已经是第一章了
ตอนที่ 11 กลับตำหนัก
ตอนที่ 11 กลับตำหนัก
มือของซีซู่เดี๋ยวยื่นออกไปเดี๋ยวเอาเช้ามา พัดที่เขาจับไว้กำลังจะพาดอยู่ตรงลำคอของเจี่ยวซี่น เขาสัมผัสถึงความน่ากลัวที่มาจากพัด จากนั้นเขาก็ได้แต่กลืนน้ำลาย เพราะรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น
เจียวซี่นพยายามจับข้อมือที่หักไปแล้วของเขา ค่อยๆเขียนจดหมายขึ้นมาโดยใช้เพลาไปหนึ่งชั่วยาม ซีซู่ใช้พัดแทงปลายนิ้วของเขาให้เป็นแผล จากนั้นก็ให้เขาใช้เลือดประทับลายนิ้วมือไว้ตรงกระดาษ หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนลมที่เงียบสงบลง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาใช้พลังในการทำให้ข้อมือเขาหักจนรู้สึกเจ็บปวด เขาคงรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน
พันหยุนหยุนใช้ความจำที่มีมาตั้งแต่แต่ก่อน ค่อยๆพยุงร่างกายอันเหนื่อยล้าของตนเองออกจากลานประหาร
พอกลับไปถึงตำหนักพัน ดงฟังซีไขแค่ลงโทษทั้งตระกูลของพันกั้วเวิง แต่ยังไม่ถึงขั้นปิดตำหนักพันกั้วเวิงไป พันหยุนหยุนจึงผลักประตูของตำหนักพันออก ถึงแม้ว่าจะเงียบเหงาไม่มีคนอาศัยอยู่ แต่ข้างในดูสะอาดสะอ้าน แม้แต่รูปปั้นสิงโตตรงหน้าประตูยังสะอาด นางรู้สึกคาดไม่ถึง ตอนที่นางกำลังจะก้าวเข้าไปตรงประตู ทันใดนั้นก็มีคนมากอดเอวของนางไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่านางรู้สึกได้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังคือแม่หญิง นางก็คงใช้มือต่อต้านไป
“คุณหนู คุณหนู！คุณหนูกลับมาแล้วจริงๆ บ่าวตามหาคุณหนูตั้งนาน”
แม่หญิงที่รวบผมขึ้นเป็นทรงกลม รูปร่างอ้วนเตี้ยได้กอดพันหยุนหยุนไว้ ร้องไห้จนฟ้าดินจะถล่ม พันหยุนหยุนหันหลังกลับไป ไม่ได้รีบผลักนางออก และนางก็ใช้นาฬิกาอัจฉริยะของนางสแกนข้อมูลของแม่หญิงผู้นี้
แม่หญิงผู้นี้มีนามว่าเยี้ยนเสี่ยวถัง นางถูกพ่อขายตัวมายังตำหนักพันตั้งแต่อายุห้าขวบ ตั้งแต่เด็กก็รับใช้พันหยุนหยุนมาโดยตลอด ปีที่แล้วนางได้ออกเรือนไป ดังนั้นจึงไม่ถูกปล่อยตัวไปอยู่แดนไกล เยี้ยนเสี่ยวถังเคยอยากจะมาเยี่ยมเยียนหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เจอแต่ความว่างเปล่า แค่อยากจะเห็นหน้าคุณหนูเพียงครั้งเดียว แต่สามีของนางกลับตัดขาดความสัมพันธ์กับนาง ทำให้นางสูญเสียทุกอย่างไป สามารถพูดได้ว่า นางสามารถทำเพื่อตระกูลพันจนสละทุกอย่างที่มี
“เสี่ยวถัง ทำไมข้าถึงไม่เห็นเจ้า?” พันหยุนหยุนกำลังประเมิณนางที่ซึ่งเป็นคนเดียวที่นางไว้ใจที่สุด นางซื้อสัตย์ต่อพันหยุนหยุนมาก ในใจก็รู้สึกโล่งอกเบาๆ อย่างน้อยตนเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยว
“ข้าก็หาคุณหนูไม่เจอเช่นกันเจ้าค่ะ รูปร่างของข้าเล็ก จึงไม่สามารถเบียดเข้าไปในลานประหารได้ ทีแรกยังคิดว่า……คิดว่า…..” เสี่ยวถังมองไปยังพันหยุนหยุน คำพูดต่อไปนางพูดไม่ออกสักที
ข้างหลังของนางได้แบกถุงผ้าไว้ พันหยุนหยุนตาไวเห็นข้างในมีผ้าไหมเป็นม้วน และอาภรณ์สะอาดหนึ่งชุด ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่านางคงนึกว่าพันหยุนหยุนต้องตายจึงเตรียมของไว้
นางได้เจอเรื่องโกหกหลอกลวงซึ่งกันและกันมาเยอะ แต่นึกไม่ถึงเลยว่านางจะมีคนที่ซื่อสัตย์อย่างนางจริงๆ ในใจของพันหยุนหยุนจึงรู้สึกซาบซึ้ง นางไม่ได้สูญเสียทุกอย่างไปหมด
“ข้ากลับมาแล้ว วันข้างหน้า ตำหนักพันก็คงต้องพึ่งพาพวกข้าสองคน” พันหยุนหยุนยื่นมือไปจับถุงผ้าตรงหลังของเสี่ยวถัง ถุงผ้านั้นเต็มไปด้วยเหงื่อของเสี่ยวถังจนทำให้เห็นของที่อยู่ข้างใน มี่อวิ๋นรู้สึกอุ่นใจและเจ็บใจในเพลาเดียวกัน พันกั้ววิงเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้ ในเรือนมีบ่าวไพร่อาศัยอยู่นับร้อย แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมา มีเพียงนางผู้เดียวที่ยังคงอยู่ในตำหนักพัน
เสี่ยวถังเห็นพันหยุนหยุนจึงรู้สึกสะดุ้งเบาๆ คุณหนูคนนี้กับคนก่อนไม่เหมือนกัน นางได้ยินมีคนบอกว่า คุณหนูไปคุยกับฮ่องเต้อย่างไรไม่รู้ในลานประหาร จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ คุณหนูเห็นคนนอกก็มักจะรู้สึกอายจนตัวสั่น กลับสามารถพูดคุยกับฮ่องเต้นได้ นางจึงแค่เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง พอนางรอคุณหนูจนไม่ไปสักที นางก็นึกว่าทุกคนคงเข้าใจผิด รอให้คุณหนูมาปรากฏอยู่ต่อหน้านาง นางจึงจะเชื่อ พันหยุนหยุนกลับมาเยี่ยงนี้ ทำให้นางรู้สึกตกใจยิ่งนัก
“ยังไม่ไปอีก ข้าหิวแล้ว เจ้าทำขนมได้อร่อยที่สุด พวกข้ากลับไป เจ้าทำให้ข้าทานหน่อย”
มี่อวิ๋นรู้ว่าเสี่ยวถังกำลังสงสัย นางจึงไม่อยากพูดอะไรเยอะ จึงจูงมือเสี่ยวถังเดินไป นางใช้เท้าถีบประตูออก เสี่ยวถังจึงอ้าปากใหญ่จนสามารถยัดไข่เข้าไปสามฟอง
“คุณหนูพัน ยินดีด้วยขอรับที่สามารถรอดชีวิตกลับมาได้ ไหนๆท่านก็รอดชีวิตกลับมาแล้ว หนี้ระหว่างพวกข้าก็ยังคงอยู่ ท่านต้องใช้หนี้แทนท่านพ่อของท่าน！”
ชายรูปร่างอ้วนที่กำลังจับท้องของตนเอง มืออีกข้างก็ได้ถือไม้จิ้มฟันไว้ ข้างหลังเขายังมีคนอีกหลายคนติดตามไปด้วย ทุกคนต่างก็ลูบท้องใหญ่ๆของตนเองแล้วค่อยๆเดินมาอยู่ตรงหน้าพันหยุนหยุน
พอเห็นเขาที่กำลังเดินมาอยู่ตรงหน้านาง บนมือยังมีกระดาษเป็นปึกหนาๆถืออยู่
“นี่คืออะไร?” พันหยุนหยุนรับมันไว้ ข้างบนได้เขียนตัวหนงสือไว้มากมาย สุดท้ายก็มีนามของพันกั้วเวิงลงไว้
“พวกนี้เป็นหนี้ที่ท่านพ่อของเจ้าติดค้างไว้ พ่อเจ้าไม่อยู่แล้ว เจ้าก็ต้องคืนหนี้แทนพ่อเจ้า”พ่อค้าอ้วนๆผู้นั้นจับจ้องพันหยุนหยุนไว้ คำพูดของเขาไม่ได้หวังดีอะไรใดๆ
“นี่เจ้าหมายความว่าอะไร? คุณท่านของพวกข้าเพียงแค่……แค่ออกไปข้างนอก เจ้า…..เจ้า……” เสี่ยวถังยืนขวางพันหยุนหยุนไว้ นางแค่อยากจะปกป้องพันหยุนหยุน
พันหยุนหยุนอ่านจดหมายพวกนั้นโดยเร็ว ก็สังเกตเห็นว่าผู้ที่ยืมเงินนั้นมีมากมาย ดูๆแล้วไอ่อ้วนนี้ตั้งแต่จะเก็บรวบรวมแต่ของพันกั้วเวิง หนี้พวกนี้พอมารวมๆกันแล้วก็สามพันตำลึงโดยประมาณ
已经是最新一章了
加载中
