บทที่ 1 มีไว้เพื่อหนานกงหันเหย่

บทที่ 1 มีไว้เพื่อหนานกงหันเหย่ ค่ำคืนอันมืดมิด รอบกายเป็นสีดำสนิทจนไม่เห็นมือที่เหยียดยืดออกไป ท้องฟ้าอนธการที่ราวกับความลับสีดำทมิฬ และโลกได้ผสานตัวรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว มันกำลังปกปิดการค้าขายทางธุรกิจที่ไม่มีใครล่วงรู้ ซึ่งเกิดขึ้นในแต่ละหัวมุมถนนของเมืองนี้ ในบ้านหลังหนึ่ง แสงไฟสลัวสีเหลืองกะพริบรวยรินเผยให้เห็นถึงกลิ่นอายแห่งความคลุมเครือ บนเตียงนอนที่เต็มไปด้วยเครื่องนอนอันแสนยุ่งเหยิง ปรากฏภาพของชายหญิงคู่หนึ่งผู้รู้แน่ชัดถึงผิดชอบชั่วดี กำลังแอบอิงซ้อนกายกันอย่างฉาบฉวย ทันใดนั้น เสียงคลิกดังขึ้น ภายในห้องสว่างจ้าขึ้นมาโดยทันที เมื่อแสงสว่างสาดส่องไปทั่วห้อง ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูชายหญิงคู่นั้นที่อยู่บนเตียงด้วยความรังเกียจ และขมวดคิ้วที่สวยงามของเธอขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รู้สึกอาย แต่กลับเดินเข้ามาอย่างสุภาพเรียบร้อย นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าที่ตั้งอยู่ค่อนข้างไกลจากเตียงนอน นิ้วมืออันเรียวเล็กกำลังพัดไปมาที่ปลายจมูก และยกขาอันเรียวยาวของเธอขึ้นมาไขว่ห้าง เธอมีรูปร่างที่แสนงดงาม ความสูงมากกว่า 170 ซม. พร้อมด้วยสัดส่วนสามส่วน (ความโค้งเว้าของหน้าอก เอว และสะโพก) อยู่ที่ 38-24-36 และเมื่อรวมเข้ากับใบหน้าอันแสนละเอียดอ่อน เธอคือคนรักในอุดมคติที่นั่งอยู่กลางใจของบรรดาผู้ชายมากมายนับไม่ถ้วน เธอสวมกระโปรงสั้นชุดใหม่ล่าสุดของ CHANEL สวมรองเท้าแตะส้นสูงรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นอันแสนประณีตของ ALCAZAR สร้อยคอเพชรของ CARTIER ที่ไม่มีวางจำหน่ายที่ไหนแล้วห้อยอยู่เหนือหน้าอก และคล้องกระเป๋าแฟชั่นขนาดเล็กของ LV เอาไว้ที่ข้อมือ แม้กระทั่งเครื่องประดับผมเรียบง่ายที่ปกคลุมเส้นผมบนศีรษะของเธอนั้น ล้วนแต่เป็นของ ALEXANDER ซึ่งหาซื้อได้ในราคามากกว่า 1,000 หยวนขึ้นไป ความหรูหราที่ท่วมท้นออกมาจากร่างกายของเธอนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงตามผับบาร์จะสามารถเป็นเจ้าของได้ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ที่เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของบ้านในลักษณะเช่นนี้ นั่งอยู่ในห้องที่แสนเล็กแคบ ซึ่งดูไม่สอดคล้องเหมาะสมกันเลยแม้แต่น้อย ปลายเล็บที่ฝังคริสตัล และมืออันเรียวแหลมของเธอหยุดการพัดเอาไว้ เธอชี้ไปที่ด้านนอกของประตูอย่างไร้ความอดทน พร้อมกับพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “เธอออกไปได้แล้ว” หญิงสาวที่อยู่บนเตียงพลิกตัวและลุกจากเตียงอย่างเชื่อฟัง เผชิญหน้าอย่างไร้ความลังเล พร้อมกับสวมเสื้อผ้าที่ดูราคาถูกและชวนเปิดเผย ฝ่ายที่ชนะส่งเสียงฮึดฮัดอันเยือกเย็นออกมา เพื่อเยาะเย้ยดูแคลนอีกฝ่ายหนึ่ง “ผม....