บทที่ 6 น้องสาวฝาแฝด

บทที่ 6 น้องสาวฝาแฝด “ดูนั่นสิ นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว!” เชาหย่วนชี้ไปที่ประตูทางเข้า และขัดจังหวะความคิดของเธอ ณ บริเวณประตูทางเข้า ใบหน้าที่เหมือนกับ โล่ยิ่งส่วย กำลังเดินเข้ามา แต่ทว่าใบหน้านั้นช่างทรงพลังและมีชีวิตชีวา ราวกับมังกรและเสือก็ไม่ปาน และไร้ซึ่งความอ่อนโยนในแบบที่ โล่ยิ่งส่วยมีมากทีเดียว แต่กลับเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและความมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก เธอคือน้องสาวฝาแฝดของโล่ยิ่งส่วยที่มีชื่อว่าโล่ยิ่งเยว่ โล่ยิ่งส่วยอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ แต่โล่ยิ่งเยว่กลับไม่สงบนิ่งเหมือนดวงจันทร์ เธอเป็นคนที่มีความคิดที่ปราดเปรียวว่องไวเป็นพิเศษ มีน้ำเสียงที่ไพเราะ และเป็นคนที่มีคารมคมคายอย่างมาก ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายจนถึงปัจจุบัน เธอได้ดำรงตำแหน่งเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนอยู่เสมอด้วย “พี่สาว!” เสียงตะโกนอันคมชัดและเต็มไปด้วยความมั่นใจของโล่ยิ่งเยว่ดังขึ้นมาจากที่ไกล ๆ วันนี้ทั้งเธอและโล่ยิ่งเยว่ช่างเหมือนกันมาก ต่างรวบผมเป็นหางม้าสูง แม้แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้น ล้วนแต่เหมือนกันอย่างกับแกะมากทีเดียว “อ้อ เธอคือยิ่งเยว่นี่เอง ฉันนึกว่าเธอคือยิ่งส่วยเสียอีก” คุณป้าเจ้าของแผงร้านค้าเดินผ่านยิ่งเยว่ เธอมองดูยิ่งเยว่ที่กำลังยืนอยู่ที่ด้านหน้าแผงร้านค้า และร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังเหมือนกัน วันนี้พี่น้องคู่นี้ตั้งใจจะจัดกิจกรรมสำคัญอะไรหรือเปล่า” หลังจากทักทายยิ่งเยว่อย่างสุภาพแล้ว คุณป้าก็ไม่ลืมที่จะถามคำถามขึ้นมา “เปล่าค่ะ หนูก็แค่อยากเหมือนพี่สาวเล็กน้อย พวกคุณป้าจะได้แยกพวกหนูไม่ออก” ยิ่งเยว่ตอบอย่างขี้เล่น วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบปีที่ 18 ของทั้งเธอและพี่สาว การแต่งตัวแบบนี้ช่วยให้การไปเยี่ยมคุณแม่ที่สุสานหลังเลิกงานนั้น เป็นไปได้อย่างสะดวกสบายมากยิ่งขึ้น “เหมือนกันมากเลย ดูผิวเผินแยกไม่ออกเลยล่ะ” คุณป้าหัวเราะคิกคัก ก่อนที่จะเดินจากไป “ยิ่งเยว่ เป็นยังไงบ้าง” ยิ่งส่วยมายืนอยู่ที่ข้าง ๆ ยิ่งเยว่และถามเธออย่างเร่งเร้า “พี่สาว ลองเดาดูสิ” รอยยิ้มที่ราวกับแสงอาทิตย์บนใบหน้าของยิ่งเยว่อธิบายทุกอย่างแล้ว ยิ่งส่วยจึงรู้ในทันทีว่าจะต้องมีข่าวดีอย่างแน่นอน “รีบบอกพี่มาเร็ว เธอสอบติดมหาวิทยาลัยไหน” เป็นครั้งแรกที่ยิ่งส่วยกังวลมากเช่นนี้ เธอเดินก้าวออกมาจากแผงร้านค้าของตัวเอง และมาหยุดที่ตรงหน้าของยิ่งเยว่ และเริ่มค้นกระเป๋าของน้องสาวดู ยิ่งเยว่ถอยตัวเองออกไป และเดินไปหยุดห่างออกไปเล็กน้อยจากยิ่งส่วย พร้อมกับชูกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา “อยู่ตรงนี้ต่างหาก!” “คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดของประเทศอังกฤษ นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ เรื่องจริงจริง ๆ เหรอ” ยิ่งส่วยขยี้ตาด้วยความไม่มั่นใจ และมองดูจดหมายตอบรับเข้าการศึกษาใบนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก “เป็นเรื่องจริงสิ พี่สาว ได้รับทุนการศึกษาเต็มด้วย!” ยิ่งเยว่กอดพี่สาวของเธอ และกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ดังยิ่งขึ้น พี่สาวน้องสาวทั้งสองคนต่างกอดกันกลมอยู่ครู่หนึ่ง เชาหย่วนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตรงนั้น มองดูพี่สาวน้องสาวร้องไห้กันจนน้ำตาไหลอาบหน้า แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจพวกเขาอย่างไรดี “ขอบคุณนะ พี่” ยิ่งเยว่กล่าวอย่างจริงใจ “ไม่หรอก นี่คือผลจากการทำงานหนักของเธอต่างหาก พี่ยินดีกับเธอด้วยนะ มหาวิทยาลัยชื่อดังระดับโลกเลย น้องสาวของพี่ทำได้สำเร็จจริง ๆ ด้วย” ยิ่งส่วยคว้าตัวน้องสาวของตัวเองเข้ามากอดเอาไว้อย่างแนบแน่น สามปีที่ผ่านไป นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีมานี้ ที่พี่น้องทั้งสองคนหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขเช่นนี้ “พี่คะ ฉันได้ทุนการศึกษาเต็มจำนวนด้วย ต่อไปพี่ไม่ต้องกังวลเพราะฉันอีกแล้ว และสามารถใช้เงินที่หามาอย่างลำบากนี้ ซื้อเสื้อผ้าหรือสิ่งของต่าง ๆ ให้กับตัวเองได้แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ พี่จะมีเงินเพิ่มขึ้นไว้สำหรับเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเย่ต้าแล้ว พี่คะ ฉันต้องขอโทษพี่จริง ๆ นะ” เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะได้เข้าเรียนในสถานศึกษาที่มีชื่อเสียงระดับโลก แต่พี่สาวของตัวเองกลับทำได้เพียงเติมเต็มความฝันของตัวเองอยู่ที่มหาวิทยาลัยเย่ต้าแห่งนี้เท่านั้น ยิ่งเยว่ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาในทันที “ขอโทษอะไรกันเล่า พี่ไม่ได้มีความสามารถมากเท่ากับเธอต่างหากล่ะ” สำหรับคำพูดของยิ่งส่วยแล้ว ยิ่งเยว่เลือกที่จะนิ่งเงียบ เธอรู้ดีว่าความสามารถของพี่สาวเธอนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเธอเลยแม้แต่นิดเดียว หากเป็นพี่สาวแล้วละก็ จะต้องสอบเข้าโรงเรียนที่น่าทึ่งเช่นนี้ได้อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าโชคชะตากลับเล่นตลกกับผู้คน เธอสาบานอย่างลับ ๆ เอาไว้ว่า เมื่อเธอเรียนจบกลับมาแล้ว เธอจะต้องดูแลพี่สาวของเธอให้ดีที่สุด “พี่ ดูนี่สิ” ยิ่งเยว่ปาดน้ำตาของเธอ ก้าวออกมาจากอ้อมกอดของยิ่งส่วย และหมุนตัวหนึ่งรอบที่เบื้องหน้าของเธอ “ฉันกับพี่ เราใส่เสื้อผ้าเหมือนกันเลยนะ”