บทที่ 16 ไม่เป็นไร

บทที่ 16 ไม่เป็นไร โล่ยิ่งส่วยสายเกินไปที่จะได้คิด ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมา อยากจะประคองเธอไว้ ปึก! เสียงหนักๆ ดังขึ้น คนทั้งสองล้มลงไปบนพื้นพร้อมกัน โล่ยิ่งส่วยถูกร่างกายหนักๆ ของคนชราทับไว้ด้านล่าง “คุณยายคะ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” โล่ยิ่งส่วยไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกายตัวเอง รีบพยุงคนชราบนร่างขึ้นมาทันที และสำรวจดูรอบๆ ร่างกายของเธอ “อ้าวซีซี” คนชรากุมมือเล็กๆ ของเธอไว้แล้วพูดขึ้น ดูเหมือน คนชราจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ใจของโล่ยิ่งส่วยโล่งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงมือออกมา แล้ววางไว้บนแขนของคนชรา แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “คุณยายคะซีซีไม่ได้อยู่ที่นี่ อาจจะอยู่ที่อื่น คุณลองไปหาที่อื่นเถอะ แต่ว่า จะต้องระมัดระวังให้มากๆ นะคะ อย่าหกล้มอีก” คนชราไม่ขยับร่างไปไหน กลับกัน กลับใช้สายตาจ้องไปบนใบหน้าของเธอแทน “ซีซีของฉันดีที่สุดเลย รู้จักเป็นห่วงยายด้วย โดนพ่อลงโทษอีกแล้วใช่ไหม? ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว มียายอยู่ทั้งคน” ริ้วรอยบนใบหน้าของคนชรา เพราะว่าได้เห็นเธอจึงกระจัดกระจายกลายเป็นดอกเบญจมาศที่สวยงาม บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โล่ยิ่งส่วยนึกถึงคุณยายของตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอเองก็รักพวกเธอสองพี่น้องมากเหมือนกัน อีกทั้งท่าทางใจดีเหมือนคนชราคนนี้เลย กระแสน้ำอุ่นไหลเข้าสู่หัวใจ ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะสวมกอดคนชราคนนี้มากจริงๆ และเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่สนิทสนมว่า “คุณยาย” “ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม ยายรู้ ว่าคุณพ่อคงจะไม่ได้เอาอะไรให้เธอกิน ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร วิธีเดิม วิธีเดิม รอเดี๋ยวนะ......” ทันใดนั้นคนชราก็ยืนขึ้นมา พูดพึมพำ แล้วเดินจากไป ช่างเป็นคุณยายที่น่ารักจริงๆ! แม้ว่าเธอจะเป็นคนชราที่มีปัญหาทางจิต แต่โล่ยิ่งส่วยก็ชอบคนชราคนนี้เข้าแล้ว สามวันมานี้ นี่เป็นคนแรกที่มาเยี่ยมเยียน และยังเข้ามาในวิลล่าตระกูลหนานกง ด้วยตัวเอง เป็นคนเดียวที่แสดงรอยยิ้มต่อเธอ คุณยายไม่ได้หายไปนานเท่าไหร่ ไม่นานก็กลับมาอีกครั้ง ในมือถือน้ำมาหนึ่งแก้ว และขนมปังชิ้นใหญ่ เธอยิ้มอย่างลึกลับ เหลือบมองออกไปด้านนอก จากนั้นก็เดินมาหาโล่ยิ่งส่วย “กินสิซีซี ซีซีจะต้องหิวแล้วแน่เลย ยายเอาอะไรมาให้เธอกินแล้ว เธอไม่พูด ฉันไม่พูด คุณพ่อไม่มีทางรู้แน่นอน!” คุณยายส่งน้ำ และขนมปังไปให้เธอ โล่ยิ่งส่วยลังเลขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าควรจะรับอาหารจากคุณยายมาดีไหม “ซีซีไม่กิน ซีซีคงจะโกรธแล้วแน่เลย คุณยายเสียใจ คุณยายร้องไห้......” คนชราน้ำตาร่วงลงมาทันที และร้องไห้ขึ้นมา “คุณยายคะ คุณยาย” ไม่ว่าโล่ยิ่งส่วยจะร้องเรียกเท่าไหร่ คนชราก็ร้องไห้คร่ำครวญอยู่อย่างเดียว เธอใช้แขนเสื้อบังดวงตาไว้ แน่นอนว่าโล่ยิ่งส่วยไม่สามารถมองเห็นดวงตาคู่นั้นที่แสนจะฉลาดแกมโกงของเธอ “ก็ได้ ฉันจะกิน ฉันจะกิน” ไม่ทนภายใต้ความเสียใจของคนชรา โล่ยิ่งส่วยรับมันมา และเริ่มกิน “ซีซีเก่ง ซีซีเชื่อฟัง” คนชราเอามือออก และรีบฉีกยิ้มขึ้นมา “คุณยาย คุณหลอกฉัน!” โล่ยิ่งส่วยงอแงขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงได้มีความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกับคนชราคนนี้ที่พบกันแค่ครั้งแรก “ชู่ว--” คนชรายกนิ้วชี้ขึ้นมาไว้ที่กลางริมฝีปาก ทำท่าทางแสดงให้เงียบ นอกประตู มีคนกำลังส่งเสียง คนชราลุกขึ้นอย่างร้อนรน จากนั้นก็ทำรูปปากว่า “แย่แล้ว” และรีบเดินออกไป “คุณยายคะระวังหน่อย......” ยังไม่ทันได้พูดจบ คนชราก็ถูกคนเห็นเข้า “คุณผู้หญิง ทำไมคุณถึงเดินไปทั่วอีกแล้ว ถ้านายน้อยรู้เข้า เดี๋ยวก็มาโทษคนใช้อย่างพวกเราอีก เฮ้อ รีบไปเร็ว นายน้อยใกล้จะกลับมาแล้ว......” หลังจากกินอาหาร และน้ำที่คนชราให้มา จิตใจของโล่ยิ่งส่วยก็ดีขึ้นไม่น้อย ไม่เวียนหัวอีกต่อไป เธอหลับตาลงอีกครั้ง และอธิษฐาน ครั้งนี้ ในขณะที่ช่วยหมีสาเอ๋อและคู่หมั้นของเธอ สวดอ้อนวอน เธอได้เพิ่มคนชราที่เพิ่งเจอกันคนนี้เข้าไปด้วย หวังว่าเธอจะมีความสุขในปีต่อๆ ไป ร่างกายแข็งแรง......