บทที่ 5 ดูแคลนคุณ

บทที่ 5 ดูแคลนคุณ “ฉันไม่กลัวคุณหรอก เพียงแต่รู้สึกดูแคลนคุณเป็นอย่างมาก คุณไม่เห็นสายตาของเจ้าของแผงร้านค้าทุกคนที่กำลังมองคุณอยู่ที่นี่เหรอ พวกเขาให้เงินกับคุณ ไม่ใช่เพราะว่าคุณมีความสามารถ แต่เป็นเพราะพ่อของคุณต่างหากที่มีความสามารถ อาศัยรัศมีของพ่อมาทำตัวเป็นกบฏหวังชง (นักคิดสมัยราชวงศ์ฮั่น) หมายสร้างความเสียหายที่นี่ ฉันเหยียดหยามคุณ ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าถ้าพ่อของคุณจากไปแล้ว คุณจะยังสามารถมีชีวิตต่อไปได้ไหม” นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกใครสักคนตำหนิอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ เขาสาบานว่าเขาจะต้องออกจากรัศมีของพ่อ และประกอบอาชีพหนึ่งให้จงได้ ดังนั้น เขาจึงไม่ได้เก็บค่าคุ้มครองที่ตลาดรวมหยางกวนแห่งนี้อีก แต่ไปยังสถานที่อื่นที่ตั้งอยู่ไกลออกไป เมื่อพี่น้องที่อยู่ข้างกายทยอยจากไปกันทีละคน เมื่อคนในตลาดอื่นต่างลุกขึ้นสู้เพื่อต่อต้าน และจนกระทั่งเมื่อเขาถูกจับไปที่สถานีตำรวจ เขาถึงจะได้สติขึ้นมา และรู้ตัวว่าเดิมทีสิ่งที่เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด ล้วนแต่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด เขากลับใจ และกลับไปยังตลาดรวมหยางกวน พร้อมกับเรียนรู้การดูแลจัดการตลาด ภายใต้การแนะนำจากพ่อของเขา ทุกคนล้วนแต่พูดว่าเป็นเพราะโล่ยิ่งส่วยพวกเขาถึงได้มีโอกาสใช้ชีวิตอย่างสงบสุข นอกจากรู้สึกซาบซึ้งใจแล้ว ทุกคนล้วนแต่ดูแลเธอมากยิ่งขึ้น เชาหย่วนมักจะมาเยี่ยมโล่ยิ่งส่วยเป็นประจำทุกวัน หรือไม่ก็มาช่วยเหลือเธอ หรือไม่ก็เพียงแต่มามองหน้าเธอเท่านั้น ความรู้สึกเสน่หาบางอย่างในหัวใจพัฒนาเพิ่มขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขารู้ดีว่าโล่ยิ่งส่วยยังคงเด็กนัก และไม่สามารถรับความรักของเขาเอาไว้ได้ เขาจึงได้แต่รอให้เธอเติบโตขึ้น พร้อมกับจบการศึกษา เขาต้องการให้เธอกลายเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของเขา “พี่เชาหย่วน พี่กำลังเหม่อลอยอะไรอยู่น่ะ” โล่ยิ่งส่วยยิ้มเหมือนดอกบัวน้ำที่กักเก็บหยาดน้ำค้างเอาไว้ ดวงตาที่คล้ายกับหยดน้ำจับจ้องไปที่เขาอย่างแน่วแน่ “อ้อ ไม่มีอะไร” เขาเกาศีรษะด้วยความกระอักกระอ่วน และโบกไม้โบกมือด้วยความเคยชิน “อ้อ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” โล่ยิ่งส่วยยกข้อมือขึ้นมา และเผยให้เห็นนาฬิกาข้อมือดิจิตอล นาฬิกาเรือนนี้เป็นสินค้าราคาถูกที่ซื้อมาจากร้านแบกับดิน เดิมทีมันเป็นเพียงนาฬิกาธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ แต่ทว่าเธอเพิ่มห่วงโซ่รูปหัวใจสีชมพูเข้าไปหนึ่งเส้น เพื่อเพิ่มความน่ารักกุ๊กกิ๊กให้กับนาฬิกาเรือนนั้น ทำให้มันดูไม่เหมือนของธรรมดาดาษดื่นอีกต่อไป เธอชอบการออกแบบ เพราะนักออกแบบสามารถทำให้สิ่งของธรรมดา กลายเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ได้ นาฬิกาข้อมือดิจิตอลแสดงเวลา 10.30 น. “ทำไมน้องยังไม่กลับมาอีกเนี่ย หรือว่าการสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้” เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย และมองออกไปยังนอกประตู “เธอนี่นะ นอกจากคนอื่นแล้ว ก็มีแต่น้องสาว ไม่เคยคิดถึงตัวเองเลยสักนิดเดียว” เชาหย่วนตำหนิเธอด้วยความไม่พอใจอีกครั้งหนึ่ง “น้องสาวของเธอเกิดหลังเธอแค่สองนาที แต่กลับได้เพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษของการเป็นน้องสาวอย่างสบายใจเฉิบ ส่วนเธอกลับต้องมาทนทรมานกับความยากลำบากตลอดทั้งวันอยู่ที่นี่” เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เชาหย่วนไม่เข้าใจมากที่สุด “พูดแบบนี้ไม่ได้หรอก” โล่ยิ่งส่วยไม่สามารถลืมคำพูดตอนที่แม่ของเธอดึงมือของเธอเข้าไปใกล้ และกำชับเอาไว้เป็นระยะ ๆ อยู่เสมอก่อนตายได้แน่นอน “ลูกเป็น....พี่...ลูก....ต้อง....ดูแล......น้อง.....ให้.....ดีนะ” เมื่อแม่ที่ป่วยหนักของเธอทำได้แค่เพียงพูดประโยคนี้เท่านั้น ก็ลาจากโลกนี้ไป เธอเข้าใจความหมายที่อยู่ในประโยคนั้นดี และสาบานต่อหน้าร่างของแม่เธอไว้ว่า ถึงแม้จะต้องแลกด้วยทั้งชีวิต เธอก็จะต้องดูแลน้องสาวของเธอให้ดีที่สุด หลังจากจัดการพิธีศพของแม่เรียบร้อยแล้ว เธอที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมเกินใครจึงต้องหยุดพักการเรียนโดยไม่ลังเล และนำเงินจำนวนเล็กน้อยเพียงก้อนเดียวที่ครอบครัวมี จ่ายเป็นค่าเล่าเรียนให้กับน้องสาว ที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมไม่แพ้ใครเช่นเดียวกับเธอ โชคดีที่ครูใหญ่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเธอ จึงสงวนปริญญาไว้ให้เธอด้วย และอนุญาตให้เธอเรียนหนังสืออยู่ที่บ้านได้ ตราบใดที่เธอเข้าร่วมการสอบทุก ๆ ปี ก็เพียงพอแล้ว และด้วยวิธีนี้ ทำให้เธอสามารถดูแลจัดการแผงร้านค้าไปพลาง และเรียนให้จบมัธยมศึกษาตอนปลายไปพลางได้ “ใครเรียกฉันว่าพี่สาวนะ แต่แค่สองนาทีก็ถือว่าเป็นพี่สาวแล้วล่ะ” เธอสูดจมูกของเธอ และรู้สึกเศร้าเล็กน้อย พ่อของเธอเสียชีวิตไปเมื่อตอนที่เธออายุได้เจ็ดขวบ และเมื่อสามปีก่อนหน้านี้ คุณแม่เองก็ป่วยหนักและเสียตามไปอีกคน ในตอนนี้ เธอจึงเหลือเพียงน้องสาวที่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอให้คำสัตย์สาบานต่อหน้าแม่ที่กำลังป่วยอยู่บนเตียงว่าจะปกป้องน้องสาวคนนี้ด้วยชีวิตทั้งชีวิตของเธอให้ได้