บทที่ 11 โชคชะตากลั่นแกล้งคน

บทที่ 11 โชคชะตากลั่นแกล้งคน หมีสาเอ๋อเป็นเด็กสาวที่งดงามราวกับเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เธอยังคงยิ้มเล็กยิ้มน้อยและถามคำถามกับตัวเธออย่างมีความสุข พร้อมทั้งยังคงพลางขมวดคิ้วพลางขอคำแนะนำจากตัวเธออยู่เลย แต่ทว่าในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เธอกลับกลายเป็นความนิรันดร์ที่ไร้ลมหายใจอยู่ภายใต้ล้อรถเสียแล้ว โชคชะตากำลังกลั่นแกล้งเธออยู่ใช่หรือไม่ คนสองคนที่วาดหวังไว้ว่าจะสามารถมีความสุขให้ได้มากที่สุด กลับต้องสูญเสียความสุขที่ว่านั้นไปเสียแล้ว...... ยิ่งส่วยรวบผมของเธอที่ร่วงลงมาตกอยู่ข้างใบหูอย่างช่วยไม่ได้ เธอขดตัวเข้าหากันให้ได้มากที่สุด เพื่อให้หัวใจที่รู้สึกวุ่นวายใจนั้นสามารถพึ่งพาตัวเธอได้ เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งผลักประตูเดินเข้ามา หยิบข้อมูลที่วางอยู่ในมือของเธอขึ้นมาดู และพิจารณาใบหน้าอันอ่อนแรงและบอบบางของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง ในที่สุด ก็นั่งลงที่ตรงข้ามเธอ “พูดมาเถอะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอย่างไร” น้ำเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจนุ่มนวลอย่างเป็นธรรมชาติ ดูเหมือนว่าตำรวจคนนั้นจะไม่ใจแข็งพอที่จะทำรุนแรงกับเธอมากจนเกินไป “ฉัน.......” โล่ยิ่งส่วยถึงจะคิดได้ในครั้งนี้ว่า เธอเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนเท่าไหร่นัก เธอเกาศีรษะด้วยนิ้วมือที่เรียวยาวตรงบริเวณที่ปวดหัว เธอนึกไปถึงคำพูดของน้องสาวที่ไม่ปะติดปะต่อกันในตอนนั้น “มัน.....เป็นอย่างนี้ค่ะ......” เธอเรียบเรียงคำพูดทั้งหมด และประมวลผลคำพูดในตอนนั้นของน้องสาวอย่างคร่าว ๆ เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นจับปลายปากกาและมองไปที่เธอ คิดพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้เขียนอะไรลงไปเลยสักคำเดียว “ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ คุณคงตกใจกลัวอย่างมากสินะ” เจ้าหน้าที่ตำรวจมองคำพูดที่ไม่ปะติดปะต่อของเธอว่าเป็นผลมาจากความหวาดกลัวที่ท่วมท้นเกินไป “เอาอย่างนี้แล้วกัน เสี่ยวหวาง!” เจ้าหน้าที่ตำรวจมองไปยังด้านนอกประตู พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อหนึ่ง ตำรวจวัยรุ่นเดินเข้ามาภายในห้อง โล่ยิ่งส่วยมองดูพวกเขาทั้งสองคนด้วยความงุนงง “คุณไปตรวจสอบที่เกิดเหตุ และเก็บลายนิ้วมือที่พบบนตัวรถกลับมา” ลายนิ้วมืออย่างนั้นหรือ หัวใจที่กำลังเต้นของโล่ยิ่งส่วยราวกับจะหยุดลงในทันที ศีรษะทั้งใบเผาไหม้จนแทบ “ระเบิด” ออกมา ถ้าหากไปเก็บลายนิ้วมือ ความจริงทั้งหมดของเรื่องราวในครั้งนี้ก็จะต้องถูกเปิดเผยอย่างรวดเร็ว และน้องสาว...... “ไม่!” เธอกรีดร้องตะโกนออกมา ทำให้ตำรวจสองนายที่กำลังพูดคุยกันอยู่สะดุ้งตกใจ โลกทั้งใบราวกับหยุดลงไปชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของโล่ยิ่งส่วยซีดเผือดราวกับคนตาย เหงื่ออันเย็นเยือกผุดพรายขึ้นไปทั่วบริเวณขอบหน้าผากอย่างนับไม่ถ้วน ริมฝีปากของเธอสั่นเทิ้ม เปิดปิดอยู่สองสามครั้ง ลำคอของเธอแห้งผาก แต่ทว่าเธอกลับไม่อาจพูดคำใดสักคำออกมาได้เลย ตำรวจทั้งสองนายจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างไม่อาจอธิบายได้ และรู้สึกประหลาดใจว่าทำไมเธอถึงได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมาเช่นนี้ เธอควรจะทำอย่างไรดี นี่เป็นเพียงคำถามเดียวที่เธอสนใจและกำลังคิดอยู่ในขณะนี้ ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของตำรวจก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งจัดการความกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้นในขณะนั้นไปได้อย่างทันที “โอ้ เข้ามาสิ” เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจวางสาย ประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งหนึ่ง คนที่เดินเข้ามานั้นเป็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ซึ่งกำลังถือกระเป๋าเอกสารอยู่ “สวัสดีครับ เจ้าหน้าที่หลิว” ผู้ที่มาใหม่ทักทายกับเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างคุ้นเคย “ผมมาที่นี่ในนามของคุณหนานกง ลูกความของผมและผู้ตายมีความสัมพันธ์เป็นคู่รักกัน เขาหวังว่าจะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว” “ฉันเห็นด้วยค่ะ!” โล่ยิ่งส่วยคาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวจะเปลี่ยนไปและหักมุมเหมือนในภาพยนตร์ได้ เธอไม่มีเวลาคิดอย่างรอบคอบว่าคุณหนานกงที่ว่านั้นเป็นคนที่มีลักษณะเช่นไร จะมีเงื่อนไขอะไรเป็นการส่วนตัว โชคชะตาของเธอจะเปลี่ยนไปในแบบไหนกัน ตราบใดที่น้องสาวของเธอได้อยู่อย่างสงบสุขและปลอดภัยดี ไม่ว่าจะสั่งให้เธอทำอะไร เธอก็พร้อมยินยอมแต่โดยดี! เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้าและยิ้ม “ในเมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงว่าจะจัดการโดยส่วนตัว ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดครับ” เมื่อพูดจบ เขาก็เดินออกไปพร้อมกับลูกน้องของเขา “สวัสดีครับ คุณโล่” ทนายความมองดูข้อมูลที่เจ้าหน้าที่ตำรวจทิ้งไว้บนโต๊ะ และเรียกชื่อของเธอ จากนั้นเขาก็แนะนำตัวเอง “ผมแซ่สวี่ เป็นตัวแทนของลูกความ ผมมาที่นี่เพื่อเจรจารายละเอียดเป็นการส่วนตัวกับคุณ” โล่ยิ่งส่วยพยักหน้า น้องสาวของเธอปลอดภัยแล้ว ในที่สุด เธอก็สามารถโล่งใจได้เสียที “ตามมาตราที่สองของ 《การตีความของศาลประชาชนสูงสุดว่าด้วยกฎหมายที่ถูกปรับใช้พิเศษในคดีความทางอาญาที่เกิดจากอุบัติเหตุการจราจร》หากอุบัติเหตุทางจราจรทำให้บุคคลใดบุคคลหนึ่งต้องเสียชีวิต ผู้ก่อเหตุจำเป็นต้องรับผิดชอบอุบัติเหตุทั้งหมด และต้องรับโทษโดยการจำคุกเป็นเวลาสามปีเต็ม”