ยังเล่นไม่เต็มอิ่มเลยนะ” ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงร้องออกมาอย่างไม่พอใจ ขณะที่กำลังมองดูหญิงบาร์รีบร้อนออกไปอย่างทันทีทันใด “พอได้แล้ว!” หญิงสาวตะโกนออกมาด้วยไม่พอใจอย่างแผ่วเบา ความโกรธจัดที่อดทนเก็บเอาไว้เป็นเวลานานก็ระเบิดออกมาในที่สุด ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งบนเตียง เผยให้เห็นลักษณะท่าทางเอ้อระเหยลอยชาย ที่พบเห็นได้แต่ในพวกนักเลงอันธพาลเท่านั้น พร้อมกับเอนกายพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้าน “ผ่านไปตั้งสามชั่วโมงแล้ว คุณเป็นม้าพ่อพันธุ์หรือไง” หญิงสาวเหน็บแนมชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงอย่างรุนแรง เธอลุกขึ้นยืน และเดินไปเปิดหน้าต่างที่ปิดอย่างสนิทเอาไว้เมื่อสักครู่นี้ “อย่าลืมเสียล่ะ ว่าใครทำให้คุณมีชีวิตที่ดีเช่นนี้ได้” เมื่อหญิงสาวหันหลังกลับมา ก็จ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มบนเตียงอย่างโหดเหี้ยม “แน่นอนว่าเป็นคุณ” ชายหนุ่มเบ้ปากและพูดอย่างสมเหตุสมผล ต่อมาจึงเบ้ปากอีกครั้ง พร้อมกับเผยความดูถูกเหยียดหยามออกมาให้เห็น “ผมเองก็ได้จัดการเรื่องราวต่าง ๆ จำนวนมากให้กับคุณไม่ใช่หรือครับ ทั้งผู้หญิงและเงินที่คุณส่งมาให้ผมไม่มีอะไรสูญเปล่าเลยสักนิด” “ไม่สูญเปล่าอย่างนั้นหรือ” เสียงของหญิงสาวแข็งขึ้นมาทันที เธอมองชายหนุ่มคนนั้นราวกับกำลังมองสัตว์ประหลาด“คุณไม่ได้ยินข่าวบ้างหรือไง หนานกงหันเหย่กำลังจะแต่งงานแล้ว! ผู้หญิงที่คุณส่งไป นอกจากจะไม่ช่วยให้ฉันประสบความสำเร็จ ยังจะแย่งตำแหน่งของฉันไปครองเสียอีกด้วย แบบนี้จะอธิบายว่าอย่างไร!” เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวค่อนข้างตื่นเต้นพอสมควร มือสีขาวละเอียดแยกจากกันกลางอากาศอย่างหนักหน่วง และตกลงที่ข้างลำตัว กระเป๋าอันแสนประณีตที่คล้องอยู่ตรงข้อศอกเองก็กวัดแกว่งไปมาหลายครั้ง สอดคล้องไปกับความโกรธจัดที่ปะทุขึ้นมาของเธอ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” ชายหนุ่มนั่งตัวตรง “แน่นอน งานแต่งงานของพวกเขาจะถูกจัดขึ้นอย่างเงียบเชียบที่สุด กล่าวคือจะไม่มีการประกาศออกสื่อ ยิ่งไปกว่านั้นคือจะไม่มีการจัดพิธีแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่ขึ้นด้วย คุณลองคิดดูสิ ก็คุณเป็นคนเลือกผู้หญิงดี ๆ คนนั้นนี่ ถ้าเกิดฉันไม่ได้ไปรู้ข่าวนี้จากเพื่อนที่ทำชุดแต่งงานเข้าละก็ ถึงพวกเขาจะแต่งงานกันแล้วฉันก็ยังไม่รู้เลย!” เมื่อหญิงสาวพูดจบ ก็เดินวนไปมาอยู่หลายรอบภายในห้องขนาดเล็กแคบนั้น เมื่อเธอหันหลังกลับมา ก็เผยให้เห็นถึงความแน่วแน่และความชั่วร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้า “คุณฟังฉันให้ดีนะ ฉันต้องการให้ผู้หญิงคนนั้น หาย-ไป-เดี๋ยว-นี้!” เธอกัดฟันแน่น เมื่อพ่นคำพูดเหล่านี้ออกมา ทั่วทั้งสรรพางค์กายล้วนแต่เต็มไปด้วยความอาฆาตร้าย เธอควักเงินฟ่อนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า และปาใส่หน้าชายคนนั้นอย่างรุนแรง “จำไว้นะ คุณไม่เคยรู้จักฉันมาก่อน ฉันเองก็ไม่เคยพบกับคุณ คุณต้องจัดการเรื่องนี้ให้สะอาดเรียบร้อย ห้ามให้เหลือเบาะแสร่องรอยอะไรทั้งนั้น และยิ่งห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าคุณเป็นคนทำ” ชายคนนั้นหยิบเงินเหล่านั้นขึ้นมาอย่างมีความสุข และนับเงินต่อหน้าหญิงสาวคนนั้น เมื่อนับเสร็จแล้ว จึงเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ “คุณนี่ตรงไปตรงมาอย่างที่คิดไว้ วางใจเสียเถอะ ผมไม่ได้เพิ่งมาเป็นนักเลงคุมแถวนี้แค่วันสองวันเท่านั้น พี่น้องที่คอยรับใช้ผมก็ไม่ได้เพิ่งทำเรื่องแบบนี้แค่ครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น