บทที่ 2 รังแก ส่วยเอ๋อ

บทที่ 2 รังแก ส่วยเอ๋อ จมูกอันเล็กน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูจนทำให้ผู้คนหลงใหล หายใจเข้าและออกอย่างแผ่วเบา ลมหายใจที่เคลื่อนตัวผ่านเข้าออกอย่างนิ่งสงบ ริมฝีปากอันเรียวเล็กสีแดงธรรมชาติ มักจะถูกเม้มให้เป็นรูปร่างที่สวยงามขณะกำลังทำงานอยู่เสมอ และเมื่อลูกค้ากำลังจะเดินจากไป มักจะเปล่งเสียงอันแผ่วเบาออกมาจากปากของเธอว่า “ขอบคุณนะคะ รักษาตัวด้วยค่ะ” เสมอ ซึ่งดึงดูดผู้คนให้มาต่อแถวอุดหนุนอยู่ไม่ขาดสาย เธอสวมเครื่องประดับมือที่มีการออกแบบเป็นเอกลักษณ์บนมือ และสวมสร้อยคอรูปแบบเดียวกันบนคอของเธอ มันช่างดูงดงามสมบูรณ์แบบเมื่ออยู่บนคอที่ยาวระหงและข้อมืออันขาวเนียนละเอียดของเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะสวมใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ แต่ก็ไม่อาจต้านทานรูปร่างอันน่าดึงดูดและความน่าเอ็นดูของเธอเอาไว้ได้ เธอไม่สูงมาก และสูงเพียง 165 ซม. เท่านั้น เธอรวบผมสีดำขลับยาวเป็นหางม้าที่ด้านหลังไว้อย่างเรียบง่าย ปล่อยให้มันห้อยทิ้งตัวลงมาจากยอดศีรษะ และกวัดแกว่งไปมาอย่างสง่างามอยู่ที่ด้านหลัง เมื่อยามที่เธอเคลื่อนไหวร่างกาย ซึ่งเพิ่มความโกรธจัดเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ ความงดงามตามแบบธรรมชาติของเธอนั้น ยิ่งเพิ่มความกระตือรือร้นได้มากขึ้น ทุกวันล้วนแต่สามารถดึงดูดลูกค้าจำนวนมากอยู่เสมอ ความจริงแล้ว แผงร้านค้าของเธอไม่ได้มีแค่ผู้ชายเท่านั้น เพียงแต่ในเวลาแบบนี้ เหล่าแม่บ้านส่วนใหญ่ต่างกลับบ้านไปกันหมดเสียแล้ว เมื่อได้ยินลูกค้าชายเรียกเธอว่าส่วยหยู่ซีซือ (แม่หญิงขายปลา) โล่ยิ่งส่วยก็หยุดชะงักลงเล็กน้อยครู่หนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงหวานหยดย้อยและงดงามเหมือนเช่นเดิม “ใช่แล้ว ชื่อนี้แพร่กระจายไปทั่วตลาดสดของพวกคุณแล้ว ทุกคนต่างรู้กันดีว่ามีหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังขายปลาอยู่ที่ตลาดแห่งนี้ อย่างเช่นว่า พวกเราล้วนแต่อาศัยอยู่ไกลจากที่นี่มาก แต่กลับยอมมองข้ามตลาดสดจำนวนหนึ่ง และเดินทางมาซื้อปลาของคุณถึงที่นี่ ก็เพื่อต้องการเห็นความงามของคุณนั่นแหละ” ลูกค้าชายชี้ไปที่วัยรุ่นชายหลายคนที่กำลังยืนอยู่ด้วยกันที่ด้านหลังของเขา โดยไม่มีการปิดบังแต่อย่างใด “แบบนี้....นี่เอง พวกคุณช่าง......” ใบหน้าอันเรียวเล็กของโล่ยิ่งส่วยแดงระเรื่อขึ้นมา และก้มหน้าลงอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เรื่องราวในลักษณะนี้มีให้พบเห็นมากมาย เพียงแต่ว่าเธอที่เพิ่งมีอายุครบ 18 ปีในวันนี้ ยังคงมีบางส่วนที่ไม่อาจปรับตัวให้คุ้นชินได้จริง ๆ เธอควานหาปลาในตู้อย่างกระอักกระอ่วน พยายามจับปลาเฉาที่กำลังว่ายน้ำอยู่ แต่กลับไม่ประสบความสำเร็จเสียที “มีใครมารังแกส่วยเอ๋อของบ้านเราอีกแล้วใช่ไหม!” เสียงที่ดังลั่นขึ้นมาดึงสายตาของบรรดาชายหนุ่มที่กำลังต่อแถวให้หันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน ที่บริเวณทางเข้าออกของส่วนขายผลิตภัณฑ์จากสัตว์น้ำ มีผู้ชายรูปร่างผอมสูงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ มือทั้งสองข้างของเขากำลังกอดอด และเผยให้เห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตร “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่เชาหย่วน” โล่ยิ่งส่วยหน้าแดง และพูดแก้ต่างอย่างเขินอาย “ไม่เป็นไรแน่นะ” ผู้ชายที่ชื่อเชาหย่วนเดินเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ และพิจารณาชายหนุ่มจำนวนหนึ่งที่กำลังยืนต่อแถวอยู่ข้างหน้าเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน “พวกนายอยากมาดูส่วยเอ๋อของฉันสินะ แต่เธอไม่ใช่สิ่งของที่จัดแสดงเอาไว้ให้พวกนายดู” เชาหย่วนเดินผ่านกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างอันธพาล และคอยยืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าของผู้ชายหลายคนโดยตรง “ถ้าพี่เป็นแบบนี้ คนเขาจะมาซื้อปลายังไงกันล่ะ” โล่ยิ่งส่วยกระซิบเบา ๆ มืออันเรียวเล็กเอื้อมมือออกไป พร้อมกับดึงมุมเสื้อของเชาหย่วน “ใช่แล้ว พวกเราจะซื้อปลายังไงกันล่ะ” ผู้ชายหลายคนที่กำลังเข้าแถวอยู่นั้น ต่างเห็นด้วยอย่างไม่พอใจ “เอ้า ปลา!” เชาหย่วนรับปลาจากมือของโล่ยิ่งส่วยอย่างอารมณ์เสีย และยัดปลาตัวนั้นเข้าไปในมือของผู้ชายคนนั้นโดยตรง และคว้าเงินที่อยู่ในมือของผู้ชายคนนั้นกลับมา “ก็ซื้อขายแบบนี้แล้วกัน จะซื้อหรือไม่ซื้อ!” “นาย.......” “พี่เชาหย่วน......” โล่ยิ่งส่วยส่งสายตาขอโทษไปยังผู้ชายหลายคนที่กำลังเข้าแถวอยู่ แต่กลับถูกเชาหย่วน เข้ามาขัดขวางอย่างแน่นหนาในทันที ยิ่งส่วยคือเทพธิดาในหัวใจของเขา เขาไม่ยินยอมให้คนอื่นมาแอบมองใบหน้าอันแสนงดงามของเธอเด็ดขาด เมื่อมองไปที่โล่ยิ่งส่วยซึ่งกำลังใช้ดวงตาสองคู่นั้นจ้องเขม็งกลับมาที่ตัวเอง เขารู้สึกว่าทั่วทั้งสรรพางค์กายกลับอ่อนปวกเปียกโดยสมบูรณ์ ถ้าหากทำได้ เขาก็วาดหวังไว้ว่าอยากจะละลายหายไปท่ามกลางสายตาของเธอเสียจริง “เอาเถอะ เพราะพวกเราเห็นแก่หน้าของแม่หญิงขายปลาหรอกนะ พวกเราไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว” สายตาที่ทั้งน่าสงสารและน่าเอ็นดูของโล่ยิ่งส่วยทำให้ผู้ชายหลายคนรู้สึกประทับใจ และตัดสินใจว่าจะไม่ทำให้เธอต้องรู้สึกอับอายอีกต่อไป เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งที่โล่ยิ่งส่วยฆ่าปลาเสร็จแล้วหนึ่งตัว ล้วนแต่ต้องอาศัย เชาหย่วน ส่งต่อปลาไปให้ถึงมือลูกค้า และให้เขานำเงินจากลูกค้าส่งกลับมาให้เธอ และเมื่อจะทอนเงิน ก็จะต้องผ่านมือของเขาก่อนเช่นกัน