บทที่ 8 ฉันชื่อหมีสาเอ๋อ

บทที่ 8 ฉันชื่อหมีสาเอ๋อ “ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะเหลือเกิน” เด็กสาวเอ่ยปากชื่นชมด้วยความจริงใจ “ฉันชื่อหมีสาเอ๋อ” เธอเอ่ยปากพูดชื่อของเธอออกมาอย่างทันที โล่ยิ่งส่วยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าเด็กสาวที่ดูสูงส่งเช่นนี้ จะเอ่ยปากแนะนำตัวเองกับเธอได้ เธอยิ้มอย่างเคยชินด้วยความสุภาพ พร้อมกับเอ่ยปากตอบกลับไปว่า “ชื่อของคุณก็ไพเราะมากเช่นกันค่ะ” ปลาที่อยู่ในมือของเธอยังคงกระดุกกระดิกตัวอยู่ หมีสาเอ๋อถอยหลังไปด้วยความกลัวเล็กน้อย และไม่กล้ารับสินค้าไป เธอจะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเสมอ โล่ยิ่งส่วยไม่เข้าใจเล็กน้อย เด็กสาวที่เหมือนกับเธอเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองเลยแม้แต่น้อย และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอกลับกลัวสัตว์ที่ยังสดใหม่เป็น ๆ เหล่านี้ด้วย โล่ยิ่งส่วยคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยิบถังขนาดเล็กที่อยู่ข้างตัวออกมา ล้างสักเล็กน้อย นำปลาวางลงไปในถังใบนั้น และส่งมันให้กับเธอ “ขอบคุณค่ะ” เธอไม่ได้รีบร้อนจากไปในทันที แต่กลับมองดูเธอ พร้อมกับถือถังใบนั้นอย่างระมัดระวัง “คุณอายุเท่าไหรแล้วคะ” หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เธอถึงจะเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คำถามที่เอ่ยออกมานั้น กลับเป็นคำถามที่ส่วนตัวเป็นอย่างมาก โล่ยิ่งส่วยลังเลอยู่สักครู่หนึ่ง หมีสาเอ๋อจึงส่ายหัวอย่างละอายใจ “ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันถามคำถามแบบนี้กับคุณออกไป ถ้าหากคุณไม่ชอบ ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ” “ฉัน.....อายุ 18 ปีค่ะ” เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ ชีวิตของเธอเพิ่งเข้าสู่วัย 18 ปีอย่างเป็นทางการ โล่ยิ่งส่วยมองเห็นความผิดหวังที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แสร้งทำเป็นไม่แยแสของเธออย่างเห็นได้ชัด เธอสัมผัสได้ว่าเด็กสาวแสนสวยคนนี้มีปัญหาหนักใจบางอย่างที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข ความเมตตาทำให้เธอใจไม่แข็งพอที่จะนิ่งเงียบเหมือนเดิมอีกครั้ง จึงกล่าวตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคำว่า “โอ้” ดังขึ้น หมีสาเอ๋อเม้มริมฝีปากสีแดงที่ถูกตบแต่งมาดีขึ้นอย่างพิถีพิถัน ลิปกลอสสีแดงอ่อน ๆ ช่างเหมาะกับเธอมากเหลือเกิน “ถ้าอย่างนั้น คุณก็ยังไม่มีแฟนสินะคะ” โล่ยิ่งส่วยพยักใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ สำหรับเธอแล้ว คำถามนี้เป็นเรื่องที่ยังเร็วเกินไป “ฉันใกล้จะแต่งงานแล้วค่ะ” หมีสาเอ๋อกล่าวต่อไปอย่างแผ่วเบา โดยไม่รอให้โล่ยิ่งส่วยพูดอะไรออกมาอีก “ถ้าอย่างนั้น ก็ยินดีด้วยนะคะ” โล่ยิ่งส่วยอวยพรเธอด้วยความจริงใจและเบิกบาน “ปลาตัวนี้เป็นปลาที่คุณจะเตรียมเอาไว้ให้แฟนของคุณ โอ้ ไม่ใช่สิ เตรียมเอาไว้ให้ว่าที่สามีในอนาคตของคุณใช่ไหมคะ” หมีสาเอ๋อมองดูโล่ยิ่งส่วยที่ตลกขบขัน ในเวลานี้ควรจะเป็นเธอที่รู้สึกอายถึงจะถูกต้องเสียมากกว่า เธอผงกหัว และเผยอริมฝีปากสีแดงขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาของเธอปรากฏให้เห็นประกายแห่งความสุข “ใช่ค่ะ ทุกครั้งฉันต้องกะเวลาทำแกงจืดปลาให้กับเขา และต้องส่งมันให้ถึงมือเขาทันเวลาทานอาหารกลางวันให้ได้” “เขา....คงมีความสุขมากเหลือเกิน” โล่ยิ่งส่วยกล่าวอย่างจริงใจ เธอกำลังคาดเดาในใจว่าผู้ชายประเภทไหนกัน ที่สามารถได้รับความรักจากเด็กสาวที่สวยสดงดงามถึงขนาดนี้ สายตาของหมีสาเอ๋อเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งและยาวไกลขึ้น รอยยิ้มค่อย ๆ จางหายไป ใบหน้าของเธอปรากฏให้เห็นความโศกเศร้าอันเบาบางขึ้นมา “คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องมาซื้อปลากับคุณถึงที่นี่ทุกครั้ง” เธอเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหัน โล่ยิ่งส่วยส่ายหัวอย่างซื่อสัตย์ ในเขตนี้มีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่จำนวนไม่น้อย ปกติแล้ว คนรวยมักจะไม่มาตลาดรวมที่แสนธรรมดาแห่งนี้ “เพราะว่าคุณให้ความรู้สึกที่แสนบริสุทธิ์และไว้วางใจได้กับผู้อื่นเสมอ ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าคนบนโลกนี้ล้วนแต่บริสุทธิ์และมีเมตตาทั้งสิ้น ฉันหวังว่าคู่หมั้นของฉันจะมีโอกาสได้กินปลาที่ขายโดยเด็กสาวผู้ทั้งสวยสดงดงาม และมีจิตใจแสนบริสุทธิ์เช่นนี้ วิธีนี้คงช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดที่ฉันต้องแบกรับเอาไว้อยู่ในใจลงได้บ้าง” โล่ยิ่งส่วยมองดูหมีสาเอ๋ออย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดจาออกมาเช่นนี้ ตัวเธอเองก็ดูสดใสบริสุทธิ์อย่างมากเช่นกัน ทุกครั้งที่ได้เห็นเธอ มักจะนึกถึงกล้วยไม้น้ำสีขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องที่เลี้ยงไว้ที่บ้านเสมอ เธอมักจะเชื่อมาตลอดว่าหมีสาเอ๋อคงจะเป็นเด็กผู้หญิงเช่นนั้น “ฉันมีคำถาม คุณช่วยฉันตัดสินใจได้ไหมคะ” หมีสาเอ๋อไม่สนใจสีหน้าของโล่ยิ่งส่วย และเอ่ยปากขอร้องโดยตรง สายตาที่เปี่ยมด้วยความคาดหวังของเธอ ทำให้คนไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้ “ได้ค่ะ” โล่ยิ่งส่วยพยักหน้า เดิมทีเชาหย่วนไม่เคยสนใจหัวข้อการสนทนาระหว่างหญิงสาวอยู่แล้ว จึงถอยหลังเดินห่างออกไปไกล และหยิบ MP3 ที่พกติดตัวเอาไว้ออกมาฟังเพลง เพื่อให้การสนทนาระหว่างหญิงสาวทั้งสองคนสะดวกมากยิ่งขึ้น หมีสาเอ๋อหันไปชำเลืองมองอย่างซาบซึ้ง