพในการเข้าออกวัง” พันหยุนหยุนมองดงฟังซีไข สีหน้าดูจริงจังยิ่งนัก มันช่างน่าขบขันยิ่งนัก ถ้าดงฟังซีไขไม่ยอมรับข้อตกลงนี้ขึ้นมา เขากลับไปในราชวังแล้วส่งคนมาฆ่าตนเองแล้วจะทำเยี่ยงไร ฮ่องเต้ที่สามารถเป็นฮ่องเต้ มิใช่แค่อ่านสาร์นกราบทูล ตอนกลางคืนก็ไปหานางสนมทั้งหลายของเขา ก็สามารถเสร็จภารกิจไปได้ ดงฟังซีไขรู้สึกเครียดนัก คนๆนี้รู้ว่าโฉยโอกาสจริงๆ ถึงแม้จะไม่ชอบที่พันหยุนหยุนข่มขู่ตนเอง แต่ว่าคำพูดที่พูดออกไปแล้วก็เหมือนสาดน้ำออกไป เขาไม่อยากจะผิดสัญญา เขาจึงดึงหยกเฟยหลงตรงเอวของเขาไปแล้วโยนไปให้นาง นางจึงรับไว้ นี่คือตัวประกันที่ตนเองจะได้มีชีวิตอยู่ “กราบขอบพระคุณฮ่องเต้！ฮ่องเต้เป็นผู้ที่เชื่อถือได้ซึ่งคำพูดจริงๆ！” พันหยุนหยุนศึกษาเกี่ยวกับอัญมณีตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แค่นางได้สัมผัสถึงหยกนี่ก็รู้ว่ามันว่าล้ำค่ามากๆ ดงฟังซีไขไม่ได้โกหกตนเอง ถึงแม้ว่านางจะนางจะสวมใส่ขุดที่ทั้งขาดและสกปรก ดงฟังซีไขกลับรู้สึกได้ถึงความสง่าที่มีในตัวของนาง บุคลิกที่ดูมั่นใจกลับทำให้เขารู้สึกแปลกใจ เขาเคยเจอนางมาหลายครั้ง และจำได้แต่ว่าน้องสาวของเขานั้นขี้อายมากๆ พอเห็นตนเองก็ชอบน้อมคำนับ และไม่เคยยืนขึ้น และชอบนั่งอยู่กับพื้นเพราะตกใจจนร้องไห้ นางเป็นน้องสาวที่อ่อนแอที่ผ่านจากแดนไกลจริงหรือ? เขายังจำได้ในสาร์นกราบทูลเขียนไว้ว่า พอทุกคนรู้ว่านางกับน้องชายของว่าที่สามีได้นอนอยู่ด้วยกัน นางอยากจะชนกำแพงตายด้วยซ้ำ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธ์ ทำไมวันนี้ที่นางเป็น กลับอยากจะหลีกเลี่ยงความตายแล้วร้องขอให้ไว้ชีวิตล่ะ? หรือว่ามันยังมีอะไรปิดบังอยู่? สิ่งที่เขาคิดอลาสิ่งที่เขาเห็น มันไม่เหมือนกัน? ความคิดเยี่ยงนี้เหมือนฟ้าแลบที่ผ่าเข้าสมองของเขา ทันใดที่เขายังไม่ทันได้สติกลับมา พันหยุนหยุนก็ตะโกนเสียงเย็นชาขึ้น “ฮ่องเต้เจ้าคะ ทหารคนนี้ไม่ค่อยเชื่อฟัง จนตอนนี้เขายังไม่ได้กลืนกระดาษเข้าไป” พันหยุนหยุนใส่นิ้วของนางดันคางของเขาไว้ ไม่รู้ว่ามือของนางได้จับน้ำเปล่าไว้ตั้งแต่เมื่อใด พันหยุนหยุนจะไม่ให้โอกาสมันลอยไปต่อหน้าต่อตา นางรู้ดีว่าก่อนหน้านี้ฮ่องเต้พยายามสักแค่ไหนจึงจะได้เป็นฮ่องเต้ได้ เขาจะไม่ยอมให้บัลลังค์ของเขาต้องสูญเสีย แต่ตอนนี้กลับคงบัลลังค์ได้ยากเสียแล้ว เขาจึงเปลี่ยนความคิดอย่างกะทันหัน ยังไงเขายังคงเป็นฮ่องเต้ของแผ่นดิน และนางก็เป็นแค่นักโทษต่ำต้อยเท่านั้น “คดีครั้งนี้ยังมีข้อสงสัยที่ต้องการสืบสวน การลงโทษจะถูกเลื่อนไปก่อน คดีนี้ส่งไปยังวัดต้าหลี่ไปสืบสวนก่อนค่อยตัดสิน พันหยุนหยุนได้กลับไปอยู่ในตำหนักชั่วคราว รอคอยผลการสืบสวน” ตอนนี้ดงฟังซีไขเผยความสง่าที่ไม่ธรรมดาเหมือนคนทั่วไป และความสง่าผ่าเผยนี้เป็นความงดงามที่สายเลือดราชวงศ์ควรเป็น