已经是第一章了
บทที่ 32 รับความเสี่ยงนี้ไม่ได้
บทที่ 32 รับความเสี่ยงนี้ไม่ได้
เมื่อถอนมือเล็กๆ เธอก็นั่งลงบนโซฟาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงคร่ำครวญว่า “เหย่คุณโกรธเหรอ เมื่อวานตอนเย็นทำไมไปโดยไม่บอกลา”
“ไม่มีอะไร” หนานกงหันเหย่ ขี้เกียจที่จะตอบ
“งั้นก็โอเค” แอนนี่คิดจุดประสงค์ขึ้นมาได้ ไม่พูดอ้อมค้อมอีกต่อไป “เหย่พ่อแม่และลุงของฉันหวังอยากให้เราอยู
已经是最新一章了
加载中
