บทที่ 15 ความสุขครั้งใหม่

บทที่ 15 ความสุขครั้งใหม่ ทั้งสง่างามประณีตและเต็มไปด้วยความเบาสบาย ระเบียงทางเชื่อมและห้องโถงทอดตัวยาวจากทิศเหนือจรดทิศใต้ ห้องนั่งเล่น ห้องนอนและอื่น ๆ ตกแต่งด้วยหน้าต่างบานต่ำและหน้าต่างทรงหกเหลี่ยมที่ยื่นออกไป เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิด ก็พบว่ามีเสน่ห์ของสถาปัตยกรรมคลาสสิกแฝงตัวอยู่อีกครั้ง การผสมผสานระหว่างความเป็นจีนและความเป็นตะวันตก ที่เข้ากันได้อย่างลงตัว โล่ยิ่งส่วยถูกพาไปยังห้องที่ตั้งอยู่ถัดจากห้องนั่งเล่น สิ่งที่ปะทะเข้ากับสายตาของเธอคือภาพใบหน้าสีขาวอันงดงามของเด็กสาวหมีสาเอ๋อที่แขวนอยู่บนกำแพง พร้อมกับโลงศพที่บรรจุแล้วอย่างดี จัดวางอยู่ท่ามกลางดอกเบญจมาศสีขาวจำนวนมาก ภายในนั้นคงจะเป็นร่างของหมีสาเอ๋อที่กำลังนอนอยู่ มีพวงหรีดสองแถวถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยอยู่รอบด้าน “นี่คือห้องโถงไว้ทุกข์ชั่วคราวที่คุณชายจัดขึ้นเพื่อรำลึกถึงคุณหมี เขาสั่งกำชับไว้ว่าให้คุณมานอนเฝ้าโลง!” หญิงสาวหน้าตานิ่งขรึมโยนเสื่อผืนหนึ่งมาให้เธอ ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมมากนัก และเดินจากไปด้วยใบหน้าที่แสนเย็นชา โล่ยิ่งส่วยจัดเสื่อผืนนั้นให้เรียบร้อย และลงไปคุกเข่าอย่างนิ่งสงบ ในความคิดเห็นของเธอ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นหนึ่งในหญิงรับใช้ของตระกูลนี้ เธอคนนั้นรู้จักใบหน้าที่เย็นชาของตัวเธอเอง ในฐานะฆาตกรที่คร่าชีวิตว่าที่คุณนายในอนาคตของพวกเขาอย่างรวดเร็ว มีโอกาสได้รับผลตอบแทนอย่างที่ต้องการเช่นนี้ ก็ดีมากแค่ไหนแล้วไม่ใช่หรือ โล่ยิ่งเยว่หลับตาลงและสวดอ้อนวอนอย่างแผ่วเบาเพื่อหมีสาเอ๋อ หวังว่าเธอจะสามารถเดินทางไปสู่สรวงสวรรค์ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบนนั้นได้ เธอยิ่งวาดหวังไว้ว่าคู่หมั้นของหมีสาเอ๋อจะสามารถหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ได้โดยเร็วที่สุด และสามารถพบกับความสุขครั้งใหม่ได้...... ...... สามวัน เธอคุกเข่าอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสามวัน ดูเหมือนว่าเธอจะถูกคนอื่นลืมไปแล้วภายในสามวันนั้น ไม่มีใครมาดูเธอ และยิ่งกว่านั้นคือไม่มีใครคอยส่งข้าวส่งน้ำให้เธอเลย ริมฝีปากที่เคยแดงระเรื่อกลับแห้งผากในเร็ววัน มันย่นเข้าหากัน และกลายเป็นร่องแตกอันแสนลึก บางบริเวณแตกระแหงเล็กน้อย และมีคราบเลือดที่แห้งแล้วหลงเหลืออยู่ ใบหน้าซูบตอบและซีดเผือดราวกับคนตายมากยิ่งขึ้น