พอดงฟังซีไขพูดจบ พันหยุนหยุนรีบเอามือออกจากปากของทหารคนนั้น และเทน้ำเปล่าเข้าปากของเขา ทหารจับคอของเขาไว้ แล้วใช้สายตาอันอาฆาตมองพันหยุนหยุน ผู้คนที่ยืนอยู่ด้านล่างลานกำลังโวยวายกัน ดงฟังซีไขไม่ได้หันกลับมามองพันหยุนหยุนแม้แต่สักนิด ก็เดินจากไป ตอนที่เดินผ่านพันหยุนหยุน ทหารผู้นั้นก็จะใช้สายตาอันโกรธเคืองมองพันหยุนหยุน พันหยุนหยุนทำหน้าทะเล้นใส่เขา ทหารผู้นั้นเกือบจะหายใจไม่ออกแล้วอาเจียนเลือดออกมาจนตาย พอพระทิตย์ค่อยๆตกดิน ผู้คนที่มาชมการประหารครั้งนี้ก็ค่อยๆทะยอยกันกลับบ้าน เหลือแต่เพียงผู้คนกำลังพูดคุยกันเล่นๆหลังทานอาหารค่ำเสร็จ ลานประหารอยู่ห่างจากโรงน้ำชาไม่ถึงหกร้อยศอก ชั้นสองจะเป็นห้องพักของลานประหาร กระเบื้องลายครามที่ใส่น้ำชาไว้ไม่มีความร้อนใดๆ ของว่างที่ว่างไว้บนโต๊ะก็เย็นหมดแล้ว ตรงริมหน้าต่างได้มีคนสองคนที่สวมใส่ชุดคนชั้นสูงไว้ ที่กำลังดูการเปลี่ยนแปลงของลานประหาร ชายผู้ที่สวมใส่ชุดสีม่วงยิ้มเยาะและพูดขึ้น “แม่หญิงผู้นี้ไม่ธรรมดา แค่คำพูดเพียงไม่กี่คำของนางก็สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้” แผ่นหลังของชายผู้สวมอาภรณ์สีม่วงได้ยืดตัวตรง เอวกลมๆและไหล่หนาๆของเขา ผู้คนที่เข้าออกสนามรบไม่มีผู้ใดทำหน้าตาโหดเหี้ยมเลย เขาใฝ่รู้มาตั้งแต่เด็ก เมื่อเปรียบกับผู้อื่น เขามักจะพกหนังสือติดตัวมากกว่าผู้อื่น เขาคนนั้นก็คือว่าที่สาวมีของพันหยุนหยุน ซีเหย่น ตอนนี้เห็นนางได้นอนอยู่กับน้องชายของตนเอง เขาจึงยกเลิกงานอภิเษกสมรสทันที “นางผู้หญิงเลวโทรมนี้กลับไม่ได้ตาย เจ้าไม่ได้ติดสินบนกับเพชฌฆาตไปแล้วหรือ? ตอนนี้กลับเป็นเยี่ยงนี้ เรื่องทุกอย่างยื้อเยื้ออกไปอีกแล้ว！” ซีเหย่นขมวดคิ้วเป็นปม ในมือของเขาได้แก้วกระเบื้องลายครามไว้จนมีรอยแตก “พัศดีก็ได้สั่งการไว้แล้ว ให้นางออกมาเร็วๆ แล้วเพชฌฆาตก็ได้เปลี่ยนเป็นคนของพวกข้าไปแทน ไม่รู้ว่ายัยนั่นกับฮ่องเต้ไปคุยอะไรกัน กลับไปข้าจะไปสืบดูดีๆ” ชายผู้สวมเสื้อเทาได้ทำท่าทีที่เคารพซีเหย่น ระหว่างพวกเขามีความลับที่กุมไว้ เขาคือลูกพี่ลูกน้องของซีเหย่น เจียวซี่น “พันหยุนหยุน ตอนนั้นนางจะพิสูจน์ความบริสุทธ์ต่อหน้าข้าจนเกือบจะจนตัวเองให้ตาย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าซีซู่สร้างปัญหา นางก็คงตายไปนานแล้ว คงไม่ต้องให้ข้ามาคอยกังวลเยี่ยงนี้ ไอ่ซีซู่นำพาแต่ความซวยจริงๆ” ซีเหย่นโยนแก้วในมือลงพื้นแรงๆ อยากจะเอาแก้วโยนใส่ซีซู่มากๆ เขากับซีซู่มีพ่อเดียวกันและต่างแม่ ซีเหย่นซึ่งเป็นบุตรของภรรยาคนแรก ได้รู้สึกดูถูกซีซู่ตลอดมา โดยเฉพาะตอนที่ท่านพ่อกับแม่ของซีซู่ได้ตายไปจากไป ซีเหย่นและท่านแม่ของเขารู้สึกเกลียดซีซู่ ผู้ที่ท่านพ่อของเขารักใคร่เสมอมา ทุกอย่างเขาก็เอาลงมาที่ซีซู่