สามารถหาแพะมารับบาปได้สำเร็จอย่างแน่นอน โดยที่ทั้งผมและคุณไม่จำเป็นต้องลงแรงเลยด้วยซ้ำ คุณคอยรอฟังข่าวดีจากผมก็แล้วกัน” “แต่ว่านะ.....” เมื่อหัวข้อสนทนาเปลี่ยนไป ชายหนุ่มจึงลุกจากเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่าในทันที และเดินไปที่ตรงหน้าของหญิงสาว เมื่อเขาผู้สูงเพียง 160 ซม. ยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวแล้ว ราวกับลิงตัวหนึ่งที่คอยสร้างความตลกขบขันให้กับผู้คนตามคณะละครสัตว์ เพียงมองแค่ปราดเดียว ก็เห็นได้ถึงความแตกต่างระหว่างอัตลักษณ์ของทั้งสองคนอย่างชัดเจน สายตาลามกของชายหนุ่มจ้องมองไปที่หน้าอกของหญิงสาวโดยตรง มือทั้งสองข้างถูไปมาอย่างอยู่ไม่สุข เจตนาของเขาปรากฏให้เห็นอย่างไม่อาจชัดเจนไปได้มากกว่านี้ “หงเหล่าเล่ว คุณฟังฉันให้ดีนะ หญิงสูงศักดิ์อย่างฉันไม่ใช่สาวตามผับบาร์ที่คุณจะมาทำก้อร่อก้อติกด้วยได้ เลิกคิดที่จะแตะต้องตัวฉันได้แล้ว! ไปไกล ๆ !” เมื่อหญิงสาวเข้าใจถึงเจตนาที่แจ่มชัด จึงตบเข้าให้ที่ใบหน้าอันไร้มารยาทของชายหนุ่มโดยทันที นิ้วเรียวยาวพุ่งตรงเข้าไปประทับที่จมูกของชายหนุ่ม “โอ๊ย ใครจะไม่รู้กันเล่าว่าร่างกายของคุณมีไว้เพื่อหนานกงหันเหย่” ชายหนุ่มลูบไล้บริเวณที่เพิ่งถูกหญิงสาวตบเข้าให้ และถอยหลังกลับไป “รู้ก็ดีแล้ว!” หญิงสาวหยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นมา และหมุนตัวหายไปทางด้านหลังของประตู .......... ตลาดรวมหยางกวน คือสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งกลุ่มผู้มีรายได้น้อยถึงปานกลางต้องไปจับจ่ายหาซื้ออาหารในทุกวัน ที่นี่มีอาหารนานาชนิดให้เลือกสรรครบครัน และยิ่งกว่าไปนั้นคือยังมีราคาถูก เป็นที่โปรดปรานของผู้เช่าพักอาศัยในบ้านใกล้เรือนเคียงเป็นอย่างมาก ปกติแล้ว ตอนเช้าคือช่วงเวลาที่มีการซื้อขายกันสูงที่สุด แผงร้านค้าทุกแผงล้วนแต่มีแถวสั้น ๆ เกิดขึ้นอยู่บริเวณด้านหน้าทั้งสิ้น มีผู้คนเดินกันขวักไขว่ไปมา ในไม่ช้า บรรดาแม่บ้านต่างถือสินค้ากลับบ้านไปอย่างเต็มไม้เต็มมือ ณ บริเวณด้านหน้าแผงร้านค้าปลาซึ่งตั้งอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะผ่านช่วงเวลาการค้าขายสูงที่สุดไปแล้ว แต่กลับยังคงมีคนต่อแถวยาวเหมือนเช่นเดิม ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่กำลังต่อแถวอยู่นั้น กำลังหลักกลับไม่ใช่แม่บ้าน แต่เป็นผู้ชายเสียเป็นส่วนใหญ่ “แม่หญิงขายปลา ผมของปลาเฉาหนึ่งตัวครับ” ผู้ชายคนหนึ่งมองดูใบหน้าของเจ้าของแผงร้านค้า พลางพูดและชี้ไปที่ตู้ปลาซึ่งเต็มไปด้วยปลาจำนวนมาก “แม่หญิงขายปลาหรือ” เจ้าของแผงร้านค้าเป็นเด็กผู้หญิงที่มีอายุเพียง 17-19 ปีเท่านั้น ใบหน้ารูปไข่ห่านของเธอมักปรากฏให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อยที่แสนเบาบางอยู่เสมอ ผิวสีขาวราวกับหิมะของเธอยังคงเป็นเช่นเดิม แม้จะทำงานอย่างหนักมาเป็นเวลาหลายปี ดวงตาคู่โตที่มีน้ำมีนวลประดับฝังอยู่บนใบหน้า ราวกับดวงดาวที่ส่องสว่างเป็นประกายอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด และยิ่งคล้ายกับอัญมณีสีดำสดใสที่มีอยู่เพียงสองเม็ดบนโลกใบนี้ ขนตาที่ยาวงอนเป็นธรรมชาติ ขยับไปมาอย่างรัวเร็ว เมื่อครั้นหัวเราะ ขนตาราวกับจะปกคลุมดวงตาอยู่เสมอ ทำให้ผู้คนรับรู้ได้ถึงความงดงามที่สามารถล่มบ้านล่มเมืองได้