ความหิวโหยและกระหายน้ำที่ท่วมท้นเกินไปนั้น ทำให้เธอสูญเสียแรงกายส่วนใหญ่ไปทั้งหมด ขาทั้งสองข้างที่คุกเข่านั้นชาโดยเร็ว ดูเหมือนเธอจะไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป เธอไม่ได้ตำหนิใครเลย เมื่อฆ่าคู่หมั้นของใครสักคนเข้า คนคนนั้นย่อมเลือกใช้วิธีการนี้ในการลงโทษตัวของเธอเอง ทุกอย่างมีเหตุผลรองรับครบถ้วน ซึ่งสามารถเข้าใจได้เป็นอย่างดี ถ้าหากเธอต้องหิวจนตายอยู่ที่นี่ ก็ถือว่าเป็นการแลกชีวิตด้วยชีวิต และจะไม่มีการติดค้างหนี้ระหว่างกันและกันอีกต่อไป โล่ยิ่งส่วยรู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง ประเภทที่ว่าใกล้จะหมดสติล้มพับลงไปได้ทุกเมื่อ เธอใช้มือยันตัวเองไว้กับพื้น ส่ายศีรษะ และหวังว่าจะสามารถกำจัดความรู้สึกหน้ามืดนี้ออกไปได้ “ซีซี ๆ ๆ .......” เสียงหนึ่งดังลอยขึ้นมาจากที่ที่ดูเหมือนไกล แต่ใกล้เป็นอย่างมาก และมันดังชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้น ประตูห้องโถงไว้ทุกข์ที่เคยปิดสนิทก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน และเผยให้เห็นศีรษะของหญิงชราผู้มีผมสีดอกเล่าคนหนึ่ง หญิงชราคนนั้นดูอายุได้ 70 ปีเศษ เส้นผมสีดอกเลาเหล่านั้นถูกมัดรวบเอาไว้ที่ด้านหลังศีรษะ รูปร่างของเธอนั้นท้วมเล็กน้อย และสวมชุดกี่เพ้าชื่อดังราคาแพง แผ่ซ่านกลิ่นอายแห่งความสูงศักดิ์อย่างต่อเนื่องออกมา เพียงแต่ว่าแววตาของเธอนั้นกลับดูล่องลอยเล็กน้อย และกำลังมองหาบางสิ่งไปรอบ ๆ ห้องอย่างเลื่อนลอย “ซีซี ๆ ......” เธอยังคงเรียกชื่อนั้นเหมือนเดิม หรือว่าซีซีจะเป็นชื่อของหลายชายไม่ก็หลานสาวของเธอกัน เสียงของเธอฟังดูเป็นกังวลทีเดียว และเริ่มค้นหาที่บริเวณด้านหลังประตู หรือตามมุมของห้องอย่างไม่ลดละ นี่คือหญิงชราที่มีสติไม่สมประกอบคนหนึ่ง! โล่ยิ่งส่วยสามารถสรุปได้จากการเคลื่อนไหวของเธอ “คุณยายคะ ที่นี่ไม่มีใครหรอกค่ะ” เธอกล่าวเตือนขึ้นมาด้วยความหวังดี “ซีซี ๆ” หญิงชราทำราวกับว่าเธอฟังไม่ได้ยิน สายตาที่มองตรงไปของเธอมองไม่เห็นขาตั้งพวงหรีดที่ยื่นออกมาที่บริเวณใต้เท้า ถ้าหากเธอสะดุดเข้า เธอจะต้องล้มอย่างแน่นอน โล่ยิ่งส่วยมองเห็นจังหวะฝีเท้าที่สั่นเทิ้มและงก ๆ เงิ่น ๆ ทำให้เธอรู้ดีว่าขาของหญิงชราคนนั้นจะต้องไม่ค่อยดีอย่างแน่นอน “คุณยายคะ ระวังนะคะ......” ขณะที่โล่ยิ่งส่วยกำลังจะเตือน หญิงชราคนนั้นก็ล้มลงกับพื้นในทันที อย่างที่เธอคาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิด