บทที่ 9 เขารักเธอไหม

บทที่ 9 เขารักเธอไหม “ฉันมีเรื่องบางอย่างที่ปิดบังคู่หมั้นของฉันอยู่ ฉันไม่รู้ว่าควรจะสารภาพความจริงกับเขาออกไปดีไหม” “เขารักเธอมากไหม” โล่ยิ่งส่วยคิดอยู่นาน ก่อนที่จะเอ่ยปากถามออกไป หมีสาเอ๋อพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “คุณเองก็รักเขามากใช่ไหมคะ” หมีสาเอ๋อพยักหน้าอย่างแน่วแน่อีกครั้งหนึ่ง “ถ้าหากเป็นเช่นนี้ เขาจะต้องให้อภัยทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณเคยทำมาก่อนได้อย่างแน่นอนค่ะ ตราบใดที่คุณยังรักเขา เท่านั้นก็เพียงพอแล้วค่ะ” เธอไม่มีประสบการณ์กับเรื่องราวแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองพูดไปนั้นถูกต้องหรือไม่ แต่สำหรับเธอแล้ว ความรักของคนสองคนควรจะซื่อสัตย์ต่อกันและกัน หมีสาเอ๋อนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง และในที่สุด ก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่ “คุณพูดถูก ในที่สุด ฉันก็กล้าที่จะสารภาพกับเขาแล้ว ขอบคุณมากนะคะ” หมีสาเอ๋อเดินอย่างล่องลอยจากไป โล่ยิ่งส่วยส่งสายตาเฝ้าดูแผ่นหลังของเธอ เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าหมีสาเอ๋อไม่ขึ้นรถยนต์ที่เธอนั่งมาในตอนแรก กลับเดินทอดน่องไปตามถนนแทน การเดินเหินของเธอราวกับได้ปลดภาระอันหนักอึ้งของร่างกายออกไปโดยสมบูรณ์ โล่ยิ่งส่วยยังคงเห็นเธอถึงกับกระโดดตัวลอยเล็กน้อย และวาดแนวโค้งที่แสนสง่างามกลางอากาศอีกด้วย “ขอให้พวกคุณมีความสุข” โล่ยิ่งส่วยกล่าวอย่างจริงใจ “อ้าว คุณชายหวงยังไม่ไปอีกเหรอ” คุณป้าอู๋ที่ขายผักอยู่ชั้นบนเดินมาหา ชี้ไปยังเชาหย่วนที่ยืนอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก และเอ่ยปากกระซิบกับโล่ยิ่งส่วย ใบหน้าของโล่ยิ่งส่วยแดงก่ำด้วยความเขินอายและพยักหน้า ซึ่งทำให้ป้าอู๋หัวเราะอยู่พักหนึ่ง “ไม่เป็นไรน่า ครอบครัวของคุณชายหวงทั้งร่ำรวยทั้งมีอำนาจ รูปร่างหน้าตาก็ดูดีไม่เลวทีเดียว เหมาะสมกับหนูอย่างแน่นอนจ้ะ ป้าอู๋ของหนูกับแม่ของหนูเป็นเพื่อนสนิทกันมานานปลายปี ก็หวังว่าหนูจะได้พบกับคนที่เป็นบ้านพักใจที่แสนดีได้ในเร็ววันนะ” “ป้าอู๋คะ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” โล่ยิ่งส่วยหลบสายตา ตอบป้าอู๋กลับไปอย่างนุ่มนวลและกระอักกระอ่วน เวลาขยับเข้าใกล้เวลาเที่ยง น้องสาวของเธอควรจะกลับมาได้แล้ว ป้าอู๋หัวเราะคิกคักเบา ๆ อยู่พักหนึ่ง และหยิบผงยาออกมาจากถุงใบเล็กที่อยู่ในมือ “เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เห็นเธอบอกว่าที่บ้านมีหนู ป้าบอกให้คุณลุงอู๋ไปซื้อยาเบื่อหนูสักสองสามกล่องมาเป็นพิเศษ รับไปสิ” “โอ้ ขอบคุณมากค่ะ” โล่ยิ่งส่วยต้องการจ่ายเงินให้ แต่ป้าอู๋กลับปฏิเสธไม่รับ เมื่อมองดูร่างของเธอเดินจากไป ความรู้สึกหอมหวานแห่งความสุขก็ผุดขึ้นมาภายในจิตใจ แม่คะ แม่เห็นหรือเปล่า หนูกับน้องไม่ได้อยู่กันอย่างโดดเดี่ยวนะ มีคนตั้งมากมายที่คอยดูแลเอาใจใส่พวกเราถึงขนาดนี้ เธอพนมมือเข้าด้วยกัน และต้องการไประบายความในใจทุกอย่างให้แม่ของเธอได้ฟังในตอนนี้ทันที “แย่แล้ว!” ที่ประตูทางเข้า น้องสาววิ่งเข้ามาอย่างโซซัดโซเซ ใบหน้าของเธอซีดเผือด และสั่นเทิ้มไปทั้งตัว หัวใจของโล่ยิ่งส่วยจมดิ่งกระแทกก้นบึ้ง และรีบจับมือของน้องสาวเอาไว้ทันที “เกิดอะไรขึ้น” เท่าที่ดูแล้วน้องสาวไม่ได้บาดเจ็บอะไร แต่ท่าทางของเธอกลับหวาดกลัวอย่างไม่มีสิ้นสุด ช่วงเวลาการซื้อขายสูงสุดกำลังจะมาถึงในไม่ช้าอีกครั้ง แต่ทว่าบรรดาเจ้าของแผงร้านค้าจำนวนมากกลับทยอยวิ่งออกไปข้างนอกกันทีละคนสองคน “รถชน มีรถชนตรงปากทางด้านหน้า” เมื่อคนที่รู้เรื่องราวตะโกนแจ้งข่าว คนจำนวนมากยิ่งขึ้นก็รีบวิ่งออกไปยังด้านนอกของตลาดทันที “ยิ่งเยว่ เกิดอะไรขึ้น” โล่ยิ่งส่วยกุมมืออันเย็นเยือกของโล่ยิ่งเยว่ทั้งสองข้างเอาไว้แน่น พยายามควบคุมสติของเธอให้มั่นคงเอาไว้ เชาหย่วนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงถอดหูฟังออก และเดินมาหาคู่พี่น้องทั้งสองคน “เกิดอะไรขึ้น” เขาใช้สายตาจ้องเขม็งไปที่ยิ่งเยว่ “รถ.....รถชน.....ฉันเพิ่ง.....ชนคนมา.......” เดิมทียิ่งเยว่ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อนเลยสักครั้งเดียว เธอเห็นร่างสีขาวลอยละล่องขึ้นไปบนท้องฟ้า เธอลงจากรถและวิ่งเข้ามาที่นี่ทันที โดยไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น “ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอมักจะระมัดระวังมากเสมอ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” ถึงแม้ว่าโล่ยิ่งเยว่จะเป็นคนเปิดเผย แต่ก็เป็นคนที่กล้าหาญและระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก ยิ่งส่วยที่รู้จักเธอมากที่สุดไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอได้ “ฉัน....ที่ทางแยกตรงปากทาง.....มีแสงจ้ามาก.....ส่องเข้าตาฉัน.....ฉันมองเห็นทางไม่ถนัด.....คิดไม่ถึง.....ว่ามันเป็นไฟแดง.....ผู้หญิงคนนั้นวิ่ง......ข้ามถนนมา.....ฉัน.....รีบเหยียบเบรก.....แต่มันก็.....สายไปแล้ว.....” คำพูดของยิ่งเยว่ไม่ต่อเนื่องกัน เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ยิ่งส่วยก็พอรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น