บทที่ 7 ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบและเพียบพร้อม

บทที่ 7 ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบและเพียบพร้อม “โอ้ จริงด้วย พวกเราต้องไปเยี่ยมคุณแม่แล้วล่ะ อ้อ สุขสันต์วันเกิดนะ” เสื้อผ้าของเธอและยิ่งเยว่ที่เหมือนกันนั้น เป็นชุดที่แม่ของเธอซื้อให้เป็นชุดสุดท้ายก่อนที่จะจากไป ภายในนั้นเต็มไปด้วยความรักทั้งหมดของผู้เป็นแม่คนหนึ่ง ยิ่งส่วยถอดผ้ากันเปื้อนที่สวมอยู่บนตัวออก และทันใดนั้น ก็ไม่มีใครสามารถแยกแยะทั้งสองคนออกจากกันได้อีก “เดี๋ยวพี่จะรีบเก็บร้านเร็วหน่อย แล้วพวกเราไปเยี่ยมคุณแม่ จากนั้นก็กลับบ้านไปฉลองความสำเร็จกัน ดีไหม” โล่ยิ่งส่วยถามความคิดเห็นจากน้องสาว “ดีแน่นอน รวมฉันเข้าไปด้วยได้เลย” เชาหย่วนรู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้ง จึงรีบกระโดดเข้าไปร่วมวงสนทนาของทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว คิ้วอันงดงามของยิ่งเยว่เลิกขึ้นมาในทันที และผลักเชาหย่วนออกไป “พ่อคนใจร้อน ฉันจะบอกนายให้นะว่าพี่สาวของฉันไม่ใช่คนที่ใครจะมาตามจีบได้ง่าย ๆ หรอกนะ เธอเป็นคนที่ฉันทั้งรักและทะนุถนอมเป็นที่สุด ถ้าไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบและเพียบพร้อมแล้วละก็ ฉันไม่ยอมยกเธอให้แน่นอน” ยิ่งเยว่ก็เป็นแบบนี้ เธอมักจะพูดจาอย่างตรงไปตรงมาอยู่เสมอ เชาหย่วนมองไปที่ยิ่งเยว่อย่างน่าสงสาร “ถ้ามีน้องสาวแบบนี้ละก็ ดูเหมือนว่าเส้นทางต่อไปในอนาคตของฉัน จะต้องลำบากมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน” “รู้ก็ดีแล้ว!” ยิ่งเยว่ยิ้มพลางตอบกลับไป ใบหน้าของยิ่งส่วยแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง “เอาล่ะ เย็นนี้ฉันเลี้ยงก็แล้วกัน พวกเธอรีบไปเยี่ยมคุณแม่อย่างสบายใจเถอะ” คำเชื้อเชิญจากเชาหย่วนเอ่ยออกมานั้นได้รับความเห็นชอบจากพวกเธอทั้งสองคน “ถ้าอย่างนั้น ฉันไปย้ายปลาก่อนนะ” ยิ่งเยว่กล่าวพลางมองดูปลาที่เหลืออยู่ไม่มากนักในตู้ “เธอ....ทำเป็นเหรอ” ยิ่งส่วยมองดูน้องสาวอย่างไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ “รถมันเก่ามากแล้วนะ ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” “พี่ไว้ใจฉันเถอะน่า เวลาที่พี่ขับมัน ก็ไม่เห็นเกิดปัญหาอะไรขึ้นเลยนี่นา มันต้องเห็นแก่หน้าฉัน และตั้งใจทำงานให้ดีเข้าไว้” ยิ่งเยว่กล่าวพลางหยิบกุญแจออกมาจากตัวของพี่สาว พร้อมกับเขย่ามันไปมา ขณะที่เธอกำลังหันหลังไปนั้น น้ำตาใส ๆ ก็พรั่งพรูออกมาจากใบหน้าของเธอ พี่สาวก็เป็นเช่นนี้แหละ มักจะขอรับเอาความอันตรายทั้งหมดเอาไว้กับตัวเอง