บทที่ 19 ร่างที่สกปรกหัวจรดเท้า

บทที่ 19 ร่างที่สกปรกหัวจรดเท้า มือทั้งสองข้างของเธอเท้าเอว กลายเป็นหญิงปากร้ายอย่างเต็มรูปแบบ “ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย ทำไมยังไม่ลากออกไปยิงทิ้งอีก!” เธอตะโกนเสียงดัง ราวกับเป็นโรคฮิสทีเรีย “พาคุณหนูออกไป!” หนานกงหันเหย่ออกคำสั่งอย่างเรียบง่าย หญิงสาวถูกผู้ชายชุดดำคุมตัวออกไปทันที ห่างออกไปไกล ก็ยังสามารถได้ยินคำสาปแช่งที่คมชัดของเธอ โล่ยิ่งส่วยใช้มือปิดแผลไว้ย่างเงียบๆ ไม่มีความโกรธเคืองในพฤติกรรมที่หยาบคายของหญิงสาวเลย ในมุมมองของเธอ ฝ่ายของตัวเองเป็นคนผิด คนอื่นก็โกรธเพราะคนที่เป็นที่รัก มีอะไรผิดหรือยังไง? แม้ว่าชีวิตในอนาคตจะยากลำบาก เธอก็จะอดทนอย่างเงียบๆ จนกว่าระยะเวลาการชดใช้ 3 ปีนี้จะสิ้นสุดลง เธอไม่ได้อ่านเนื้อหาในสัญญาที่ลงนามอย่างละเอียดเลย เพียงแค่ฟังที่ทนายพูดเท่านั้น ในช่วง 3 ปีนี้ เธอจะต้องอยู่ที่วิลล่าตระกูลหนานกง สำหรับเจ้าของหนานกง กล่าวคือจะต้องเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างของคุณหนานกงผู้ที่เซ็นสัญญากับเธอโดยไม่มีเงื่อนไข ใช้อิสรภาพของตัวเองเป็นเวลา 3 ปี เพื่อแลกกับอนาคตของน้องสาว เธอรู้สึกว่ามันคุ้มค่า กลับมาถึงวิลล่าตระกูลหนานกง หนานกงหันเหย่ได้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปรักษาวิญญาณอีก ในเวลาว่าง ถึงได้รู้ว่า ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ที่แผลไม่มีเลือดไหลอีกแล้ว ดูเหมือนจะไม่ใช่แผลใหญ่ เพียงแต่ยังรู้สึกเจ็บนิดหน่อย การบาดเจ็บไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ก็มักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ เธอไม่ได้เก็บไปใส่ใจเลย ตามที่ทนายความพูดไว้ เธอน่าจะไปที่วิลล่าตระกูลหนานกงเพื่อเป็นคนรับใช้ เพราะคนรับใช้เท่านั้นที่ต้องเชื่อฟังคำสั่งทั้งหมดของเจ้านาย เป็นผู้หญิงใบหน้าเย็นชาที่พาเธอเข้ามาเมื่อครั้งก่อนอีกแล้ว ที่พาเธอกลับมาในวิลล่าตระกูลหนานกงเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังจะจากไป โล่ยิ่งส่วยจึงรีบเรียกเธอไว้ทันที “ฉัน......ควรจะทำอะไร?” ผู้หญิงที่ใบหน้าเย็นชาใช้สายตาที่มืดมนกวาดมองเธอครู่หนึ่ง มองจนเธอขนลุกขึ้นมาจริงๆ “ก่อนอื่นก็เอาร่างที่สกปรกตั้งแต่หัวจรดเท้าของคุณนี้ออกไปซะ นี่คือเสื้อผ้าของคุณ” ทิ้งชุดคนใช้ไว้หนึ่งชุด แล้วเธอก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง เป็นอย่างที่คิด มาเป็นคนรับใช่จริงๆ แม้ว่าเธอจะค่อนข้างแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หลังจากที่ได้รับชุดคนใช้มาแล้ว เธอก็ยังรู้สึกโล่งใจ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้บอกเธอว่าควรจะไปอาบน้ำที่ไหนโล่ยิ่งส่วยจึงทำได้เพียงเดินขึ้นตึกไปตามความรู้สึก ที่ท้ายสุดของทางเดิน มีประตูกระจกบานหนึ่ง เธอค่อยๆ ผลักมันเปิดออกเบา ๆ ด้านในเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง นอกจากอุปกรณ์อาบน้ำทั่วไปแล้ว แต่ยังปลูกดอกไม้ไว้เป็นจำนวนมาก ที่น่าแปลกยิ่งกว่านั้นก็คือ หลังคาของห้องน้ำห้องนี้ทำขึ้นจากแก้ว สามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกในขณะอาบน้ำ โล่ยิ่งส่วยไม่ได้คิดอะไรมาก ถอดเสื้อผ้าบนร่างกายออกอย่างรวดเร็ว น้ำอุ่นสาดลงบนร่างกาย เธอรู้สึกสบายตัวมาก ค่อยๆ บิดขวดครีมอาบน้ำที่อยู่ข้างๆ จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ถูครีมน้ำไปทั่วร่างกาย ตัดสินใจที่จะชำระล้างร่างกายที่สกปรกของตัวเองให้สะอาด...... ในขณะที่โล่ยิ่งส่วย กำลังมีความสุขอยู่กับการทำความสะอาดที่หายากนี้ ร่างหนึ่งก็เดินเข้ามา และยื่นยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นมาที่ด้านหลังของเธอ โล่ยิ่งส่วยตื่นตระหนกจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เธอเอื้อมมือออกไปต้องการที่จะหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ด้านข้างมาสวมใส่ กลับสายไปหนึ่งก้าว เสื้อผ้าได้ตกอยู่ในมือของผู้มาเยือนไปแล้ว ดวงตาสวยงามที่ตื่นตระหนกร่วงหลนบนร่างของผู้มาเยือน โล่ยิ่งส่วยถึงได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่าคนที่เข้ามาก็คือหนานกงหันเสว่ “คุณ......” เธอสามารถทำได้แค่ใช้มือปิดบังส่วนที่สำคัญไว้ บนใบหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าทำอะไรไม่ถูก หนานกงหันเสว่จ้องมองโล่ยิ่งส่วยที่เปลือยเปล่าอย่างเหยียดหยาม จัดการเสื้อผ้าในมืออย่างไม่สนใจ และหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาอีกครั้ง โล่ยิ่งส่วยทั้งร้อนรน ทั้งหวาดกลัว ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ทำได้แค่ขอร้องอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า “คุณหนูหนานกง ฉันขอร้องหละ คืนเสื้อผ้ามาให้ฉันเถอะ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย ......”