และมอบความสะดวกสบายให้กับเธออยู่เสมอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ถ้าหากต้องเผชิญหน้ากับภยันตรายแล้วละก็ เธอจะเต็มใจยอมบุกน้ำลุยไฟอย่างไม่เกรงกลัวต่อความยากลำบาก เพื่อพี่สาวของเธอได้หรือไม่ “ช่างเป็นคู่พี่น้องที่มีแต่ความจริงใจให้กันเสียจริง” เชาหย่วนกล่าวอย่างอิจฉาพลางเล่นกับปลาที่อยู่ในน้ำ เขาเต็มใจอย่างมากที่จะเป็นแม้กระทั่งปลาที่อยู่ในมือของยิ่งส่วย ถึงแม้ว่าเขาจะต้องถูกเธอกุดหัว แต่อย่างน้อยก็ยังได้รับรู้ถึงการลูบไล้อันแผ่วเบาของเธอ ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังตกอยู่ในความเงียบ รถยนต์โรลส์รอยซ์เคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าประตูทางเข้าของตลาด และดึงดูดความสนใจของทุกคนในบริเวณนั้น ไม่น่าแปลกใจที่กลุ่มลูกค้าหลักของตลาดแห่งนี้ คือกลุ่มคนที่มีรายได้น้อยถึงปานกลาง ภายในรถยนต์ที่ดูน่าตื่นตาตื่นใจคันนี้ จะต้องมีคนใหญ่คนโตนั่งอยู่อย่างแน่นอน “คุณหญิงคนนั้นมาซื้อปลาอีกแล้วล่ะ” คนที่คุ้นชินกับรถยนต์คันนั้นกล่าว หลังจากนั้นไม่นาน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมาจากรถยนต์ ผมหยิกหยอยของเธอถูกรวบขึ้นไว้อย่างหลวม ๆ และใช้กิ๊บติดผมรวบเอาไว้อยู่ที่ด้านหลังศีรษะ ผมบริเวณอื่น ๆ ถูกปล่อยทิ้งตัวเอาไว้ข้างใบหน้าทั้งสองข้างตามธรรมชาติ ใบหน้าเรียวเล็กงดงามบอบบางจับใจผู้คน และแผ่ซ่านกลิ่นอายของคนชนชั้นสูง เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวยาวถึงเข่าราวกับเจ้าหญิง ดูสง่างามและน่าทะนุถนอมเป็นอย่างมาก เธอเดินข้ามทางระบายน้ำเสียอย่างระมัดระวัง เหยียบลงไปบนรองเท้าแตะสีขาวที่มีส้นสูงเล็กน้อย และเดินตรงไปที่แผงร้านขายปลาของโล่ยิ่งส่วยในทันที “สวัสดีค่ะ” โล่ยิ่งส่วยรู้จักเธอดี เธอมาซื้อปลาที่ร้านแห่งนี้หลายครั้งแล้ว นับว่าเป็นลูกค้าประจำของทางร้าน ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ นอกจากปลาแล้ว เธอจะไม่ซื้อสิ่งของอื่นใดอีก “ยังมีปลาตะเพียนไหมคะ” เด็กสาวถามอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงของเธอหวานละมุน และสุภาพเป็นอย่างมาก “มีค่ะ” ยิ่งส่วยเลือกปลาตะเพียนสองตัวที่ดีที่สุดอย่างคล่องแคล่ว และใส่พวกมันลงไปในถุง เด็กสาวคนนี้มาซื้อปลาสดที่ร้านแห่งนี้ทุกครั้งเสมอ “คุณชื่ออะไรเหรอคะ” เด็กสาวมองดูการเคลื่อนไหวของเธออย่างชื่นชม และรีบเอ่ยปากถามอย่างทันที เธอมาซื้อปลาที่ร้านนี้หลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสพูดคุยกับเธอ “เอ่อ.... โล่ยิ่งส่วยค่ะ” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอถึงจะเอ่ยปากตอบกลับไป